Puber verzint verhalen met grote gevolgen
Hallo, wij zijn thuis ten einde raad. Onze 17 jarige dochter liegt heel erg veel. Ze is de dochter van mijn man. Ik ben bij mijn man sinds zij 1 jaar oud is. Mijn man heeft een 18 jaar geleden one night stand gehad en toen bleek het meisje zwanger . Die wou het houden en mijn man wou zijn verantwoordelijkheid nemen. Hij was toen zelf ook nog maar 18 jaar oud. Hij is altijd al wel in het leven van zijn dochter geweest . Echter maakte de moeder het niet makkelijk. Ze deed er alles aan om ons gezin kapot te maken over de rug van het kind.
We wisten dat moeder kampte met een persoonlijkheidsstoornis, ze heeft oa de diagnose borderline.
onze dochter heeft een hele zware jeugd gehad bij haar biologische moeder. Ze kon niet voor haar dochter zorgen vanwege vele persoonlijke problemen. Haar moeder leefde een leugen en had altijd met iedereen problemen. (Werk, relaties, instanties, scholen etc) Dochter heeft ook meerdere keren onder toezicht van bureau jeugdzorg gestaan. Ze verhuisde meerdere keren voor langere periodes naar ons gezin ( bij mijn man en mij). Met hulp hebben we gekeken naar een oplossing zodat ze beide ouders in haar leven kon behouden, maar dit ging echt niet meer. Uiteindelijk is ze op verzoek van de raad van kinderbescherming en uiteindelijk en Ger echtelijk bevel, uithuisgeplaatst bij haar moeder toen ze 12 jaar oud was. Ze is toen volledig bij ons komen wonen. Contact met haar moeder is er sindsdien niet meer. Moeder wil dit niet meer.
Onder het mom van “ik mag haar niet hebben, dan hoef ik haar niet meer te zien”
Het meisje heeft dus een behoorlijke geschiedenis en wij snappen dat dit gevolgen heeft op haar ontwikkeling.
zehaar gedrag is moeilijk, ze liegt .. en is in haar gedrag een kopie van het gedrag wat haar moeder liet/laat zien. Dit is logisch want dit was jaren lang haar voorbeeld . Ze gaat hierin dusdanig ver dat wij ons niet meer veilig voelen in ons eigen huis. We kennen geen jaar van rust en geen jaar dat er geen hulpverlening betrokken is. Niet voor ons, maar voor haar
Ze doet er alles aan om aandacht op te eisen. Verzint de grootste verhalen en zoekt bevestiging bij de verkeerde mensen. Heel veel kunnen we relativeren , maar ze is nu echt te ver gegaan
Ze belt instanties op (crisis dienst jeugdzorg!) en doet daar meldingen over ons gezin thuis. Ze liegt en zegt dat wij thuis veel ruzie hebben.
ze verzint dat wij haar bekogelen in huis met eten. Dat wij haar opsluiten in haar kamer. Dat we schreeuwen naar haar
mee zegt dingen over ons die ik hier niet wil plaatsen.
een nachtmerrie
Laatst werd ze onder begeleiding van 3 jeugdzorg medewerkers naar huis gebracht
Ze had hun gebeld en was zo bang voor ons dat ze hulp nodig was van deze drie wildvreemde mensen .
Wij als ouders moesten ons verantwoorden, ze kwamen immers binnen zonder te vragen. Zonder zich voor te stellen.
Het is zo niet realistisch . De ene dag breng je jouw dochter naar haar vriendin voor ene logeer partijtje de volgende dag komt ze terug met twee mannen en 1 vrouw van jeugdzorg vanwege ernstige dreiging aan de deur .
Wij weten niet meer wat wij aan moeten
Het is nu al 5 jaar drama en we hebben diverse Therapien doorstaan met haar
Ze is ook al twee keer opgenomen geweest in de psychiatrie .
Wij hebben nog meer kinderen thuis ( in totaal zes) en haar zusjes en broertje hebben hier ook zoveel last van
ik heb altijd alle kinderen gelijk behandeld
maar ik ben nu voor het eerst op een punt dat ik denk “Jezus wat maken we mee, het is niet eens mijn kind… maar mijn kinderen lopen wel gevaar omdat zij verhalen over ons verteld”
In het dorp waar wij wonen gaan allemaal video’s rond van onze dochter waarin ze online over ons praat, ons beschuldigt van mishandeling. Op sociale media, of ze stuurt het naar vrienden …
het is zo eng allemaal en we lopen hierdoor op onze tenen. We durven niks meer te zeggen in huis…
we zijn een doodnormaal doorsnee gezin , alles loopt verder prima, alleen onze dochter is moeilijk… hoe lang moet dit nog doorgaan ? Hoe ver moeten we het laten komen? Ik vind echt dat ze te ver gegaan is. De leugens over ons zijn heel erg, vooral het stukje dat wij haar bekogelen met tomaten en dat we haar opsluiten… en dat er niet in huis alleen maar ruzie is… het is echt erg ! Soms denk ik, kan ze niet beter ergens anders wonen? Maar wat voor signaal geef ik dan af aan haar zusjes en broertje ? Mag ik wel zo denken zoals ik nu denk ? Namelijk dat ik klaar ben met haar gedrag en dat terwijl ze niet mijn kind is ! Of ga ik dan te ver ? Ik vind dit echt moeilijk en weet niet meer wat ik moet doen.
iemand ervaring ?
wat een enorm veel reactie! Vluchtig het 1 en ander gelezen, maar ik ga hier echt even mijn tijd voor nemen. Ik ga ze allemaal in rust even goed doorlezen. Mijn dank is groot. ❤️
wat ik al wel kan zeggen, het is inderdaad zeer complex, mijn man en ik werken beide in de jeugdzorg en hebben de nodige kennis. Als ik niet sociaal emotioneel betrokken was, dan had ik al andere keuzes gemaakt.
Als het je “eigen” is , is het anders, zo cliché, maar waar.
Wij zijn niet bang om onze kinderen hulp te bieden of aan te kloppen bij instanties om hulp te vragen. Dit hebben we ook gedaan. Soms is dit gewoon de beste manier, niemand is oké, ook wij als ouders niet, ook onze dochter niet.
We willen ook streven naar een harmonie voor allen betrokkenen. Dit is altijd ons uitgangspunt.
We moeten leren loslaten… soms is het ideale gezin anders dan je voor ogen had.
onze dochter heeft meerdere hulpverleners gehad. Eigenlijk al vanaf haar derde staat ze in de spotlight rondom jeugdzorg, raad van kinder bescherming,maatschappelijke hulp, psychiatrische hulp etc. Ze is zo gevormd. We kunnen haar gedrag daardoor ook achterhalen. We weten waar het vandaan komt, we weten dat ze soms denkt niet anders te kunnen.
Ze is beschadigt en te laat bij ons gezin te komen om gered te worden . Dit klinkt hard, maar dit is gewoon zo. We kunnen wel handvaten creeeen om het leven draagbaarder te maken .
Hier zijn we nu ook al jaren mee bezig, van hulp op afstand tot wekelijks een hulpverlener aan huis. Voor zowel haar als ons. Tevens is ze meermaals in een kliniek geweest. (Psychiatrie) helaas hebben we moeten concluderen dat dit op lange termijn geen resultaat heeft gebracht.
Onze dochter lijkt op korte termijn heel sterk maar op langer termijn valt ze door de mand. Ze is mondig en oogt sociaal, maar kan geen relaties onderhouden. Ze altijd met drama op de loop , heeft ze zelf even niks? Dan zoekt ze drama van een ander en maakt hier dan haar drama van.
heel moeilijk.
Op de vraag die hier boven gesteld is of andere mensen haar geloven kan ik zeggen dat ook hier geldt, op korte termijn ja. Ze is immers geloof waardig, overtuigend en verteld verhalen alsof ze die echt beleefd.
op langer termijn valt ze altijd door de mand omdat ze verstrengeld raakt in haar leugens. Ze heeft niet de mentale capaciteit om hierin orde te kunnen creëren . Op zo’n moment verzint ze weer een nieuw verhaal / drama, om daarmee de focus te verleggen van het ouder probleem naar een nieuw probleem.
Mensen die ons gezin kennen weten beter. De hulpverlening is 200% op onze hand en kent ons gezin goed. Daar zijn we blij mee.
Echter, de problemen op korte termijn (impulsieve acties) zorgen wel voor stress . Een weekend medewerker van jeugdzorg kent de achtergrond niet… dus je moet je keer op keer verantwoorden.
Het drama wat hier bij komt kijken heeft een grote impact op iedereen. Dit kan niet
en ondanks haar gebreken moet ze ook weten wanneer ze te ver gaat. We kunnen haar gedrag relativeren en achterhalen, maar dat betekend niet dat dit gedrag goed te keuren is.
Ik ga even al jullie tips lezen. Super bedankt
Soms is het al fijn om even van je af te kunnen schrijven.
Diezijnvanmij schreef op 07-02-2025 om 05:37:
dit meisje is afgewezen door haar moeder. Nu lijkt ze in de stand te zitten om zelf maar de band met jullie te vernietigen. Zo is zij in control en hoeft ze niet passief te wachten totdat jullie hetzelfde doen als haar moeder.
wat een verdriet en pijn moeten jullie allemaal doormaken zegik heb geen tips maar ik hoop echt dat jullie hier op lange termijn doorheen weten te komen met behoud van de relatie. Heel veel sterkte gewenst
En dat speelt ook zeker mee, ze is afgewezen door haar moeder en diens familie. Ondanks meerdere lijmpogingen vanuit de hulpverlening komt contact niet tot stand met deze kant van de familie. “Uit het oog uit het hart effect” dat doet veel met iemand. Helemaal met een kind. Ondanks dat haar moeder niet goed voor haar was is dit wel een mega bittere pil om te slikken.
Het verklaart haar gedrag, mag alleen geen excuus zijn om ons zo weg te zetten .
het maakt het voor ons wel lastig want we willen niet hetzelfde signaal als haar moeder afgeven. Een puber komt snel in de modus “niemand wil mij” . Dat gaat ze niet aan kunnen
.
Verschrikkelijk, sterkte met jullie onmogelijke keuze, maar dit is onhoudbaar.
Geloven andere mensen dit ook?
Heeft ze enig realiteitszin?
Realiteit is voor haar ver te zoeken. Een voorbeeld “zeggen dat ze heel veel appjes krijgt van vrienden als ze een dag niet online is geweest, dit benoemd ze dan heel hard tegen ons, haar zusjes en broertjes, familie… terwijl ze niks kreeg”
of “zeggen tegen haar klasgenoten in onze huidige woonplaats , dat de vrienden van de woonplaats van haar moeder haar beste vrienden zijn en dat ze daar een vriend heeft, waarmee ze uren appt… terwijl ze met niemand spreekt” haar waanbeelden gaan heel ver..
ze bedenkt verhalen over reizen, over ziektes, over haar familie , om aandacht te krijgen …
BritgetJones007 schreef op 07-02-2025 om 05:54:
[..]
Wat verschrikkelijk dat dit zo moet, maar is misschien wel goed advies.
Zit dit kind niet in een psychose?
ze heeft meermaals in psychiatrische kliniek gezeten , daar bestempelen ze haar problematiek als “niet ernstig genoeg, gevolg van verwaarlozing bij biologische moeder”
Stresskipje schreef op 07-02-2025 om 08:27:
Wat een verdrietige situatie voor alle partijen.
En heftig. Dit kan zo echt niet.
Ik snap je dilemma. Wij stonden 2 jaar geleden voor eenzelfde situatie. Wij hebben ons kind uit huis laten plaatsen. Het was vreselijk en goed tegelijk
Uithuisplaatsen voelt als in de steek laten, en de andere kinderen kunnen denken:als ik stout ben moet ik weg. Onze jongste zei dat ook letterlijk. Hij was zo bang. Hij vroeg savonds in bed: als broer weer lief is, mag hij dan terugkomen? Ik heb hem toen gezegd dat broer lief IS, alleen door de puberteit anders in zn vel zit (uitgelegd wat er met je hersenen gebeurd) en dit echt een uitzonderlijke situatie is, waarbij wij hem niet kunnen helpen daar uit te komen zonder hulp. En het voor hun ook rustiger en veiliger was als hij niet thuis woonde.
En blijven benadrukken dat we ze echt niet zomaar bij een ondeugende, of zelfs foute actie afwijzen en wegdoen. We zijn ook over hem blijven praten, alsof hij er nog was en bijhoorde. Dat hielp niet alleen de kinderen, maar ook mij.
Alleen bij ons was het een fase, bij jullie dochter niet natuurlijk.
Het heeft mij na de eerste hectiek en het verscheurde gevoel wel rust gegeven. En zoon zelf ook. Hij heeft nog wel het een en ander uitgevreten, maar daar hadden wij dan geen last van. Niet meer verstijven als de deurbel ging, niet meer die constante angst van wat is het volgende.
De andere kinderen gingen er ook goed mee om en zagen dat het met iedereen beter ging zo.
Je hebt als tussenstap nog intensieve thuisbegeleiding, maar dat veroorzaakte hier juist meer onrust. Veel verschillende mensen over de vloer, zoon werd daar kwaad om en ging ze uitschelden en grote mond geven, weglopen. De andere kinderen werden daar bang van, want zo kenden ze hem niet. Het kostte bakken tijd en energie, het ontwrichtte ons gezin, en leverde eigenlijk niks op.
Ik kwam al snel tot de conclusie dat kind uit de situatie halen gewoon de effectiefste manier was, en wij als gezin dan pas weer tot rust konden komen.
'Uit huis' staat niet gelijk aan 'in de steek'. Knoop dat in je oren.
heel herkenbaar wat je schrijft , de ambulante hulp, ruim twee jaar gehad, zorgde deels voor opluchting maar ook voor onrust. Mensen over de vloer, al je tijd en energie gaan naar die wekelijkse gesprekken. Dat is pittig. Je leeft daar naar toe want je krijgt opdrachten mee waar je aan kannwerken met elkaar. Dit vraagt heel veel als je al overvraagd bent. Eigenlijk een mooi iets, maar niet echt realistisch (zo merken wij achteraf) het vrat energie.
Ook heeft onze dochter langere tijd in een kliniek gezeten en dit hebben wij ook zo naar de andere kinderen gecommuniceerd. Dit zorgde deels voor rust maar na twee weken niet meer. Omdat dochter steeds onze aandacht op eisde. Ze belde dagelijks met gezeur en we moesten minimaal 1 keer per week daar heen voor therapie / gesprekken. Dit vroeg heel veel (afstand was meer dan 100km) het werd een grote last en ons hele familie ritme moest aangepast worden aan haar behandel plan. Elk weekend moesten we haar op zaterdag ochtend ophalen en zondag middag terug brengen . We konden niks meer met het gezin ondernemen. Dus ook dit vroeg te veel.
Echt lastig hoor …
rionyriony schreef op 07-02-2025 om 08:55:
Het gebeurt vaak dat kinderen verhalen verzinnen over hun ouders: ze zijn beroemd, hebben academische opleidingen, zijn dominant of juist erg slap, narcisme komt ook heel vaak voor, mogen niks, worden getreiterd, krijgen nooit aandacht, enz. enz.
Veel van de beweringen zal aantoonbaar onjuist blijken te zijn; het kan voortkomen uit teleurstelling over hetgene waar ze recht op meenden te hebben en wat uitbleef. En ook de "zieligheidsact" kan onweerstaanbaar zijn want er zijn altijd mensen die het zich aantrekken.
Het moet ouders ontzettend pijn doen om dat te horen. Ik denk dat ik voortdurend gesprekken met het kind zou gaan voeren om te weten te komen waarin, wanneer en waardoor ik tekort geschoten ben in haar ogen. Ik zou niet in de verdediging gaan want zo houd je het zo zuiver mogelijk en heeft niemand de neiging terug te gaan meppen.
Ik zou ook onzichtbaar geluidsopnames daarvan maken voor elk geval.
Wij hebben zelf geen opnames gemaakt maar we hebben wel opnames gekregen van haar “vrienden” waarin onze dochter dus over ons en andern praat . Ik zet er duidelijk bij “vrienden” want het zijn geen vrienden als ze deze beelden rond sturen op school… het is triest …
Dus we weten wat ze zegt.
SuzyQFive schreef op 07-02-2025 om 08:58:
Dit meisje heeft hechtingsproblematiek en dat is onwijs moeilijk. Destructief gedrag is wel heel passend bij deze problematiek.
Jullie zijn nu op een punt dat je je gezin moet gaan beschermen en dat is heel erg moeilijk. Je kind waar je zolang voor zorgt heeft iets anders nodig dan waar jullie voor kunnen zorgen.
Gezien haar leeftijd is begeleid kamerwonen wellicht een optie. Bespreek dat eens met de hulpverlening.
Mijn zoon had andere problematiek maar daar hebben we ook op een gegeven moment moeten zeggen dat hij niet meer thuis kon wonen, ter bescherming van onze band en ter bescherming van de andere kinderen in het gezin. Dit was niet even zomaar een beslissing maar met hulp genomen. We zijn nu zes jaar verder en hij heeft zijn leven nu heel goed opgepakt (vaste baan) en zegt ook dat het op dat moment het beste was wat we hebben kunnen doen. Leuk was het niet en het voelde echt als falen als ouders maar soms zijn dit soort dingen nodig.
Bedankt voor je reactie. Erg lief en wijs. Wij gaan deze dingen zeker aankaarten bij de hulpverlening want op dit moment gaat het niet.
MamaE schreef op 07-02-2025 om 10:51:
Dit klinkt inderdaad heel heftig en dat is niet zo gek gezien haar verleden (en misschien ook genetische belasting). Waarschijnlijk zoekt ze bevestiging van wie het maar wil bieden. Maar ze zorgt wel voor heel veel onveiligheid in jullie gezin, ook voor jullie en de andere kinderen. Snapt ze dat haar gedrag grote gevolgen kan hebben? Is ze zich daarvan bewust?
Verder is liefde soms ook loslaten. Alle kinderen maken zich los van hun ouders, maar kinderen met 'iets' doen dat vaak op een harde, liefdeloze en soms zelfs schadelijke manier. Uit onvermogen om het anders, beter, zachter en liefdevoller te doen. Maar naast begrip voor haar onvermogen mag en moet je wel een grens stellen in de manier waarop ze jullie en jullie gezin behandelt en in gevaar brengt. Want niets hoeft tegen elke prijs.
Ze heeft twee jaar hulp gehad mbt het stukje actie gevolg reactie… impulsief gedrag en wat dit op langer termijn kan doen… dit heeft niet veel gebracht. Helaas .
'Voor hen helpt het om voorspelbaar, liefdevol en duidelijk te zijn.' Dat maakt het soms ook lastig om te handhaven in een gezin waarin meerdere kinderen zijn. Liefdevol, och ja, als dat het medicijn is dan zou het makkelijk zijn. Maar voorspelbaar en duidelijk zijn is wel nodig in het kwadraat. Bijvoorbeeld: bij je eigen kinderen ontwikkel je een zekere mate van zelfstandigheid en zelfstandig kunnen beoordelen of precies op tijd thuis komen belangrijker is dan nog even praten met een vriend/in en tien minuten later thuis komen. Dat kan niet bij een kind met hechtingsstoornis (of GBS): dan moet je stipt zijn, geen twee minuten later, want dat is het signaal dat het er niet toe doet. Met als gevolg de vraag: waarom mag die tien minuten later thuis komen en ik niet? Dit is maar één klein onschuldig voorbeeld om aan te geven dat het echt een andere aanpak vraagt die botst met hoe je je andere kinderen wil opvoeden. Daarom is het ook lastig om dat in een 'normale' gezinssituatie vol te houden.
Nu is opvang in jeugdzorg (liefdevol) ook niet ideaal, omdat het verhaal daar meestal van voor af aan begint: denken dat je met aandacht en liefde geven de problematiek kunt overwinnen, ondertussen ingepakt worden, en daarna de zwakke plekken van de begeleiders benutten, totdat het daar helemaal spaak loopt.
Probleem is de diagnose: hechtingsstoornis klinkt als een kindje waarvan de moeder niet genoeg beschikbaar was om zich veilig aan te hechten; oplossing: ik bied voldoende liefde zodat het kind zich aan mij kan hechten en dan is het probleem opgelost. Niet dus.
Mijn theorie: als het met hechting te maken heeft slaat dat eerder op geuren dan op mensen, en die geuren kun je niet vervangen als een kind verplaatst wordt.
Tweede theorie: sommige mensen hebben geen innerlijke drijfveer over hoe ze zichzelf willen zijn in een sociale omgeving, zij kijken rond, proberen en kijken wat iets oplevert. Aandacht, begrip voor onvermogen etc. Op die weg gaan ze dan verder. Ze ontwikkelen hun sociale gedrag dus door afkijken, nadoen, uitproberen, gericht op snel resultaat in de vorm van aandacht, speciale positie etc. Zonder besef van de prijs daarvan en zonder enig idee over hun eigen ego, wie ze zelf willen zijn. Sommige mensen hebben een sterk ego, sommigen een groot ego (ook een probleem) en sommige mensen lijken hun ego sociaal te moeten construeren op basis van wat hen op korte termijn aandacht oplevert. Heel strikt, duidelijk, eenduidig zijn helpt dan een beetje, maar nogmaals dat is lastig te combineren in een gezin met meerdere kinderen.
Tsjor
Heel veel sterkte, en fijn dat er zoveel mensen reageren met inhoudelijk sterke posts, ik blijf dit volgen 
Yes We Can Clinics al overwogen? Dan kan er ook echt even geen contact zijn met jullie vanuit haar waardoor mogelijk de rust thuis wat hersteld kan worden en zij daar samen met heel veel andere jongeren aan haar problematiek kan werken. Op basis van wat je nu schrijft over klinieken waar ze heeft gezeten vermoed ik dat ze daar nog niet is geweest, dus de moeite waard wellicht om het te proberen?
Hebben helaas wel ook een enorme wachttijd momenteel volgens mij, dus voor de korte termijn gaat het nog weinig bieden. MST/MDFT en dergelijke is ook al betrokken geweest ga ik even vanuit?
Mamavan6zes schreef op 07-02-2025 om 11:47:
wat een enorm veel reactie! Vluchtig het 1 en ander gelezen, maar ik ga hier echt even mijn tijd voor nemen. Ik ga ze allemaal in rust even goed doorlezen. Mijn dank is groot. ❤️
wat ik al wel kan zeggen, het is inderdaad zeer complex, mijn man en ik werken beide in de jeugdzorg en hebben de nodige kennis. Als ik niet sociaal emotioneel betrokken was, dan had ik al andere keuzes gemaakt.
Als het je “eigen” is , is het anders, zo cliché, maar waar.
Wij zijn niet bang om onze kinderen hulp te bieden of aan te kloppen bij instanties om hulp te vragen. Dit hebben we ook gedaan. Soms is dit gewoon de beste manier, niemand is oké, ook wij als ouders niet, ook onze dochter niet.
We willen ook streven naar een harmonie voor allen betrokkenen. Dit is altijd ons uitgangspunt.
We moeten leren loslaten… soms is het ideale gezin anders dan je voor ogen had.
onze dochter heeft meerdere hulpverleners gehad. Eigenlijk al vanaf haar derde staat ze in de spotlight rondom jeugdzorg, raad van kinder bescherming,maatschappelijke hulp, psychiatrische hulp etc. Ze is zo gevormd. We kunnen haar gedrag daardoor ook achterhalen. We weten waar het vandaan komt, we weten dat ze soms denkt niet anders te kunnen.
Ze is beschadigt en te laat bij ons gezin te komen om gered te worden . Dit klinkt hard, maar dit is gewoon zo. We kunnen wel handvaten creeeen om het leven draagbaarder te maken .
Hier zijn we nu ook al jaren mee bezig, van hulp op afstand tot wekelijks een hulpverlener aan huis. Voor zowel haar als ons. Tevens is ze meermaals in een kliniek geweest. (Psychiatrie) helaas hebben we moeten concluderen dat dit op lange termijn geen resultaat heeft gebracht.
Onze dochter lijkt op korte termijn heel sterk maar op langer termijn valt ze door de mand. Ze is mondig en oogt sociaal, maar kan geen relaties onderhouden. Ze altijd met drama op de loop , heeft ze zelf even niks? Dan zoekt ze drama van een ander en maakt hier dan haar drama van.
heel moeilijk.
Op de vraag die hier boven gesteld is of andere mensen haar geloven kan ik zeggen dat ook hier geldt, op korte termijn ja. Ze is immers geloof waardig, overtuigend en verteld verhalen alsof ze die echt beleefd.
op langer termijn valt ze altijd door de mand omdat ze verstrengeld raakt in haar leugens. Ze heeft niet de mentale capaciteit om hierin orde te kunnen creëren . Op zo’n moment verzint ze weer een nieuw verhaal / drama, om daarmee de focus te verleggen van het ouder probleem naar een nieuw probleem.
Mensen die ons gezin kennen weten beter. De hulpverlening is 200% op onze hand en kent ons gezin goed. Daar zijn we blij mee.
Echter, de problemen op korte termijn (impulsieve acties) zorgen wel voor stress . Een weekend medewerker van jeugdzorg kent de achtergrond niet… dus je moet je keer op keer verantwoorden.
Het drama wat hier bij komt kijken heeft een grote impact op iedereen. Dit kan niet
en ondanks haar gebreken moet ze ook weten wanneer ze te ver gaat. We kunnen haar gedrag relativeren en achterhalen, maar dat betekend niet dat dit gedrag goed te keuren is.
Ik ga even al jullie tips lezen. Super bedankt
Soms is het al fijn om even van je af te kunnen schrijven.
Mamavan6, ik vind je beschrijving zo herkenbaar met het verhaal van mijn pleegdochter. Ook het eerst geloofwaardig zijn en dan door de mand vallen, en dat altijd weer.
Hoewel mijn pleegdochter ook een problematische achtergrond heeft zou ik dat toch loslaten als verklarende grond. Een andere mogelijkheid is dat de biologische moeder in dezelfde situatie heeft gezeten, dat de verhalen over haar net zo waar zijn als de verhalen over jullie, en dat zij nu net zo uitgeput is als jullie en dan nu maar opgeeft om zichzelf te beschermen. Het is een hypothese, je weet niet wat er gebeurd is, maar het is een mogelijkheid.
Er zijn mensen met een problematische achtergrond die op een heel andere wijze opgroeien. Dat er vaak een oorzakelijk verband wordt gelegd is omdat het makkelijk te stellen is (...door verwaarlozing biologische moeder...) terwijl het moeilijk te weerleggen is, omdat je er vaak niet bij bent geweest. Het is dus schieten op een open doel, er is geen keeper, geen verdediger, altijd waar, bovendien is het daarmee een vrijwel onoplosbaar probleem geworden, waar ook de hulpverlening niets aan kan doen. Heel comfortabel dus.
'ondanks haar gebreken moet ze ook weten wanneer ze te ver gaat. We kunnen haar gedrag relativeren en achterhalen, maar dat betekend niet dat dit gedrag goed te keuren is.' Beschouw het als een leerproces. Ze leert steeds door sociaal gedrag te observeren, uit te kiezen wat haar op korte termijn het meeste oplevert en ze heeft geen zicht op de langere termijn. Dus loopt ze steeds weer vast. En helaas is het moeilijk voor haar om te reflecteren op haar eigen gedrag.
Ik heb geen recept voor de aanpak. Op een gegeven moment heeft de huisarts me ook gewaarschuwd dat ik haar niet meer in huis moest halen (ze was zwanger en moest de opvang van jeugdzorg daarom verlaten). Het vraagt dus echt heel veel van een 'gewoon' gezin. Je moet de lijntjes heel erg kort houden, als ouders alleen maar dingen aannemen die je zelf kunt waarnemen, waar mogelijk haar confronteren en beschermen tegen haar eigen verhaallijnen etc.. Dat vraagt 24/7 alertheid. Ik adviseer je toch om, voordat ze 18 is, te zorgen dat ze op een plek komt met begeleid kamerwonen of iets dergelijks. Iets meer afstand, ander regime, meer rust voor jullie en de andere kinderen. Wat je moet loslaten is je droom dat als je maar genoeg liefde geeft alles goed komt met kinderen. Soms vraagt het opgroeien van een kind een andere aanpak.
Tsjor
Voor het probleem van hechting zou ik meer aandacht besteden aan het belang van geuren. Je kent het zelf wel: een bepaalde geur kan een herinnering aan vroeger levendig terughalen. Daarom vind ik hete jammer dat kinderen die uit huis gehaald worden niet bepaalde geurbepalende dingen meekrijgen, bijvoorbeeld een gedragen kledingstuk van een ouder (zijn niet altijd een monster!) of een kussen uit het eigen bed.
Nog beter is natuurlijk om heel kritisch te kijken naar uithuisplaatsingen, slechts 1/3 levert een betere situatie op. De campagne van 'het vergeten kind' tegen de vele overplaatsingen is helemaal terecht en het fenomeen is al jaren oud. Terwijl 'veel verplaatsingen' in een signaleringsdocument van jeugdzorg als risico-signaal geldt; tenminste, als het ouders zijn die veel verplaatsen. Ik heb wel eens ervoor gepleit om het risicosignaleringsdocument voor ouders te vergelijken met een risicosignaleringsdocument van kinderen in de jeugdzorg zelf. Dan kun je zien dat bepaalde negatieve impulsen binnen de jeugdzorg groot zijn, zoals het risico van verlies relevante contacten, veel overplaatsingen, verstoring schoolloopbaan etc. Als je dat dan vergelijkt met de problematische thuissituatie dan kun je een goede afweging maken over de vraag of een uithuisplaatsing zinvol is.
Maar soms vraagt een kind een dusdanige aanpak van de opvoeding dat het niet vol te houden is in een 'gewoon' gezin, zeker niet als er meer kinderen zijn. Maar laat dat dan ook de analyse zijn, en het recept voor de aanpak in de jeugdzorg. Pas toen de begeleidster van mijn pleegdochter via een sluikse methode ons verhaal te lezen kreeg (wij werden uiteraard niet betrokken) viel pleegdochter door de mand en toen konden we echt samenwerken.
Tsjor
Ik werk zelf in de zorg met veel cliënten die een hechtingsstoornis hebben. Zelf ook kinderen in huis gehad. Op een gegeven moment moet je overwegen welke gevolgen het heeft voor je eigen gezin en omgeving. Jeugdbescherming kon niet de juiste beslissingen maken, omdat zij niet de juiste hulp inschakelden. Vanaf buitenaf leek alles prima te verlopen, maar binnenshuis speelde er onwijs veel. Wij zijn ermee gestopt, de gezondheid van andere kinderen en je eigen relatie zijn ook een belangrijke reden om echt goed stil te staan bij welke keuzes je maakt. Ik had nooit deze kinderen op een juiste wijze kunnen begeleiden zonder de ondersteuning van buitenaf. Die was te minimaal. Ik koos voor mijn eigen gezin.
Vergeet niet dat 5 kinderen hier immens veel last van hebben en heel veel meekrijgen en ook het één en ander in de hechting. Soms is loslaten zeker ook liefde. Nooit een keuze maken van uit schuldgevoel. Overweeg de gezonde keuzes voor je overige gezinsleden én relatie. Weet dat na jaren hulpverlening er niks meer zal veranderen! Behalve de afgang van het gezin. Haar problematiek is veel te complex en ongrijpbaar voor jullie op deze manier. Emotioneel blijf je niet staande.
tsjor schreef op 08-02-2025 om 09:56:
[..]
Mamavan6, ik vind je beschrijving zo herkenbaar met het verhaal van mijn pleegdochter. Ook het eerst geloofwaardig zijn en dan door de mand vallen, en dat altijd weer.
Hoewel mijn pleegdochter ook een problematische achtergrond heeft zou ik dat toch loslaten als verklarende grond. Een andere mogelijkheid is dat de biologische moeder in dezelfde situatie heeft gezeten, dat de verhalen over haar net zo waar zijn als de verhalen over jullie, en dat zij nu net zo uitgeput is als jullie en dan nu maar opgeeft om zichzelf te beschermen. Het is een hypothese, je weet niet wat er gebeurd is, maar het is een mogelijkheid.
Er zijn mensen met een problematische achtergrond die op een heel andere wijze opgroeien. Dat er vaak een oorzakelijk verband wordt gelegd is omdat het makkelijk te stellen is (...door verwaarlozing biologische moeder...) terwijl het moeilijk te weerleggen is, omdat je er vaak niet bij bent geweest. Het is dus schieten op een open doel, er is geen keeper, geen verdediger, altijd waar, bovendien is het daarmee een vrijwel onoplosbaar probleem geworden, waar ook de hulpverlening niets aan kan doen. Heel comfortabel dus.
'ondanks haar gebreken moet ze ook weten wanneer ze te ver gaat. We kunnen haar gedrag relativeren en achterhalen, maar dat betekend niet dat dit gedrag goed te keuren is.' Beschouw het als een leerproces. Ze leert steeds door sociaal gedrag te observeren, uit te kiezen wat haar op korte termijn het meeste oplevert en ze heeft geen zicht op de langere termijn. Dus loopt ze steeds weer vast. En helaas is het moeilijk voor haar om te reflecteren op haar eigen gedrag.
Ik heb geen recept voor de aanpak. Op een gegeven moment heeft de huisarts me ook gewaarschuwd dat ik haar niet meer in huis moest halen (ze was zwanger en moest de opvang van jeugdzorg daarom verlaten). Het vraagt dus echt heel veel van een 'gewoon' gezin. Je moet de lijntjes heel erg kort houden, als ouders alleen maar dingen aannemen die je zelf kunt waarnemen, waar mogelijk haar confronteren en beschermen tegen haar eigen verhaallijnen etc.. Dat vraagt 24/7 alertheid. Ik adviseer je toch om, voordat ze 18 is, te zorgen dat ze op een plek komt met begeleid kamerwonen of iets dergelijks. Iets meer afstand, ander regime, meer rust voor jullie en de andere kinderen. Wat je moet loslaten is je droom dat als je maar genoeg liefde geeft alles goed komt met kinderen. Soms vraagt het opgroeien van een kind een andere aanpak.
Tsjor
Dat zou inderdaad ook kunnen. TO, hoe kijk jij aan tegen de hypothese die Tsjor hier stelt?
Als dat waar zou zijn, moet je je helemaal afvragen of het nog haalbare kaart is om hier binnen jullie gezin mee om te gaan...
Ik zou wat je vertelt in je openingspost namelijk echt een harde grens vinden die is overgegaan en het te gevaarlijk vinden binnen jullie gezin. Het kan ook zomaar erg mis gaan met grote gevolgen. Ik vind het behoorlijk ziek gedrag. Eng zelfs.
Het spijt me TO: maar ik vind dat je je gezin hiertegen moet beschermen. Je hebt 6 kinderen die hier noodgedwongen ook mee geconfronteerd worden....hebben zij geen recht op een fijne jeugd.
Ook je verhaal over 100 kilometer je kind ophalen en weer wegbrengen...pfff. en dan steeds die onrust ook voor de rest. En dan dat soort verhalen als dank....
het spijt me, ik snap dat het emotioneel zwaar is, maar zorg ervoor dat jou kinderen terug kunnen kijken op een fijne jeugd.
En misschien inderdaad voorstaan afspreken bij Mac Donald, dagje dierentuin enz, maar ik zou je huis bewaken als veilige zone....ze heeft laten zien dat je moet oppassen voor haar, dus probeer de situatie te accepteren En spreek ergens anders af.
