Tiener op z’n kamer

Ik heb mijn zoon vanmiddag om 13 uur toch maar geroepen om op te staan…hij was net een half uurtje wakker, bleek toen hij beneden kwam. Hij heeft het klokje rond geslapen, dat zegt zijn slaapapp en zijn eigen verhaal. 
Ik ben zonet nog lopend met hem naar de stad geweest voor sportschoenen en een paar fleece/sportvesten. Daarvan waren we allebei moe. We hebben het zo simpel mogelijk gedaan: alles bij 1 winkel gekocht en het was heel rustig daar. Het is gelukt en dat mag weer een wondertje heten. En dan vanavond onze filmavond met z’n vieren.

En toen sloeg toch nog de vlam in de pan, waardoor ik me maar even teruggetrokken heb…
Wat is er gebeurd?
Het eten was klaar. Toen mijn man begon met koken, had ik dat al gezegd, zodat niemand verrast is als we 20 minuten later gaan eten. Zoon kwam niet, dus wij 3 aten met ons bord op schoot met de tv aan. Na een half uur komt zoon beneden. Drentelen, zuchten, ijsberen, energie zuigen, maar geen eten opscheppen. Ik vroeg wat er was. Hij voelde zich niet lekker en had ook geen trek want hij had nog koekjes gegeten voor het eten. Tja. En of er niet iets anders voor tv mocht, iets wat we allemaal leuk vonden. Ik zei dat we wat mij betreft al wel met de filmavond konden beginnen. Maar nee, dat was veel te vroeg en niet voor tijdens eten. Het was ook maar een idee, het hoefde niet hoor, man en ik kijken eerst nog wel iets anders en dan later die film gewoon. Zoon zei dat het nu allemaal te veel was, dus ik zette tv uit, en mijn man en ik pakten de telefoons er even bij. Broertje was nog aan het eten, en toen ging zoon maar aan tafel, achter, eten. Maar onbedoeld speelde er ineens een filmpje af vanaf de tijdlijn, en toen smeet hij met z’n bestek tegen het bord terwijl ik al snel ‘sorry, ging per ongeluk!’ riep en toen was ik dus volgens hem degene die overdreef en toen zei ik dat hij een probleem maakte van niets, en toen zei hij dat hij wel wist dat hij het probleem was en toen zei ik weer dat dat niet zo is en dat er überhaupt geen probleem was. Nou ja, toen heb ik gezegd dat ie mij even kwijt is en dat ik naar boven ging. Alwaar ik nu dit verhaal typ.

Stormvogel schreef op 30-10-2024 om 20:20:

@kaas:
Klinkt als zo'n situatie dat je denkt: hoezo zijn we hier nu weer in beland!?!?
Geloof dat zoon niet helemaal wist wat ie met zichzelf aan moest en daar mochten jullie deelgenoot van zijn

...Rust lekker uit daarboven en trek het je niet teveel aan.
Morgen weer een nieuwe dag, moet je maar denken.

Precies dat.
Het is nu weer rustig geworden gelukkig en nu gaan we toch die filmavond starten. Ik vind het anders ook zo sneu voor broertje, die verheugde zich er ook zo op. De sfeer is weer goed en ontspannen.

Hoe herkenbaar ook, iedereen die zijn best doet, maar dan toch die error.
Goed dat je dan even voor jezelf kiest. En daarna de gewone dingen toch maar weer door laat draaien, fijn voor het broertje. Dochter kan trouwens weinig met consequenties, ze snapt het werkelijk niet, want daar is zelfreflectie voor nodig. Het enige wat er gebeurt is dat ze nog veel meer error krijgt en de boel escaleert. Gewoon maar weer terug naar de orde van de dag werkt hier ook het beste.

Ik heb gister net twee podcasts beluisterd van geef me de vijf. Eén daarvan was 'niet ingevulde tijd'. Erg herkenbaar. De ene keer gaat het gelukkig wel beter dan de andere keer.

Hier gamen ze in de vakantie in de ochtend en aan het eind van de middag. Ook hier de regel dat er 's avonds niet meer gegamed wordt op een enkele uitzondering na. Zoon is vaak nog aan het leren tot 21:00, daarna kijken we wat samen en gaat hij gelijk met ons naar bed. Hij heeft een scherm op zijn kamer maar doet daar dan niks meer mee. Hij zit overdag wel veel op zijn telefoon. Dochter begrenzen we daar in, die heeft dat ook nodig.
Vanmiddag gaan dochter en ik wandelen, vanmorgen vermaakt ze zich wel.

Allemaal wel herkenbaar wat jullie schrijven, de spanning/uitbarsting uit het niets en het gebrek aan zelfreflectie.

De geweldloze podcast ken ik niet. Wel eens van gehoord, ook maar eens beluisteren dan 🙂

Evaluna, wat vervelend dat je dochter zoveel stress krijgt van het contact met haar vader. Veel sterkte maar.
Dat traject vóór het speciale onderwijs bedoelde ik eerder. Hier noemen ze het rebound, ik weet niet of dat een algemene term is.

De geweldloze podcast kende ik nog niet. Ik pas die methode niet toe in de opvoeding. Als ik hier op het forum lees over agressieproblematiek, dan denk ik altijd 'oh maar dat heeft mijn kind gelukkig niet' en dan bedenk ik me dat dat eigenlijk wel zo is, maar dat ze het naar zichzelf toe richt waardoor het voor 'de buitenwereld' geen probleem is/lijkt. En tegelijkertijd geloof ik ook niet dat ze echt agressief is, maar dat het meer een uiting is van onvermogen om op een andere manier emoties te kanaliseren. 

Ik vind zelf in elke aflevering van geef me de vijf wel iets wat ik bij mezelf en/of mijn dochter herken. En soms ook helemaal niet. En dan denk ik 'hee, toch één dingetje waarop ik niet autistisch ben' en dan komt vervolgens het tegengestelde ook aan bod als voorbeeld van hoe het zich ook kan uiten en dan denk ik 'oh...dus toch wel'. 
Het geeft me veel inzicht en helpt me ook in mijn proces van acceptatie.

En die uitbarstingen...ik kom er steeds meer achter dat dat gewoon gebeurt en lang niet altijd te voorkomen is. Omdat onze kinderen, maar ook wijzelf mensen zijn. En mensen zijn soms even niet leuk en niet te hebben en doen soms ook onterecht boos of er ontstaat even error met of zonder al dan niet begrijpelijke reden.
Het is niet leuk, het is niet fijn, voor niemand, maar het gebeurt wel. En het gaat ook weer voorbij. En dan is er altijd genoeg liefde en genade voor vergeving en nieuwe kansen. Althans, dat zegt mijn man altijd. Net als 'je hoeft niet heilig te zijn als ouder, want als opvoeden voorleven is, leg je de lat dan ook wel héél hoog neer'. Met andere woorden; ook als ouders mag je fouten maken. Omdat je mens bent. Het is voor kinderen heel gezond om te zien en te ervaren dat ouders ook feilbare mensen zijn die maar wat aanklooien en het soms ook gigantisch verkeerd aanpakken. Als je er daarna maar op kunt reflecteren en er lering uit trekt en waar nodig hersteld wat beschadigd is geraakt.

MamaE schreef op 31-10-2024 om 22:13:

De geweldloze podcast kende ik nog niet. Ik pas die methode niet toe in de opvoeding. Als ik hier op het forum lees over agressieproblematiek, dan denk ik altijd 'oh maar dat heeft mijn kind gelukkig niet' en dan bedenk ik me dat dat eigenlijk wel zo is, maar dat ze het naar zichzelf toe richt waardoor het voor 'de buitenwereld' geen probleem is/lijkt. En tegelijkertijd geloof ik ook niet dat ze echt agressief is, maar dat het meer een uiting is van onvermogen om op een andere manier emoties te kanaliseren.

Iets wat agressie natuurlijk ook vaak is; een stuk onvermogen het anders te doen.

Gingergirl schreef op 01-11-2024 om 13:02:

[..]

Iets wat agressie natuurlijk ook vaak is; een stuk onvermogen het anders te doen.

Ehh....ja. In combinatie met een gebrek aan zelfbeheersing. Dat vind ik misschien nog wel het lastigste om te erkennen bij mijn eigen kind.

Zonnig77 schreef op 01-11-2024 om 20:47:

mijn zoon is (ook) niet agressief, de geweldloze podcast is geschikt voor omgaan met allerlei gedrag. Met name gericht op pubers. Ik haal er veel tips vandaan.

vandaag is weer een lekker vakantiedagje. Totdat me vanmiddag ineens een bekend rotgevoel bekroop. Dit heb ik vaker en draait altijd om het feit dat ik het ineens wél erg vind dat mijn zoon zoveel op zijn kamer is. Dat hij misschien tóch eenzaam is en dat niet durft te zeggen. Hij zondert zich zo af en deelt zo weinig. Hier heb ik al vaker het gesprek over proberen te voeren. Heel voorzichtig, ik wil hem niks aanpraten. Hij geeft aan dat het ‘prima’ gaat, dat zegt ie heel vaak.

Zijn scherm is mega belangrijk voor hem (hij doet er vanalles mee en op en heeft sociale contacten -niet met mensen die hij ook offline kent). Het is zijn veilige plek én de easy way out…

Niemand uit het ‘echte leven’ die hem in de vakantie vraagt wat leuks te doen of ergens mee naartoe te gaan. Met mij wil hij ook niks. Soms (nu dus) kan ik me ineens zoveel zorgen maken hierom. En daar baal ik van.

Herkenbaar hoor! 

Zonnig (en allen) zo zat ik laatst hardop te mijmeren over de PTA’s die dit jaar al zijn (en dus meetellen voor de examens volgend schooljaar). Ik nam die lijst van normale proefwerken en PTA’s en practicums door en verzuchtte dat het best heel pittig is voor beiden (4 havo en 5 vwo). Het advies is om dit jaar ook al open dagen van vervolgopleidingen te bezoeken, maar dat wil oudste zoon absoluut (nog?) niet. Veel te druk, te veel prikkels, en dat moet dan in onze vrije tijd erbij…en hij weet ook nog niet precies wat ie zou willen. Dus toen zei ik dat een tussenjaar, na het middelbare school-diploma, ook een optie is. Dan kun je een jaar werken (zonder school erbij) en rijbewijs halen en dan oriënteren op een vervolgopleiding. Bij beide kinderen viel de mond open van verbazing en ze vinden die optie een heerlijk vooruitzicht…! Tja. Het kan natuurlijk best. En het zou me niet verbazen dat het vooral voor de oudste een fijne optie is. Want eerlijk gezegd denk ik dat hij eerder gaat werken na school dan naast school. Omdat het anders te veel is.