Puber verzint verhalen met grote gevolgen

Wat verschrikkelijk onveilig moet dit voelen. Ik neem aan dat jullie gewoon bang zijn voor haar.
Ik vind het erg verdrietig voor jullie, maar ik denk dat er inmiddels zo'n grote grens in overschreden (en dit is nog maar het begin van de puberteit), dat ik er wel begrip heb voor jou overweging: is dit nog haalbaar en moet je dit nog wel willen met het oog op jullie gezondheid, welbevinden en veiligheid voor de andere kinderen.
Wat ontzettend angstig, vernederend en traumatiserend dat ze dat doet. Het vertrouwen lijkt mij gewoon kapotgemaakt daardoor. Ik snap dat dit je breekpunt is..
Ze laat een groot gebrek aan empatisch vermogen zien en is zwaar zwaaaaar grensoverschrijdend, zonder schuldgevoel, heel eng.

Als ik jullie was zou ik naar de huisarts gaan en jullie verhaal doen en jullie opties bespreken.

Verschrikkelijk, sterkte met jullie onmogelijke keuze, maar dit is onhoudbaar.

Geloven andere mensen dit ook?

Heeft ze enig realiteitszin?

Het is niet het begin van de puberteit, het meisje is 17 jaar.

dit meisje is afgewezen door haar moeder. Nu lijkt ze in de stand te zitten om zelf maar de band met jullie te vernietigen. Zo is zij in control en hoeft ze niet passief te wachten totdat jullie hetzelfde doen als haar moeder.

wat een verdriet en pijn moeten jullie allemaal doormaken zeg  ik heb geen tips maar ik hoop echt dat jullie hier op lange termijn doorheen weten te komen met behoud van de relatie. Heel veel sterkte gewenst

S.ndra schreef op 07-02-2025 om 01:16:

Het is niet het begin van de puberteit, het meisje is 17 jaar.

Je hebt gelijk...ik dacht 12 jaar. Niet goed gelezen, mijn fout

Ninoea schreef op 07-02-2025 om 05:11:

Dit gedrag gaat veel te ver en moet je paal en perk aan stellen. Het is onveilig voor jullie als ouders en ook voor de andere kinderen. En uiteindelijk ook voor haar want je raakt overbelast en ik een dergelijke situatie kun je zelf ook onbedoeld in een fight or flight reactie verzeild raken simpelweg omdat je op je breekpunt zit. Dit is te ingewikkeld.
Haar gedrag is onveilig voor jullie. Jullie huis is niet veilig op deze manier. Ze schaadt jullie en de kinderen. De kinderen zullen zich ook tegenover anderen die deze filmpjes hebben gezien moeten verdedigen. Dit gaat veel te ver.
Dat paal en perk stellen is heel ingewikkeld. Dat weet ik zelf uit ervaring. Mijn ervaring is anders, maar kent paralellen. Wij zijn pleegouders en 1 van onze pleegkinderen logeert inmiddels meer bij een instelling dan dat ze bij ons woont en ik heb met dezelfde zorg over afwijzing gezeten. Wij zorgen voor vier kinderen in totaal en het gedrag van het ene kind beïnvloedde iedereen.
Je kunt heel moeilijke keuzes maken en toch proberen in verbinding te blijven of opnieuw te komen. Dat kan echt. Ik heb dat zo ervaren in onze situatie.
Maar (!!!) er moet echte rust komen en die krijg je alleen als niet continu die dreiging boven je hoofd hangt.
Ik adviseer je dringend om hulp in te schakelen voor een passende woonplek. Dit is niet veilig voor jullie en de andere kinderen. Het risico op ernstige ontwrichting en beschadiging van hun is te groot.

Ik bedoel niet op straat zetten maar hulpverlening inschakelen en pleiten voor op de korte termijn voor een crisislogeerplek bij bijv een zorgboerderij. Er is al veelvuldig hulp en therapie geweest schreef je. Diagnostiek en IQ onderzoek en dergelijke zijn actueel? Echt aangeven bij het CJG en Veilig Thuis dat ze een andere plek nodig heeft omdat het voor jullie en de andere kinderen niet meer veilig is.

Dat stuk hulp krijgen is al moeilijk genoeg. Je voelt je leeg maar je zult moeten knokken om die hulp te krijgen. Je kunt alvast rondbellen in de omgeving naar zorgboerderijen en logeerplekken om te kijken of er ergens een gaatje is en dan ook via het officiële kanaal. Je huisarts kan enorm aandringen op spoed.
En ik zou contact met haar zeker onderhouden maar wel op openbare plekken omdat als ze niet alleen met jullie is je bij instanties kunt weerleggen dat wat aangegeven is niet klopt. Of alleen bij jullie het huis in als er ook ambulante hulp in huis is. Je moet jezelf beschermen tegen beeldvorming en voor haar daadwerkelijke gedrag en de impact die het heeft.

Wat verschrikkelijk dat dit zo moet, maar is misschien wel goed advies.

Zit dit kind niet in een psychose?

Ninoea schreef op 07-02-2025 om 05:11:

Dit gedrag gaat veel te ver en moet je paal en perk aan stellen. Het is onveilig voor jullie als ouders en ook voor de andere kinderen. En uiteindelijk ook voor haar want je raakt overbelast en ik een dergelijke situatie kun je zelf ook onbedoeld in een fight or flight reactie verzeild raken simpelweg omdat je op je breekpunt zit. Dit is te ingewikkeld.
Haar gedrag is onveilig voor jullie. Jullie huis is niet veilig op deze manier. Ze schaadt jullie en de kinderen. De kinderen zullen zich ook tegenover anderen die deze filmpjes hebben gezien moeten verdedigen. Dit gaat veel te ver.
Dat paal en perk stellen is heel ingewikkeld. Dat weet ik zelf uit ervaring. Mijn ervaring is anders, maar kent paralellen. Wij zijn pleegouders en 1 van onze pleegkinderen logeert inmiddels meer bij een instelling dan dat ze bij ons woont en ik heb met dezelfde zorg over afwijzing gezeten. Wij zorgen voor vier kinderen in totaal en het gedrag van het ene kind beïnvloedde iedereen.
Je kunt heel moeilijke keuzes maken en toch proberen in verbinding te blijven of opnieuw te komen. Dat kan echt. Ik heb dat zo ervaren in onze situatie.
Maar (!!!) er moet echte rust komen en die krijg je alleen als niet continu die dreiging boven je hoofd hangt.
Ik adviseer je dringend om hulp in te schakelen voor een passende woonplek. Dit is niet veilig voor jullie en de andere kinderen. Het risico op ernstige ontwrichting en beschadiging van hun is te groot.

Ik bedoel niet op straat zetten maar hulpverlening inschakelen en pleiten voor op de korte termijn voor een crisislogeerplek bij bijv een zorgboerderij. Er is al veelvuldig hulp en therapie geweest schreef je. Diagnostiek en IQ onderzoek en dergelijke zijn actueel? Echt aangeven bij het CJG en Veilig Thuis dat ze een andere plek nodig heeft omdat het voor jullie en de andere kinderen niet meer veilig is.

Dat stuk hulp krijgen is al moeilijk genoeg. Je voelt je leeg maar je zult moeten knokken om die hulp te krijgen. Je kunt alvast rondbellen in de omgeving naar zorgboerderijen en logeerplekken om te kijken of er ergens een gaatje is en dan ook via het officiële kanaal. Je huisarts kan enorm aandringen op spoed.
En ik zou contact met haar zeker onderhouden maar wel op openbare plekken omdat als ze niet alleen met jullie is je bij instanties kunt weerleggen dat wat aangegeven is niet klopt. Of alleen bij jullie het huis in als er ook ambulante hulp in huis is. Je moet jezelf beschermen tegen beeldvorming en voor haar daadwerkelijke gedrag en de impact die het heeft.

Wat een mooie post. Ik wil toevoegen voor TO dat je geen slechte (pleeg) moeder bent als je beslissingen neemt die goed zjn voor de rest van je gezin. Of als je paal en perk stelt aan gedrag/leugens. En ik denk dat het meisje ook voor zichzelf beschermt moet worden. Omdat ze nu nog 17 is moet je wel haast maken want vanaf 18 wordt het veel lastiger qua regelgeving en hulpaanbod. 

Sterkte

S.ndra schreef op 07-02-2025 om 01:16:

Het is niet het begin van de puberteit, het meisje is 17 jaar.

Lekker belangrijk...

Wat een verdrietige situatie voor alle partijen. 
En heftig. Dit kan zo echt niet. 
Ik snap je dilemma. Wij stonden 2 jaar geleden voor eenzelfde situatie. Wij hebben ons kind uit huis laten plaatsen. Het was vreselijk en goed tegelijk 
Uithuisplaatsen voelt als in de steek laten, en de andere kinderen kunnen denken:als ik stout ben moet ik weg. Onze jongste zei dat ook letterlijk. Hij was zo bang. Hij vroeg savonds in bed: als broer weer lief is, mag hij dan terugkomen? Ik heb hem toen gezegd dat broer lief IS, alleen door de puberteit anders in zn vel zit (uitgelegd wat er met je hersenen gebeurd) en dit echt een uitzonderlijke situatie is, waarbij wij hem niet kunnen helpen daar uit te komen zonder hulp. En het voor hun ook rustiger en veiliger was als hij niet thuis woonde.
En blijven benadrukken dat we ze echt niet zomaar bij een ondeugende, of zelfs foute actie afwijzen en wegdoen. We zijn ook over hem blijven praten, alsof hij er nog was en bijhoorde. Dat hielp niet alleen de kinderen, maar ook mij.
Alleen bij ons was het een fase, bij jullie dochter niet natuurlijk.
Het heeft mij na de eerste hectiek en het verscheurde gevoel wel rust gegeven. En zoon zelf ook. Hij heeft nog wel het een en ander uitgevreten, maar daar hadden wij dan geen last van. Niet meer verstijven als de deurbel ging,  niet meer die constante angst van wat is het volgende. 
De andere kinderen gingen er ook goed mee om en zagen dat het met iedereen beter ging zo.
Je hebt als tussenstap nog intensieve thuisbegeleiding, maar dat veroorzaakte hier juist meer onrust. Veel verschillende mensen over de vloer, zoon werd daar kwaad om en ging ze uitschelden en grote mond geven, weglopen. De andere kinderen werden daar bang van, want zo kenden ze hem niet. Het kostte bakken tijd en energie, het ontwrichtte ons gezin, en leverde eigenlijk niks op.
Ik kwam al snel tot de conclusie dat kind uit de situatie halen gewoon de effectiefste manier was, en wij als gezin dan pas weer tot rust konden komen. 
'Uit huis' staat niet gelijk aan 'in de steek'. Knoop dat in je oren. 

Het gebeurt vaak dat kinderen verhalen verzinnen over hun ouders: ze zijn beroemd, hebben academische opleidingen, zijn dominant of juist erg slap, narcisme komt ook heel vaak voor, mogen niks, worden getreiterd, krijgen nooit aandacht, enz. enz. 

Veel van de beweringen zal aantoonbaar onjuist blijken te zijn; het kan voortkomen uit teleurstelling over hetgene waar ze recht op meenden te hebben en wat uitbleef. En ook de "zieligheidsact" kan onweerstaanbaar zijn want er zijn altijd mensen die het zich aantrekken.

Het moet ouders ontzettend pijn doen om dat te horen. Ik denk dat ik voortdurend gesprekken met het kind zou gaan voeren om te weten te komen waarin, wanneer en waardoor ik tekort geschoten ben in haar ogen. Ik zou niet in de verdediging gaan want zo houd je het zo zuiver mogelijk en heeft niemand de neiging terug te gaan meppen.

Ik zou ook onzichtbaar geluidsopnames daarvan maken voor elk geval.

Dit meisje heeft hechtingsproblematiek en dat is onwijs moeilijk. Destructief gedrag is wel heel passend bij deze problematiek. 

Jullie zijn nu op een punt dat je je gezin moet gaan beschermen en dat is heel erg moeilijk. Je kind waar je zolang voor zorgt heeft iets anders nodig dan waar jullie voor kunnen zorgen. 
Gezien haar leeftijd is begeleid kamerwonen wellicht een optie. Bespreek dat eens met de hulpverlening. 

Mijn zoon had andere problematiek maar daar hebben we ook op een gegeven moment moeten zeggen dat hij niet meer thuis kon wonen, ter bescherming van onze band en ter bescherming van de andere kinderen in het gezin. Dit was niet even zomaar een beslissing maar met hulp genomen. We zijn nu zes jaar verder en hij heeft zijn leven nu heel goed opgepakt (vaste baan) en zegt ook dat het op dat moment het beste was wat we hebben kunnen doen. Leuk was het niet en het voelde echt als falen als ouders maar soms zijn dit soort dingen nodig. 

rionyriony schreef op 07-02-2025 om 08:55:

Het gebeurt vaak dat kinderen verhalen verzinnen over hun ouders: ze zijn beroemd, hebben academische opleidingen, zijn dominant of juist erg slap, narcisme komt ook heel vaak voor, mogen niks, worden getreiterd, krijgen nooit aandacht, enz. enz.

Veel van de beweringen zal aantoonbaar onjuist blijken te zijn; het kan voortkomen uit teleurstelling over hetgene waar ze recht op meenden te hebben en wat uitbleef. En ook de "zieligheidsact" kan onweerstaanbaar zijn want er zijn altijd mensen die het zich aantrekken.

Het moet ouders ontzettend pijn doen om dat te horen. Ik denk dat ik voortdurend gesprekken met het kind zou gaan voeren om te weten te komen waarin, wanneer en waardoor ik tekort geschoten ben in haar ogen. Ik zou niet in de verdediging gaan want zo houd je het zo zuiver mogelijk en heeft niemand de neiging terug te gaan meppen.

Ik zou ook onzichtbaar geluidsopnames daarvan maken voor elk geval.

Ik denk dat deze twee laatste zinnen volkomen tegenstrijdig zijn aan elkaar. Hoezo het zuiver houden en tegelijk stiekem geluidopnames maken?

Ik denk dat deze situatie veel te ernstig is om af te doen met dat 'alle kinderen wel eens wat verzinnen', komop zeg. 

Ik sluit me aan bij veel van wat al gezegd is. Er kan een genetische component zijn, toch? Met mijn pleegdochter iets soortgelijks meegemaakt. Toen ging het over geen-bodem-syndroom, de voorloper van borderline. Ik weet niet of er ooit een persoonlijkheidsonderzoek is gedaan, maar je zou met zo'n afkorting (mijn dochter heeft waarschijnlijk GBS) je verhaal wellicht wat makkelijker te communiceren maken. Dan kan iemand zelf opzoeken wat dat is, maar hoef je je niet steeds te verdedigen dat het echt wel leugens zijn die ze vertelt, want dat maakt het nu lastig. et 'waarschijnlijk' houd je een mooie slag om de arm.
Al die leugens kun je alleen maar aan als relevante personen om haar heen op één lijn zitten, dus dan gaat het wellicht over de huisarts, jeugdzorg, wijkagent en school. Op zo'n moment zou het fijn zijn als je als ouders de regie kon nemen en via Veilig Thuis bijvoorbeeld een gesprek kon organiseren met alle partijen, zodat iedereen dezelfde kant op kijkt. Dan moet er overeenstemming zijn dat verhalen over mishandeling etc. niet geloofwaardig zijn en dan kun je bespreken of er nog iets anders is wat instanties kunnen doen. Zo'n overleg zou eventueel ook via de school te organiseren zijn. Alleen is het niet zo gebruikelijk dat ouders de initiatiefnemers zijn, dus ik weet niet of dat lukt. Alledaagse contacten kun je benaderen met 'ja, mijn dochter heeft waarschijnlijk GBS'. Als dat doorsijpelt snappen ze nog niets, maar dan weten ze wel dat het probleem bij de dochter ligt en niet bij jullie. Social media is lastig.
Wat mij ook geholpen heeft op een gegeven moment is toch humor: weer mensen die erin getrapt zijn en mij komen vertellen wat dochter in vertrouwen tegen hen heeft verteld en waarover zij toch eens moeten komen praten..... "Ik snap dat je erin getrapt bent".
Dit alles kan helpen om zelf niet meer angstig af te moeten wachten wat er gebeurt, maar voor jezelf en de rest van je gezin een 'veilig' huis te creëren. 
Maar uiteindelijk is het niet houdbaar, omdat het teveel energie kost. Ik weet niet hoe je man erover denkt, ik hoop dat jullie op één lijn zitten. Het is goed om nu snel met behulp van hulpverlening te zorgen dat ze elders onderdak vindt, kan ook begeleid kamerwonen zijn wellicht. Na haar 18de wordt het lastiger.

Tsjor

Dit klinkt inderdaad heel heftig en dat is niet zo gek gezien haar verleden (en misschien ook genetische belasting). Waarschijnlijk zoekt ze bevestiging van wie het maar wil bieden. Maar ze zorgt wel voor heel veel onveiligheid in jullie gezin, ook voor jullie en de andere kinderen. Snapt ze dat haar gedrag grote gevolgen kan hebben? Is ze zich daarvan bewust? 
Verder is liefde soms ook loslaten. Alle kinderen maken zich los van hun ouders, maar kinderen met 'iets' doen dat vaak op een harde, liefdeloze en soms zelfs schadelijke manier. Uit onvermogen om het anders, beter, zachter en liefdevoller te doen. Maar naast begrip voor haar onvermogen mag en moet je wel een grens stellen in de manier waarop ze jullie en jullie gezin behandelt en in gevaar brengt. Want niets hoeft tegen elke prijs. 

SuzyQFive schreef op 07-02-2025 om 08:58:

Dit meisje heeft hechtingsproblematiek en dat is onwijs moeilijk. Destructief gedrag is wel heel passend bij deze problematiek.

Jullie zijn nu op een punt dat je je gezin moet gaan beschermen en dat is heel erg moeilijk. Je kind waar je zolang voor zorgt heeft iets anders nodig dan waar jullie voor kunnen zorgen.
Gezien haar leeftijd is begeleid kamerwonen wellicht een optie. Bespreek dat eens met de hulpverlening.

Mijn zoon had andere problematiek maar daar hebben we ook op een gegeven moment moeten zeggen dat hij niet meer thuis kon wonen, ter bescherming van onze band en ter bescherming van de andere kinderen in het gezin. Dit was niet even zomaar een beslissing maar met hulp genomen. We zijn nu zes jaar verder en hij heeft zijn leven nu heel goed opgepakt (vaste baan) en zegt ook dat het op dat moment het beste was wat we hebben kunnen doen. Leuk was het niet en het voelde echt als falen als ouders maar soms zijn dit soort dingen nodig.

Ik dacht ook meteen aan een hechtingsproblematiek. En dat is hartstikke zwaar.  Kinderen die onveilig gehecht zijn zoeken veel vaker dan "normale" pubers de grenzen op een keren zich ook veel heftiger van je af.  Voor hen helpt het om voorspelbaar,  liefdevol en duidelijk te zijn.  

Het kan een enorm zware wissel op een gezin trekken. Soms is just afstand beter.  Heb je wel eens gevraagd wat zij het liefste wil qua wonen? 

Het is sowieso hartstikke moeilijk dit.  Sterkte.