Tiener op z’n kamer
Ken je dat? De ene dag laat ik los, accepteer ik en geniet ik van die paar momenten per dag dat er leuk contact is met m’n puber (net 16).
De volgende dag maak ik me toch druk om het feit dat hij zoveel op z’n kamer is, vrijwel niks deelt over wat er in hem omgaat en zich afzondert.
‘Joh, laat los. Die van mij zit ook de hele dag boven, dat hoort erbij’. Dat hoor ik altijd om me heen. Vaak hoor ik dan ook dat die puber daarnaast toch van alles doet en onderneemt.
Mijn zoon heeft echter geen bijbaantje, geen sport of andere buiten de deur hobby en geen vriendengroep. Hij gaat naar school (wat goed gaat) en is thuis. Wat hem betreft een prima leven, hij lijkt ook lekker in z’n vel te zitten, is nog jong in gedrag en sociaal wat onhandig. Hij houdt het graag veilig en voorspelbaar en heeft geen behoefte aan iets anders. Zegt hij (ik denk dat dit te maken heeft met ‘angst voor het nieuwe’). Op z’n kamer doet hij schoolwerk, bouwt knikkerbanen en maakt daar edits van, kijkt filmpjes, heeft online contacten (die hij niet kent irl) en doet af en toe een game.
Ja, hij heeft een diagnose ass.
Af en toe neem ik hem mee om iets leuks te doen (bios, pretpark, oid) en dat vindt hij ook leuk, maar dat gebeurt zeker niet wekelijks.
Als ik het zo opschrijf, denk ik weer bij mezelf ‘accepteer dat dit het is en wees blij dat zoon zich oké lijkt te voelen, het fijn heeft op z’n kamer en naar school gaat’.
Toch zoek ik ook geruststelling ofzo. Dat het herkenbaar is. Of dat ik als ouder nog iets kan doen om hem te stimuleren iets buiten de deur te doen (wat ik al probeer en m’n zoon vindt dat heel irritant).
Ik kom er op omdat dit een weekend is zonder plan. Hij vindt het fijn en doet het liefst niks, behalve hangen. Ik krijg er jeuk van en trek m’n eigen plan.
Enige herkenning?
Ik vind het systeem van de school van de zoon van Jonagold heel goed klinken. Bovendien is een kind dan al op school, wat de drempel om uiteindelijk toch naar de lessen te gaan lager maakt, zelfs als de eerste twee uur bijvoorbeeld niet gelukt zijn.
Als je naar huis fietst en dan later op de dag weer op de fiets moet stappen, is er een extra drempel.
Brengen zou ik zelf niet zo snel doen, zeker als dat niet altijd kan. Zo'n overprikkelde bui plant zichzelf niet altijd op de vrije dag van je ouders. De bus is dan ook een alternatief en ook heel goed voor de zelfstandigheid om dat te leren. Op die manier wordt een kind ook minder afhankelijk van anderen om met overprikkeling om te gaan.
Ik vind het zo lief om te lezen hoe jullie omgaan met jullie kinderen. Met hun gebruiksaanwijzing leren kennen en meebewegen met wat je kind nodig heeft. Dat heb ik vroeger als kind helemaal niet zo ervaren, dus jullie zijn voor mij een beetje leerschool hoe het ook kan.
Mvtj schreef op 11-09-2024 om 19:28:
Ik vind het zo lief om te lezen hoe jullie omgaan met jullie kinderen. Met hun gebruiksaanwijzing leren kennen en meebewegen met wat je kind nodig heeft. Dat heb ik vroeger als kind helemaal niet zo ervaren, dus jullie zijn voor mij een beetje leerschool hoe het ook kan.
En dit vind ik dan weer lief om te lezen 🥹
Ik hoop dat jij je weg ook leert vinden met alles, we kunnen elkaar helpen. Niet elke dag is hetzelfde en we zijn allemaal “werk in uitvoering”
Ik vind jullie sowieso allemaal ook heel lief en betrokken. En deze plek is ook een fijne uitlaatklep.
Zoon vertrekt net voor de komende dagen naar zijn vader. Hij zegt: ik pak m'n spullen. Komt vervolgens beneden, trekt zijn jas aan, opent de voordeur, trekt deze dicht, haalt zijn fiets van het slot, kijkt 0 keer naar binnen voor toch nog een zwaai naar mij. Ik denk: doe even 'normaal' en loop naar buiten: "zoon, wat doe je? Je kunt toch wel even fatsoenlijk gedag zeggen?" "Ah joh, jij komt toch wel achter me aan", reageert hij. Pfffffff. Heel duidelijk gemaakt dat ik dit echt niet oké vindt. Je zegt elkaar gedag, zeker als je elkaar 5 dagen niet ziet. Jahaaaa, aldus zoon. En hij fietst weg.
Vind ik dus heel STOM..
Ow Zonnig, dat is ook echt niet leuk. Ik hoop dat herkenning je helpt.... Normaal gesproken sta ik altijd op met mijn jongens, toen 10 en 11. Maar 1 ochtend heb ik me echt verslapen, ik werd tegen 8 uur wakker. Zag dat zij al beneden waren en riep: ik kom er zo aan! Tegen de tijd dat ik beneden was, waren ze allebei weg, zonder iets te zeggen. Toen was ik ook best overstuur, verdrietig en heb ze dat verteld na schooltijd. Niettemin liep jongste zoon net weer de deur uit zonder iets te zeggen, richting zijn vader...
Als ik er niet op tijd bij ben, gaat m’n oudste ook zonder dagzeggen weg… Als ze naar vader gaan dan zeg ik gerust demonstratief “en, krijg ik nog een knuffel?” en dan doet ie dat wel, gelukkig. Een kus zit er niet meer in, en aan zijn haar mag ik ook niet komen en verder eigenlijk ook liever geen schouderklopje. Doordeweeks naar school mag ik hem door de slaapkamerdeur dag zeggen (ik ga eerder weg dan hij)…
Kaassoufflee schreef op 12-09-2024 om 18:49:
Als ik er niet op tijd bij ben, gaat m’n oudste ook zonder dagzeggen weg… Als ze naar vader gaan dan zeg ik gerust demonstratief “en, krijg ik nog een knuffel?” en dan doet ie dat wel, gelukkig. Een kus zit er niet meer in, en aan zijn haar mag ik ook niet komen en verder eigenlijk ook liever geen schouderklopje. Doordeweeks naar school mag ik hem door de slaapkamerdeur dag zeggen (ik ga eerder weg dan hij)…
Oh, daar zou ik als puber echt de zenuwen van krijgen...! Waarom zeg je niet gewoon, lieverd, ik wil je nog even een knuffel geven voor je gaat, want ik ga je missen! Hou het bij jezelf. Waarom moet je kind jou een knuffel geven? Een puber is met zichzelf bezig, en met waar hij of zij naar op weg is. Niet met wat er achterblijft. Ik geef nog steeds mijn kinderen een knuffel als ze weg gaan, ik ga niet zitten wachten tot ze uit zichzelf komen en dan teleurgesteld en boos zitten wezen...
Bij ons thuis hing vroeger een tegeltje: Ga nooit weg zonder te groeten, ga nooit weg zonder een zoen. Wie het noodlot zal ontmoeten kan het morgen niet meer doen. Dat werkte bij ons wel. Maar echt, niet zo passief-aggressief doen hoor, daar jaag je pubers (en mij) mee in de gordijnen. Net zoals mijn moeder als ik een paar dagen niet gebeld heb. Zo, leef je nog? Juk...
Jonagold schreef op 12-09-2024 om 21:09:
[..]
Oh, daar zou ik als puber echt de zenuwen van krijgen...! Waarom zeg je niet gewoon, lieverd, ik wil je nog even een knuffel geven voor je gaat, want ik ga je missen! Hou het bij jezelf. Waarom moet je kind jou een knuffel geven? Een puber is met zichzelf bezig, en met waar hij of zij naar op weg is. Niet met wat er achterblijft. Ik geef nog steeds mijn kinderen een knuffel als ze weg gaan, ik ga niet zitten wachten tot ze uit zichzelf komen en dan teleurgesteld en boos zitten wezen...
Bij ons thuis hing vroeger een tegeltje: Ga nooit weg zonder te groeten, ga nooit weg zonder een zoen. Wie het noodlot zal ontmoeten kan het morgen niet meer doen. Dat werkte bij ons wel. Maar echt, niet zo passief-aggressief doen hoor, daar jaag je pubers (en mij) mee in de gordijnen. Net zoals mijn moeder als ik een paar dagen niet gebeld heb. Zo, leef je nog? Juk...
Dit, en zeker bij gescheiden ouders als ze naar de andere ouder gaan is dat lastig want ze hebben mentaal al uitgecheckt bij dit huis en zijn al onderweg naar het andere huis.
Ze hebben die schakeltijd ook echt nodig. Ook als ze weer terug komen moeten ze weer landen in de 'nieuwe' situatie.
Die knuffel dan ook niet op het moment van vertrek of aankomst maar ruim ervoor of erna.
Dit was al een tip die mijn ouders kregen bij mijn ernstig gehandicapte zus 45 jaar geleden toen ze in een instelling ging wonen maar wel elk weekendthuis kwam.
Dus toen ik ging scheiden heb ik die ook toegepast bij mijn zoon. Ik gaf hem de knuffel voor we de auto instappen en niet bij zijn vader voor de deur. En als hij weer terug kwam mocht hij eerst 'landen' en dan na een uur of zo kwam die knuffel of begroeting wel.
Maar de meeste pubers zijn niet echt van de knuffels, een hi-five werkt vaak beter. Als ze door die puberteit heen zijn kam de knuffel weer terug keren als ze dat willen.
Het komt denk ik in tekst anders over dan het feitelijk gaat. Het is meestal ook zo dat die knuffel ruim op tijd is, in het geval van zorgweekend bij vader. Maar soms, door alle lastminute dingen (die ik ook ruim van tevoren al aanstip) blijft het erbij en dan komt vanuit vader (die de kinderen ophaalt en thuisbrengt) of mijzelf wel eens die opmerking. Maar niet altijd op die manier. Vaker ‘mag ik nog een knuffel?’ Als in: nog wel even afscheid nemen/dag zeggen.
-foutje, moest hierna bij ander onderwerp zijn-
Die knuffel hoeft van mij echt niet, maar 'hallo' en 'dag' zeggen als je komt of vertrekt vind ik fatsoen. En aan te leren als iemand dat zelf niet goed aanvoelt. Ook al is het elke keer weer opnieuw aanleren, dat is in ons geval met heel veel dingen zo. Soms mega irritant. En ja, dat is ook puber eigen natuurlijk. Denk aan: hang je handdoek op, zet je schoenen in de bak, gebruik de wc borstel als dat nodig blijkt, was je handen, gebruik een bord, blablabla.
Zonnig77 schreef op 13-09-2024 om 10:23:
Die knuffel hoeft van mij echt niet, maar 'hallo' en 'dag' zeggen als je komt of vertrekt vind ik fatsoen. En aan te leren als iemand dat zelf niet goed aanvoelt. Ook al is het elke keer weer opnieuw aanleren, dat is in ons geval met heel veel dingen zo. Soms mega irritant. En ja, dat is ook puber eigen natuurlijk. Denk aan: hang je handdoek op, zet je schoenen in de bak, gebruik de wc borstel als dat nodig blijkt, was je handen, gebruik een bord, blablabla.
Eens. Puberteit, autisme, geen sociale feeling kan allemaal zo zijn, maar de samenleving heeft ook bepaalde verwachtingen qua functioneren. Je bewijst je kind er geen dienst mee om de lat op de grond te leggen en zelfs de meest basale dingen niet te verwachten 'omdat het dat niet kan'. Het heeft ook ooit leren zitten, lopen, zelf eten, aankleden, fietsen, lezen, schrijven, rekenen. Je wil ook niet dat je kind tot lang in de volwassen leeftijd nog een soort grote baby is die volstrekt niet functioneert zonder dat iemand alles voordoet, voorkauwt, uit handen neemt en nadraagt.
Zonnig77 schreef op 13-09-2024 om 10:23:
Die knuffel hoeft van mij echt niet, maar 'hallo' en 'dag' zeggen als je komt of vertrekt vind ik fatsoen. En aan te leren als iemand dat zelf niet goed aanvoelt. Ook al is het elke keer weer opnieuw aanleren, dat is in ons geval met heel veel dingen zo. Soms mega irritant. En ja, dat is ook puber eigen natuurlijk. Denk aan: hang je handdoek op, zet je schoenen in de bak, gebruik de wc borstel als dat nodig blijkt, was je handen, gebruik een bord, blablabla.
En zelfs daarna nog. Ik bedoelde vooral dat het moment echt uitmaakt en dat thuis er meer ruimte zou moeten zijn om te schakelen.
Die schakeltijd herken ik inderdaad ook. De tijd dat ik klaar zat en vol verwachting zin had in gezelligheid en bijkletsen was al gauw voorbij. Eerst even schakelen en dan is het contact er daarna vanzelf wel.
Hoe gaat het met jullie en de tiener(s)?
