Wie kan mij helpen ik wordt knettergek

Jij bent het probleem, niet je dochter. Kom nou, je bent haar ouder, ga je ook zo gedragen. Zoek hulp voor jezelf.

Wauw! 

Je klinkt heel onvolwassen met je ze komt in mijn ruimte en ik kan daar echt niet tegen. 

Als ik het goed begrijp ben jij na de scheiding met haar broertje vetrokken naar het buitenland. Jouw dochter is bij haar vader blijven wonen. Ze moest dus opeens haar moeder en broertje missen voor een groot deel van de tijd. En als ze bij jou is dan is ze ergens waar ze jullie wel heeft maar haar vader en vrienden niet. 
Jij geeft aan dat ze zich bij jou niet zelf vermaakt, jouw ruimte niet accepteert en erg aan jou en broertje hangt. Je bent graag op jezelf zeg je. Dit klinkt erg hard. Je ziet je kind maar 1 weekend in de 2 weken en schijnbaar vind je dat al teveel en moet je kind niet al teveel aandacht vragen als ze er is. Je verwacht dat je dochter zichzelf vermaakt terwijl haar vrienden ergens anders wonen en ze toch niet voor niets bij jou is. Ze komt om tijd met jou en haar broertje door te brengen. 
Verder ben ik benieuwd hoe haar gedrag bij vader is. Gaat het daar wel goed of zijn daar ook problemen? Als bij vader dezelfde problemen spelen dan zou je misschien met vader in gesprek kunnen en kan vader hulp voor je dochter inschakelen. 
Meestal liggen problemen als niet luisteren en de discussie aangaan aan de interactie tussen kind en ouder. Ze ziet jou maar zo weinig dat het lastig is om hier aan te werken en het positief en gezellig te houden. Toch denk ik dat dit echt het uitgangspunt moet zijn. Ondanks jouw ergenissen over haar gedrag. Bouw eerst aan een goede relatie met haar en daarvoor zou je je eigen behoefte aan de kant moeten schuiven. En dan is het een voordeel dat je dochter niet zo vaak bij jou is. Na de weekenden en vakanties kan je weer uitrusten en op jezelf zijn maar als zij er is moet je moeite voor haar doen, laten zien dat je blij bent dat ze er is, haar tijd, liefde en aandacht geven. Naar haar luisteren, met haar praten etc. Als jullie relatie goed is kan je vervolgens gaan werken aan de dingen die minder goed gaan.

wat een verdrietige situatie. Je woont in het buitenland, ziet haar enorm weinig

Nou Krisper en Gatekeeper, ik vind jullie reacties wel wat kort door de bocht.
TO, goed dat je hulp vraagt.
Als zij heel extravert is en zich grensoverschrijdend gedraagt en jij bent introvert en kan niet duidelijk grenzen aangeven en handhaven, dan snap ik jouw probleem wel.

Heb je het wel eens met haar vader besproken? Herkent hij het? Hoe gaat hij met haar om? Kan je daar wat van leren?

En kan je op momenten dat jij ruimte/rust wil en zij luistert echt niet naar je, zelf even weggaan? Naar een eigen kamer, evt toilet/badkamer of anders gewoon naar buiten? Zodat je even je rust kunt pakken?

Krisper schreef op 31-07-2022 om 10:22:

Jij bent het probleem, niet je dochter. Kom nou, je bent haar ouder, ga je ook zo gedragen. Zoek hulp voor jezelf.

Dat denk ik ook. Haar dochter lijkt heel erg de aandacht te willen van moeder. Je ziet vaak bij kinderen die iets missen bij een ouder, dit vaak gaan compenseren met negatief gedrag om toch die aandacht te krijgen.

Dochter heeft ADD en (?) ADHD, en er is al hulp vanaf haar tweede, dus er lijkt wel echt iets met dochter te zijn. En bij de ene persoon uit ADHD zich anders, extremer dan bij de andere persoon. Dus ik denk niet dat het alleen aan TO ligt.

Dus de vraag is: wat kan TO doen, uitgaande van ADD/ADHD bij haar dochter en het claimende gedrag van dochter?

ArianneH schreef op 31-07-2022 om 11:00:

Dochter heeft ADD en (?) ADHD, en er is al hulp vanaf haar tweede, dus er lijkt wel echt iets met dochter te zijn. En bij de ene persoon uit ADHD zich anders, extremer dan bij de andere persoon. Dus ik denk niet dat het alleen aan TO ligt.

Dus de vraag is: wat kan TO doen, uitgaande van ADD/ADHD bij haar dochter en het claimende gedrag van dochter?

Die conclusie kan je helemaal niet trekken. Hulp nodig met een tweejarig (2!!) kind vanwege ADD? Ik geloof daar helemaal niets van. TO kan niet met haar dochter omgaan en dat ligt voornamelijk aan TO. Zij is hier de volwassene. Wat denk je dat het met een kind doet als de ouder zich niet als een ouder gedraagt, als het kind de schuld krijgt van het onvermogen van de ouder, als het kind zich niet gewenst voelt bij de ouder? En dat is dus allemaal al gaande zolang kind zich kan herinneren. TO moet zichzelf eens heel goed in de spiegel aankijken ipv haar dochter als probleemkind weg te zetten. 

Echt hoor, die openingspost. TO heeft het over wat voor last haar dertienjarige dochter is en ze wil eigenlijk het contact verbreken omdat dochter te veel in haar ruimte zit. Ga je schamen en zoek hulp voor jezelf.

Je dochter wil graag  bij jou zijn maar jij kunt daar niet mee omgaan?
Rara, wie is hier het probleem? Ik vind het triest voor je dochter.  Zij zoekt jouw aandacht en wil een warme band met jou maar krijgt die op deze manier niet.  Maar ook triest voor jou want jij kunt niet genieten van de weinige momenten met haar.

In het belang van jullie beiden, zoek alsjeblieft snel hulp voor jezelf!

Je ziet haar één keer in de twee weken en dan ‘zuigt ze je leeg’? 
Ik denk dat jíj het probleem bent en niet je kind.
Bekijk het eens van de andere kant. Je dochter ziet je eens in de twee weken maar merkt dan dat haar moeder haar liever niet bij zich heeft… 
Dat is wat ik hier lees.
Jij hoeft alleen maar af en toe met haar te ‘dealen’ en zelfs dat is je teveel.
Ga hulp voor jezelf zoeken!

Een vriendin van mij heeft een dochter met soortgelijk gedrag. Toen zij nog niet volwassen was reageerde iedereen, inclusief hulpverlening precies als hier: het zou wel aan moeder liggen. Nu, 29  jaar later is zij gediagnosticeerd met narcistische en borderline persoonlijkheidsstoornis. Moeder had er alles aan gedaan tijdens haar jeugd, overal hulp gezocht maar men liet haar in de kou staan en begreep het niet. En nog zeggen mensen dat het wel aan moeder zal liggen maar het vindt ws zijn oorsprong in een veel te vroege geboorte (28 weken). 
Ik zeg niet dat dochter van ts een persoonlijkheidsstoornis heeft. Ik zeg dat er gedrag kan zijn dat niet begrepen kan worden door de buitenwereld en waar die buitenwereld een heel makkelijk en snel oordeel over heeft. 

Jouw reactie op haar is vrij infantiel en je oplossend vermogen erg primair: ik wil het niet dus moet het weg.
Ik verdraag het niet, dus zij moet weg.

Je dochter is in de pubertijd, lijkt me vrij logisch ( en gerust zwaar) dat ze zich niet gedraagt.
Ik maak me meer zorgen om jou dan om je dochter. 
Ik zie het vaker,  de óuders trekken het niet en het kínd moet gerepareerd worden.  Waarmee ik niet zeg dat dochter niets kan mankeren en dat die hulp er voor niets is. Maar denk dat er voor moeder winst te halen valt door weerbaarder te worden in de benadering van dochter.

ArianneH schreef op 31-07-2022 om 11:00:

Dochter heeft ADD en (?) ADHD, en er is al hulp vanaf haar tweede, dus er lijkt wel echt iets met dochter te zijn. En bij de ene persoon uit ADHD zich anders, extremer dan bij de andere persoon. Dus ik denk niet dat het alleen aan TO ligt.

Dus de vraag is: wat kan TO doen, uitgaande van ADD/ADHD bij haar dochter en het claimende gedrag van dochter?

Stel je eens voor dat je 14 bent. Je hebt add en adhd '(offtopic, ik wist niet dat je dat allebei kunt hebben?). Met deze diagnoses is het leven al lastiger. Je hebt wellicht meer behoefte aan steun en hulp dan de gemiddelde meid van 14, voor zover je daar al van kan spreken. 

Dan kom je 1 weekend in de twee weken bij je moeder. In het buitenland waar je misschien de taal niet eens kent. Waar je geen sociaal netwerk hebt want je vrienden wonen hier niet. Wat wil je dan in dat ene weekend. Aandacht van moeder toch? Tijd met je moeder, je welkom voelen en je gezien voelen. Misschien wel extra veel tijd meer moeder want je hebt haar naast al het bovenstaande ook nog eens 12 dagen niet gezien. 

Maar moeder heeft eigen ruimte nodig. Wil dat je jezelf vermaakt. Ze duwt je (letterlijk of figuurlijk) opzij. Helpt je niet met het leven aankunnen met ook nog je diagnoses maar keurt je af. Overweegt zelfs het contract te verbreken! Wat doet dat met een kind. Wellicht nog harder proberen, waardoor je gedrag claimerig wordt, of ongewenst gedrag want dan krijg je tenminste aandacht. 

Ik voel zo mee met het meisje. Zo lastig als je moeder je niet kan geven wat je nodig hebt. Helaas op een andere manier ervaring mee en nog last van. 

Ik voel ook mee met moeder die vastloopt in de omgang met dochter. Het wel goed wil doen (aangezien ze hulp heeft gezocht) maar niet weet hoe. Ik proef onmacht in haar bericht. Spelen de problemen bij vader ook? Misschien is er nog ruimte om te bespreken wat daar werkt en te kijken wat jij over kan nemen in de aanpak.

@TO jij bent de volwassene in deze. Jij bent aan zet om iets te veranderen. Niet je dochter. Helpt hebt om in het weekend dingen te plannen en dat ook ergens vast te leggen. Bijvoorbeeld, op vrijdag eten we samen en doen daarna een spel. Dan kletsen we ook.  Dan even tv kijken en als dochter naar bed gaat heb je tijd voor jezelf. of misschien al tijdens het tv kijken. Pak een boek oid en kom erbij zitten maar duik in je eigen wereld. 

Zaterdag, samen ontbijten, vast afspreken wat jullie vanavond eten en dan ga je even alleen boodschappen doen. Dochter heeft dan tijd voor zichzelf, misschien schermtijd of wellicht moet ze nog huiswerk maken. Samen lunchen en daarna doen jullie weer iets samen. Met zijn drieën een activiteit. Dat kan wandelen zijn of binnen iets of wellicht iets wat geld kost. Overleg maar met zoon en dochter wat ze willen. 

Daarna is het tijd om te koken. Dat kan samen. Voor haar ook leuk en nuttig om te leren koken van mama (kan ook van papa maar ze is nu bij jou). Na het eten zelf wat rommelen en je spreekt af om om 8 uur samen een film te kijken. 

Zo weet ze waar ze aan toe is en ze weet ook dat ze aandacht gaat krijgen. Dat is belangrijk denk ik.

Misschien eens met dochter en zoon het gesprek aangaan wat ze leuk vinden om te doen als ze in het weekend samen bij jou zijn. Misschien heeft ze ook wel geen zin in een spelletje of om te wandelen. Maar luister echt naar haar. Ben er voor haar en pas je aan aan haar. Of geef aan dat je nu even ruimte voor jezelf nodig hebt maar dat je er over een half uur weer voor haar bent en hou je daar ook aan!  

Harde reacties hoor, naar deze moeder. Natuurlijk kan ze haar opvoedvaardigheden verbeteren. Dat moet ze zelfs in deze situatie als moeder in het buitenland na een scheiding, een pittig kind en dat je als ouder de weg met je kind niet weet te vinden. Maar dikke kans dat een samenloop van omstandigheden is. Het is voor alle partijen verdrietig dat het in die beperkte tijd niet lukt om er een fijne tijd van te maken samen. 

Zijn er in het land waar jij woont mogelijkheden om je te laten begeleiden hoe je het best met je kind kan omgaan? AD(H)D en dertien is een lastige combi en dat kon de komende jaren nog wel eens hoger gaan oplopen. Het is echt belangrijk om zoveel mogelijk vaste grond onder je eigen voeten te vinden, om in ieder geval jezelf niet mee te laten slepen door het chaotische en emotionele gedrag van je kind. 

Heb je een ‘programma’ als ze er is? Het kan helpen om de dagen te structureren, activiteiten te verzinnen die zij ook leuk vindt en te zorgen dat er een goede afwisseling is van activiteit en rust. Als je haar maar een keer in de twee weken het weekend hebt, zou jij je daarvoor een beetje moeten ‘opladen’ in de tijd dat ze er niet is en de leiding moeten nemen. Dit is wel de leeftijd dat kinderen zich tegen sturing kunnen gaan verzetten dus ik weet niet of dit er nog in zit. Maar als ze zich nog laat structureren, kan dat heel erg helpen. 

Verder is mijn ervaring met mijn heftige AD(H)D-kind dat zuig- en dwinggedrag vaak te maken heeft met spanningen die eruit moeten. Ik heb vaak het gevoel dat mijn kind zich dan stuurloos en slecht voelt en dan mij probeert te piepelen om maar ergens controle over te krijgen. Ruzie maken is ook een manier om spanning kwijt te raken. Dan kun je je frustratie tenminste ergens dumpen. Je hebt daar niet altijd invloed op natuurlijk want die spanningen kunnen overal over gaan. Maar je moet in ieder geval opletten dat je niet overal op ingaat. Vaak is het juist belangrijk om het gesprek te stoppen en even weg te lopen in plaats van te blijven bekvechten.

Op zich is het te begrijpen dat je kind probeert grip op je te krijgen, als je haar zo beperkt ziet en de relatie tussen jullie moeilijk is. Het is de moeite waard om te proberen de verbinding te versterken. Je zou kunnen proberen om juist, dwars door alles heen, iets kleins, leuks met haar te doen, een compliment te geven, samen op stap te gaan, iets te koken wat ze lekker vindt, te laten merken dat je van haar houdt. Dat is niet zo makkelijk als je kind veel ruzie zoekt maar het kan wel iets doorbreken, in je kind maar vooral ook in jezelf. Gewoon, al is het maar een paar korte momenten op een dag kiezen voor iets positiefs in haar en in de relatie met haar. Zelfs als het de rest van de dag moeilijk is, maak je dan toch een paar goede momenten samen. 

Sterkte!