Puber met autisme wil niet meer naar vader
We zitten momenteel in een lastige situatie met onze 15 jarige dochter met ASS (PDD NOS).
Toen ze 12 was zijn we gescheiden en na een aanvankelijk lastige periode waarbij uiteindelijk de rechter uitspraak heeft gedaan over de omgangsregeling gaat het tussen ex en mij nu weer aardig goed.
Hij woont inmiddels (eigenlijk bijna gelijk al) samen met zijn vriendin en ze hebben samen nog een kindje gekregen.
Mijn dochter voelt zich daar niet fijn, de verstandhouding met haar vader ligt niet op 1 lijn en daarnaast heeft ze grote moeite met haar kleine halfzusje. Ze is de helft van de tijd daar.
Complicerende factor is ook nog eens dat ze met sociale angsten zit en het naar school gaan al een tijd een grote uitdaging is. Zelfstandig naar school gaan lukt niet, het is brengen en halen, vaak maar voor een uur naar school als het al lukt dus in de week dat ik de kinderen heb kan ik niet naar kantoor (gelukkig kan ik dan thuis werken en is er ruimte vanuit werkgever).
We hebben inmiddels hulpverlening, waaronder ambulante begeleiding en zij geven wel kaders aan en advies hoe met de situatie om te gaan.
Aan vader zie ik dat hij echt zijn best voor haar doet, maar mijn dochter heeft steeds meer moeite met de wekelijkse wissel.
Ze klapt helemaal dicht bij de wissel (inclusief tics en verlies van contact met haar) waardoor het steeds moeilijker wordt om de wissel überhaupt te laten plaatsvinden.
Hulpverlening geeft aan dat het in deze fase wel belangrijk is deze wissel in stand te houden, omdat het nu hieraan toegeven betekent dat de vermijding, ook naar andere zaken, alleen maar groter zal worden.
Maar mijn moederhart breekt. Ik ben regelmatig helemaal kapot na zo'n wissel en voel me vreselijk schuldig. Een deel in mij heeft zoiets van, laat haar maar hier blijven, dit kan zo niet langer.
Maar ik ben bang dat ik haar daarmee juist beschadig, ben zelf opgevoed door een overbezorgde moeder met allerlei problematiek, en wil niet dat ik ongewild een stukje van deze opvoeding meegeef aan mijn kinderen.
Daarnaast is het voor mij ook niet haalbaar om volledig voor haar te zorgen in de huidige modus waarin ze weinig zelfstandig is en eigenlijk het grootste deel van de dag op de bank op haar ipad doorbrengt. <- dit proberen we ook wel te doorbreken btw, ze gaat regelmatig mee wandelen met de hond, heeft sinds kort een verzorgpony waar ze af en toe heen kan.
Maar ik heb ook mijn werk, en heb het ook nodig om op te laden want deze situatie put mij volledig uit.
Ik zoek niet per sé naar een oplossing hier, aangezien er al hulpverlening is. Maar misschien is er wat herkenning, of tips/ideeën vanuit een andere invalshoek?
kan vader regelmatig bij jou in huis zijn als jij werkt? Dan kan hij vanuit jou thuiswerken.
Als je de wissel hiermee een of twee keer kunt overslaan maakt dat op korte termijn misschien uit.
Maar ben ook benieuwd of jullie ook autisme gerelateerde tips hier over krijgen. Want dat zou voorop moeten staan: zij moet zich nu kunnen ontwikkelen en dat gaat moeizamer als ze teveel energie kwijt is aan zaken die voor haar negatief zijn.
Medicatie om last van prikkels te verminderen kan ook helpen
Gr Angela
Zonder de vergelijking met het autisme van jouw dochter, wat het nog ingewikkelder en zwaarder maakt, hier iets soortgelijks.
Mijn dochter wilde op haar 15de ook niet meer naar haar vader. Vader had toen net een baby gekregen met z’n nieuwe vriendin. Dochter voelde zich buitengesloten, geen onderdeel van dat gezin en de relatie met haar vader werd moeizaam. Ondanks mijn aansporing en vele gesprekken moest ik haar iedere week boos en verdrietig richting haar vader duwen. Bovendien was ze het wisselen al langer zat. Ze was toe aan één plek. Toen ze 16 werd heeft ze besloten niet meer te willen. Gezien haar leeftijd vond ik haar ook oud genoeg dat te beslissen. Ik ging zelf ook op m’n 16de niet meer op vaste weekenden naar m’n vader.
Waar we daarna met z’n drieën de nadruk op hebben gelegd is een vorm vinden waarop zij en haar vader wel contact kunnen onderhouden. Ze gaat nu iedere week wel een keer daar eten, en soms ook een nachtje slapen. Zij en haar vader ondernemen meer samen, naar de bios bv. En ze gaan ieder jaar een week met z’n twee op vakantie en ze gaat nog in de zomer een week met hun gezin mee (met wat tegenzin).
Voor jouw situatie wellicht onhaalbaar want ik kan me goed voorstellen dat je ook tijd nodig hebt om te herstellen. Wat een lastige situatie. Sterkte Lena!
Angela1967 schreef op 03-02-2023 om 08:50:
kan vader regelmatig bij jou in huis zijn als jij werkt? Dan kan hij vanuit jou thuiswerken.
Als je de wissel hiermee een of twee keer kunt overslaan maakt dat op korte termijn misschien uit.
Maar ben ook benieuwd of jullie ook autisme gerelateerde tips hier over krijgen. Want dat zou voorop moeten staan: zij moet zich nu kunnen ontwikkelen en dat gaat moeizamer als ze teveel energie kwijt is aan zaken die voor haar negatief zijn.
Medicatie om last van prikkels te verminderen kan ook helpen
Gr Angela
Nee dat lukt helaas niet, we hebben nog 2 kinderen en hij heeft een 'nieuw' gezin. Hij heeft er indertijd voor gekozen om een stuk verder weg te gaan wonen (klein half uur vanaf hier) dus is in zijn week ook veel tijd kwijt met heen en weer rijden voor de kinderen.
Ja de hulpverlening is gelukkig gespecialiseerd in autisme dus dat scheelt. En daar wordt wel naar gekeken. Maar ik heb wel het gevoel dat er meer hulp en ondersteuning nodig is dan we nu krijgen en dat is best lastig in de jeugdzorg momenteel met onderbezetting.
Ik heb ook medicatie als vraag gesteld, daar zijn ze heel voorzichtig mee maar heb wel gevraagd of ze het als optie willen onderzoeken.
@Liberte, dat klinkt voor jullie als een mooie oplossing inderdaad. Fijn dat vader hier ook mee akkoord gaat. Als er geen andere problematiek was hier, dan had ik het ook prima gevonden om van de 50/50 regeling af te stappen (en sta er nu ook alsnog wel voor open als het écht niet meer gaat, want ben bang dat het daar wel op uitdraait).
Ik herken ook dat het op een bepaalde leeftijd gewoon te veel wordt dat constante heen en weer wisselen. Net als bij Libertine, is er hier nu een andere manier voor in de plaats gekomen: wel contact, maar dan meer bewust gepland in plaats van volgens een vast schema. Zo gaan mijn dochter en haar vader nu eenmaal per week samen een hobby doen, is er een vast eetmoment en wordt er vaker spontaan iets afgesproken. Maar de stricte tijdverdeling is er niet meer.
Maar in jullie geval is er natuurlijk meer aan de hand. Dit zal dit proces natuurlijk nog moeilijker maken. Ik heb niet meteen tips. Ik vind de suggestie van Angela best een goede als dat realiseerbaar zou zijn. Gelukkig lees ik dat je ex bereid is om mee te bewegen ? Kan je dochter zelf mee reflecteren in wat wel een werkbare vorm van contact zou zijn ? Is er nog een vertrouwenspersoon/plaats ? In de zin van opa/oma bijvoorbeeld? Zodat er wat lucht kan komen voor jou ?
Lena12 schreef op 03-02-2023 om 09:18:
[..]
Nee dat lukt helaas niet, we hebben nog 2 kinderen en hij heeft een 'nieuw' gezin. Hij heeft er indertijd voor gekozen om een stuk verder weg te gaan wonen (klein half uur vanaf hier) dus is in zijn week ook veel tijd kwijt met heen en weer rijden voor de kinderen.
Ja de hulpverlening is gelukkig gespecialiseerd in autisme dus dat scheelt. En daar wordt wel naar gekeken. Maar ik heb wel het gevoel dat er meer hulp en ondersteuning nodig is dan we nu krijgen en dat is best lastig in de jeugdzorg momenteel met onderbezetting.
Ik heb ook medicatie als vraag gesteld, daar zijn ze heel voorzichtig mee maar heb wel gevraagd of ze het als optie willen onderzoeken.
@Liberte, dat klinkt voor jullie als een mooie oplossing inderdaad. Fijn dat vader hier ook mee akkoord gaat. Als er geen andere problematiek was hier, dan had ik het ook prima gevonden om van de 50/50 regeling af te stappen (en sta er nu ook alsnog wel voor open als het écht niet meer gaat, want ben bang dat het daar wel op uitdraait).
Het lijkt me duidelijk dat deze situatie momenteel niet draaglijk is voor jullie dochter.
Kijk even goed, waarom kan de oplossing die Angela voorstelt niet? Als hij naar zijn werk kan gaan en thuis kan werken, waarom kan hij dan niet bij jou thuis thuiswerken? Al is het maar een of twee dagen per week. Als hij op kantoor zit, is hij immers ook niet bij zijn nieuwe gezin.
Het is onconventioneel, maar dat is jullie dochter ook. Ze moet door deze fase geholpen worden.
Doordenkertje: waarom vragen we onze kinderen wel te verkassen en naar school te reizen, wat in het geval van autisme vele malen belastender is, maar zou wat reistijd/gedoe/geregel ons als ouders teveel zijn? (Dat schrijf je niet, maar het is iets om over na te denken)
Aangezien jouw ex verder weg woont, is dit geen oplossing voor jullie, maar ik zal even onze situatie vertellen: Ik ben gescheiden en mijn oudste heeft ook ASS. Gelukkig wonen ex en ik op wandelafstand van elkaar. Wisselen is altijd zwaar voor zoon geweest, hij heeft ook geen geweldige band met vader, die weinig begrip kan opbrengen voor zoons autisme. In de weken dat de kinderen bij hun vader zijn, is mijn oudste de laatste jaren overdag bij mij thuis (hij studeert en geeft weinig contacturen). Hij eet en slaapt dan alleen bij zijn vader en zusje. Zo ziet hij ze die week vaak, maar blijft hij ook in de omgeving waar hij zich prettig en rustig voelt. Voor ons werkt dit. Jongste (geen ASS) zegt nu ook dat het wisselen te zwaar wordt, maar zij gaat waarschijnlijk na de zomer op kamers, dus het einde is in zicht. Dan denkt oudste dat hij af en toe bij zijn vader gaat eten, en wat met hem gaat doen, maar hij wil daar dan niet meer overnachten.
het is een lastige combinatie want ook hier is het heen en weer gaan volgens een vast schema rond 15 /16 losgelaten en een andere modus gevonden.
De relatie tussen vader en zoon heeft dat veel goed gedaan want zoon kan nu grotendeels stiefmoeder en 1 brus ontwijken.
Het is denk ik ook een deel leeftijd.
Ik vind het altijd een lastige dat hulpverlening aangeeft dat nu toegeven op lange termijn nog meer vermijding oplevert.
Bij mijn zoon, met vermoedelijk ass (onderzoek loopt) werkt het niet zo. Want hij wil best dingen proberen maar vanuit rust met voorbereiding en niet met een paniek hoofd onder druk. Waarbij alternatieve scenario's vooraf doorgenomen zijn.
Zo heeft hij al een groot deel van zijn sociale angst overwonnen. En ik denk dat in zijn situatie het daardoor ook niet erger geworden is tot het punt van uitvallen. Maar, dit is echt mijn persoonlijke ervaring en ik ben geen hulpverlener. En jullie situatie lijkt intensiever dan bij ons.
IMI-x2 schreef op 03-02-2023 om 09:38:
[..]
Het lijkt me duidelijk dat deze situatie momenteel niet draaglijk is voor jullie dochter.
Kijk even goed, waarom kan de oplossing die Angela voorstelt niet? Als hij naar zijn werk kan gaan en thuis kan werken, waarom kan hij dan niet bij jou thuis thuiswerken? Al is het maar een of twee dagen per week. Als hij op kantoor zit, is hij immers ook niet bij zijn nieuwe gezin.
Het is onconventioneel, maar dat is jullie dochter ook. Ze moet door deze fase geholpen worden.
Doordenkertje: waarom vragen we onze kinderen wel te verkassen en naar school te reizen, wat in het geval van autisme vele malen belastender is, maar zou wat reistijd/gedoe/geregel ons als ouders teveel zijn? (Dat schrijf je niet, maar het is iets om over na te denken)
Aangezien jouw ex verder weg woont, is dit geen oplossing voor jullie, maar ik zal even onze situatie vertellen: Ik ben gescheiden en mijn oudste heeft ook ASS. Gelukkig wonen ex en ik op wandelafstand van elkaar. Wisselen is altijd zwaar voor zoon geweest, hij heeft ook geen geweldige band met vader, die weinig begrip kan opbrengen voor zoons autisme. In de weken dat de kinderen bij hun vader zijn, is mijn oudste de laatste jaren overdag bij mij thuis (hij studeert en geeft weinig contacturen). Hij eet en slaapt dan alleen bij zijn vader en zusje. Zo ziet hij ze die week vaak, maar blijft hij ook in de omgeving waar hij zich prettig en rustig voelt. Voor ons werkt dit. Jongste (geen ASS) zegt nu ook dat het wisselen te zwaar wordt, maar zij gaat waarschijnlijk na de zomer op kamers, dus het einde is in zicht. Dan denkt oudste dat hij af en toe bij zijn vader gaat eten, en wat met hem gaat doen, maar hij wil daar dan niet meer overnachten.
Ik zie dit niet gebeuren, maar wellicht zijn er meer mogelijkheden als de situatie zich voordoet dat ze niet meer (de hele week) naar vader gaat.
Op korte termijn ben ik vooral op zoek naar óf bevestiging dat de aanpak van hulpverlening goed is, óf bevestiging dat ik naar mijn moederhart mag luisteren en haar dit niet meer wil aandoen.
Dit gaat constant heen en weer in mijn hoofd, ik kan het ene moment achter de aanpak staan en vervolgens met gebroken hart mijn kind bij vader afzetten en haar volledig overstuur achterlaten, al weet ik dat vader zijn best doet om haar weer in haar rust te krijgen.
Hoe het nu gaat voelt absoluut niet goed, maar wie ben ik om het beter te weten dan de hulpverlening? We hebben met meer mensen te maken, zowel ambulant begeleider als orthopedagoog generalist (2 zelfs) en er komt binnenkort nog een gezinscoach bij. Ik wil niet in de valkuil trappen dat ik ten onrechte mijn eigen kinderangst op mijn dochter loslaat en het voor haar hierdoor op de lange termijn alleen maar moeilijker maak.
Mocht er toch een andere omgangsregeling komen, dan moeten we inderdaad kijken naar hoe het voor haar en voor mij zo prettig mogelijk vorm gaat krijgen.
We hebben helaas geen goede achterwacht om mij te ontlasten, behalve misschien mijn vriend. We wonen niet samen en hun band is goed. Maar dit vind ik niet de beste oplossing.
Eerlijk gezegd vind ik het volkomen kul dat hulpverlening zegt dat toegeven betekent dat de vermijding alleen maar erger wordt. Dat is als iemand bij een vogel spin zetten en denken dat de spinnen angst daar minder van wordt en dat weglopen het erger maakt.
Je dochter moet zèlf haar angsten leren overwinnen, dat leert ze niet als ze gedwongen wordt. Juist als ze zelf een gevoel van controle over de situatie heeft kan ze gaan leren om er beter mee om te gaan. Zelf. Omdat zij dat wil. Niet omdat anderen haar dwingen.
Bij autisme werkt dwang compleet averechts. Misschien even met succes op de korte termijn (kijk, ze gaat toch) maar dus wel schade op de langere termijn.
En verder is het heel natuurlijk dat ze geen zin meer heeft om te gaan, zie ook de andere reacties, maar omdat zij autisme heeft mag daar ineens niet aan toe gegeven worden? Dat hele idee is al fout, van strijd en “niet toegeven”. Het getuigt van weinig begrip voor autisme. Ik krijg hier heel verkeerde vibes van…
Lena12 schreef op 03-02-2023 om 10:26:
[..]
Ik zie dit niet gebeuren, maar wellicht zijn er meer mogelijkheden als de situatie zich voordoet dat ze niet meer (de hele week) naar vader gaat.
Op korte termijn ben ik vooral op zoek naar óf bevestiging dat de aanpak van hulpverlening goed is, óf bevestiging dat ik naar mijn moederhart mag luisteren en haar dit niet meer wil aandoen.
Dit gaat constant heen en weer in mijn hoofd, ik kan het ene moment achter de aanpak staan en vervolgens met gebroken hart mijn kind bij vader afzetten en haar volledig overstuur achterlaten, al weet ik dat vader zijn best doet om haar weer in haar rust te krijgen.
Hoe het nu gaat voelt absoluut niet goed, maar wie ben ik om het beter te weten dan de hulpverlening? We hebben met meer mensen te maken, zowel ambulant begeleider als orthopedagoog generalist (2 zelfs) en er komt binnenkort nog een gezinscoach bij. Ik wil niet in de valkuil trappen dat ik ten onrechte mijn eigen kinderangst op mijn dochter loslaat en het voor haar hierdoor op de lange termijn alleen maar moeilijker maak.
Mocht er toch een andere omgangsregeling komen, dan moeten we inderdaad kijken naar hoe het voor haar en voor mij zo prettig mogelijk vorm gaat krijgen.
We hebben helaas geen goede achterwacht om mij te ontlasten, behalve misschien mijn vriend. We wonen niet samen en hun band is goed. Maar dit vind ik niet de beste oplossing.
Wie jij bent? Je bent haar ouder. Tuurlijk weten hulpverleners dingen (ik ben er zelf een) maar vaak weten kinderen en ouders ook wat goed zou zijn. Hebben deze hulpverleners ook kennis van kinderen die opgroeien In 2 gezinnen? Want als ik hier lees, en mijn eigen ervaring meeneem, is het uberhaubt redelijk gewoon dat kinderen van die leeftijd moeite krijgen met wisselen.
Lena12 schreef op 03-02-2023 om 10:26:
[..]
Dit gaat constant heen en weer in mijn hoofd, ik kan het ene moment achter de aanpak staan en vervolgens met gebroken hart mijn kind bij vader afzetten en haar volledig overstuur achterlaten, al weet ik dat vader zijn best doet om haar weer in haar rust te krijgen.
Hoe het nu gaat voelt absoluut niet goed, maar wie ben ik om het beter te weten dan de hulpverlening?
Jij bent (misschien samen met vader) degene die jouw dochter het allerbeste kent! Daarom weet jij het beter!
Verder ben ik het heel erg eens met Prillewits.
Jullie dochter kan zich vanuit rust en veiligheid optimaal ontwikkelen, niet onder dwang en stress. Dat betekent niet dat ze alle stress moet ontwijken, maar wel dat ze bij stress moet kunnen terugvallen op haar veilige basis. Die vindt ze (momenteel) niet bij haar vader. Ik durf te beweren dat dat haar ontwikkeling mogelijk zelfs remt.
Prillewits schreef op 03-02-2023 om 10:39:
Eerlijk gezegd vind ik het volkomen kul dat hulpverlening zegt dat toegeven betekent dat de vermijding alleen maar erger wordt. Dat is als iemand bij een vogel spin zetten en denken dat de spinnen angst daar minder van wordt en dat weglopen het erger maakt.
Je dochter moet zèlf haar angsten leren overwinnen, dat leert ze niet als ze gedwongen wordt. Juist als ze zelf een gevoel van controle over de situatie heeft kan ze gaan leren om er beter mee om te gaan. Zelf. Omdat zij dat wil. Niet omdat anderen haar dwingen.
Bij autisme werkt dwang compleet averechts. Misschien even met succes op de korte termijn (kijk, ze gaat toch) maar dus wel schade op de langere termijn.
En verder is het heel natuurlijk dat ze geen zin meer heeft om te gaan, zie ook de andere reacties, maar omdat zij autisme heeft mag daar ineens niet aan toe gegeven worden? Dat hele idee is al fout, van strijd en “niet toegeven”. Het getuigt van weinig begrip voor autisme. Ik krijg hier heel verkeerde vibes van…
Ja dit dus 
Maar ik ben helaas zo onzeker geworden door wat er allemaal gebeurd is de afgelopen jaren dat ik niet altijd meer op mijn eigen gevoel durf te vertrouwen.
Een wekelijkse wissel is duidelijk te belastend voor haar op dit moment lijkt me.
Ik kan alleen vanuit onze ervaring spreken (dus zonder autisme als extra factor), maar hier is een flinke stap terug juist goed geweest om van daaruit weer op te bouwen. Ik denk dat er meer kapot was gegaan als we niet die stap terug hadden gedaan.
Misschien werkt het wel als ze twee dagen om en om gaat bijvoorbeeld met bijvoorbeeld de woensdag dan even thuis bij jou. Of als ze wel overdag tot en met het avondeten bij vader blijft, maar wel daarna naar jou toe komt en daar kan slapen.
IMI-x2 schreef op 03-02-2023 om 10:46:
[..]
Jij bent (misschien samen met vader) degene die jouw dochter het allerbeste kent! Daarom weet jij het beter!
Verder ben ik het heel erg eens met Prillewits.
Jullie dochter kan zich vanuit rust en veiligheid optimaal ontwikkelen, niet onder dwang en stress. Dat betekent niet dat ze alle stress moet ontwijken, maar wel dat ze bij stress moet kunnen terugvallen op haar veilige basis. Die vindt ze (momenteel) niet bij haar vader. Ik durf te beweren dat dat haar ontwikkeling mogelijk zelfs remt.
Ja inderdaad, ik heb ook ergens het idee dat schoolgang beter gaat als ze zich daar op kan concentreren en niet vast blijft zitten in de wekelijkse wissel. Heb al meermaals aangegeven tijdens gesprekken dat ik het vreemd vind dat er zo hardnekkig op die wissel gehamerd wordt, maar misschien komt dat omdat vader laat zien dat hij er alles aan wil doen en het probleemstuk juist vermijden/sociale angst is.
Zelf zou ik liever een tijdje willen proberen hoe het gaat als we de periode bij vader korter maken. Bv van vrijdag tot en met dinsdag, zodat het ritme er nog wel in zit maar de periode bij vader minder lang en ik toch nog tijd heb om even tot mezelf te komen en 1 of 2 dagen naar kantoor te gaan.
Jullie bevestigen tot nu toe allemaal mijn gevoel, en dat voelt goed en dat voelt ook pijnlijk (want ik voel me des te schuldiger dat ik er al zo lang in meega terwijl ik er niet achter sta gevoelsmatig).
Vanmiddag is de wissel weer.... ik weet nu even niet goed wat te doen. In ieder geval geen druk zetten, als het niet gaat dan blijft ze maar lekker hier.
Ze gaat al nauwelijks naar school en hulpverlening denkt dat niet meer naar vader gaan de vermijding nog erger maakt? Volgens mij is er al een groot probleem. Is er een psychiater betrokken waarmee over medicatie gesproken kan worden?
Als jullie kiezen voor geheel bij jou wonen kan vader dan wel een deel van het halen en brengen naar school doen om jou te ontlasten? Kan op die dagen er bijvoorbeeld ook bij hem worden gegeten?
Als ze niet naar school gaat is het dan echt nodig dat jij thuis blijft bij haar? Of kan ze wel alleen thuis blijven. Wat gebeurt er met haar angst voor school? Hoe werkt de hulpverlening daar aan? Zit er daar ook niet teveel dwang?
Hier was uiteindelijk de oplossing een veel intensievere behandeling met opname nadat we eerst een jaar of vier hadden aangemodderd. Pas toen ik uitviel was duidelijk dat het zo niet langer ging.
