Tiener op z’n kamer
Ken je dat? De ene dag laat ik los, accepteer ik en geniet ik van die paar momenten per dag dat er leuk contact is met m’n puber (net 16).
De volgende dag maak ik me toch druk om het feit dat hij zoveel op z’n kamer is, vrijwel niks deelt over wat er in hem omgaat en zich afzondert.
‘Joh, laat los. Die van mij zit ook de hele dag boven, dat hoort erbij’. Dat hoor ik altijd om me heen. Vaak hoor ik dan ook dat die puber daarnaast toch van alles doet en onderneemt.
Mijn zoon heeft echter geen bijbaantje, geen sport of andere buiten de deur hobby en geen vriendengroep. Hij gaat naar school (wat goed gaat) en is thuis. Wat hem betreft een prima leven, hij lijkt ook lekker in z’n vel te zitten, is nog jong in gedrag en sociaal wat onhandig. Hij houdt het graag veilig en voorspelbaar en heeft geen behoefte aan iets anders. Zegt hij (ik denk dat dit te maken heeft met ‘angst voor het nieuwe’). Op z’n kamer doet hij schoolwerk, bouwt knikkerbanen en maakt daar edits van, kijkt filmpjes, heeft online contacten (die hij niet kent irl) en doet af en toe een game.
Ja, hij heeft een diagnose ass.
Af en toe neem ik hem mee om iets leuks te doen (bios, pretpark, oid) en dat vindt hij ook leuk, maar dat gebeurt zeker niet wekelijks.
Als ik het zo opschrijf, denk ik weer bij mezelf ‘accepteer dat dit het is en wees blij dat zoon zich oké lijkt te voelen, het fijn heeft op z’n kamer en naar school gaat’.
Toch zoek ik ook geruststelling ofzo. Dat het herkenbaar is. Of dat ik als ouder nog iets kan doen om hem te stimuleren iets buiten de deur te doen (wat ik al probeer en m’n zoon vindt dat heel irritant).
Ik kom er op omdat dit een weekend is zonder plan. Hij vindt het fijn en doet het liefst niks, behalve hangen. Ik krijg er jeuk van en trek m’n eigen plan.
Enige herkenning?
wat fijn dat jouw zoon wel naar school gaat én het ook goed gaat zonder laptop. En mooi dat de ambulante hulp op gang komt.
Het klinkt vermoeiend, die lange gesprekken. Dat is het ook (weet ik) maar wel fijn dat je dan ook duidelijkheid hebt over jezelf.
Hier speelde de problematiek op de basisschool ook al. Wij durfden haar toen niet thuis te laten maar het was misschien wel beter geweest. Het begin van de middelbare ging eerst wel maar het is eigenlijk steeds erger geworden.
Ik heb zo te lezen geluk dat mijn jongens in hun rechtlijnig denken ontwikkeld hebben dat school er 'dus' bij hoort.
Beide kids zijn wel moeilijke eters. Vooral de oudste vindt veel texturen moeilijk. En bijvoorbeeld echte vanille vla zou hij nooit eten, daar zitten zwarte spikkeltjes in. Daarnaast al een half jaar ofzo een obsessie met dingen eten voordat de THT datum verstreken is.
De jongste heeft voornamelijk een heel beperkt repetoir aan voedsel wat hij eet. Voor ontbijt en lunch laat ik het gaan en eet hij maar één zoet broodbeleg. Voor het avondeten moet hij wel alles proeven en een klein hapje eten.
Hier ook een moeilijke eter. Inmiddels kan hij goed uitleggen dat hij walgt van bepaalde structuren, ook al vindt hij de smaak misschien wel lekker. Hij eet het liefst droog brood (ik koop wel altijd volkoren, dat hij er niks op doet zie ik niet meer als luiheid... hij wil het gewoon droog). Hij houdt niet van saus-achtige dingen, dus niet van yoghurt/mayo/slagroom/melk. Maar wel weer van appelmoes. Liefst geen dingen door elkaar en ook geen 'stukjes'. Ingewikkeld soms en behoorlijk eenzijdig. Ach, hij eet wel behoorlijk veel groente en ik merk steeds vaker dat hij iets nieuws durft te proeven. Dan sta ik vooraan met een compliment.
Hier een moeilijke eter in de zin dat hij weinig groente eet en dan ook nog met frisse tegenzin. Fruit hetzelfde verhaal. We proberen er echt op te letten maar er zijn dagen dat hij geen van beide eet.
Gelukkig zijn er vitaminepillen zullen we maar zeggen.
Zoon eet overigens wel genoeg (als ontbijt twee boterhammen met drie gebakken eieren), alleen kan het wat gezonder.
Ff over mezelf klagen in plaats van de kinderen. Ik heb onwijs last van de overgang van het seizoen. Voel me behoorlijk somber. Nog minder energie. Daardoor kan ik maar weinig leuke dingen doen met mijn jongens. Film kijken op de bank, 5 km fietsen, dat is het wel 
En ik raak ook veel sneller overprikkeld, wat weer eindigt in een huilbui.
Ik blijf trouw elke ochtend voor de daglicht lamp zitten. Ergens moet het dan toch weer beter gaan.
Mvtj schreef op 07-10-2024 om 20:42:
Ff over mezelf klagen in plaats van de kinderen. Ik heb onwijs last van de overgang van het seizoen. Voel me behoorlijk somber. Nog minder energie. Daardoor kan ik maar weinig leuke dingen doen met mijn jongens. Film kijken op de bank, 5 km fietsen, dat is het wel
En ik raak ook veel sneller overprikkeld, wat weer eindigt in een huilbui.
Ik blijf trouw elke ochtend voor de daglicht lamp zitten. Ergens moet het dan toch weer beter gaan.
Tuurlijk gaat het straks ook weer beter, maar nu moet je jezelf even op 1 zetten. Probeer wat extra slaap te pakken en laat alle vervelende klusjes even wachten. En vraag vooral niet teveel van jezelf. Knuffel van mij 🤗
Kaassoufflee schreef op 07-10-2024 om 20:54:
[..]
Tuurlijk gaat het straks ook weer beter, maar nu moet je jezelf even op 1 zetten. Probeer wat extra slaap te pakken en laat alle vervelende klusjes even wachten. En vraag vooral niet teveel van jezelf. Knuffel van mij 🤗
Ah dank je wel Kaas. Vanavond toch teveel gedaan. Maar goed, het is vallen en weer opstaan.
Sterkte hoor, Mvtj. Heb je hier ieder jaar last van? Inderdaad goed voor jezelf zorgen en doen waar je blij van wordt. Dat nemen de jongens je heus niet kwalijk.
Hier een klein succesmomentje dat ik even wil delen. Zoon (16) moest naar de tandarts voor controle. Op de vraag: zal ik meegaan? Kwam het antwoord: nee hoor, dat kan ik heus alleen. Zelf de tijd in de gaten gehouden, zelf ernaar toe en hij gaf geen sjoege. Kwam terug met: ging prima, geen gaatjes en vertrok weer naar zijn kamer 
Ik ben trots op dit stapje naar zelfstandigheid!
Zonnig77 schreef op 08-10-2024 om 09:23:
Sterkte hoor, Mvtj. Heb je hier ieder jaar last van? Inderdaad goed voor jezelf zorgen en doen waar je blij van wordt. Dat nemen de jongens je heus niet kwalijk.
Ja, hoewel ik het patroon pas sinds een jaar of twee zie. Ik ben nu aan het uitvogelen hoe vroeg/laat in het jaar ik met de daglicht lamp moet starten.
Zonnig77 schreef op 08-10-2024 om 09:26:
Hier een klein succesmomentje dat ik even wil delen. Zoon (16) moest naar de tandarts voor controle. Op de vraag: zal ik meegaan? Kwam het antwoord: nee hoor, dat kan ik heus alleen. Zelf de tijd in de gaten gehouden, zelf ernaar toe en hij gaf geen sjoege. Kwam terug met: ging prima, geen gaatjes en vertrok weer naar zijn kamer
Ik ben trots op dit stapje naar zelfstandigheid!
Whoehoe! Ik vind het grote winst! Mooi hoor Zonnig.
Tja, Mvtje, ons leven gaat ook gewoon door. Ook de overgang of wat dan ook. Goed aan jezelf denken.
Vanmorgen weer gedoe met dochter. Woensdag was ze al thuis, maar daarna weer naar school. Klonk redelijk opgeruimd. Maar gister een onverwachte onvoldoende voor bio 🙈 de hele klas had hem slecht gemaakt, maar ze zat behoorlijk in de stress.
Vanmorgen netjes uit bed, aankleden, eten, en toen de jas aan moest sloeg ze op error... Standje zombie noem ik het oneerbiedig. Ze is dan niet meer bereikbaar. Paniek zegt ze zelf.
Ze is dus niet naar school vandaag ...
Zoals ik al vermoedde, dit is niet zomaar een dagje thuis om even bij te komen, maar dieper liggende problemen.
Ze loopt bij een therapeut, daar kan ze morgen terecht. Maar eens kijken, ik geloof niet dat dit meisje zich aan gaat passen aan het onderwijs. Het onderwijs zal zich aan haar moeten gaan aanpassen.
School wil meedenken, er is een fijn contact persoon, met ervaring met meisjes met autisme, maar het gaat in kleine stapjes. Dit meisje heeft grotere stappen van aanpassen nodig om naar school te kunnen blijven gaan.
Zelf voor donderdag maar een afspraak gemaakt, ik trek dit slecht. Schiet gelijk in de stress. Door andere reden is er een onder toezicht stelling en ik doe ontzettend mijn best om te laten zien dat het bij mij wel goed gaat. Maar met een thuiszitter wordt dat beeld toch anders. Geen reëele angst misschien, maar het speelt ontzettend mee.
Dat klinkt pittig. Ik kan me voorstellen dat je daardoor extra druk ervaart als je dochter niet naar school gaat. Zou je dochter dat zelf ook zo kunnen ervaren? In ieder geval mooi dat ze morgen al bij de therapeut terecht kan.
Hier is de ervaring dat het toch eerst met kleine aanpassingen geprobeerd wordt, ook al weten wij eigenlijk al dat dat niet gaat werken. Dat zal ook komen omdat onze dochter haar stress heel goed kan maskeren. Op school laat ze haar paniek niet zien.
Ik kan me je angst, zorgen en stress wel voorstellen, Evaluna. Je ligt voor je gevoel toch onder een soort van vergrootglas. Neem alle hulp aan die je kunt krijgen, die kun je goed gebruiken. En is speciaal onderwijs ook een optie voor je dochter? Het is niet per se de oplossing, maar misschien is het goed om te onderzoeken of ze daar misschien beter tot haar recht komt en minder stress ervaart?
Sommige scholen hebben een traject voor thuiszitters. Ze volgen dan op een eigen locatie een paar vakken en er wordt gekeken welke hulp er nodig is. Ook welk onderwijs passend is, dat kan de eigen school met aanpassingen of een andere school maar ook speciaal onderwijs zijn.
Is duidelijk waarmee je dochter moeite heeft op school?
