Tiener op z’n kamer

Het gaat hier nu goed met dochter. Weinig boosheid en buien, ze snapt het belang van therapie ondanks dat het wel confronterend is voor haar en ze laat ons ook toe in dat proces. Aanvankelijk was er wel weerstand, ze was boos op haar autisme en gaat dan enorm tegen ons schoppen (niet letterlijk). Daar is ze nu wel overheen. 
Na zo'n sessie is ze 's avonds wel moe en prikkelbaar en slaapt ze onrustiger. Ze verwerkt veel dingen in de nacht.

Volgende week hebben we de intake bij anesthesie voor haar oogoperatie en twee weken later wordt ze geopereerd. Ze lijkt er nu nog niet echt mee bezig, maar die spanning gaat echt nog wel komen. En we bereiden ons maar voor op een lastigere periode met veel boosheid, verdriet en autistische buien. Ik ben inmiddels ook wel op het punt dat ik denk 'het is niet fijn, maar dit hoort erbij'. Er is ook het vertrouwen dat het weer voorbij gaat. 

Het gaat hier op en af, sterk afhankelijk van hoe moe hij en ik zijn. Als ikzelf dan maar goed voor mezelf zorg dan kan ik de buien wel opvangen. Binnenkort intake ambulant. Startgesprek school is al geweest. Mijn eigen diagnostiek begint heel binnenkort. Dat gaat wel een wissel op mijn energie trekken, ik hoop dat het te hanteren is. Mogelijk ben ik hier dan even niet, dan moet ik zelf eerst een en ander behappen.

Klinkt fijn MamaE! Ik denk dat je zo rust uitstraalt en dat is belangrijk.

Sterkte alvast Kaas! 

Ow ik hou zo van stoeien met mijn jongens. Het is de manier waarop ik het meeste fysieke contact met ze heb!

Hier lijkt de rust weer een beetje teruggekeerd. Er is minder ruzie. 

Het is nu even rustig. En dan gaat het ook goed. Ik betrap mezelf wel af en toe op de gedachte 'als ze rust aan haar hoofd en haar lijfje heeft, gaat het eigenlijk heel goed, misschien heeft ze helemaal geen autisme'. Wat natuurlijk niet zo is. Want soms ontploft de boel ook op een rustig moment om iets heel onbenulligs. Dat zijn dan van die momenten die niet fijn zijn, maar er wel min of meer bij horen en waar dochter en wij door therapie ook mee om leren gaan. 
Dit weekend lekker rustig aan, heerlijk weer en tijd met elkaar doorbrengen.

Dochter is naar het vwo. Ze is een paar weken bezig en het nieuwe normaal is begonnen. 
En ze heeft het zo moeilijk...
Ze ervaart heel veel prikkels, ziet het sociaal niet helemaal en is verschrikkelijk moe. Tot ziek aan toe vorige weekend.
Die prikkels is ze met school aan de slag, ze hebben een plan gemaakt dat ze 5 minuten eerder mag wisselen van klas en dat ze in veel in het studiecentrum mag werken.
Ontzettend fijn en deze week zal het wel ingaan.
Maar ze klaagt veel over moeheid, zegt zich niet lekker te voelen. En zou het liefste thuis blijven.
Van de basisschool heb ik de ervaring dat als ik daar aan toe ga geven, dat alle grenzen weg zijn en ze alleen maar moeilijker naar school gaat.
Maar, ow, wat voel ik me harteloos en een kille moeder. Ik ben echt in tweestrijd.
Verstandelijk weet ik dat dit het wennen aan het nieuwe normaal is, en daar is ze niet goed in. Ze haalt alles uit de kast om het niet aan te hoeven gaan.  
Hebben jullie nog tips?

Hoi Evaluna, 

ik denk dat je er goed aan doet om niet toe te geven aan het thuis willen blijven. Want uiteindelijk zal het haar juist goed doen dat ze merkt dat ze het wel kan. Goed voor haar zelfvertrouwen. Dus je bent geen kille moeder. 
Evt nog bij het uitwaaien extra benadrukken: heel veel succes, ik weet dat je het kan, ik ben heel trots op je! (misschien doe je dat al hoor)

Fijn dat school meedenkt. Hopelijk zie je gauw effect van de maatregelen. 
De moeheid is hier ook (iets minder dan bij jouw dochter), maar we letten heel scherp op: op tijd naar bed, rustig blijven en niet haasten, de weekenden echt rustig aan. Kortom alles om school heen zo relaxed mogelijk houden. 

En kan de mentor helpen op sociaal vlak? Helpen met groepjes, gelijkgestemden met elkaar in contact brengen? 

MamaE schreef op 21-09-2024 om 15:50:

Het is nu even rustig. En dan gaat het ook goed. Ik betrap mezelf wel af en toe op de gedachte 'als ze rust aan haar hoofd en haar lijfje heeft, gaat het eigenlijk heel goed, misschien heeft ze helemaal geen autisme'. Wat natuurlijk niet zo is. Want soms ontploft de boel ook op een rustig moment om iets heel onbenulligs. Dat zijn dan van die momenten die niet fijn zijn, maar er wel min of meer bij horen en waar dochter en wij door therapie ook mee om leren gaan.
Dit weekend lekker rustig aan, heerlijk weer en tijd met elkaar doorbrengen.

Herkenbaar dat je denkt: heeft ze wel autisme . 

De afgelopen weken ging het heel goed met zoon, dus heb mijzelf ook op die gedachte betrapt. Totdat hij vorige week weer twee keer blokkeerde in de klas en ze hem eruit moesten halen. Gelukkig ging het beter en wilde hij na 15 min de klas weer in....maar wel even een reality check: ja, hij heeftt toch echt. 

Nou, alle inspanningen ten spijt, vanmorgen zat ze boos aan tafel en besloot niet naar school te gaan. 
Hellep!!!! Denkt dan alles in mij, want dit heb ik eerder meegemaakt met haar. Het triggert me.
Maargoed, uiteindelijk heb ik haar met de auto gebracht, scheelt weer 12 km fietsen voor haar.
En het mailadres van de zorgcoördinator gevraagd en gekregen. Haar gelijk een mail gestuurd...

Maar ze zit op school, pfff. Alsof ik er al een halve dag op heb zitten. Sneu voor haar. Hoop echt dat ze er met school uit komt.

En inderdaad , in de vakantie een opgewekte meid, krachtig en sterk. Dan denk ik ook weleens, zou het toch meevallen?? We weten ook niet precies of het autisme is. Trauma/ hechting speelt ook mee en dan betrap ik mezelf toch op de gedachte dat het misschien wel meevalt.
Nee dus....

Ik zou toch echt blijven inzetten op naar school gaan. Want anders wordt de drempel alleen maar hoger en loopt ze na een tijdje zoveel achter dat ze ook het overzicht verliest qua lesstof. Ouderschap is niet alleen maar lief en begripvol zijn. Ouderschap is ook je kind, soms met pijn in je hart, stimuleren om dingen aan te gaan die lastig zijn, die moeilijk zijn en soms pijn doen. En sommige dingen bepalen kinderen ook niet zelf, zoals naar school gaan. De school denkt al mee, dat is heel fijn. Dat vereist ook medewerking van de leerling. Je kunt niet enkel eisen op tafel leggen zonder concessies te doen. Een school kan ook niet zomaar zeggen dat je niet hoeft te komen. En dat is ook niet in het belang van het kind. 
Ons meisje is pas negen, maar uit zichzelf was ze nooit naar therapie gegaan. Toch heeft ze daar al veel aan gehad. En dan heb ik het nog niet over alle medische ingrepen die niet leuk zijn, waar ze echt wel spanning voor kan hebben, maar toch echt moeten. 
En als ze na afloop de spanning dan moet ontladen, dan houd ik haar weer vast.

Dus vandaag maar met de auto gebracht...ja...dan maar zo!
Als ze echt niet wil kan je haar niet dwingen te fietsen. Is geen peuter meer die je onder je arm kan nemen en uiteindelijk wel luistert helaas
Wel duidelijk maken dat dit echt een uitzondering is. 

Maar de hele situatie triggert bij jou vast weer zoiets van: help, daar gaan we weer. 
En dan ben je inderdaad doodmoe, van alle discussies, een kind dat haar hakken in het zand zet, en voor angst wat kan gebeuren. 

Dikke knuffel van hier, mijn man had gister dezelfde situatie en was er ook even helemaal klaar mee, en ik een paar weken geleden. Het is allemaal goed gekomen maar het kost zoveel mentale energie en spanning. 
Je bent niet de enige dus, hopelijk helpt dat een beetje.