Tiener op z’n kamer

“Dat co-ouderschap heeft zeker ook voordelen, dat opladen is voor mij ook goud waard. Eenmaal weer bij me vind ik ook heerlijk. En ook al zit er eentje met name op zijn kamer, je bent wel veel bezig met ondertitelen, voorbereiden, soms zorgen maken zonder dat te laten zien of horen. Dat geldt tenminste voor mij.”

Zonnig, dat is denk ik ook zo bij mij. Er draait altijd een soort achtergrondprogramma mee in mijn hoofd als ik voor de kinderen zorg (12 van de 14 dagen) Wanneer en of ze wel iets doen, wat is het beste moment voor dit, enzovoort….

Zonnig77 schreef op 21-08-2024 om 08:09:

@mamaE wat fijn dat je al van die gesprekken kunt voeren met je dochter. Ik kan me ook voorstellen dat ze weerstand heeft tegen therapie en intrinsiek wel de motivatie heeft voor extra turnen. Mooi dat jullie daar op aanhaken. Wanneer zou je dan op de rem moeten trappen? Zou ze ook zelf kunnen aangeven als ze bijvoorbeeld teveel overprikkeld raakt?

Als het te veel wordt en dochter alle emoties en indrukken niet meer gekanaliseerd krijgt. Dan wordt ze moeilijk in gedrag, chagrijnig, snel boos en gaat schoppen tegen ons en situaties in haar leven (en daar later weer spijt van heeft).

Ze kan het steeds beter zelf aangeven, ook dat ze even moet afschakelen. Maar nog niet altijd. En ze ziet soms dingen ook als 'straf', terwijl het dat niet is. 
Ze weet dat het niet zo is, maar het voelt voor haar zo. Dat de leuke dingen dan ten koste gaan van de niet-leuke dingen.

MamaE schreef op 21-08-2024 om 18:09:

[..]

Als het te veel wordt en dochter alle emoties en indrukken niet meer gekanaliseerd krijgt. Dan wordt ze moeilijk in gedrag, chagrijnig, snel boos en gaat schoppen tegen ons en situaties in haar leven (en daar later weer spijt van heeft).

Ze kan het steeds beter zelf aangeven, ook dat ze even moet afschakelen. Maar nog niet altijd. En ze ziet soms dingen ook als 'straf', terwijl het dat niet is.
Ze weet dat het niet zo is, maar het voelt voor haar zo. Dat de leuke dingen dan ten koste gaan van de niet-leuke dingen.

Knap dat je dochter nu al leert haar grenzen aan te geven/aan te voelen, dat is sowieso al niet makkelijk voor de meeste (jonge) mensen, maar met ASS een nog grotere uitdaging!

@MamaE: goed dat je dochter dit al steeds beter zelf kan aangeven. 
Hier lukt dat nog niet echt. Ook hier zorgen teveel indrukken (geluid, sociale gedoetjes, mensenmassa;s) voor een kind dat of ontploft of in een hoek gaat zitten en zich totaal afsluit. 
Van te voren aangeven dat het teveel wordt lukt minimaal en zoon heeft ook weinig geloof in zichzelf dat hij het kan leren. 
Van de week hadden we terugkoppeling van het kamp waar hij heen was ivm voorbereiding brugklas. Ze gaven daar ook aan dat als het te druk wordt hij zich uit veel situaties terugtrekt end at het best wat moeite kost om hem erbij te halen. Mee eten met de groep was bijvoorbeeld lastig. Navraag bij zoon leerde dat  dat op het andere sportkamp ook zo ging - daar ging hij vaak naar buiten als de groep binnen aan het eten was. 

Ik vind het wel zorgelijk. Want in sommige gevallen is het prima als je je terugtrekt. Maar in andere gevallen kan dat niet altijd. En als jij niet mee wil doen aan iets wat niet leuk is en waar iedereen tegenop ziet, en jij onttrekt je daaraan, dan lig je ook niet goed in de groep.
Vannacht dus wakker gelegen en gepiekerd: hoe moet dat gaan op de middelbare? In de pauzes of by gym? Pfff...

Stormvogel schreef op 23-08-2024 om 10:28:

@MamaE: goed dat je dochter dit al steeds beter zelf kan aangeven.
Hier lukt dat nog niet echt. Ook hier zorgen teveel indrukken (geluid, sociale gedoetjes, mensenmassa;s) voor een kind dat of ontploft of in een hoek gaat zitten en zich totaal afsluit.
Van te voren aangeven dat het teveel wordt lukt minimaal en zoon heeft ook weinig geloof in zichzelf dat hij het kan leren.
Van de week hadden we terugkoppeling van het kamp waar hij heen was ivm voorbereiding brugklas. Ze gaven daar ook aan dat als het te druk wordt hij zich uit veel situaties terugtrekt end at het best wat moeite kost om hem erbij te halen. Mee eten met de groep was bijvoorbeeld lastig. Navraag bij zoon leerde dat dat op het andere sportkamp ook zo ging - daar ging hij vaak naar buiten als de groep binnen aan het eten was.

Ik vind het wel zorgelijk. Want in sommige gevallen is het prima als je je terugtrekt. Maar in andere gevallen kan dat niet altijd. En als jij niet mee wil doen aan iets wat niet leuk is en waar iedereen tegenop ziet, en jij onttrekt je daaraan, dan lig je ook niet goed in de groep.
Vannacht dus wakker gelegen en gepiekerd: hoe moet dat gaan op de middelbare? In de pauzes of by gym? Pfff...

Stormvogel, je zoon is dat nog aan het leren. Heel goed dat hij zijn eigen grenzen kent en op tijd zich aan de prikkels onttrekt! Ik vind dat juist heel erg positief!

Natuurlijk zullen er momenten zijn dat het niet handig is, of echt niet kan op het moment zelf. Meestal zal hij dan (is mijn ervaring althans) het volhouden zolang het nodig is. En dan thuis ontprikkelen (of een meltdown, dat kan ook, maar thuis is dat minder erg dan buiten de deur). Echt, prijs hem de hemel in dat hij zichzelf al zo goed kent en op tijd zich weet te onttrekken aan de prikkels.

En ik kan het makkelijk zeggen, maar maak je geen zorgen. Heb vertrouwen in hem. Echt. Hij is nog zo jong, hij gaat zich nog heel veel verder ontwikkelen. Alleen zal het allemaal wat langer duren en meer inspanning kosten dan bij een 'gemiddeld' kind. Straal vooral ook naar hem uit dat je alle vertrouwen in hem hebt. Dat is het grootste cadeau dat je hem kunt geven.

Dankjewel Jonagold. 
Het is waar, het is ook goed dat hij zijn grenzen aangeeft als het te druk wordt. 
Maar we zien ook dat hij 'teveel prikkels' gebruikt als een excuus om dingen niet te doen waar hij geen zin in heeft. En/of dat de tijd die hij zegt nodig te hebben om te ontprikkelen niet in lijn is met de situatie. Bijvoorbeeld: als er gedoe was tijdens gym dan is het prima dat je de rest van de gymles en de pauze daarna even apart gaat zitten...maar wat er dit schooljaar gebeurde is dat hij  - na een incident by gym (in de ochtend) daarna aan elke les weigerde deel te nemen en daardoor de hele verdere schooldag miste. 

Hij is inderdaad nog jong en kan het leren. En ik besef dat daar veel tijd voor nodig is. 
En normaal kan ik dat ook  rustig met hem bespreken. 
Maar gister ben ik boos geworden en gezegd dat hij uit de slachtofferrol moest komen. Wat natuurlijk helemaal niet hielp (juist averechts werkte) , dus ik voel me er rot over. 

En eerlijk: gister had ik er zelf weinig vertrouwen in dat hij het kan leren. Ik ben heel bang dat hij - door zijn gedrag - lastig aansluiting blijft vinden. Dat hij  - door te zeggen en geloven dat hij niet kan leren en 'zijn hoofd nu eenmaal anders werkt - de aangeboden hulp niet aanneemt en daardoor uiteindelijk ongelukkig wordt. 

Stormvogel schreef op 23-08-2024 om 11:30:

Dankjewel Jonagold.
Het is waar, het is ook goed dat hij zijn grenzen aangeeft als het te druk wordt.
Maar we zien ook dat hij 'teveel prikkels' gebruikt als een excuus om dingen niet te doen waar hij geen zin in heeft. En/of dat de tijd die hij zegt nodig te hebben om te ontprikkelen niet in lijn is met de situatie. Bijvoorbeeld: als er gedoe was tijdens gym dan is het prima dat je de rest van de gymles en de pauze daarna even apart gaat zitten...maar wat er dit schooljaar gebeurde is dat hij - na een incident by gym (in de ochtend) daarna aan elke les weigerde deel te nemen en daardoor de hele verdere schooldag miste.

Hij is inderdaad nog jong en kan het leren. En ik besef dat daar veel tijd voor nodig is.
En normaal kan ik dat ook rustig met hem bespreken.
Maar gister ben ik boos geworden en gezegd dat hij uit de slachtofferrol moest komen. Wat natuurlijk helemaal niet hielp (juist averechts werkte) , dus ik voel me er rot over.

En eerlijk: gister had ik er zelf weinig vertrouwen in dat hij het kan leren. Ik ben heel bang dat hij - door zijn gedrag - lastig aansluiting blijft vinden. Dat hij - door te zeggen en geloven dat hij niet kan leren en 'zijn hoofd nu eenmaal anders werkt - de aangeboden hulp niet aanneemt en daardoor uiteindelijk ongelukkig wordt.

Dat snap ik, dat dat moeilijk is om te zien. En om te geloven dat het goed zal komen. Maar door nu al allerlei beren op de weg te zien en bang te zijn voor de toekomst maak je de situatie nu niet beter. Kleine stapjes. Bekijk het per dag, soms zelfs per uur.

En he, jij bent ook gewoon een mens, dus je mag af en toe uit de bocht vliegen. Als je daarna maar het gesprek aangaat met je zoon en excuses maakt. Het er samen over hebben waarom het bij jou mis ging kan trouwens ook leerzame en vruchtbare gesprekken opleveren!

Heb je al een gesprek gehad op de nieuwe school? Ik zou daar zsm een gesprek aanvragen met zijn mentor en de zorgcoördinator. En daar bespreken wat school hem kan bieden en hoe ze hem denken te gaan stimuleren. Het is altijd lastig balanceren, dat is zo. Maar ik denk dat het helpt als jullie als ouders en de school uitstralen vertrouwen in hem te hebben en in zijn beoordelingsvermogen. Op de middelbare school van zoon (speciaal onderwijs, dat wel) was er een lokaal 112 (pun intended) waar kinderen zich konden terugtrekken als het ze teveel werd. Daar was altijd de maatschappelijk werker van school aanwezig, die dan met de kinderen keek wat ze nodig hadden om weer terug te kunnen naar de les. Zoiets gun je eigenlijk elk kind. Ik denk dat er best afspraken te maken zijn met je zoon, maar dat moet wel op een rustig moment. Een afspraak zou kunnen zijn dat hij max 1 lesuur een time-out mag nemen, tenzij er echt iets heel erg mis is. Als de docenten dat weten kunnen ze hem eraan herinneren dat hij gewoon terug moet/kan de les in.

Het valt me op dat eten in een groep blijkbaar moeilijk is voor hem. Is dat iets dat je thuis ook herkent? Heeft hij soms last van (een milde vorm van) misofonie? Dan kun je daar ook afspraken over maken met hem. Hij heeft straks pauze, wat kan hij dan doen? Waar kan hij heen? Als brugpieper zal hij niet het schoolterrein af mogen, maar misschien is er een ruimte waar hij rustig kan zitten ipv in de aula/kantine?

Ik denk dat het kan helpen om met hem samen ingewikkelde situaties in kaart te brengen en daar oplossingen voor te bedenken. En daar zou ik deze laatste dagen vakantie voor gebruiken zodat hij een trukendoos ter beschikking heeft voor hij begint. In mijn ervaring is het belangrijk voor een kind als jouw zoon om van tevoren te weten dat er escapes zijn. Alleen dat weten geeft al ruimte en rust. Dan hoeft er vaak niet eens gebruik van gemaakt te worden.

Edit: ik heb er ook lang niet altijd vertrouwen in gehad dat zoon gelukkig zou worden. Maar hij is nu 24, en ondanks dat het net uit is gegaan met zijn vriendin is hij nu echt wel happy. Hij is net een week in zijn eentje op vakantie geweest. Hij vond het, na even te hebben moeten wennen, heerlijk. En hij heeft veel zin om binnenkort weer met zijn opleiding verder te gaan. Echt, het komt goed!

Dat mijn kind met haar negen jaar misschien al net wat verder is qua grenzen aangeven dan jouw zoon van twaalf zegt niet zo veel. Meisjes zijn vaak wat sneller en autisme uit zich bij meisjes vaak ook anders. Mijn dochter is ook erg sociaal, maakt makkelijk contact met andere kinderen. Het autisme zit vooral in onverwachte niet-fijne situaties waarin ze kan overreageren (en dat achteraf zelf ook inziet).

In groepen eten geeft veel prikkels. Niet zozeer misofonie, maar iedereen die door elkaar praat, geluid van bestek op borden. Ik vind dat ook heel vermoeiend, maar ik houd het wel vol. Ik vind het ook wel gezellig, maar het kost ook energie. 

Het bespreken van rustmomenten/time outs/escapes zou handig zijn. En ook wat daarin redelijk is. Ik merk dat ik moeite heb met een hele dag school missen vanwege één incident. Dat brengt hem zelf ook niet verder, want zo loopt hij al snel risico om achter te gaan lopen, het overzicht te verliezen en helemaal af te haken. 

Onze dochter kan soms ook best blijven hangen in emotie. Dan kan het ook wel helpen om voor haar te bepalen 'zo, en nu ga je gewoon even verder met het leven en naar ...' ook om de zinnen te verzetten. Vaak helpt dat wel. Soms lukt het ook echt even helemaal niet, hangt ook van de situatie af.

Interessant, ik ervaar het ook als minder spanning als mijn kinderen er niet zijn. Ik ben zelf nog heel erg aan het zoeken waar dat aan ligt. Leg ik mezelf teveel druk op als ze er zijn? Kan ik slecht tegen de prikkels? Vind ik het moeilijk om altijd aan te staan als alleenstaande moeder?

Hier heb ik nog een kleine week met de jongens volgende week. Wij hebben ook alvast een schema gemaakt. Met één grote activiteit, een kleinere activiteit, rustdagen ertussenin en oudste zoon gaat een avond voor ons koken.

Lastig Stormvogel, het klinkt voor mij als balans zoeken tussen waar geef je hem de ruimte en waar zal hij toch echt aan mee moeten doen.

Nog één overweging: het kan ook gewoon zo zijn dat hij het wel best vindt om half buiten de groep te staan. Mijn ene zoon heeft bijvoorbeeld 2 vrienden, de andere heeft 1 vriend. En daar lijken ze helemaal content mee, ze hoeven niet zoveel sociale contacten.

@mvtj: het is precies zoals je zegt: waar geef je hem ruimte en waar moet hij mee. En ik denk dat voor mijn zoon ook geldt dat 2 goede vrienden al helemaal prima is, en dat hij niet blij wordt van teveel sociale contacten. 

@MamaE en Jonagold: 
We hebben gelukkig een school gekozen waarin hij mag ontprikkelen en waar ze een speciale ruimte hebben. Er is al een gesprek geweest met de zorgcoordinator en brugklascoordinator. 
Voor komende week hebben we een plan gemaakt, samen met zijn begeleider vanuit de huidige hulpverleningsinstantie hoe we de introductiedagen gaan aanpakken. Komt vooral neer op: rust pakken als je het nodig hebt en dat ook aangeven. Ik ga dat ook met school delen. En daarnaast gaan we een afspraak plannen met ons, zijn mentoren en huidige hulpverlening plannen om aanpak te bespreken en zorgen dat we op een lijn zitten. 
Dus alles loopt zeg maar

Wat betreft het eten denk ik niet dat er sprake is van misofonie, maar wel van heel veel geluid  - zoals MamaE zegt  - dat maakt het druk voor hem. In kleinere groepen eten gaat goed. We eten als gezin altijd samen aan tafel. Maar als het heel druk is (als zijn broertje aan het gillen is), dan wil hij het liefst op zijn kamer eten (en ik ook, eerlijk gezegd!). 

Jonagold, zo fijn om te horen dat het echt goed komt, en dat ik inderdaad ook maar een mens ben - dat is ook zo. En dat ik niet de enige ben die er niet altijd vertrouwen i  heeft. 

Geen enkele ouder heeft er altijd vertrouwen in. Alle ouders hebben wel eens onzekere momenten over hun opvoeding, hun ouderschap, hoe hun kind terecht gaat komen. 
Ook ouders van kinderen waar niks mee aan de hand is als ze een fase hebben dat ze wat gaan lopen lanterfanten op school, grote mond hebben en wat baldadig zijn. Vaak zijn dat fases en drogen ze na de puberteit best weer prima op. 
Alleen bij kinderen waar iets mee is, zijn de zorgen vaak net wat groter. Net zoals alle problemen die die kinderen ervaren een uitvergroting zijn van wat andere kinderen ervaren. En ze hebben net minder het vermogen om ermee om te gaan.