Wie kan mij helpen ik wordt knettergek

Je kan echt beter met een therapeut gaan praten dan hier. In jouw leven spelen blijkbaar veel dingen waar alleen jij aan kan werken. Je kind staat hier los van.

Je kind woont bij haar vader dus niets belet je om aan jezelf te werken. De eerste stap is om je kind niet meer de schuld te geven van jullie slechte onderlinge relatie en jouw problemen en daarna neem je zelf de verantwoordelijkheid voor hoe het met jou gaat. 

En verder: natuurlijk verbreek je niet het contact met een kind in de puberteit. Je hebt toch al minimaal contact met haar, dus doe 1x per 2 weken gewoon je best en wees een volwassen vrouw. 

Saskiavanderveer1 schreef op 01-08-2022 om 17:52:

soms ligt het gewoon echt aan het kind en ik zeg echt niet dat dat hier het herval perse is maar heb wel echt veel gedaan en is het te begrijpen als ik na jaren van onmacht en andere stress dingen zoals scheidingen en mishandeling van nieuwe part ers ik niet de puf heb omdat ik overspannen ben 

Zomaar even een klein stukje uit 1 post: “scheidingen en mishandeling van nieuwe partners”.

2 meervouden vetgedrukt en je relateert eea aan het karakter van je dochter? Denk je nu werkelijk dat dochter hiervan niets heeft meegekregen, nog buiten het feit dat moeder zelf in het buitenland is gaan wonen? Mijn advies: zoek vooral hulp voor jezelf en ik denk dat dochter een heel ander karakter zal laten zien als jijzelf kunt erkennen wat jouw EIGEN aandeel in haar korte leventje is geweest! 

Ja, mijn post zul je ook als ‘hard’ kwalificeren, en dat is ie ook, maar de waarheid is nu eenmaal hard, het spreekwoord is er niet voor niks.

Hoop dat je echt hulp voor jezelf hebt/zoekt!

Saskiavanderveer1 schreef op 01-08-2022 om 17:58:

en jammer dat ik zo veroordeeld wordt door vele jullie mogen je mening hebben das ok maar probeer ook verder te kijken en wat is er mis met een moeder die ook naar zichElf kijkt als ik nooit tot mezelf kan komen kan ik er ook niet voor mijn kinderen zijn overal zit altijd meer achter
Bovendien is mijn kind tegen mij opgezet door vader wat ook de band bemoeilijkt ik heb advies en hulp gevraagd ook voa vader maar die nooit nooit gekregen of maar half

Maar ik vraag me dan toch af hoe het komt dat je geen tijd voor jezelf hebt als de kinderen maar 1 weekend in de 14 dagen komen. Dan heb je toch veel meer tijd voor jezelf dat de gemiddelde ouder. 

Niet aanvallend bedoeld maar blijkbaar is er iets in jou wat deze gevoelens opwekt. Dat kan zijn doordat je de afgelopen jaren teveel meegemaakt hebt waardoor je nu opgebrand bent. Het lijkt me sowieso goed om dit te onderzoeken. Zou je daar eens hulp bij kunnen vragen? Als ik je lees krijg ik het idee dat er de afgelopen jaren zoveel gebeurd is waar jij slachtoffer was dat je dat nu heel erg blijft voelen. Wat logisch is. Wat zou het fijn zijn als het je lukt om met hulp weer zelf de regie te pakken en dingen zo te kunnen sturen dat alles wat draagbaarder wordt. En dat je wat weerbaarder wordt. Richting mannen (aangezien je schrijft dat je in meerdere relaties met mannen die mishandelen te maken hebt gehad). Maar ook weerbaarder richting dochter. 

Ik heb trouwens wel hele concrete tips gelezen wat je wellicht al zelf op kunt pakken. Heb jij ze ook gezien?

TO een eerlijke vraag: Waarom heb je ooit kinderen genomen? Het ouderschap is je eigen verlangens opgeven voor je kind. Ik vind het erg triest voor je dochter en jij komt ontzettend kil en koud over. ZET JE ER OVER HEEN!!! Het is 1 dag in de 14 dagen. Jeetje... zelfs pubers kunnen zich beter aanpassen.

Kijk, als ouders uit elkaar gaan, gaat het de kinderen eigenlijk niet aan wat tussen de ouders scheef zit. Voor hun perceptie, verlaat een ouder het gezin, lees: het kind wordt door 1 ouder in de steek gelaten. Of de vork anders in de steel zit, is voor kinderen niet relevant. 

Ik denk dat je dochter continue contact met je (of haar broertje) wil hebben, uit verlatingsangst. En wat jullie in een weekend met elkaar beleven, kun je zien als tropenjaren. Alle emoties worden in die korte tijd uitvergroot. 

Ook het constant in discussie gaan, is een vorm van jouw aandacht trekken. Een puber van 14 heeft niet het grootste gevoel voor empathie dus kan je niet van haar verwachten dat ze rekening houdt met het feit dat ze in jouw ruimte zit en jij daar niet tegen kan. En ik hoop echt dat jij haar niet verantwoordelijk houdt voor jouw negatieve gevoelens. Dat is een last die later voor grote problemen bij haar kan zorgen. 

Probeer door de weeks je energie te pakken, zodat je die uren die je dochter bij je is, enigszins kan genieten. Je zegt dat ze lief is. Concentreer je op haar goede eigenschappen en neem haar puberbuien niet persoonlijk. 

VerdrietiegeMoeder schreef op 02-08-2022 om 12:31:

TO een eerlijke vraag: Waarom heb je ooit kinderen genomen? Het ouderschap is je eigen verlangens opgeven voor je kind. Ik vind het erg triest voor je dochter en jij komt ontzettend kil en koud over. ZET JE ER OVER HEEN!!! Het is 1 dag in de 14 dagen. Jeetje... zelfs pubers kunnen zich beter aanpassen.

Niet iedereen heeft dezelfde vaardigheden en mentale veerkracht. En het gebeurt best vaak dat dat pas echt een probleem wordt als die kinderen er eenmaal zijn. Want je kunt van alles bedenken over hoe het zal zijn als je kinderen krijgt maar in de praktijk is het toch altijd anders. Pas dan is het echt. Maar dan kun je niet meer terug. Die vraag: ‘waarom heb je kinderen gekregen?’ is daarom gewoon een sneer. Ze heeft het er gewoon mee te doen, met zichzelf als moeder, zo goed en zo kwaad als dat gaat. Want ze is en blijft moeder en dat is niet meer ongedaan te maken. 

Deze moeder heeft grote moeite met de relatie met haar kind. Dat zal deels aan haarzelf liggen. En deels aan die puber. Ik heb zelf ook een heftige ADHD-puber en de vijandigheid en grilligheid zijn bijzonder moeilijk om mee om te gaan. Ook als er verder geen complicaties zijn zoals scheidingen of eigen beperkingen, is dat een flinke opdracht, om niet te zeggen last. Dat mag je als moeder niet zeggen, want dat is zielig voor je kind. Maar het is gewoon zo: het is emotioneel enorm uitputtend om in de chaos van de agressieve emoties van je kind te leven. Mensen die simpelweg denken: dat moet je gewoon begrenzen, Wees blij dat het jouw kind niet is want je zou er wel achter komen dat het zo niet werkt. 

Ik ben het er wel mee eens dat je als moeder aan zet bent en blijft om verbetering in de situatie te brengen. Je kunt niet zomaar de handdoek in de ring gooien. De ouder is de volwassene en die moet aan de bak. Maar ‘zet je er maar overheen’ is geen realistisch advies, als de mentale druk te hoog oploopt, zelfs in die ene dag. In een dag kun je veel extra kapot maken in de relatie met je kind. Het is belangrijk dat moeder wat bijleert. En als dat niet vanzelf gaat, zoekt ze daar hulp bij. Dat is ook verantwoordelijkheid nemen, toegeven dat het je zelf niet lukt. 

Omnik schreef op 02-08-2022 om 15:50:

[..]

Niet iedereen heeft dezelfde vaardigheden en mentale veerkracht. En het gebeurt best vaak dat dat pas echt een probleem wordt als die kinderen er eenmaal zijn. Want je kunt van alles bedenken over hoe het zal zijn als je kinderen krijgt maar in de praktijk is het toch altijd anders. Pas dan is het echt. Maar dan kun je niet meer terug. Die vraag: ‘waarom heb je kinderen gekregen?’ is daarom gewoon een sneer. Ze heeft het er gewoon mee te doen, met zichzelf als moeder, zo goed en zo kwaad als dat gaat. Want ze is en blijft moeder en dat is niet meer ongedaan te maken.

Deze moeder heeft grote moeite met de relatie met haar kind. Dat zal deels aan haarzelf liggen. En deels aan die puber. Ik heb zelf ook een heftige ADHD-puber en de vijandigheid en grilligheid zijn bijzonder moeilijk om mee om te gaan. Ook als er verder geen complicaties zijn zoals scheidingen of eigen beperkingen, is dat een flinke opdracht, om niet te zeggen last. Dat mag je als moeder niet zeggen, want dat is zielig voor je kind. Maar het is gewoon zo: het is emotioneel enorm uitputtend om in de chaos van de agressieve emoties van je kind te leven. Mensen die simpelweg denken: dat moet je gewoon begrenzen, Wees blij dat het jouw kind niet is want je zou er wel achter komen dat het zo niet werkt.

Ik ben het er wel mee eens dat je als moeder aan zet bent en blijft om verbetering in de situatie te brengen. Je kunt niet zomaar de handdoek in de ring gooien. De ouder is de volwassene en die moet aan de bak. Maar ‘zet je er maar overheen’ is geen realistisch advies, als de mentale druk te hoog oploopt, zelfs in die ene dag. In een dag kun je veel extra kapot maken in de relatie met je kind. Het is belangrijk dat moeder wat bijleert. En als dat niet vanzelf gaat, zoekt ze daar hulp bij. Dat is ook verantwoordelijkheid nemen, toegeven dat het je zelf niet lukt.

Ze is een volwassen vrouw die haar keuzes  heeft gemaakt. Het is toch te gek voor woorden om de 14 jarige de schuld te geven omdat haar moeder het niet aan kan. Daarnaast is het 1 keer in de 2 weken. Hoe moeilijk is dat???? TO is een enorm slachtoffer aan het spelen en de dader is haar 14 jarige dochter. Dat is toch de omgekeerde wereld. Het meisje wil tijd doorbrengen met haar moeder, maar moeders kan even een spelletje monopoly spelen niet aan. Echt TO zoals ik het nu lees heb ik geen goed woord voor je over...

Mijn ervaring met ADHD kinderen heeft mij geleerd dat je rustig, kort, duidelijk, beheerst en vooral heeeeel neutraal en emotieloos moet blijven in je reacties in veel situaties, maar zéker als je kind de confrontatie zoekt om te ontladen. De emoties van jou als andere partij gooien olie op het vuur, waardoor het steeds hoger oploopt, dus dat moet je zien te vermijden. Op zo’n moment is het niet verstandig om te proberen te praten of afspraken te maken, dat heeft geen enkele zin. Wat kan helpen is rustig zeggen dat je een kwartier of een half uur uit de situatie weggaat, bijvoorbeeld naar je slaapkamer. Als ze je volgt en door de deur heen gaat roepen kan het voor jezelf helpen om even tien minuten oordoppen in te doen, hoe stom het ook klinkt. Vertel haar dat je oordoppen in doet en hoe lang je dat doet en dat je haar dus even niet kunt horen. Vertel haar dat als ze weer rustiger is dat je dan naar haar zult luisteren, niet eerder. Ga absoluut geen discussie aan. Ga niet uitleggen of verklaren, dat komt later. Laat het bij een korte, duidelijk mededeling : ik ga nu 10 minuten naar mijn kamer. Als je rustig bent kunnen we praten. Punt. Herhaal de mededeling desnoods een paar keer. Het is van groot belang dat jij zelf rustig blijft. Zo help je je kind om zelf ook weer te kalmeren. Als je dochter ook weer rustig is kun je een goed gesprek voeren. Dat wil niet zeggen dat na 1 zo’n gesprek het gedrag niet terugkomt, want het komt ongetwijfeld wél terug en bij herhaling. Blijven praten, begrip tonen, blijven herhalen welk gedrag je graag wil zien is belangrijk. Bedenk dat haar gedrag niet bedoeld is om jou te pesten. Laat haar zien dat je dat beseft. Geef bij elke kleine verbetering in haar gedrag complimenten, bijvoorbeeld als het haar lukt om wat minder heftig te ontploffen of wanneer ze zichzelf een half uurtje vermaakt. Vier de successen en ben accepterend en vergevingsgezind als het even niet lekker gaat, ook naar jezelf ! Na de pubertijd gaat het overigens vaak veel beter, maar daar heb je nu niets aan. Geef je dochter niet op ! Het kan soms best heel zwaar zijn voor een ouder, maar het komt goed. Zorg ondertussen goed voor jezelf. Bewaar je emoties tot je dochter uit de buurt is. Zorg dat je ergens stoom af kunt blazen bij bijv een vriendin. 

VerdrietiegeMoeder schreef op 02-08-2022 om 16:07:

[..]

Ze is een volwassen vrouw die haar keuzes heeft gemaakt. Het is toch te gek voor woorden om de 14 jarige de schuld te geven omdat haar moeder het niet aan kan. Daarnaast is het 1 keer in de 2 weken. Hoe moeilijk is dat???? TO is een enorm slachtoffer aan het spelen en de dader is haar 14 jarige dochter. Dat is toch de omgekeerde wereld. Het meisje wil tijd doorbrengen met haar moeder, maar moeders kan even een spelletje monopoly spelen niet aan. Echt TO zoals ik het nu lees heb ik geen goed woord voor je over...

Kom op zeg! Je denkt dat je alles weet maar je hebt geen idee wat er precies speelt bij TO. Lekker makkelijk oordelen vanaf de andere kant van het toetsenbord. Het zijn jouw woorden en inkleuringen ‘de schuld geven’ ‘slachtoffer’ en ‘dader’. Die vrouw zegt, met veel emotie: “Ik kan het absoluut niet aan!”. En dan zeg jij gewoon maar even: “Hoe moeilijk is dat????” Sorry hoor, maar dan zeg ik: “Jij spoort niet” want je weet alleen wat je hier leest. En dat is quasi niks. Je arrogantie is tenenkrommend. 

TO, zou het kunnen dat jij zelf ook ADHD hebt? Heb je dat weleens onderzocht? Ik heb zelf vorig jaar de diagnose gekregen omdat mijn zoon kenmerken bleek te hebben. Ik had geen idee dat dat het was waardoor ik vaak vastloop en dingen zo hard binnenkomen. En als je dan een kind hebt met ook ADHD, kan dat heel heftig zijn. Je raakt daar zelf ook weer van overprikkeld, wat niets zegt over je liefde voor je kind. 

Ik herken dingen die je zegt: overspannen, ruimte voor jezelf nodig hebben, je eigen emotieregulering en constant overprikkeld raken. Wat me ook opvalt, is dat je zegt geen tijd voor jezelf te hebben, terwijl je die objectief gezien natuurlijk wél hebt, wanneer je dochter maar eens per twee weken bij je is. Maar dat voelt zo, ik herken dat. En dat vertekende tijdsbeeld kan ook horen bij ADHD. 

Misschien is het de moeite waard om te onderzoeken? En of er een diagnose onder ligt of niet, zoek hulp. Ook om om te gaan met je dochter. Want ik ben het wel met anderen eens dat jij de volwassene bent en je dochter heeft je nodig. Ze is puber, haar ouders zijn gescheiden, moeder woont in het buitenland en ze voelt zich niet welkom. En dat met ADHD. Heel verdrietig. En dat voel je zelf ook, ik voel je onmacht. Ik hoop dat je de juiste hulp kunt vinden, voor jou en je dochter.