Puber verzint verhalen met grote gevolgen

Hallo, wij zijn thuis ten einde raad. Onze 17 jarige dochter liegt heel erg veel. Ze is de dochter van mijn man. Ik ben bij mijn man sinds zij 1 jaar oud is. Mijn man heeft een 18 jaar geleden one night stand gehad en toen bleek het meisje zwanger . Die wou het houden en mijn man wou zijn verantwoordelijkheid nemen. Hij was toen zelf ook nog maar 18 jaar oud. Hij is altijd al wel in het leven van zijn dochter geweest . Echter maakte de moeder het niet makkelijk. Ze deed er alles aan om ons gezin kapot te maken over de rug van het kind. 
We wisten dat moeder kampte met een persoonlijkheidsstoornis, ze heeft oa de diagnose borderline. 

onze dochter heeft een hele zware jeugd gehad bij haar biologische moeder. Ze kon niet voor haar dochter zorgen vanwege vele persoonlijke problemen. Haar moeder leefde een leugen en had altijd met iedereen problemen. (Werk, relaties, instanties, scholen etc) Dochter heeft ook meerdere keren onder toezicht van bureau jeugdzorg gestaan. Ze verhuisde meerdere keren voor langere periodes naar ons gezin ( bij mijn man en mij).  Met hulp hebben we gekeken naar een oplossing zodat ze beide ouders in haar leven kon behouden, maar dit ging echt niet meer. Uiteindelijk is ze  op verzoek van de raad van kinderbescherming en uiteindelijk en Ger echtelijk bevel, uithuisgeplaatst bij haar moeder toen ze 12 jaar oud was. Ze is toen volledig bij ons komen wonen. Contact met haar moeder is er sindsdien niet meer. Moeder wil dit niet meer.
Onder het mom van “ik mag haar niet hebben, dan hoef ik haar niet meer te zien” 

Het meisje heeft dus een behoorlijke geschiedenis en wij snappen dat dit gevolgen heeft op haar ontwikkeling. 

zehaar gedrag is moeilijk, ze liegt .. en is in haar gedrag een kopie van het gedrag wat haar moeder liet/laat zien. Dit is logisch want dit was jaren lang haar voorbeeld .  Ze gaat hierin dusdanig ver dat wij ons niet meer veilig voelen in ons eigen huis.  We kennen geen jaar van rust en geen jaar dat er geen hulpverlening betrokken is. Niet voor ons, maar voor haar
Ze doet er alles aan om aandacht op te eisen. Verzint de grootste verhalen en zoekt bevestiging bij de verkeerde mensen. Heel veel kunnen we relativeren , maar ze is nu echt te ver gegaan 
Ze belt instanties op (crisis dienst jeugdzorg!) en doet daar meldingen over ons gezin thuis. Ze liegt en zegt dat wij thuis veel ruzie hebben. 
ze verzint dat wij haar bekogelen in huis met eten. Dat wij haar opsluiten in haar kamer. Dat we schreeuwen naar haar 

mee zegt dingen over ons die ik hier niet wil plaatsen. 
een nachtmerrie 

Laatst werd ze onder begeleiding van 3 jeugdzorg medewerkers naar huis gebracht 
Ze had hun gebeld en was zo bang voor ons dat ze hulp nodig was van deze drie wildvreemde mensen . 
Wij als ouders moesten ons verantwoorden, ze kwamen immers binnen zonder te vragen. Zonder zich voor te stellen. 
Het is zo niet realistisch . De ene dag breng je jouw dochter naar haar vriendin voor ene logeer partijtje de volgende dag komt ze terug met twee mannen en 1 vrouw van jeugdzorg vanwege ernstige dreiging aan de deur . 
Wij weten niet meer wat wij aan moeten 
Het is nu al 5 jaar drama en we hebben diverse Therapien doorstaan met haar 
Ze is ook al twee keer opgenomen geweest in de psychiatrie . 
Wij hebben nog meer kinderen thuis ( in totaal zes) en haar zusjes en broertje hebben hier ook zoveel last van

ik heb altijd alle kinderen gelijk behandeld 
maar ik ben nu voor het eerst op een punt dat ik denk “Jezus wat maken we mee, het is niet eens mijn kind… maar mijn kinderen lopen wel gevaar omdat zij verhalen over ons verteld” 

In het dorp waar wij wonen gaan allemaal video’s rond van onze dochter waarin ze online over ons praat, ons beschuldigt van mishandeling. Op sociale media, of ze stuurt het naar vrienden … 

het is zo eng allemaal en we lopen hierdoor op onze tenen. We durven niks meer te zeggen in huis… 

we zijn een doodnormaal doorsnee gezin , alles loopt verder prima, alleen onze dochter is moeilijk… hoe lang moet dit nog doorgaan ? Hoe ver moeten we het laten komen? Ik vind echt dat ze te ver gegaan is. De leugens over ons zijn heel erg, vooral het stukje dat wij haar bekogelen met tomaten en dat we haar opsluiten… en dat er niet in huis alleen maar ruzie is…  het is echt erg ! Soms denk ik, kan ze niet beter ergens anders wonen? Maar wat voor signaal geef ik dan af aan haar zusjes en broertje ? Mag ik wel zo denken zoals ik nu denk ? Namelijk dat ik klaar ben met haar gedrag en dat terwijl ze niet mijn kind is ! Of ga ik dan te ver ? Ik vind dit echt moeilijk en weet niet meer wat ik moet doen.

iemand ervaring ?