Wanneer kan /mag je afstand nemen van je kind?
Heftige titel eigenlijk wel. Voor mij heel heftig om te zien, maar de vraag is op dit moment heel realistisch voor mij!
Het leven van mijn zoon (en mij) in vogelvlucht....
Toen mijn zoon klein was, wist ik dat er iets anders aan hem was. Ik heb op zijn 5e an de bel getrokken bij hulpverlening. Ik kreeg geen gehoor, niks van wat ik zag was waar en er was niks mis met mijn zoon.
Op zijn 12e begon het. Stelen van spullen, blowen, omgaan met oudere jongens, liegen en bedriegen en enorm brutaal. (dit is een korte samenvatting)
Op zijn 12e kreeg ik ook eindelijk de bevestiging dat hij best wel eens adhd zou kunnen hebben. Hij mocht medicatie proberen echter had hij vanwege zijn leeftijd zelf de keuze om deze in te nemen. Hij wilde dat wel proberen, niet veel later was de voorraad medicijnen verdwenen en had hij alles verkocht op school om vervolgens wiet te kunnen kopen
Na jaren van verschillende behandelingen van hulpverlening heb ik helaas moeten besluiten dat hij niet langer bij ons thuis kom blijven. Hij sloeg als in mijn huis in elkaar als hij geen geld van me kreeg, al mijn waardevolle spullen waren inmiddels verkocht voor wiet en ik had regelmatig mensen aan de deur die ons bedreigde door alle schulden die hij gemaakt had.(Dit gebeurde allemaal tijdens een intensief hulpverleningstraject) uiteindelijk is hij uit huis geplaatst en zijn wij (zijn broertje en ik) naar een ander deel van Nederland gevlucht om weg te komen van de bedreigingen en om uit de situatie te geraken.
Fast forward naar nu! Ruim 10 jaar later.. Er is nog niks veranderd. Zoonlief is bijna 23. Hij heeft meerdere keren op zichzelf gewoond maar alle keren uit zijn woning gezet.
Hij woont weer thuis maar heeft in de korte tijd veel schulden gemaakt bij diverse foute figuren (drug dealers en geld lenen) sinds de laatste maanden wordt ik bedreigd door figuren a la Mocro mafia (de serie). Ze zeggen dat ze me komen opzoeken en me komen nekken, dat ze al mijn ramen in komen gooien van mijn huis of mijn auto slopen. Tot nu toe allemaal nog niet gebeurd gelukkig, behalve veelvuldig aanbellen bv.
Maar dit alles is erg angstaanjagend. Ik ben een brave burger en zou zelf nooit in zo'n situatie terecht komen. Er staat een extra melding op ons adres bij 112 en ik loop inmiddels bij psycholoog en huisarts.
Mijn zoon is erg manipulatief, ik vind hem een pathologische leugenaar en ik vind dat hij narsistische trekken heeft.
Ik leef in angst, hij zegt dat ik me niet aan moet stellen! Men zegt dat ik hem aan zijn lot moet over laten, maar ik ben zijn moeder.. Ik moet er voor hem zijn!
Als ik boos op hem wordt en zeg wat ik vind weet hij het altijd zo te draaien dat ik ga twijfelen aan mezelf.
Als hij naast me komt staan voel ik op dit moment alleen maar woede, maar direct heb ik dan een groot conflict met mezelf omdat ik als moeder niet zo mag denken over mijn kind.
Ik zit inmiddels aan de kalmerende middelen, mijn maag doet pijn, ik kan niet werken en leef continu in angst en nog vraag ik me af... Wanneer kan je afstand nemen van je kind.. Wanneer mag ik voor mezelf kiezen?? Ik hoop hier wat helpende antwoorden te vinden...
Mijn verhaal is uiteraard niet compleet. De ellende met mijn zoon is al ruim 10 jaar bezig maar is allemaal te veel om hier te benoemen. Denk aan arrestaties, vast zitten, 3 jaar voorwaardelijk, huis zoekingen bij mij thuis naar aanleiding van zijn gedrag etc.
Vader bemoeit zich nergens mee en helpt niet.
Mijn excuses voor het lange en misschien onduidelijke verhaal..
Het liefst zou ik willen vluchten, heel ver weg.. Of hoop ik dat deze fuguren echt langs komen om mij te nekken... Dan ben ik van al deze ellende af en is er misschien wel rust..
Kan ik of mag ik afstand nemen van mijn zoon en hem aan zijn lot over laten.. Alle contacten verbreken... Ik weet het niet..
Het verscheurt me
champie76 schreef op 03-05-2022 om 12:40:
[..]
De politie is op de hoogte. Hij zou aangifte moeten doen om geholpen te kunnen worden, alleen door durft niet want hij is bang dat het dan alleen maar erger wordt.
Tja, wat wil hij dan? Het zelf oplossen? Hoe dan?
Ik weet het, ik heb makkelijk praten vanachter mijn toetsenbord, en misschien ben ik ook wel heel naïef als ik denk dat de politie het wel op kan lossen. Maar niets doen lijkt me hoe dan ook geen optie. Scheelt het (voor hem) als jij aangifte doet? Gevoelsmatig of misschien ook wel praktisch omdat hij dan niet degene is die met naam en toenaam op de aangifte staat?
'De politie is op de hoogte. Hij zou aangifte moeten doen om geholpen te kunnen worden, alleen door durft niet want hij is bang dat het dan alleen maar erger wordt.'
En dan? Valt alles stil? Hoopt hij nog dat het vanzelf overwaait? Ik zou daar niet op durven hopen. Het klinkt allemaal vrij ernstig en serieus.
Misschien toch tijd voor een rondetafelgesprek met alle gezinsleden en wellicht ook de politie (wijkagent?) erbij: wat gaan we doen, hoe gaan we iedereen beschermen? Wat heeft hij nodig om 'eruit te stappen'?
Verbazingwekkend genoeg zijn er nog weinig plekken waar je terecht kunt als je eruit wil stappen. Utrecht heeft wel een goed initiatief: stop ondermijning samen. mensen van wie het telefoonnummer is gevonden bij een gearresteerde dealer krijgen een sms-je. Daarin staan wat stappen die je kunt zetten als je eruit wil stappen: https://stopondermijningsamen.nl/sms-ontvangen/ Misschien goed om samen eens te bekijken.
Tsjor
op naar het elfde jaar dan maar
Zowel zoon als jij houden de situatie in stand
Kun jij geen aangifte doen tegen je zoon? Voldoende misdragingen en als je weet waar zijn drugsvoorraad is, kun je dat erbij aangeven.
ToetieToover schreef op 03-05-2022 om 14:50:
Kun jij geen aangifte doen tegen je zoon? Voldoende misdragingen en als je weet waar zijn drugsvoorraad is, kun je dat erbij aangeven.
He? TO geeft net aan dat hij eindelijk zelf zover is dat hij uit het wereldje wil stappen, dat hij een baan heeft en dus lijkt het erop dat hij op weg naar boven is uit het dal. Wat schieten ze er dan mee op als TO aangifte tegen hem gaat doen? Er komen maar weinig mensen beter de gevangenis uit dan ze erin gingen hoor...
Wat vreselijk en erg heftig allemaal.
Soms zijn dingen te groot en te zwaar om het alleen te doen, hoe graag je ook wil, en hoe lang je het al alleen hebt gedaan. Zoek iemand die je kan helpen, doe het niet alleen.
Een hele dikke knuffel voor jou. 
Even een misschien heel vervelende kritische vraag: weet je zeker dat zijn (hele) verhaal klopt? Is het ook mogelijk dat hij (delen van) het verhaal gebruikt/verzint om jou onder druk te zetten? Bijvoorbeeld om 3000€ los te krijgen? Of om jouw sympathie en hulp te krijgen bij het ‘stoppen met zijn foute leven’? Je hebt net afstand van hem genomen vanwege zijn ernstige wangedrag. Een paar dagen geleden bedreigde hij je nog. Het lijkt mij te mooi om waar te zijn dat hij nu 180 graden wil draaien. En als iets te mooi lijkt om waar te zijn, is het dat meestal ook. Spring niet meteen in de houding. Ga niet alleen af op wat hij zegt. Verifieer alle informatie die hij geeft ook buiten hem om. En zelfs als het klopt: schakel professionals voor hem in en kom niet te dichtbij. Je zoon lijkt mij eerlijk gezegd niet te vertrouwen. Laat hem naar de politie gaan. Dat hij dat niet durft, kan ook een kletsverhaal zijn waarom jij nu absoluut x of y moet gaan doen om zijn leven te redden. Ga er niet te diep in en laat hem zelf zijn zaakjes opknappen. Dan gaat hij maar heel ver weg, uit zijn milieu. Maar als jij hier nu induikt, zit je er voor je het weet weer middenin en kun je weer helemaal van voren af aan beginnen. Dan begint waarschijnlijk het hele verhaal gewoon weer opnieuw.
Wat Mija zegt. Daarom dus zelf naar de politie gaan als hij niet wil of kan of durft. Dat is naar mijn idee de enige manier om er écht uit te komen. Ook voor jou.
eens met Mija. Het is wel heel snel en onverwachts, deze draai. Vanzelfsprekend zal hij geschrokken zijn door zijn gewonde vriend, maar kritisch blijven is niet verkeerd.
De politie is echt de enige die de juiste informatie of advies kan geven. Want misschien is verhuizen wel een slimmer plan, of is dat geld op zijn hoofd verhaal toch niet waar.
In elk geval geen geld geven. Als het verhaal al klopt, dan maakt het betalen hem een makkelijk slachtoffer voor nog een keer €x.000. En als het niet klopt, faciliteer en beloon je zijn misdragingen.
Jonagold schreef op 03-05-2022 om 15:00:
[..]
He? TO geeft net aan dat hij eindelijk zelf zover is dat hij uit het wereldje wil stappen, dat hij een baan heeft en dus lijkt het erop dat hij op weg naar boven is uit het dal. Wat schieten ze er dan mee op als TO aangifte tegen hem gaat doen? Er komen maar weinig mensen beter de gevangenis uit dan ze erin gingen hoor...
Hij bedreigt TO steeds weer. Of bedoelt TO iemand anders als ze het geeft over dreigementen per app? Zij schiet er zeker wat mee op als ze aangifte doet. Als ik TO was, zou ik een ultimatum stellen: of hij stopt er écht mee en hij gaat afkicken, hulp zoeken en aangifte doen, of zij gaat zichzelf redden, aangifte doen en wegwezen.
ToetieToover schreef op 03-05-2022 om 21:23:
[..]
Hij bedreigt TO steeds weer. Of bedoelt TO iemand anders als ze het geeft over dreigementen per app? Zij schiet er zeker wat mee op als ze aangifte doet. Als ik TO was, zou ik een ultimatum stellen: of hij stopt er écht mee en hij gaat afkicken, hulp zoeken en aangifte doen, of zij gaat zichzelf redden, aangifte doen en wegwezen.
Hij zou wat mij betreft vooral mijn huis uit moeten.
Als hij dan toch zo hard bedreigd wordt maar niet naar de politie wil duikt hij maar ergens onder. Desnoods in 't buitenland.
Ik zou écht geen zin hebben in dit gevaarlijk en halfslachtig gedoe.
Ik vind dat je sowieso erg veel geduld hebt. Als mijn kind me zou bedreigen, en dat heeft hij een paar dagen geleden nog met je gedaan, zou ik toch echt even een poosje klaar met hem zijn.
Nieuwe kansen; altijd, denk ik, bij mij. Maar dan wel een nieuwe echte kans en ik zou het emotioneel even niet trekken, daar zou ik toch wel een paar weken voor nodig hebben.
Denk ik dan hoor, heb gelukkig geen ervaring hiermee dus wellicht makkelijk praten. (Wel met een broer die me ooit bedreigde, daar had ik dan wel even flink afstand bij nodig)
Maar als mijn puberdochter al flink bits tegen me doet heb ik een paar dagen nodig om dat te laten landen. Ze woont bij me in en het is niet zo dat ik haar dan echt negeer maar ik ontwijk haar dan wel actief. (Uitpraten lukt meestal niet al te goed, het waait meestal wel over maar ik heb daar dan echt wel tijd bij nodig)
(Dat ontwijken vindt zij overigens prima denk ik)
Als je even afstand kunt nemen dan kun je ook op een rijtje krijgen waar je nu staat en wat je met hem wil enz. Het lijkt me dat je nu steeds maar mee gezogen wordt in een emotionele achtbaan. Daar vanuit kun je moeilijk nog helder denken en voelen, lijkt me.
Bovendien, en dat is echt, echt, écht zo, is het niet jouw probleem….Hij máákt het tot jouw probleem. Dit is zijn puinhoop en alleen hij kan dat oplossen.
En als hij dan echt een oplossing wil waar hij zich daar ook 100% voor wil inzetten en ik zou daar als ouder een rol in kunnen spelen dan zou ik dat wel overwegen.
Maar nu zo impulsief op al zijn grillen ingaan…Nee, lijkt me niet verstandig.
Ik begrijp niet dat je je zoon weer in huis hebt toegelaten. Verschillende mensen hier hebben uitgelegd waarom je dit beter niet kan doen en hoe je dat kan aanpakken. Je helpt jezelf maar ook je zoon er niet mee hem nog toe te laten tot je huis. Pas als je zoon geen enkele uitweg meer ziet en niks anders kan en wil dan hulp en een ander leven dan zal hij zelf stappen hiertoe gaan zetten. En pas als hij een heel stuk op weg is in dit proces moet je weer instappen. Nu breng je jezelf in gevaar, wordt je beperkt door alle toestanden en weet zoon je steeds weer voor zijn karretje te spannen waardoor jij zijn problemen in stand houdt en hij uiteindelijk juist niet zal veranderen. En het klinkt nu heel mooi dat hij een ander leven wil maar geloof het niet. Hij hoopt gewoon dat jij hem helpt aan dat geld en vervolgens gaat hij weer op oude voet verder. Het is heel hard maar je kan hem niet meer vertrouwen. Pas als hij zelf stappen zet en dit blijft doen kan dat vertrouwen in de toekomst misschien weer terug komen maar trap er nu niet in!
Dus ook wat betreft je titel van dit topic: wanneer mag/ kun je afstand nemen van je kind zou ik zeggen: wat mij betreft _moet_je afstand nemen.
Niet alleen voor jezelf maar zeker ook voor je kind. Je kind moet verantwoording gaan voelen. Echt ervaren dat alleen hij deze puinhoop maakt.
Normaal ben ik niet zo van het -eruit schoppen en hoeven kinderen niet zo nodig volwassen. Maar deze onvolwassen hobby’s van hem zijn voor hem (en jullie) levensgevaarlijk. Hoog tijd dat hij stelling gaat nemen en puin ruimen.
Dat kan hij echter niet als kind doen maar alleen als man.
(Ja, heel verdrietig, gerede kans dat je hem verliest…maar deze heilloze weg vervolgen vergroot mi de kans op verlies enorm.
Ik lees het anders en dacht dat zoon ergens anders een kamer heeft nu (wat natuurlijk wel bijzonder is als dat zo vlug lukt dus wellicht lees ik het verkeerd) maar dat de bedreigingen op het adres van TO nog doorgaan. Bedreigingen door anderen. Ook via de app.
En dat zoon nog geregeld langs komt bij TO.
TO, als de bedreigingen op jouw adres binnen komen kun jij dan geen aangifte doen als zoon niet durft?
