Tiener op z’n kamer
Ken je dat? De ene dag laat ik los, accepteer ik en geniet ik van die paar momenten per dag dat er leuk contact is met m’n puber (net 16).
De volgende dag maak ik me toch druk om het feit dat hij zoveel op z’n kamer is, vrijwel niks deelt over wat er in hem omgaat en zich afzondert.
‘Joh, laat los. Die van mij zit ook de hele dag boven, dat hoort erbij’. Dat hoor ik altijd om me heen. Vaak hoor ik dan ook dat die puber daarnaast toch van alles doet en onderneemt.
Mijn zoon heeft echter geen bijbaantje, geen sport of andere buiten de deur hobby en geen vriendengroep. Hij gaat naar school (wat goed gaat) en is thuis. Wat hem betreft een prima leven, hij lijkt ook lekker in z’n vel te zitten, is nog jong in gedrag en sociaal wat onhandig. Hij houdt het graag veilig en voorspelbaar en heeft geen behoefte aan iets anders. Zegt hij (ik denk dat dit te maken heeft met ‘angst voor het nieuwe’). Op z’n kamer doet hij schoolwerk, bouwt knikkerbanen en maakt daar edits van, kijkt filmpjes, heeft online contacten (die hij niet kent irl) en doet af en toe een game.
Ja, hij heeft een diagnose ass.
Af en toe neem ik hem mee om iets leuks te doen (bios, pretpark, oid) en dat vindt hij ook leuk, maar dat gebeurt zeker niet wekelijks.
Als ik het zo opschrijf, denk ik weer bij mezelf ‘accepteer dat dit het is en wees blij dat zoon zich oké lijkt te voelen, het fijn heeft op z’n kamer en naar school gaat’.
Toch zoek ik ook geruststelling ofzo. Dat het herkenbaar is. Of dat ik als ouder nog iets kan doen om hem te stimuleren iets buiten de deur te doen (wat ik al probeer en m’n zoon vindt dat heel irritant).
Ik kom er op omdat dit een weekend is zonder plan. Hij vindt het fijn en doet het liefst niks, behalve hangen. Ik krijg er jeuk van en trek m’n eigen plan.
Enige herkenning?
Ach ja, die schermen...
Zoon (12) heeft voor school een laptop waar hij op werkt, in sommige lessen en voor sommige vakken ook thuis. Dan is de verleiding groot om iets anders te gaan doen. 'Gelukkig'ie ie laatst betrapt in de les 
.
Ik ben al heel blij dat telefoons in de kluisjes moeten blijven overdag. Al kan je dan nog steeds op je pc spelletjes doen en is er whatsapp web natuurlijk.
Als zoon (en dochter van 10) uit school komen, is het eerste wat ze doen de telefoon erbij pakken. Man en ik zijn dan nog aan het werk. We maken afspraken maar ze houden zich er niet aan. Huiswerk wordt gedaan als wij thuis zijn en met name zoon achter de broek aan zitten.
We zijn nu in afwachting van een aantal toetsresultaten, als die goed zijn laat ik het, als de cijfers beroerd zijn is het tijd om strenger te worden.
Afgelopen week trouwens zoon en dochter betrapt op minecraften in bed. Dus alle schermen blijven dus nu beneden.
En we hebben nog wel schermtijd, maar dat werkt voor zoon niet altijd als hij de laptop ook voor school nodig heeft.
Plus, dat online gamen ook een manier is om contact te hebben met anderen.
De balans is erg moeilijk te vinden.
lampion schreef op 11-10-2024 om 09:35:
Wij hebben bewust voor een kleinere school gekozen omdat we dachten dat dat beter was voor dochter. Maar het is dus ook een nadeel omdat er weinig mogelijkheden zijn om je terug te trekken. Die ruimte is er gewoon niet. En iedereen verzamelt zich op dezelfde plek, vlakbij de ruimte waar je eigenlijk rustig zou moeten kunnen zitten. En daar kom je dan pas in het 2e jaar achter.
Ja daar zou ik ook niet bij stil staan, dat er dan minder ruimte is voor rust.
Hebben ze evt een ander lokaal over? Of plek bij gym of een bijgebouwtje?
Er is bij dochter ook ruimte voor een rustige pauze, maar zij had het ook al over vijfde klassers die voor die ruimte pauze houden en dan is het nog niet rustig.
Het is er sinds het digitale tijdperk in ieder geval niet makkelijker op geworden voor ze. Op mijn dochter haar school moet de telefoon in je kluisje. Huiswerk staat echter wel in Magister idd. Nou maakt ze het huiswerk vaak in ons bijzijn dus speelt dat minder. Ook heeft ze geen youtube of sociale media op haar telefoon, dat zal ook schelen. De telefoon blijft 's avonds beneden.
Bij haar werkt gamen wel ontspannend maar niet als ze overprikkeld is. Televisie is dan eigenlijk beter maar er zijn niet veel programma's die ze leuk vind.
Als ze niet naar school gaat, is het wel de bedoeling dat ze voor school bezig gaat. Dat gaat niet vanzelf maar doet ze uiteindelijk wel.
Dochter mag eventueel in de pauze in de bibliotheek zitten, ze heeft dit alleen nog niet kunnen doen omdat ze maximaal maar 1 uur op school is. Dit blijft de komende weken ook nog zo, daarna maar weer zien. Misschien dat dat een betere plek is.
Net met haar bij de ortho geweest, het was de eerste afspraak. Ik had haar erop voorbereid dat ze foto's gingen maken maar dat was al reden voor paniek. De ortho liep natuurlijk ook nog uit. Wat duren twintig minuten dan lang zeg.
Ik zat nog even te denken aan wat eerder geschreven werd over controle. Ik geloof niet dat ik het eerder gehoord of gelezen heb ivm autisme maar ik denk wel dat het helpend kan zijn. Ook het stukje eigen regie wat ik in jouw stukje over de oogoperatie bij jouw dochter las, mammaE. Misschien dat we dat toe kunnen passen bij de orthodontist. Als ze bijv het moment kan bepalen wanneer ze een foto gaan maken, dan scheelt dat misschien. Even afwachten wat de orthodontist ermee kan, ik vond hem nu niet erg begripvol.
Misschien heeft iemand anders nog tips?
lampion schreef op 11-10-2024 om 17:00:
Ik zat nog even te denken aan wat eerder geschreven werd over controle. Ik geloof niet dat ik het eerder gehoord of gelezen heb ivm autisme maar ik denk wel dat het helpend kan zijn. Ook het stukje eigen regie wat ik in jouw stukje over de oogoperatie bij jouw dochter las, mammaE. Misschien dat we dat toe kunnen passen bij de orthodontist. Als ze bijv het moment kan bepalen wanneer ze een foto gaan maken, dan scheelt dat misschien. Even afwachten wat de orthodontist ermee kan, ik vond hem nu niet erg begripvol.
Misschien heeft iemand anders nog tips?
Weet de orthodontist dat je dochter ASS heeft? Dat hielp hier wel toen zoon elastiekjes moest maar het niet in zijn (ontbrekende) structuur kreeg. Nu hebben ze een andere manier gevonden om de boel alsnog goed te krijgen, zonder dat ze er een probleem van maakten.
ja, dat heb ik benoemd. Daar reageerde hij op met dat hijzelf ook een zoon met autisme had en er is dus gewoon duidelijkheid nodig was. Nou is dat inderdaad ook belangrijk maar dochter is gewoon ook heel bang voor lichamelijke sensaties. Even niet kunnen slikken omdat ze zo'n dingetje in de mond moet voor een foto zorgt voor paniek. Dat heb ik wel benoemd maar leek niet echt over te komen. Denk dat hij vooral een overbezorgde moeder zag 🙄 Hij was er niet bij toen ze in de wachtkamer zat te panikeren en dochter had zichzelf weer aardig in de hand in de behandelkamer.
lampion schreef op 11-10-2024 om 17:19:
ja, dat heb ik benoemd. Daar reageerde hij op met dat hijzelf ook een zoon met autisme had en er is dus gewoon duidelijkheid nodig was. Nou is dat inderdaad ook belangrijk maar dochter is gewoon ook heel bang voor lichamelijke sensaties. Even niet kunnen slikken omdat ze zo'n dingetje in de mond moet voor een foto zorgt voor paniek. Dat heb ik wel benoemd maar leek niet echt over te komen. Denk dat hij vooral een overbezorgde moeder zag 🙄 Hij was er niet bij toen ze in de wachtkamer zat te panikeren en dochter had zichzelf weer aardig in de hand in de behandelkamer.
Duidelijkheid, ja, maar ook geduld en compassie. De ene met ASS is de andere niet, er zijn best veel variaties. Maar dat snapt jullie ortho dus nog niet zo goed…mijn man heeft uit zijn vorige huwelijk ook een zoon met ASS en hij ziet inmiddels in dat hij toch echt andere uitdagingen heeft dan mijn zoon (die ook heel erg van hem voelt, zo lang en betrokken is hij al zijn bonusvader). Ook richting de ortho is dan misschien ook wat ‘ ondertiteling’ nodig aangaande je dochter. Het zijn wel heel vervelende dingen hoor, alles wat bij de beugel hoort aan happen, foto’s, spul in je mond, gevoelig gebit…
Die duidelijkheid klinkt meer als "ik zeg wat er moet gebeuren en je hoeft alleen maar te luisteren"
Ik zou zeker de prikkelgevoeligheid benoemen. Mijn dochter zou tenminste helemaal panisch van alle rarigheid in haar mond worden.
Meisjes en jongens is ook wel heel verschillend.
Nou dat, dat heb ik inderdaad ook aangegeven, dat ASS nogal breed is. En ook duidelijk de angstklachten benoemd met als voorbeeld het slikken maar het leek niet echt te landen. Verder echt wel aardige man, hij maakte ook nog even een praatje met haar maar had niet echt het gevoel dat hij het begreep. Misschien dat ik telefonisch nog wat kan bereiken voor de volgende afspraak. We hadden het krijgen van een beugel al even uitgesteld maar het moet nu eigenlijk wel gebeuren. Geen beugel is helaas ook geen optie.
Die duidelijkheid klinkt meer als "ik zeg wat er moet gebeuren en je hoeft alleen maar te luisteren"
Daar kwam het inderdaad wel op neer. Het was nu éénmaal iets wat moest gebeuren en daarmee klaar (voor hem dan).
lampion schreef op 11-10-2024 om 21:05:
Die duidelijkheid klinkt meer als "ik zeg wat er moet gebeuren en je hoeft alleen maar te luisteren"
Daar kwam het inderdaad wel op neer. Het was nu éénmaal iets wat moest gebeuren en daarmee klaar (voor hem dan).
Dit werkt misschien soms, maar soms ook niet. Natuurlijk moeten dingen soms even. Dan is dat geen keuze, maar kan een kind wel inspraak krijgen in het hoe. Vooral duidelijk uitleggen wat en hoe er gaat gebeuren en afgrenzen. Ja, dat spul om te happen is vies, maar het duurt maar 30 seconden.
Zonder een compleet college over de nogal ingewikkelde en problematische toestand van dochters gebit te gaan geven; het traject bij de ortho is er een van een lange adem. Het is vaak bij een nieuwe beugel even enorm wennen, met boze buien en zo. Maar ik merk wel dat inspraak geven qua planning van behandelingen goed werkt. En ook accepteren dat het soms even allemaal niet loopt, dat ze chagrijnig is, verdrietig en boos. En haar daar ook de ruimte voor te geven, maar het soms ook te begrenzen en haar af te leiden door vooral ook door te gaan met het leven. Een beugel is daar een onderdeel van, maar het moet niet je leven gaan beheersen.
Mooie reactie, @mamaE. Het is inderdaad iets wat moet maar je kunt wel proberen het zo aangenaam mogelijk te maken. We hebben er intussen over nagedacht en besloten naar een andere orthodontist te gaan. Eentje die meer in angstklachten gespecialiseerd is. Ik heb bij deze vantevoren ook niet goed aangegeven wat bij dochter speelt. Omdat het nu eenmaal iets is wat moet en ik op zo'n moment denk dat het misschien wel mee zal vallen met dochter. Eerder was het misschien ook iets makkelijker gegaan maar met alle stress door school, loopt de spanning bij andere dingen ook sneller op.
lampion schreef op 13-10-2024 om 17:56:
Mooie reactie, @mamaE. Het is inderdaad iets wat moet maar je kunt wel proberen het zo aangenaam mogelijk te maken. We hebben er intussen over nagedacht en besloten naar een andere orthodontist te gaan. Eentje die meer in angstklachten gespecialiseerd is. Ik heb bij deze vantevoren ook niet goed aangegeven wat bij dochter speelt. Omdat het nu eenmaal iets is wat moet en ik op zo'n moment denk dat het misschien wel mee zal vallen met dochter. Eerder was het misschien ook iets makkelijker gegaan maar met alle stress door school, loopt de spanning bij andere dingen ook sneller op.
Ja, als er veel dingen bij elkaar komen, is de belastbaarheid minder groot. Ik merk dat bij dochter ook. Als het allemaal even rustig is en lekker loopt, betrap ik mezelf er nog wel eens op dat ik denk 'heeft ze eigenlijk wel autisme?' En dan zitten we weer in een periode met veel spanning en dan denk ik 'hoe heb ik zo lang bij hoog en laag kunnen ontkennen dat ze autisme heeft?
