Tiener op z’n kamer

Fijn te horen Zonnig!
Hier zijn de eerste drie dagen VO achter de rug. De eerste dag was pittig (toch wel lastig om in je eentje naar een nieuwe school te gaan waar het lijkt alsof iedereen elkaar al kent). Gister was al beter en vandaag was leuk. Ze hebben gepicknickt, spelletjes gedaan en er is een app met alle jongens uit de klas. 
Verder zijn de mentoren aardig en was het nog niet nodig om even rust te nemen. 
Wel nog even puzzelen met tas (wat moet er veel mee) en tijd benodigd  voor fietsen. 
Maar so far so good!
En zelf ben ik erg moe, werk is druk, en naast de brugklasser nog twee kids die weer naar school gaan...dat gaat prima. Maar wat een geregel weer, voor school, sport, ortho, oogarts, etc....bleeergh. 

Bij ons beginnen de scholen a.s. maandag weer. De kinderen komen a.s. zondag thuis van hun vakantie met hun vader. Ik tel de dagen zowat af. Hoe heerlijk ongecompliceerd het ook is om even zonder kinderen te zijn, er stroomt een onderlaag van gemis. 

Ondertussen is er andersom ook die tegenstrijdigheid, waar ik best wel weer tegenop zie: blij dat ze er weer zijn, maar die hele ratrace van schooljaar opstarten, de structuur weer aanbrengen, ritme er weer in krijgen…heel veel geregel en het kost me veel energie.

Inmiddels heb ik voor mezelf de intake voor onderzoek net gehad. Best pittig: veel vragenlijsten invullen en daarna nog mondeling toelichten waar ze nog vragen over hebben n.a.v. de lijsten. Emotioneel ook.

Al met al heb ik toch wel fijne vakantieweken gehad die me goed hebben gedaan. Tegelijk ben ik ook veel bezig geweest met de diagnose van zoon en hoe we het jaar moeten inrichten. Ambulante hulp komt eind september op gang.

Mijn emoties wisselen, en daarmee ook mijn energie om dingen aan te pakken. Of het werkt andersom. Ik heb nog eigen gezondheidsissues die ook tegenwerken (of het herstel daarvan duurt langer omdat ik veel psychische belasting heb)

Herkenning MamaE, je probeert het elke keer goed op te vangen en soms lukt dat niet. Als je het er achteraf maar weer over kunt hebben.

Spannende tijd met zowel een operatie als CGT. Op welke manier reageert ze op narcose? Kan de anesthesioloog meedenken?

MamaE, jij en je man zijn ook maar mens. Negen keer reageren jullie goed en de tiende keer gaat het niet. Omdat je zelf ook moe bent/er genoeg van hebt/stress hebt van iets anders...etc. Er te lang bij stil staan helpt niet, wel ervan leren en als dat op zijn plaats is ook tegen je kind zeggen dat je ergens spijt van hebt en je het volgende keer graag anders wil doen. Dat maakt al zoveel goed. 

Sterkte alvast met de operatie. 

@kaassoufle: als het goed is zijn jouw kinderen weer gezellig thuis. Dat is fijn!
En ik hoop dat ze vandaag een goede start maken. 

Voor je zoon fijn dat eind september hulp op gang komt. Dat is best snel. 
Verder sterkte, ook met je eigen onderzoeken. Er ligt een hoop op je bord. En je hoofd zal vast vol zijn. 
 

Stormvogel schreef op 02-09-2024 om 14:21:

MamaE, jij en je man zijn ook maar mens. Negen keer reageren jullie goed en de tiende keer gaat het niet. Omdat je zelf ook moe bent/er genoeg van hebt/stress hebt van iets anders...etc. Er te lang bij stil staan helpt niet, wel ervan leren en als dat op zijn plaats is ook tegen je kind zeggen dat je ergens spijt van hebt en je het volgende keer graag anders wil doen. Dat maakt al zoveel goed.

Sterkte alvast met de operatie.

Ik weet het. We doen ons best vanuit heel veel liefde, maar soms is dat niet genoeg en lukt het even niet. Dat geldt voor dochter net zo goed. Die wil ook niet boos worden, maar soms overkomt het haar toch. 

Ik wil wel opletten dat ik niet oeverloos ga analyseren (is mijn valkuil), maar wel excuses aanbieden als we wat fout gedaan hebben en voor onszelf kijken naar waar het fout ging om ervan te leren. 

Mvtj schreef op 02-09-2024 om 12:50:

Herkenning MamaE, je probeert het elke keer goed op te vangen en soms lukt dat niet. Als je het er achteraf maar weer over kunt hebben.

Spannende tijd met zowel een operatie als CGT. Op welke manier reageert ze op narcose? Kan de anesthesioloog meedenken?

Dochter heeft tot nu toe na narcoses heel veel boze buien gehad. Om het minste of geringste boos worden, huilen om alles, heel veel frustratie. Ik weet eigenlijk niet of het samenhangt met haar autisme, bij de eerste operaties wisten we nog niet dat ze autisme heeft. Maar als ik er nu op terugkijk is het een soort uitvergroting van autistische buien die ze soms heeft.

De situaties zijn wel verschillend. Ze is tot nu toe vier keer geopereerd, waarbij ze de laatste twee keer ziek was/pijn had en het ook niet gepland was en de eerste twee keer was ze verder niet ziek en was het gepland. De eerste keer was ook een operatie aan haar ogen, zelfde als nu, maar vanwege corona uitgesteld naar midden in de zomer tijdens een hittegolf en ze kan nogal slecht tegen warmte en mocht niet zwemmen. Dat was heel sneu. Dat hebben we nu bewust anders gepland. Ze is nu ook vier jaar ouder en begrijpt het beter, maar tegelijkertijd denkt ze wel meer na, heeft ze er een oordeel over en is ze ook wel boos/verdrietig om de situatie en vooral de optelsom van alle ellende.

Ze heeft vandaag de eerste CGT sessie gehad. Kennis gemaakt met haar therapeut.
Ze vond het echt wel spannend en gisteravond waren er best wat tranen en weerstand, ze wilde niet, vond het spannend en heel stom dat het nodig was, maar ze snapte het ook wel weer en wilde wel meewerken.
Uiteindelijk viel het haar mee. Ze denkt wel dat ze het nodig heeft, maar vindt het ook nog steeds stom. 'Ik vind autisme echt heel stom, mama. Waarom heb ik altijd zoveel dingen die nooit overgaan?' Dat soort vragen vind ik lastig. Juist omdat ik het haar ook niet gun. Het is niet iemands keuze en ook niet iemand schuld. Ze heeft het ermee te doen in het leven en dat is niet makkelijk, maar ze hoeft het niet zonder hulp te doen. Van ons, van andere mensen in haar omgeving, van therapeuten en artsen. 

Mijn kinderen zijn zondag thuisgekomen. Oudste zoon (met ASS) had binnen een uur een stresspiek: het kwam ineens binnen dat het hele circus weer zou beginnen, met alle moeilijke sociale dingen en een agenda en tijdsdruk en….alles. Tranen, wanhoop, het was best even heftig.
Ik kon heel rustig blijven en hem herhalend zeggen dat hij het niet alleen hoeft te doen, dat er hulp van ons, school en ambulante begeleiding is. Uiteindelijk kalmeerde hij wel weer. We hebben tijdens hun afwezigheid hun slaapkamers gepimpt en dat zorgde voor fijne afleiding want beiden waren er blij mee (van te voren natuurlijk wel overlegd).
De kennismakingsdagen zitten er nu op, morgen begint het lesrooster. Hij vond het wel goed en oké gaan, gisteren en vandaag. Het zorgde wel voor stress, maar het waren toch leuke introductie-activiteiten. Ik ben benieuwd hoe het dit jaar zal gaan. Het schoolsysteem en zijn brein passen eigenlijk niet bij elkaar. Hij doet dus al heel veel aanpassingen en ik weet niet hoe lang dat nog blijft lukken…
De vakantie met papa was overigens erg fijn.

Zonnig77 schreef op 05-09-2024 om 20:30:

Ik vind dat mijn jongens goed gestart zijn, en zou graag willen dat oudste (16. ASS) me wat meer deelgenoot maakte van zijn binnenwereld. Vrijwel op al mijn interesse vragen (die ik al drastisch heb verminderd) vindt hij dat ik me met hem bemoei. ‘Wat boeit het jou wat ik op m’n kamer doe?’ Als ik bijvoorbeeld vraag: heb je nog leuke filmpjes gezien, game gedaan of contact gehad met je buitenlandse online maten.

Aaargh, vind ik lastig..

Je kunt je zoon best uitleggen dat interesse tonen iets anders is dan bemoeien. Als je je ergens mee bemoeit, probeer je iets te veranderen. Dat doe jij niet.

Zonnig77 schreef op 05-09-2024 om 20:30:

Jullie dochter krijgt pittige dingen voor de kiezen MamaE, en jij als moeder daarmee ook. En wat verdrietig dat dochter zo negatief over autisme praat en daadwerkelijk veel last ervaart op het moment. Wel mooi dat ze zich zo kan uiten.

Ja, eigenlijk is dat al haar hele leven zo. Ze is prematuur geboren en hoewel we heel dankbaar mogen zijn voor hoe ze daar uit is gekomen en zich nu ontwikkelt, heeft ze er zeker wel het een en ander aan overgehouden en zijn dat toch ook wel dingen die langdurig of blijvend van invloed zijn. We moeten het ermee doen, maar dat is niet altijd makkelijk. Soms is het goed om dat ook even te erkennen; ja, het is veel, het is pittig en het is klote. Dat bestaat naast onze dankbaarheid voor dat we haar nog hebben. 

Dat dochter negatief over autisme praat, komt waarschijnlijk ook door mij en mijn eigen gebrek aan acceptatie van zowel mijn eigen autisme als dat van dochter. Ze voelt dat heel goed aan. Heel eerlijk; ik vind het moeilijk. In mijn jeugd heeft het er nooit mogen zijn. Nou ja, op een bepaalde manier wel want mijn ouders deden echt wel hun best om mij ruimte te geven mezelf te zijn en te stimuleren nieuwe dingen aan te gaan, maar toch was er ook wel druk om 'normaal' te zijn en vooral geen label te plakken of het te benoemen voor wat het was, want 'dan is het er niet'. 

Dochter heeft heel veel moeite met 'anders zijn' als ze daar niet zelf voor kiest. En dat is ze in meerdere opzichten toch wel. Dat weet ze zelf ook en naast dat ze daar boos/verdrietig over is, heeft ze er ook een oordeel over. Het onderscheid daartussen wordt bij de therapie wel aandacht aan besteed. Ze weet het inmiddels ook wel, maar in de emotie lukt het nog niet altijd.

@Zonnig, mijn zoon (16, ASS) zit nu in 5 VWO. Mijn andere zoon (14) doet Havo.

Hoe ik me voel….laten we zeggen dat ik blij ben dat ik deze week vakantie heb genomen. Daardoor kan ik alle stress, frustratie en vermoeidheid beter aan (van zoon en van mezelf). Er is zo veel om af te stemmen aan het begin van elk schooljaar (zo voelt het tenminste voor mij, heel onrustig) en dan hoeft dat tenminste niet allemaal tijdens/na mijn werk. Nu kan ik tussendoor nog relaxen met een boek of iets creatiefs. En ik ga naar de kapper en schoonheidssalon.

Verder zie ik wel enigszins tegen deze maand op. Er is mijn eigen psychologische onderzoek, maar ook iets anders (medisch) en het nodige aan sociale activiteiten (drukker dan normaal gesproken). Ik zeg tegen mezelf hetzelfde als tegen mijn zoon: 1 dag tegelijk en ik hoef het niet alleen te doen. 

Ik weet ook dat deze maand straks zo maar voorbij is. Ik voel me niet meer zo gedeprimeerd als eerder, heb wel meer het gevoel dat er schot in de diverse zaken zit.

Zoon is ook vol goede moed en open t.o.v. mijn aansturing voor persoonlijke verzorging. We hebben al een en ander uitgestippeld wat handig is, hopelijk lukt dat ook allemaal.
Ik voel me net een beetje als Jans uit de Jan Jans en de Kinderen strip: ze gaat dan snel het hele huis schoonmaken voordat de poetsvrouw komt want stel je voor dat die denkt dat ze een huishoudelijke slons is….zo probeer ik hier de boel alvast in een ritme en op orde te krijgen voordat de ambulante hulp komt. Zucht. 

@Zonnig over het klieren tijdens het eten: ik las eerder in dit topic een verhaal over apart van elkaar eten. Dat bracht me toch bij het experiment van eten bij de televisie. En wat denk je? Geen geklier en het eten gaat op! Het geeft een prettige afleiding, en je hebt het samen eventueel over het programma wat je kijkt (en ik doe schietgebedjes dat er geen eten op het vloerkleed valt…) maar geen geklier. Vanavond en gisteren wel aan tafel gegeten, maar dat waren populaire gerechten en dan gaat het wel. Ook hebben mijn man en ik wel eens samen buiten of bij tv gegeten en de jongens binnen aan de eettafel.