Tiener op z’n kamer
Ken je dat? De ene dag laat ik los, accepteer ik en geniet ik van die paar momenten per dag dat er leuk contact is met m’n puber (net 16).
De volgende dag maak ik me toch druk om het feit dat hij zoveel op z’n kamer is, vrijwel niks deelt over wat er in hem omgaat en zich afzondert.
‘Joh, laat los. Die van mij zit ook de hele dag boven, dat hoort erbij’. Dat hoor ik altijd om me heen. Vaak hoor ik dan ook dat die puber daarnaast toch van alles doet en onderneemt.
Mijn zoon heeft echter geen bijbaantje, geen sport of andere buiten de deur hobby en geen vriendengroep. Hij gaat naar school (wat goed gaat) en is thuis. Wat hem betreft een prima leven, hij lijkt ook lekker in z’n vel te zitten, is nog jong in gedrag en sociaal wat onhandig. Hij houdt het graag veilig en voorspelbaar en heeft geen behoefte aan iets anders. Zegt hij (ik denk dat dit te maken heeft met ‘angst voor het nieuwe’). Op z’n kamer doet hij schoolwerk, bouwt knikkerbanen en maakt daar edits van, kijkt filmpjes, heeft online contacten (die hij niet kent irl) en doet af en toe een game.
Ja, hij heeft een diagnose ass.
Af en toe neem ik hem mee om iets leuks te doen (bios, pretpark, oid) en dat vindt hij ook leuk, maar dat gebeurt zeker niet wekelijks.
Als ik het zo opschrijf, denk ik weer bij mezelf ‘accepteer dat dit het is en wees blij dat zoon zich oké lijkt te voelen, het fijn heeft op z’n kamer en naar school gaat’.
Toch zoek ik ook geruststelling ofzo. Dat het herkenbaar is. Of dat ik als ouder nog iets kan doen om hem te stimuleren iets buiten de deur te doen (wat ik al probeer en m’n zoon vindt dat heel irritant).
Ik kom er op omdat dit een weekend is zonder plan. Hij vindt het fijn en doet het liefst niks, behalve hangen. Ik krijg er jeuk van en trek m’n eigen plan.
Enige herkenning?
@MamaE: ik vind toch dat jullie het samen goed doen hoor. Jullie doorleven de fases en hebben het er over, en daarmee creëer je bewustzijn over hoe je in elkaar zit en dat is helpend. En ze is nog zo jong! En ieder mens is ‘werk in uitvoering’
@Zonnig: aansturen persoonlijke verzorging is dat hij nu op mijn aanraden de dingen doet zoals ik denk dat het handig is. Bijvoorbeeld: hij heeft dinsdag gym, broertje donderdag. Nu afgesproken dat dinsdag, donderdag en een weekenddag voor iedereen douchedagen zijn.
En bij zijn vader heeft zoon 3 weken lang zijn haar niet met shampoo gewassen omdat hij niet wist welke van de flessen voor hem bedoeld was en hij niet durfde te ruiken omdat dat zo gevoelig kan zijn. En ook heeft hij geen borstel door zijn haren gehaald….Ik heb hem vriendelijk gevraagd of hij het goed vond dat ik zijn haar ging fatsoeneren. Dat mocht, gelukkig. Dus ik heb zijn (lange) haar gewassen en geborsteld. Heeft wel een uur geduurd alles bij elkaar, en nu houdt hij het, met mijn reminders, al een paar dagen vol om te borstelen en heeft hij dinsdag en vandaag zijn haar met shampoo gewassen.
Maar: dit komt m.i. omdat ik deze week vrij heb en de rust/energie er voor heb om dit op te pakken. Hoe het volgende weken gaat, ik heb geen idee…
@kaassoufflee: dankjewel, we doen ons best vanuit een basis van heel veel liefde. Dat gaat vaak goed en soms ook even niet. Het is ook een soort oefening in genade als levenshouding; naar dochter én naar onszelf als ouders.
@zonnig: wij willen er juist wel normaal over doen. Mijn ouders hebben het pas twintig jaar na mijn diagnose aan mij verteld. Daar hebben ze hun redenen voor en er zit heel veel pijn en verdriet en onmacht onder en ik ben ook niet boos op ze, maar ik wil het zelf wel anders doen met dochter. Het is alleen nog een beetje zoeken hoe dan wel.
In ieder geval zijn we wel open geweest en heeft dochter ook therapie en weet ze waarom en waarvoor dat is. We schreeuwen het niet van de daken, maar het is ook weer geen geheim.
Fijn om wat updates te lezen.
Ik worstel soms ook wel: benoemen we autisme nu wel of niet expliciet. Ik wil het niet ontkennen (want het is niet iets om je voor te schamen, je bent zoals je bent), maar te direct benoemen heeft niet perse het gewenste effect op zoon: hij voelt zich stom en gebruikt het als excuus.
De kunst is dus om een middenweg te vinden. Hij is gestart met CGT, zijn coach brengt het denk ik op een rustige manier, dus volgens mij werkt dat wel.
Verder hebben we bijna de tweede week van school achter de rug en het gaat goed...denk ik 
. De eerste dagen hebben we hem heel veel gevraagd maar daar was hij klaar mee, dus hij heeft ons verboden hem aan een kruisverhoor te onderwerpen.
Dus daar zijn we mee gestopt. Ik wil wel iets meer weten dus vraag is hoe komen we daarachter - inderdaad misschien uitleggen dat we geinteresseerd zijn maar ons niet willen bemoeien of een oordeel hebben.
Toch deelt hij zelf wat over zijn dag, zo tussendoor of bij het boodschappen doen. En als ik kijk naar zijn gedrag en humeur gaat het goed: hij gaat vrolijk naar school, douchet op eigen initiatief, en komt vrolijk thuis. Op de ouderavond zagen we wat foto's van de eerste dagen - hij zag er ontspannen uit en was deel van de groep (heel fijn, want op foto's van de lagere school stond hij er 9 van de 10 keer niet op en als hij er opstond was dat afgezonderd). Ook zijn mentor die we kort spraken, gaf aan dat hij het goed deed.
Verder vindt hij het fietsen pittig, dus ik heb hem vandaag gebracht en fiets wat vaker met hem mee of tegemoet. En huiswerk mogen we ons niet mee bemoeien - we laten het voor een deel los, en laten hem zelf leren en ervaren. Krijg de indruk dat ze er vanuit school ook goed op letten.
Sociaal gaat het ok denk ik....binnenkort hebben we een langer gesprek met de mentor dus dan dubbelchecken en vragen of ze als het nodig is kunnen helpen met groepsvorming.
Ook is hij niet in de stress geschoten bij zaken die niet goed gingen (boek vergeten, sleutel van kluis vergeten waar gymkleren in zitten). Hij blijft er rustig onder.
Maar samenvattend: hij doet het dus goed en is echt gegroeid deze weken.
Ik merk zelf dat ik hem enorm mis en heel blij ben als hij weer thuis is. En dat ik het liefst eerder weg ga van kantoor zodat ik eerder thuis kan zijn. Dus op moet passen dat ik mijn werk niet afraffel. Had ik niet verwacht van mezelf
Dag allemaal, ook ik heb een dochter met (vermoedelijk) autisme. Ze loopt bij een coach en we herkennen haar gedrag in autisme. Zij zelf ook. Er speelt ook meer mee wat de oorzaak kan zijn, maar autisme in ons achterhoofd houden geeft richting.
Ze is naar de middelbare school, de eerste twee weken zitten er bijna op. Heel wisselend ging het. Sociaal gezien vind ze het maar lastig. Alsof iedereen elkaar al kent inderdaad.
Veel prikkels en nieuwe dingen. Ze is blij geweest, maar ook veel stress. Gelukkig bijna weekend.
Ze gaat een time-out kaart krijgen, maar die heeft ze nog niet. Ik ben heel benieuwd hoe het gaat verlopen. Ze was niet zo'n enthousiaste schoolganger op de basisschool.
Voor de televisie eten zet ik ook bewust in. Soms als ze erg overprikkeld is mag ze ook buiten eten ofzo, verplicht aan tafel zitten hanteer ik niet. Ze mag ook van tafel als ze klaar is met eten.
Fijn om mee te lezen
@Stormvogel, fijn dat de start op de nieuwe school in ieder geval positief is! Dat scheelt een hoop zorgen, nu je weet dat het goed is gegaan. En ja, verder is het loslaten en laten groeien, hoe moeilijk dat ook is (ben er zelf geen ster in)
@Evaluna, welkom! Ervaring uitwisselen, herkenning en/of hart luchten is fijn
Goedemorgen, zoon 16 ligt voorlopig nog te slapen verwacht ik. Zoon 14 was -zo als altijd- om 7u klaarwakker.. Hij heeft vandaag een voetbalwedstrijd en daarna afgesproken met een vriend. Oudste zoon heeft vanavond iets met buitenlandse vrienden online en verder NIETS. Oftewel, zit vrijwel de hele dag op zijn kamer als het aan hem ligt.
Ik stimuleer hem wel om naar buiten te gaan en dat doet hij ook wel (even wandelen met oortjes in). Met mij wil hij niks. Hij wil überhaupt verder niks. Klinkt depri, dat is hij niet.
Ik blijf dit ingewikkeld vinden, ook al gaat het al heel lang zo. Ik weet dat dit bij mij ligt en ben geneigd om zo’n weekend weer vol te plannen. Ik doe het niet. Heb er deze week meer moeite mee. Niks doen (hangen op een scherm) voelt als stilstand.
wat doen jullie (kinderen)?
Fijn weekend!
@mamaE volgens mij doe je het hartstikke goed. En heel bewust
@evaluna welkom!
@stormvogel positieve verhalen!
@kaas wat fijn dat zoon het toeliet dat je zo mocht helpen met zijn haar. Ziet z’n vader dit soort dingen -vet en ongekamd haar- ook niet, ben ik dan nieuwsgierig naar?
Zonnig77 schreef op 07-09-2024 om 08:56:
@mamaE volgens mij doe je het hartstikke goed. En heel bewust
@evaluna welkom!
@stormvogel positieve verhalen!
@kaas wat fijn dat zoon het toeliet dat je zo mocht helpen met zijn haar. Ziet z’n vader dit soort dingen -vet en ongekamd haar- ook niet, ben ik dan nieuwsgierig naar?
Nou, daar verbaas ik me ook over. Ik wil het de eerstvolgende keer wel benoemen. Vader weet sinds kort wel van de ASS. Hij neemt nu ook (plannen voor) verantwoordelijkheid bij weekend-huiswerk op zich. Dus geen vrijheid blijheid meer bij hem, maar vanaf nu ook huiswerk en daar op toezien. Als ze alles hier thuis moeten doen dan kunnen ze daar eigenlijk niet meer naar toe. Dat heeft ie denk ik wel door nu.
Aangaande de plannen dit weekend: vanmiddag gaan beide kinderen alvast op de fiets naar de verjaardag van volwassen stiefbroer, wij volgen later ivm iets anders waar we ook even moeten zijn. Maar ik heb zoon nog niet gezien of gehoord vandaag…ik zal straks dagzeggen en dan gaat ie waarschijnlijk wel opstaan en eten…ik heb er ook moeite mee, maar kan het tegenwoordig wel iets beter accepteren. Zo lang hij dan ook maar meedoet met wat we van tevoren hebben afgesproken. Ik herhaal de agenda tot en met 3 dagen vooruit mondeling. Dus dan is het tegen de tijd van de afspraak wel minimaal 3x genoemd.
Morgen een sociale activiteit van mijn familie met z’n allen. Dan zitten we wel echt aan een max hoor, maar ze wilden er zelf graag een keer naartoe. Normaal gesproken zitten onze weekenden niet op die manier vol. Het kan nu even een keer omdat er nog geen huiswerk is na 2 dagen school.
Zonnig, wel fijn dat je zoon dan nog wel een wandelingetje met oortjes is doet! Alles is mooi meegenomen 👍🏻
MamaE, ook hier weer herkenning. Ik vond het soms moeilijk om mijn kinderen erkenning te geven voor alles wat anders loopt, waar ze anders in zijn en de beperkingen waar ze tegenaan lopen. Bij mij kwam dat vooral omdat bij mijzelf de emoties nog hoog zaten.
Ik heb er ondertussen aan gewerkt om alle teleurstelling, frustratie en verdriet er te laten zijn. En daarbij mezelf te troosten.
Zonnig, zou je het kunnen omdenken? Je zoon weet blijkbaar heel goed wat voor hem werkt. In stilte bijkomen van een drukke week. Het heeft mij ruim 40 jaar gekost voordat ik geleerd had hoe goed dat ook voor mij is. (Geschreven vanuit bed om bijna 14:00. Over een uur of twee kom ik er wel uit)
Plannen van de kids hier: vanochtend met vader een sociaal bezoek. Vanavond naar mij toe, patat eten en een film kijken. Zondag rustig aan doen met gamen en bordspellen spelen.
Wij zijn weer thuis van het familieding van vandaag. We hadden afgesproken dat we in ieder geval tot een bepaalde tijd zouden blijven en dat zoon vanaf dan kon aangeven dat hij naar huis wilde en dan zouden we gaan. Dus ik rondde mijn gesprekje toen af en ging even bij iedereen kort langs om dag te zeggen. Dat zat niet in zoons verwachting. Hij huilde ervan. Ik had hem eerder al gewezen op de mogelijkheid om naar buiten te gaan, waar het mooi weer en rustig was, maar dat wilde hij toen niet. Toen hij bleek te huilen, noemde ik die optie nog een keer, want ik wilde nog wel even fatsoenlijk dag zeggen. Toen is broertje meegegaan naar buiten.
Toen we naar de auto liepen, werd zoon erg boos want dit was niet de afspraak, maar ik heb me wel verweerd omdat ik vond dat ik me wel aan de afspraak had gehouden en ik met goed fatsoen niet binnen 10 seconden weg kan als hij dat zegt.
We hebben hem maar even laten tieren en mopperen, zijn op weg naar huis gegaan en in de auto was het stil en ontprikkelend. Nu iedereen in een eigen ruimte thuis.
Komt wel weer goed dus, maar het liep dus wat minder harmonieus dan ik had gedacht omdat zoon blijkbaar wel een stante-pede vertrek had verwacht…
P.S. Ik ben zelf nu ook best moe, maar het was erg gezellig dus de moeite waard
Wat jammer dat het toch zo vervelend eindigde kaassoufflee. Dit zijn dus van die 'kan gebeuren' situaties, die je moeilijk kunt voorkomen. Je kunt niet anticiperen op onuitgesproken verwachtingen. Voor veel mensen is het heel normaal en begrijpelijk dat je niet binnen tien seconden zonder te groeten weg kunt gaan van een feestje. Voor je zoon iets dat blijkbaar wel uitgelegd moet worden. Weer een leermoment, wees vooral niet boos op elkaar.
Mvtj schreef op 07-09-2024 om 13:50:
MamaE, ook hier weer herkenning. Ik vond het soms moeilijk om mijn kinderen erkenning te geven voor alles wat anders loopt, waar ze anders in zijn en de beperkingen waar ze tegenaan lopen. Bij mij kwam dat vooral omdat bij mijzelf de emoties nog hoog zaten.
Ik heb er ondertussen aan gewerkt om alle teleurstelling, frustratie en verdriet er te laten zijn. En daarbij mezelf te troosten.Zonnig, zou je het kunnen omdenken? Je zoon weet blijkbaar heel goed wat voor hem werkt. In stilte bijkomen van een drukke week. Het heeft mij ruim 40 jaar gekost voordat ik geleerd had hoe goed dat ook voor mij is. (Geschreven vanuit bed om bijna 14:00. Over een uur of twee kom ik er wel uit)
Plannen van de kids hier: vanochtend met vader een sociaal bezoek. Vanavond naar mij toe, patat eten en een film kijken. Zondag rustig aan doen met gamen en bordspellen spelen.
Dat is het ook. Ik vond en vind het lastig dat dochter van alles mankeert. Dat is echt niet allemaal levensbedreigend of rampzalig, maar het is er wel en het telt nogal op.
Soms kan dochter ook heel boos zijn op situaties, op dingen die niemands keuze zijn.
En dat mag en is ook logisch. Ik kan daar zelf nog niet altijd goed mee omgaan.
Een tijd geleden escaleerde het dan vrij snel en werd het boos tegen boos en heel erg lelijk doordat we het slechtste in elkaar naar boven haalden. Dat is inmiddels anders, maar we begrijpen elkaar nog niet altijd en doen elkaar soms uit onvermogen pijn.
Het ding is wel dat als je kind iets heeft, dat jij het dan als ouder ook een beetje hebt. Moet leven alsof je het hebt voor je kind in het kader van voorleven.
En dingen als autisme hebben op heel veel, zo niet alle vlakken van het leven invloed. Elke dag opnieuw. Dat is zo'n allesomvattende verantwoordelijkheid dat je die niet bij één iemand neer kan leggen.
MamaE schreef op 08-09-2024 om 21:20:
Wat jammer dat het toch zo vervelend eindigde kaassoufflee. Dit zijn dus van die 'kan gebeuren' situaties, die je moeilijk kunt voorkomen. Je kunt niet anticiperen op onuitgesproken verwachtingen. Voor veel mensen is het heel normaal en begrijpelijk dat je niet binnen tien seconden zonder te groeten weg kunt gaan van een feestje. Voor je zoon iets dat blijkbaar wel uitgelegd moet worden. Weer een leermoment, wees vooral niet boos op elkaar.
We zijn niet boos gebleven hoor. Ik was zelf ook niet boos op hem maar had wel even een soort van gebrek aan geduld. En dat moet ook een keertje mogen. Eenmaal in de auto, waar de meeste prikkels wegvielen, knapte hij vrij snel weer op. De kunst is om dan niet te gaan analyseren wat er gebeurde. Want dan heb je zo weer die stresspiek boven gehaald die net aan het wegzakken was. Het was ongeveer anderhalf uur rijden. Toen we thuis kwamen was hij weer helemaal vrolijk. En ik een uurtje na thuiskomst best wel moe.
Vandaag kan ik zelf nog verder ontprikkelen, ik heb nog een vrije dag. Toch weer wisselend met mijn emoties hoor. Ik moet school nog echt even loslaten, binnenkort een startgesprek daar voor dit jaar en daarna al snel intake ambulante begeleider. En dan kijken hoe we hem dit jaar door helpen.
Kaassoufflee schreef op 09-09-2024 om 12:31:
[..]
We zijn niet boos gebleven hoor. Ik was zelf ook niet boos op hem maar had wel even een soort van gebrek aan geduld. En dat moet ook een keertje mogen. Eenmaal in de auto, waar de meeste prikkels wegvielen, knapte hij vrij snel weer op. De kunst is om dan niet te gaan analyseren wat er gebeurde. Want dan heb je zo weer die stresspiek boven gehaald die net aan het wegzakken was. Het was ongeveer anderhalf uur rijden. Toen we thuis kwamen was hij weer helemaal vrolijk. En ik een uurtje na thuiskomst best wel moe.
Vandaag kan ik zelf nog verder ontprikkelen, ik heb nog een vrije dag. Toch weer wisselend met mijn emoties hoor. Ik moet school nog echt even loslaten, binnenkort een startgesprek daar voor dit jaar en daarna al snel intake ambulante begeleider. En dan kijken hoe we hem dit jaar door helpen.
Natuurlijk mag dat, je bent ook maar een mens. Niemand heeft oneindig geduld, zelfs niet met zijn eigen kinderen. En ze zijn soms ook echt wel heel vermoeiend.
Fijn dat je zoon snel weer uit zijn stresspiek kwam. Niet analyseren...ja, dat is voor mij heel moeilijk. Ik analyseer zo ongeveer heel mijn leven om überhaupt te kunnen functioneren en ik ben er ook wel goed in, maar bij een kind werkt dat niet altijd. Die zijn soms even boos en even later is dat weer voorbij.
