Puber verzint verhalen met grote gevolgen
Hallo, wij zijn thuis ten einde raad. Onze 17 jarige dochter liegt heel erg veel. Ze is de dochter van mijn man. Ik ben bij mijn man sinds zij 1 jaar oud is. Mijn man heeft een 18 jaar geleden one night stand gehad en toen bleek het meisje zwanger . Die wou het houden en mijn man wou zijn verantwoordelijkheid nemen. Hij was toen zelf ook nog maar 18 jaar oud. Hij is altijd al wel in het leven van zijn dochter geweest . Echter maakte de moeder het niet makkelijk. Ze deed er alles aan om ons gezin kapot te maken over de rug van het kind.
We wisten dat moeder kampte met een persoonlijkheidsstoornis, ze heeft oa de diagnose borderline.
onze dochter heeft een hele zware jeugd gehad bij haar biologische moeder. Ze kon niet voor haar dochter zorgen vanwege vele persoonlijke problemen. Haar moeder leefde een leugen en had altijd met iedereen problemen. (Werk, relaties, instanties, scholen etc) Dochter heeft ook meerdere keren onder toezicht van bureau jeugdzorg gestaan. Ze verhuisde meerdere keren voor langere periodes naar ons gezin ( bij mijn man en mij). Met hulp hebben we gekeken naar een oplossing zodat ze beide ouders in haar leven kon behouden, maar dit ging echt niet meer. Uiteindelijk is ze op verzoek van de raad van kinderbescherming en uiteindelijk en Ger echtelijk bevel, uithuisgeplaatst bij haar moeder toen ze 12 jaar oud was. Ze is toen volledig bij ons komen wonen. Contact met haar moeder is er sindsdien niet meer. Moeder wil dit niet meer.
Onder het mom van “ik mag haar niet hebben, dan hoef ik haar niet meer te zien”
Het meisje heeft dus een behoorlijke geschiedenis en wij snappen dat dit gevolgen heeft op haar ontwikkeling.
zehaar gedrag is moeilijk, ze liegt .. en is in haar gedrag een kopie van het gedrag wat haar moeder liet/laat zien. Dit is logisch want dit was jaren lang haar voorbeeld . Ze gaat hierin dusdanig ver dat wij ons niet meer veilig voelen in ons eigen huis. We kennen geen jaar van rust en geen jaar dat er geen hulpverlening betrokken is. Niet voor ons, maar voor haar
Ze doet er alles aan om aandacht op te eisen. Verzint de grootste verhalen en zoekt bevestiging bij de verkeerde mensen. Heel veel kunnen we relativeren , maar ze is nu echt te ver gegaan
Ze belt instanties op (crisis dienst jeugdzorg!) en doet daar meldingen over ons gezin thuis. Ze liegt en zegt dat wij thuis veel ruzie hebben.
ze verzint dat wij haar bekogelen in huis met eten. Dat wij haar opsluiten in haar kamer. Dat we schreeuwen naar haar
mee zegt dingen over ons die ik hier niet wil plaatsen.
een nachtmerrie
Laatst werd ze onder begeleiding van 3 jeugdzorg medewerkers naar huis gebracht
Ze had hun gebeld en was zo bang voor ons dat ze hulp nodig was van deze drie wildvreemde mensen .
Wij als ouders moesten ons verantwoorden, ze kwamen immers binnen zonder te vragen. Zonder zich voor te stellen.
Het is zo niet realistisch . De ene dag breng je jouw dochter naar haar vriendin voor ene logeer partijtje de volgende dag komt ze terug met twee mannen en 1 vrouw van jeugdzorg vanwege ernstige dreiging aan de deur .
Wij weten niet meer wat wij aan moeten
Het is nu al 5 jaar drama en we hebben diverse Therapien doorstaan met haar
Ze is ook al twee keer opgenomen geweest in de psychiatrie .
Wij hebben nog meer kinderen thuis ( in totaal zes) en haar zusjes en broertje hebben hier ook zoveel last van
ik heb altijd alle kinderen gelijk behandeld
maar ik ben nu voor het eerst op een punt dat ik denk “Jezus wat maken we mee, het is niet eens mijn kind… maar mijn kinderen lopen wel gevaar omdat zij verhalen over ons verteld”
In het dorp waar wij wonen gaan allemaal video’s rond van onze dochter waarin ze online over ons praat, ons beschuldigt van mishandeling. Op sociale media, of ze stuurt het naar vrienden …
het is zo eng allemaal en we lopen hierdoor op onze tenen. We durven niks meer te zeggen in huis…
we zijn een doodnormaal doorsnee gezin , alles loopt verder prima, alleen onze dochter is moeilijk… hoe lang moet dit nog doorgaan ? Hoe ver moeten we het laten komen? Ik vind echt dat ze te ver gegaan is. De leugens over ons zijn heel erg, vooral het stukje dat wij haar bekogelen met tomaten en dat we haar opsluiten… en dat er niet in huis alleen maar ruzie is… het is echt erg ! Soms denk ik, kan ze niet beter ergens anders wonen? Maar wat voor signaal geef ik dan af aan haar zusjes en broertje ? Mag ik wel zo denken zoals ik nu denk ? Namelijk dat ik klaar ben met haar gedrag en dat terwijl ze niet mijn kind is ! Of ga ik dan te ver ? Ik vind dit echt moeilijk en weet niet meer wat ik moet doen.
iemand ervaring ?
en ik zou vooral je man met haar buitenshuis laten afspreken en dat jij je richt op de andere kinderen, de rust terugbrengen, zorgen voor geborgenheid en zorgen voor kleine fijne familiemomenten, samen film kijken met popcorn, samen spel spelen, samen wandelen.
Laat niet de rest de gevolgen dragen van het gedrag van 1. Er is een grens over gegaan nu.
terugkomend op het stukje dat haar bio moeder in dezelfde situatie zat,
we weten dat haar moeder de diagnose heeft van borderline en volgens een psycholoog die bij de begeleidende gesprekken aanwezig was staat vast dat de moeder een narcistische moeder is.
Wij zijn helaas wel getuige geweest van situaties die niet door de beugel konden.
Moeder heeft ook geen gezag meer over haar dochter. (Dit gebeurt natuurlijk niet zomaar)
Ook hebben wiij zelf vaak met moeder gesprekken gevoerd bij hulpverlening waarbij moeder uit haar slof ging.
ze ontkende haar gedrag ook niet maar maakte er dan zo een verhaal van dat ze een slachtoffer leek. Wat we ook mee maakte is we in een ruimte van het omgangshuis zaten en dat gde hulpverlening koffie/thee ging halen. Op het moment dat de hulpverlening er niet was werd het in de ruimte ongemakkelijk stil, wij probeerde met moeder te praten, ze draaide haar hoofd weg… we lieten dit voor wat het was, met stilte als gevolg. Op het moment dat de hulpverlener weer binnen kwam gilde moeder en huilde ze. Volgens haar vielen wij haar aan. Ze voelde zich niet veilig, wij bedreigde haar… Het liep totaal uit de hand, met als gevolg dat het gesprek niet door ging. De keren er op gooide de moeder het keer op keer op “ze zijn niet te vertrouwen, dus ik praat niet meer met hun” waardoor ze hulpverlening afkaatste.
dit gedrag zien we terug bij de dochter.
Mijn man en ik werken beide in een crisis opvang van jeugdzorg en kennen vele gelijksoortige situaties. Vanuit je rol als professional weet je het allemaal goed, maar vanuit je ouderrol is dit toch lastig.
we werken samen met pleegzorg en vangen ook wel kinderen op thuis. (Crisis) mijn man zegt soms ook dat zijn eigen dochter aanvoelt als een pleegkind. Ze vraagt om zoveel meer zorg , contact met haar moeder onderhouden, de hulpverlening.. etc etc hij vindt het echt vreselijk om dit zo te voelen, maar ik volg hem hierin helaas wel.
BritgetJones007 schreef op 08-02-2025 om 11:01:
[..]
Dat zou inderdaad ook kunnen. TO, hoe kijk jij aan tegen de hypothese die Tsjor hier stelt?
Als dat waar zou zijn, moet je je helemaal afvragen of het nog haalbare kaart is om hier binnen jullie gezin mee om te gaan...
Ik zou wat je vertelt in je openingspost namelijk echt een harde grens vinden die is overgegaan en het te gevaarlijk vinden binnen jullie gezin. Het kan ook zomaar erg mis gaan met grote gevolgen. Ik vind het behoorlijk ziek gedrag. Eng zelfs.
Het spijt me TO: maar ik vind dat je je gezin hiertegen moet beschermen. Je hebt 6 kinderen die hier noodgedwongen ook mee geconfronteerd worden....hebben zij geen recht op een fijne jeugd.
Ook je verhaal over 100 kilometer je kind ophalen en weer wegbrengen...pfff. en dan steeds die onrust ook voor de rest. En dan dat soort verhalen als dank....
het spijt me, ik snap dat het emotioneel zwaar is, maar zorg ervoor dat jou kinderen terug kunnen kijken op een fijne jeugd.
En misschien inderdaad voorstaan afspreken bij Mac Donald, dagje dierentuin enz, maar ik zou je huis bewaken als veilige zone....ze heeft laten zien dat je moet oppassen voor haar, dus probeer de situatie te accepteren En spreek ergens anders af.
Ja dat heen en weer reizen breekt je op , we waren echt gegijzeld … konden niks. We dachten, oh over de zomer periode is ze daar, dan kunnen wij op vakantie met de andere kids… dit moet gewoon ! Die verdienen nu al onze aandacht, dochter is daar in goede handen, ze heeft begeleiding… dat doet ons goed, wij kunnen gaan… Maar nee, dit kon niet. We moesten 24/7 bereikbaar zijn. Elk weekend heen en weer en 1 keer in de week op gesprek (woensdags) vreselijk. En belde de kliniek niet, dan belde dochter zelf vanuit de kliniek… het was een gesloten kliniek, maar toch werden we gebeld dat onze dochter, 15 jaar toen, dronken was nadat ze met mede patiënten even de stad in mochten . Alcohol was zelfs gevonden op haar kamer … scheermesjes , vapes… in een gesloten psychiatrische inrichting .
ze kwam daar alleen maar meer in aanraking met de verkeerde mensen … erg lastig
Pippeltje schreef op 07-02-2025 om 07:23:
[..]
Lekker belangrijk...
Ja, het is wel belangrijk. 12 of 17 is een groot verschil. Als ze 17 is, heb je nog maar weinig tijd tot ze volwassen is en dan verandert er veel qua regels enzo doordat ze volwassen is. Met een bijna volwassene ga je toch ook anders om dan met een kind van 12. En er zijn misschien ook andere mogelijkheden zoals op kamers gaan, die met 17-18 wel adequaat kunnen zijn en met 12 niet.
Ik zou gaan voor onderzoeken wat de mogelijkheden zijn voor haar om op termijn op een goede manier op zichzelf te gaan wonen. Dat is niet raar op die leeftijd en het kan jullie en haar wat lucht geven doordat er wat meer afstand is. En het kan nu misschien een perspectief bieden. Of zou ze dat helemaal niet aan kunnen denk je?
S.ndra schreef op 09-02-2025 om 07:22:
[..]
Ja, het is wel belangrijk. 12 of 17 is een groot verschil. Als ze 17 is, heb je nog maar weinig tijd tot ze volwassen is en dan verandert er veel qua regels enzo doordat ze volwassen is. Met een bijna volwassene ga je toch ook anders om dan met een kind van 12. En er zijn misschien ook andere mogelijkheden zoals op kamers gaan, die met 17-18 wel adequaat kunnen zijn en met 12 niet.
Ik zou gaan voor onderzoeken wat de mogelijkheden zijn voor haar om op termijn op een goede manier op zichzelf te gaan wonen. Dat is niet raar op die leeftijd en het kan jullie en haar wat lucht geven doordat er wat meer afstand is. En het kan nu misschien een perspectief bieden. Of zou ze dat helemaal niet aan kunnen denk je?
Ja klopt, wel belangrijk...het was mijn fout...Al eerder aangegeven. Ik dacht 12 gelezen te hebben.
Mamavan6zes schreef op 08-02-2025 om 23:56:
[..]
Ja dat heen en weer reizen breekt je op , we waren echt gegijzeld … konden niks. We dachten, oh over de zomer periode is ze daar, dan kunnen wij op vakantie met de andere kids… dit moet gewoon ! Die verdienen nu al onze aandacht, dochter is daar in goede handen, ze heeft begeleiding… dat doet ons goed, wij kunnen gaan… Maar nee, dit kon niet. We moesten 24/7 bereikbaar zijn. Elk weekend heen en weer en 1 keer in de week op gesprek (woensdags) vreselijk. En belde de kliniek niet, dan belde dochter zelf vanuit de kliniek… het was een gesloten kliniek, maar toch werden we gebeld dat onze dochter, 15 jaar toen, dronken was nadat ze met mede patiënten even de stad in mochten . Alcohol was zelfs gevonden op haar kamer … scheermesjes , vapes… in een gesloten psychiatrische inrichting .
ze kwam daar alleen maar meer in aanraking met de verkeerde mensen … erg lastig
Dan hoop ik dat jou man de situatie nog wel overziet en jou en de kinderen naar een vakantieplek brengen, want nu klinkt het alsof iedereen 'moet boeten' door haar gedrag. Daar zou ik een grens trekken.
Vind jij zelf dit gedrag niet heel erg gevaarlijk voor de rest?
Mag ik jou wat vragen...in alle eerlijkheid: wat zegt jou gevoel echt hierover met betrekking tot jou gezin?
Snapt jou man dat er een grens nu is overgegaan, waardoor je moet waken voor de veiligheid van je andere kids en gezin?
Heb je het gevoel dat je van je man hierover jou grens mag aangeven? Beseft hij dat dit gedrag traumatisch is en traumatische gevolgen kan hebben?
Ik hoop dat je naar je oermoedergevoel luistert en vooral nu opkomt voor de rest en vooral daar je energie insteken.
Nog een tip; kan je met de huisartsondersteunig hierover praten om helder te krijgen wat voor nu goed is voor de rest van het gezin. Ik zou het eens even helemaal omdraaien: investeren in iets wat ook wat oplevert. En vandaaruit grenzen aangeven en ja dus ook gewoon met vakantie, want dat heb je nodig, punt. Geef die aandacht aan je andere kids.
en kan ze begeleid kamertraing volgen ergens uit huis?
'Mijn man en ik werken beide in een crisis opvang van jeugdzorg en kennen vele gelijksoortige situaties. Vanuit je rol als professional weet je het allemaal goed, maar vanuit je ouderrol is dit toch lastig.'
Ik ben wel benieuwd wat je dan vanuit die dubbele ervaring zou kunnen zeggen over verbeteringen voor de jeugdzorg. Bijvoorbeeld dat ze zich moeten realiseren dat al die afspraken etc. en overleggen die ze volgens protocol moeten voeren met familie wellicht ook wel eens te zwaar en te ondermijnend kan zijn en in die zin geen hulpverlening. Je kunt ook met familie afspraken maken over de manier waarop en de mate waarin je contact onderhoudt in informatie doorgeeft. Sommige dingen kunnen ook via beeldbellen of door toegang te geven tot een intern programma waarin de dagelijkse observaties worden bijgehouden of door elke week een email of, nou ja, er zijn heel veel manieren. Maar het belangrijkste is dat familie daar ook wat over te zeggen heeft en dat het dus een afspraak is een niet moeten opdraven als zij dat willen. En soms hebben mensen ook even rust nodig, bijkomen.
Of dat je moet erkennen waarom kinderen/mensen met een dergelijke problematiek echt een andere aanpak vragen die niet thuis uit te voeren is; dus dat stelt de vraag: wat ga je doen in de jeugdhulpverlening, anders dan wat mensen thuis kunnen doen; wat vraagt het als mensen het thuis weer zouden willen overnemen etc.
Maar wellicht zien jullie nog meer verbeterpunten die uitvoerbaar zijn zonder dat het extra menskracht en geld vraagt.
Tsjor
BritgetJones007 schreef op 09-02-2025 om 11:25:
[..]
Dan hoop ik dat jou man de situatie nog wel overziet en jou en de kinderen naar een vakantieplek brengen, want nu klinkt het alsof iedereen 'moet boeten' door haar gedrag. Daar zou ik een grens trekken.
Vind jij zelf dit gedrag niet heel erg gevaarlijk voor de rest?
Mag ik jou wat vragen...in alle eerlijkheid: wat zegt jou gevoel echt hierover met betrekking tot jou gezin?
Snapt jou man dat er een grens nu is overgegaan, waardoor je moet waken voor de veiligheid van je andere kids en gezin?
Heb je het gevoel dat je van je man hierover jou grens mag aangeven? Beseft hij dat dit gedrag traumatisch is en traumatische gevolgen kan hebben?
Ik hoop dat je naar je oermoedergevoel luistert en vooral nu opkomt voor de rest en vooral daar je energie insteken.
Nog een tip; kan je met de huisartsondersteunig hierover praten om helder te krijgen wat voor nu goed is voor de rest van het gezin. Ik zou het eens even helemaal omdraaien: investeren in iets wat ook wat oplevert. En vandaaruit grenzen aangeven en ja dus ook gewoon met vakantie, want dat heb je nodig, punt. Geef die aandacht aan je andere kids.
Het klinkt misschien heel raar, maar mijn man is juist diegene die zegt, het kan niet meer
En ik ben diegene die zegt, klopt, maar ik wil toch kijken naar een andere oplossing… voor mij is dit echt het laatste wat je doet… en ja ik ben op, en nee het is niet fijn thuis zo,
Maar haar broertjes en zusjes vinden haar nog steeds geweldig . Die gaan haar enorm missen…
en er zitten natuurlijk nog wel haken en ogen aan vast mbt haar biologische moeder. Als die hier weet van krijgt dan gaat ze naar de rechtbank en zegt ze, bij vader kan het niet, ze kan nu terug naar mij. Nu ben ik niet bang dat dit gaat gebeuren, omdat ze daar uit huis geplaatst is, maar dit zorgt wel voor meer stress en energie, welke we nu niet over hebben
we hopen as week een gesprek te kunnen hebben met jeugdzorg om te kijken naar opties .
Mamavan6zes schreef op 09-02-2025 om 22:58:
[..]
we hopen as week een gesprek te kunnen hebben met jeugdzorg om te kijken naar opties .
Ik hoop dat dat nog wat oplevert voor jullie allemaal.
Wat zegt jullie dochter eigenlijk naderhand tegen jullie, als er mensen aan de deur staan om verhaal te halen bij jullie? Het lijkt mij zon bizarre situatie
'En ik ben diegene die zegt, klopt, maar ik wil toch kijken naar een andere oplossing… voor mij is dit echt het laatste wat je doet… en ja ik ben op, en nee het is niet fijn thuis zo,'.
Kijk dan toch eens kritisch naar jezelf: is dit omdat jij de behoefte hebt om haar te redden, of om te bewijzen dat jij wel kunt wat de biologische moeder niet kon? Wat wil je eigenlijk volhouden, ook al ben je op? Een vorm van opoffering? Het zijn allemaal dingen die haar niet gaan helpen. Je moet kijken naar wat zij nodig heeft en dat is een ander soort omgeving, een omgeving waarin ze mensen niet emotioneel kan raken bijvoorbeeld. Liefst ook een omgeving, waarin mensen er niet intrappen, maar ik vrees dat er in de jeugdzorg meer mensen zijn die denken: als ik haar vertrouwen win, dan kan ik haar helpen; niet wetende dat zij daarmee ingepakt worden; om dan later alsnog de deksel op de neus te krijgen. Dus het moet een omgeving zijn die haar niet gelooft op haar woord, die alleen gelooft wat ze zelf kunnen checken. Bovendien heeft ze al enige ervaring in de jeugdzorg, dus ze weet ook heel goed hoe ze daarbinnen kan optreden,w at ze wel en niet kan maken. Vandaar dat ik eerder zou pleiten voor begeleid kamerwonen.
Als ze eenmaal 18 is vallen heel veel deuren dicht.
Tsjor
tsjor schreef op 10-02-2025 om 08:38:
'En ik ben diegene die zegt, klopt, maar ik wil toch kijken naar een andere oplossing… voor mij is dit echt het laatste wat je doet… en ja ik ben op, en nee het is niet fijn thuis zo,'.
Kijk dan toch eens kritisch naar jezelf: is dit omdat jij de behoefte hebt om haar te redden, of om te bewijzen dat jij wel kunt wat de biologische moeder niet kon? Wat wil je eigenlijk volhouden, ook al ben je op? Een vorm van opoffering? Het zijn allemaal dingen die haar niet gaan helpen. Je moet kijken naar wat zij nodig heeft en dat is een ander soort omgeving, een omgeving waarin ze mensen niet emotioneel kan raken bijvoorbeeld. Liefst ook een omgeving, waarin mensen er niet intrappen, maar ik vrees dat er in de jeugdzorg meer mensen zijn die denken: als ik haar vertrouwen win, dan kan ik haar helpen; niet wetende dat zij daarmee ingepakt worden; om dan later alsnog de deksel op de neus te krijgen. Dus het moet een omgeving zijn die haar niet gelooft op haar woord, die alleen gelooft wat ze zelf kunnen checken. Bovendien heeft ze al enige ervaring in de jeugdzorg, dus ze weet ook heel goed hoe ze daarbinnen kan optreden,w at ze wel en niet kan maken. Vandaar dat ik eerder zou pleiten voor begeleid kamerwonen.
Als ze eenmaal 18 is vallen heel veel deuren dicht.
Tsjor
Zoals ik al zei, het gaat mij ook om de andere kinderen en het signaal wat je afgeeft . Niet alleen wij maken een keuze, maar dit heeft ook gevolgen voor de andere kinderen in het huis.
En Ja, ook als ze blijft zal dit gevolgen hebben .
een juiste weg hierin bewandelen zal tijd nodig hebben, welke lastig is gezien haar leeftijd.
Ik hoef mij niet te bewijzen tegenover haar, mijn man of haar biologische moeder.
Ik voel mij ook niet beter dan hun en denk ook niet dat ik haar wel kan redden. Absoluut niet, anders trekken wij niet aan de bel bij jeugdzorg etc .
Maar het ligt niet zo makkelijk als het lijkt. Ik kan hier natuurlijk ook niet alles toelichten met enkel alleen een schrijven. Mijn doel van mijn verhaal hier plaatsen is vooral hier lot genoten te vinden.
Hoe je het ook wend of keert, wij kunnen en mogen niet voor eigen rechter spelen. We zijn afhankelijk van de hulp verlening hierin. Indicatie is nodig voor opname , dat kunnen we niet 1,2,3 toveren.
jeugdzorg heeft vandaag laten weten dat dochter bij meerdere therapeuten aangemeld moet worden, dit hebben we gelijk gedaan.
De wachttijden zijn enorm, ook voor eventuele woongroepen zijn wij eerst weer een therapie nodig. (Doorverwijzing / indicatie of eventuele diagnose) Enkel alleen op basis van haar verleden kan ze niet met spoed in een woongroep of andere begeleiding krijgen. Jeugdzorg geeft aan zich wel in te zetten voor zsm. Maar biedt hierin geen garantie.
Zolang ze zelf niet zegt “ik maak er een eind aan” is het geen dreigende situatie . ( kort samen gevat)
samengevat gesprek jeugdzorg : eerst weer hulp op poten zetten en op basis daarvan een mogelijke indicatie … wederom lang proces . Helemaal gezien de leeftijd . Het duurt nog precies een jaar voordat ze 18 is en laten de wachttijden voor mentale ondersteuning ook nou een jaar duren.
tsjor schreef op 10-02-2025 om 08:38:
'En ik ben diegene die zegt, klopt, maar ik wil toch kijken naar een andere oplossing… voor mij is dit echt het laatste wat je doet… en ja ik ben op, en nee het is niet fijn thuis zo,'.
Kijk dan toch eens kritisch naar jezelf: is dit omdat jij de behoefte hebt om haar te redden, of om te bewijzen dat jij wel kunt wat de biologische moeder niet kon? Wat wil je eigenlijk volhouden, ook al ben je op? Een vorm van opoffering? Het zijn allemaal dingen die haar niet gaan helpen. Je moet kijken naar wat zij nodig heeft en dat is een ander soort omgeving, een omgeving waarin ze mensen niet emotioneel kan raken bijvoorbeeld. Liefst ook een omgeving, waarin mensen er niet intrappen, maar ik vrees dat er in de jeugdzorg meer mensen zijn die denken: als ik haar vertrouwen win, dan kan ik haar helpen; niet wetende dat zij daarmee ingepakt worden; om dan later alsnog de deksel op de neus te krijgen. Dus het moet een omgeving zijn die haar niet gelooft op haar woord, die alleen gelooft wat ze zelf kunnen checken. Bovendien heeft ze al enige ervaring in de jeugdzorg, dus ze weet ook heel goed hoe ze daarbinnen kan optreden,w at ze wel en niet kan maken. Vandaar dat ik eerder zou pleiten voor begeleid kamerwonen.
Als ze eenmaal 18 is vallen heel veel deuren dicht.
Tsjor
wij zijn ook opzoek naar de juiste weg / locatie en mensen die niet emotioneel betrokken zijn
wat mij opvalt is dat de weg bewandelen niet zo makkelijk gaat als wij gehoopt hadden.
BritgetJones007 schreef op 09-02-2025 om 23:20:
[..]
Ik hoop dat dat nog wat oplevert voor jullie allemaal.
Wat zegt jullie dochter eigenlijk naderhand tegen jullie, als er mensen aan de deur staan om verhaal te halen bij jullie? Het lijkt mij zon bizarre situatie
als er mensen van jeugdzorg aan de deur staan
Dan veranderd ze van een meisje die met ons steeds de discussie opzoekt in een meisje die heel bang is voor ons
Ze beeft dan, gaat nagel bijten, heel erg huilen, zichzelf krabben… eigenlijk wat iemand die oprecht angst heeft, doet … wat je verwacht van iemand die daadwerkelijk mishandelt wordt.
Dit staat ook letterlijk in haar zoek geschiedenis van Google “hoe reageert iemand met angst” “wat doe je uit als je mishandeld wordt”
het is een lastig geval, empathie kan ze niet tonen . we hopen dat de hulp snel op gang komt
Mamavan6zes schreef op 10-02-2025 om 14:57:
[..]
Zoals ik al zei, het gaat mij ook om de andere kinderen en het signaal wat je afgeeft . Niet alleen wij maken een keuze, maar dit heeft ook gevolgen voor de andere kinderen in het huis.
En Ja, ook als ze blijft zal dit gevolgen hebben .
een juiste weg hierin bewandelen zal tijd nodig hebben, welke lastig is gezien haar leeftijd.
Ik hoef mij niet te bewijzen tegenover haar, mijn man of haar biologische moeder.
Ik voel mij ook niet beter dan hun en denk ook niet dat ik haar wel kan redden. Absoluut niet, anders trekken wij niet aan de bel bij jeugdzorg etc .
Maar het ligt niet zo makkelijk als het lijkt. Ik kan hier natuurlijk ook niet alles toelichten met enkel alleen een schrijven. Mijn doel van mijn verhaal hier plaatsen is vooral hier lot genoten te vinden.
Hoe je het ook wend of keert, wij kunnen en mogen niet voor eigen rechter spelen. We zijn afhankelijk van de hulp verlening hierin. Indicatie is nodig voor opname , dat kunnen we niet 1,2,3 toveren.
jeugdzorg heeft vandaag laten weten dat dochter bij meerdere therapeuten aangemeld moet worden, dit hebben we gelijk gedaan.
De wachttijden zijn enorm, ook voor eventuele woongroepen zijn wij eerst weer een therapie nodig. (Doorverwijzing / indicatie of eventuele diagnose) Enkel alleen op basis van haar verleden kan ze niet met spoed in een woongroep of andere begeleiding krijgen. Jeugdzorg geeft aan zich wel in te zetten voor zsm. Maar biedt hierin geen garantie.
Zolang ze zelf niet zegt “ik maak er een eind aan” is het geen dreigende situatie . ( kort samen gevat)
samengevat gesprek jeugdzorg : eerst weer hulp op poten zetten en op basis daarvan een mogelijke indicatie … wederom lang proces . Helemaal gezien de leeftijd . Het duurt nog precies een jaar voordat ze 18 is en laten de wachttijden voor mentale ondersteuning ook nou een jaar duren.
En wat als het wonen met iets minder hulp gepaard gaat: geen woongroep maar begeleid op kamers gaan wonen?
De overige hulp kan parallel daaraan lopen, maar dan is haar woonsituatie hopelijk wel voor haar 18e verjaardag geregeld.
