Puber met autisme wil niet meer naar vader
We zitten momenteel in een lastige situatie met onze 15 jarige dochter met ASS (PDD NOS).
Toen ze 12 was zijn we gescheiden en na een aanvankelijk lastige periode waarbij uiteindelijk de rechter uitspraak heeft gedaan over de omgangsregeling gaat het tussen ex en mij nu weer aardig goed.
Hij woont inmiddels (eigenlijk bijna gelijk al) samen met zijn vriendin en ze hebben samen nog een kindje gekregen.
Mijn dochter voelt zich daar niet fijn, de verstandhouding met haar vader ligt niet op 1 lijn en daarnaast heeft ze grote moeite met haar kleine halfzusje. Ze is de helft van de tijd daar.
Complicerende factor is ook nog eens dat ze met sociale angsten zit en het naar school gaan al een tijd een grote uitdaging is. Zelfstandig naar school gaan lukt niet, het is brengen en halen, vaak maar voor een uur naar school als het al lukt dus in de week dat ik de kinderen heb kan ik niet naar kantoor (gelukkig kan ik dan thuis werken en is er ruimte vanuit werkgever).
We hebben inmiddels hulpverlening, waaronder ambulante begeleiding en zij geven wel kaders aan en advies hoe met de situatie om te gaan.
Aan vader zie ik dat hij echt zijn best voor haar doet, maar mijn dochter heeft steeds meer moeite met de wekelijkse wissel.
Ze klapt helemaal dicht bij de wissel (inclusief tics en verlies van contact met haar) waardoor het steeds moeilijker wordt om de wissel überhaupt te laten plaatsvinden.
Hulpverlening geeft aan dat het in deze fase wel belangrijk is deze wissel in stand te houden, omdat het nu hieraan toegeven betekent dat de vermijding, ook naar andere zaken, alleen maar groter zal worden.
Maar mijn moederhart breekt. Ik ben regelmatig helemaal kapot na zo'n wissel en voel me vreselijk schuldig. Een deel in mij heeft zoiets van, laat haar maar hier blijven, dit kan zo niet langer.
Maar ik ben bang dat ik haar daarmee juist beschadig, ben zelf opgevoed door een overbezorgde moeder met allerlei problematiek, en wil niet dat ik ongewild een stukje van deze opvoeding meegeef aan mijn kinderen.
Daarnaast is het voor mij ook niet haalbaar om volledig voor haar te zorgen in de huidige modus waarin ze weinig zelfstandig is en eigenlijk het grootste deel van de dag op de bank op haar ipad doorbrengt. <- dit proberen we ook wel te doorbreken btw, ze gaat regelmatig mee wandelen met de hond, heeft sinds kort een verzorgpony waar ze af en toe heen kan.
Maar ik heb ook mijn werk, en heb het ook nodig om op te laden want deze situatie put mij volledig uit.
Ik zoek niet per sé naar een oplossing hier, aangezien er al hulpverlening is. Maar misschien is er wat herkenning, of tips/ideeën vanuit een andere invalshoek?
Je bent gewoon op teveel fronten tegelijk aan 't vechten.
Er is de ASS, er is de angst en er is vader.
En dan nog het reizen.
Pick your battles en dan zou ik eerder gaan inzetten op de angst en terug zo snel mogelijk zo veel mogelijk naar school raken.
En vader beperken tot weekends of waar dochter maar mee komt. (Helemaal niets zou ik niet doen, maar de helft van de tijd is dus duidelijk te veel.)
Kan er iemand van familie - die vertrouwd is voor dochter - bijspringen aan jouw kant en af en toe "de wacht" (en het vervoer) overnemen?
Omnik schreef op 03-02-2023 om 14:18:
[..]
Die ervaring heb ik wel en ik zie het ook bij die andere ouders. Je kunt beter te vroeg een grens aangeven bij gemeente/hulpverlening dan te laat want zolang jij het volhoudt als ouder, is er geen urgentie en wordt vaak te lichte hulp ingezet. Lichte hulp die werkt is natuurlijk prachtig. Maar als het niet werkt, ben je zo jaren verder en glijdt je kind alleen maar verder af. En jij als ouder/mantelzorger ook.
Ik heb me trouwens nog niet eens zo heel lang geleden gerealiseerd dat ik een (zwaar overbelaste) mantelzorger was. Als ouder zie je jezelf niet gauw zo. Zorgen voor je kind is immers normaal dus je hebt niet echt goed in de gaten dat je een grens bent overgegaan. Ik realiseerde me dat pas echt goed toen ik nietsvermoedend bij het programma Kanaal Sociaal belandde, op NPO start. Ik heb er flink bij gehuild.
Omnik 
Helemaal mee eens. Ik ben ook mantelzorger, eveneens overbelast en ik heb heel erg mijn best moeten doen toen ik zelf ziek werd en de mantelzorg niet meer aankon, om hulp te krijgen. Zoek contact met de (gratis! verplichte!) onafhankelijke cliëntondersteuner van je gemeente (vaak door MEE uitgevoerd) en vraag hulp in deze zorgjungle. Het is een jungle. En pas op dat je zelf niet kopje onder gaat, TO, zeg ook ik uit ervaring.
dat op tijd je grens aangeven is belangrijk, heel belangrijk. Ik lees al jaren mee op ouders en nu hier en heb deze info heel goed in mijn oren geknoopt toen mantelzorg op mijn pad kwam en meer werd.
Al is het heel anders als het gaat om een ouder die geen deel uitmaakt van je huishouden dan bij een thuiswonend kind.
Maar het is niet te laat om te zeggen dit was mijn grens en daar zijn we nu ruim overheen, hoe gaan we daar naar terug.
Marty1984 schreef op 03-02-2023 om 18:55:
Je bent gewoon op teveel fronten tegelijk aan 't vechten.
Er is de ASS, er is de angst en er is vader.
En dan nog het reizen.
Pick your battles en dan zou ik eerder gaan inzetten op de angst en terug zo snel mogelijk zo veel mogelijk naar school raken.
En vader beperken tot weekends of waar dochter maar mee komt. (Helemaal niets zou ik niet doen, maar de helft van de tijd is dus duidelijk te veel.)
Kan er iemand van familie - die vertrouwd is voor dochter - bijspringen aan jouw kant en af en toe "de wacht" (en het vervoer) overnemen?
Het contact met vader is nu niet in haar belang lijkt me. De verstandhouding is niet slecht, maar het kost haar in de dagelijkse omgang erg veel energie. Ik zou dat beperken en haar eerst inderdaad op zichzelf laten focussen. Weer erop uit durven en zelf wat richting hebben is wel in haar eigen belang. Laat haar ook vooral meedenken over wat ze nodig heeft.
Ze is er niet om andermans behoeften te bevredigen of om to do lijstjes af te vinken, ze bestaat om haar eigen weg in het leven te vinden. Daar zullen jullie het niet altijd mee eens zijn maar dat is normaal.
Heb niet alle berichten gelezen en reageer dus vooral op je eerste berichten.
Zoon hier is inmiddels al een paar jaar ouder en hij heeft officieel geen etiket, maar als we hem op dit moment zouden laten onderzoeken, zou hij dat zeker krijgen. Problemen bij hem ontstonden rond zijn 14e. Hij kwam toen thuis te zitten (eerst ook steeds met moeite naar school) en hij zonderde zich steeds meer af van anderen, gelukkig niet van ons, maar dus wel ook van vader. Wilde daar niet heen en ik kon hem er moeilijk heen slepen. Bleef op een gegeven moment ook boven als vader hier kwam en eigenlijk werd de drempel zo steeds groter. Achteraf had ik dat anders gedaan. In jouw geval zou ik nu dus zeggen om er niet aan toe te geven.
Ik heb niet alles gelezen, maar bij vrienden van mij hebben de dochters op een gegeven moment aangegeven dat ze de wekelijkse wissel niet prettig vonden, waren ze nét na een paar dagen gewend, moesten ze weer wisselen. De oplossing die ze heel prettig vonden was toen twee weken op en twee weken af.
Anoniemst schreef op 04-02-2023 om 15:45:
Heb niet alle berichten gelezen en reageer dus vooral op je eerste berichten.
Zoon hier is inmiddels al een paar jaar ouder en hij heeft officieel geen etiket, maar als we hem op dit moment zouden laten onderzoeken, zou hij dat zeker krijgen. Problemen bij hem ontstonden rond zijn 14e. Hij kwam toen thuis te zitten (eerst ook steeds met moeite naar school) en hij zonderde zich steeds meer af van anderen, gelukkig niet van ons, maar dus wel ook van vader. Wilde daar niet heen en ik kon hem er moeilijk heen slepen. Bleef op een gegeven moment ook boven als vader hier kwam en eigenlijk werd de drempel zo steeds groter. Achteraf had ik dat anders gedaan. In jouw geval zou ik nu dus zeggen om er niet aan toe te geven.
Wat stel je je daarbij voor? Jouw zoon was met 14 te sterk om hem erheen te slepen maar TO moet haar dochter maar gewoon dwingen? Waarom eigenlijk, wie is er bij gebaat? We dwingen mensen die gescheiden zijn toch ook niet om bij elkaar te blijven, maar kinderen moeten verplicht naar beide ouders ook als ze dat helemaal niet willen…
Verkeerd, kan weg.
Enigzins herkenning van alles wat. Ik zou wel eens willen weten als je het meer losliet. En aankijkt op wat ze wel en niet trekt. Alleen al om uit te zoeken wat en waarop welke invloed heeft.
Als je als moeder mocht zeggen hoe het zou kunnen en gaan, wat is dan je wens? Dat ze wel minder verkast en meer op school richt? Wat geeft jou meer rust? En zou het ook kunnen dat als jij meer rust en invloed hebt zij ook meer daarin meedraait?
Hier een kind dat nog veel Jonger is en een jongen. Toen het mis ging op school was er laatste jaren ook omgangsgedoe, wel een heel ander verhaal maar wat ikzelf ook mistte (naast dat ik elke klap ook wel kon blijven opvangen en daarnaast genoeg hulp waar ik niet zo gek veel Mee kon of opvolgde) dat er structuur mistte en duidelijkheid. Van die pictogrammen en routine deden wel wat. Maar zolang dat toch steeds weer veranderde door omstandigheden werd het niet rustig. Nu heb ik zelf nog steeds nauwelijks ruimte omdat kind beperkt naar school gaat maar het staat wel goed vast en in een weekschema. is er dan nu een keer dat er een afspraak tussendoor bij komt is dat niet zo’n probleem en dat meldt ik ook altijd wel even vtv. Dat is nu ook pas na een paar maanden gewoon ingesleten en duidelijk en voorspelbaar. Nu gaat kind dan ook al lang niet meer naar vader of logeren bij een zorgboerderij.
En ja thuis is het constant de tablet of een ander scherm. Ik ga ook geen spelletje meer verzinnen. Of ik betrek hem in mijn dagelijkse structuur. Wat gaan we eten?, nu ga je een keer mee naar de supermarkt op de step. Het park in of is de tablet leeg, mooi kijk eens op je kamer of er iets moet gebeuren. Zoek die bak beneden eens uit, kan er iets weg? Hele gewone dingen die misschien kinderen altijd horen te doen maar deze tekst en inleiding en duidelijke opdracht met een doel is heel
Belangrijk. Rekenen op school niet leuk. Tel alles eens in je portemonnee, of muntjes ruilen voor een briefje. Nb dit doe ik niet de hele dag, zelfs niet dagelijks. Maar als hij ermee komt. Een aanleiding of hij wil iets. Prima, hoe kun je zelf dit aanpakken. Of help jij mij dan help ik jou. Dan heb ik win win met de afwas of de boodschappen en jij met wat je wil doen. Ergens pas ik me iets aan. Maar kind ook aan mij. En ik rust ook echt vaak dan ben ik er wel maar vrije tijd voor kind of vermaakt zichzelf maar. Ik kan ook niet alles.
En ja ook medicatie hier. Ik heb inmiddels zelf dezelfde als hem. We konden wel familie zijn. Of het mij echt helpt weet ik niet. Maar ik zie mezelf wel als ervaringsdeskundige in zoon en tuurlijk wil ik ook leren als anderen tips hebben.
Mocht loslaten helemaal uit de klauwen lopen dan weet je ook dat er dus juist wel heel veel afspraken juist moeten blijven en ook uitgevoerd moeten. En dan vanuit dat kijken of andere regeling werkt. Soms moet je het ook gewoon uitproberen.
Prillewits schreef op 05-02-2023 om 21:58:
[..]
Wat stel je je daarbij voor? Jouw zoon was met 14 te sterk om hem erheen te slepen maar TO moet haar dochter maar gewoon dwingen? Waarom eigenlijk, wie is er bij gebaat? We dwingen mensen die gescheiden zijn toch ook niet om bij elkaar te blijven, maar kinderen moeten verplicht naar beide ouders ook als ze dat helemaal niet willen…
Geloof me, ik weet als geen ander dat ze haar dochter er niet heen kan slepen. Wat ik alleen probeer te doen, is zeggen dat ik nu anders in de situatie zit dan destijds. Ik kan de tijd niet terugdraaien en zie nu nog iedere dag wat het heeft gedaan dat zoon thuis kwam te zitten en zich steeds verder afsloot voor vader.
School kon ik hem ook niet heen slepen. Hulpverlening kwam veel te laat op gang en het resultaat? Zoon ging niet meer naar school. Maar zoon werd zich ook veel meer bewust van het feit dat als hij maar moeilijk deed, dat hij dan zijn zin kreeg. Hij zag ook dat ik hem niet kon dwingen. Nu klinkt het misschien of zoon gewoon een vervelend kind was, dat ik gewoon naar school had moeten sturen, maar er was echt wel een onderliggend probleem (trauma) waardoor dat geen optie was. Maar dat beseffen dat ik hem niet kon dwingen, kwam er wel bij en voor een puber is dat gewoon niet handig (vind ik dan).
Met zijn vader ging het vervolgens precies hetzelfde. Hier was de jaren daarvoor niet eens een omgangsregeling, laat staan co-ouderschap, dus er was sowieso al geen regelmaat waar je aan vast kon houden. Wel heb ik altijd alles gedaan om het contact met vader te stimuleren en dat ging tot zijn 14e prima. Tot hij zich ook daar steeds meer voor ging afsluiten. Zelfs als zijn vader hier op visite was, bleef zoon op zijn kamer en er is dus echt een paar jaar geen contact geweest en enige wat ik kan zeggen is dat dat niet in het belang van mijn zoon was, al was het wel wat hij zelf wilde.
Natuurlijk luisteren wij naar de wensen van onze kinderen, maar wij zijn er naar mijn mening ook om ze te begeleiden. Wij overzien soms het grotere plaatje, wat pubers zelf niet overzien. Soms moeten er ook dingen die ze niet willen en ook daar helpen we ze bij. En nee, we kunnen ze niet dwingen, maar er zit wel een verschil in hoe makkelijk we toegeven. En met de kennis van nu, had ik alles gedaan wat mogelijk was om dat contact met vader te houden. En als ik eerder had geweten van bepaalde hulpverlening bij thuiszitters of dreigende thuiszitters, dan had ik daar ook eerder gebruik van gemaakt. Als je eenmaal echt gestopt bent met iets, is de drempel om er weer mee te beginnen veel hoger en hier dus de ervaring dat het ook een glijdende schaal is.
Omnik schreef op 03-02-2023 om 11:08:
Vanuit mij een ernstige waarschuwing om niet de held uit te proberen te hangen en vanuit je gevoel voor je kind mee te gaan in beëindigen co-ouderschap. Als dat betekent dat het leven voor jou helemaal om de problematiek van kind gaat draaien, is dat helemaal geen oplossing. Niet voor jou maar ook niet voor je kind. Ik snap die hulpverleners wel. De grens tussen helpen en problematiek faciliteren is flinterdun! Als je niet uitkijkt, laat kind zich helemaal achterover vallen. En dat is het laatste wat je wil.
Ik heb jarenlang in een enigszins vergelijkbare situatie gezeten en ben daar zwaar overbelast door geraakt. En het heeft kind niet geholpen dat ik alsmaar meebewoog want die is alsnog tergend langzaam afgegleden, uiteindelijk uitgevallen op school en lag tot voor kort hele dagen somber in bed. Hij is kort geleden door een crisis bij vader terechtgekomen omdat het hier echt niet meer ging. Maar het is echt heel erg hoog moeten oplopen want hij ging jarenlang maar heel mondjesmaat naar vader. Met zoon speelt ook woede en agressie dus dat maakt het nog veel lastiger als alleenstaande moeder.
Ik ken nog drie ouders met autistische kinderen waarbij de andere ouder uit beeld is (in twee gevallen door overlijden) en ook die bezwijken/bezweken haast onder de zware last van het alleenstaand ouderschap. En ook in hun geval helpen hun zware inspanningen hun kinderen evengoed niet. Die ene dochter is net als jouw kind en die moeder is inmiddels al ruim een half jaar met een zware burn out thuis en knapt natuurlijk helemaal niet op omdat de stress juist thuis is. Ze wordt vanuit werk onder druk gezet om weer te starten maar kind gaat intussen steeds minder naar school, moet gebracht en gehaald en durft niet alleen te zijn. De moeder zegt: ‘Kind durft steeds minder en sinds ik thuis ben, leunt ze alleen maar zwaarder op mij.’ Maar ze kan ook niet zomaar weer aan het werk want ze is totaal uitgeput. In beide andere gevallen zijn de kinderen na heel veel ellende opgenomen en dat lijkt goed uit te pakken. Het ene kind is heel erg gegroeid. Het andere redt zich sindsdien redelijk. Maar in beide gevallen is de relatie tussen ouder en kind verbeterd doordat het kind losser is van de ouder.
Het klinkt heel hard naar het kind om te zeggen: niet op je nemen. En dat is het ook. Deze kinderen hebben het bijzonder zwaar. Maar het is mijn ervaring dat het echt heel erg verkeerd kan uitpakken om als ouder teveel mee te bewegen met de problematiek. Je bent maar één persoon en je kunt het op den duur niet waarmaken. En je hebt helemaal niet altijd een keuze. Op een gegeven moment sta je met je rug tegen de muur. Maar zolang je een keuze hebt, zou ik toch zeggen: zorg dat de zware zorgtaak en de verantwoordelijkheid gespreid blijft want als je niet heel veel steun krijgt, ga je er al alleenstaande ouder finaal aan onderdoor, met je kind erbij. En die steun, dat valt in de praktijk met zulke bewerkelijke kinderen erg tegen, is mijn ervaring. Het is mij in ruim drie jaar niet gelukt om passende hulpverlening te vinden om het thuis te kunnen bolwerken. Meer dan steeds maar weer praten over wat er nou weer niet goed gaat en hoe ik dingen anders zou moeten doen, is in de thuissituatie kennelijk niet mogelijk. Mijn kind is ook helemaal niet ontvankelijk voor hulp dus dan zit je in een impasse. Maar de kinderen waar ik het hierboven over had, staan/stonden wel open voor hulp maar krijgen/kregen het om uiteenlopende redenen ook niet, beperkt, duurt lang, te lichte hulp, etc.
En dan een heel concrete vraag: hoe kijkt vader er tegenaan? Ik zou in ieder geval, wat je ook doet, zorgen dat jullie op één lijn zitten over wat er moet gebeuren. Als er tussen jullie wrijving ontstaat en hij zich terugtrekt en afhaakt, ben je echt de sigaar. Dan komt alles op jou neer en dat wil je echt niet.
Als het echt niet meer gaat, het wisselen, en school gaat ook niet meer zonder constante inspanningen en back up van een ouder, dan zou ik die twee situaties ‘samenpakken’. Dan moet doorgepakt worden met de hulpverlening. Niet pappen en nathouden. Wat moet er gebeuren om een echte kentering te krijgen: tijdelijk stoppen met school en naar een dagbesteding, (dag)opname, medicatie? Gewoon maar doormodderen met zijn tweeën, dat zou ik met wat ik nu weet pertinent weigeren.
Oef, bedankt voor de spiegel. Ik merkte inderdaad dat ik bevestiging zag in de reacties die op 1 lijn zaten met mijn gevoel, maar ik weet daarbij ook dat ik door teveel mee te bewegen voorbij mijn eigen grenzen ga. Klinkt erg heftig waar jij doorheen bent gegaan. Hier speelt gelukkig geen agressie (wel schoppen tegen voorwerpen en meubels, maar niet naar mij toe al is dat wel eens per ongeluk gebeurd)
Ik denk dat we ergens een middenweg gaan moeten vinden. 50/50 is voorlopig wat teveel van het goede denk ik, maar helemaal niet meer is ook geen oplossing en gaat ook teveel voor mij zijn.
Vader en ik staan op zich wel op 1 lijn, al merk ik bij hem dat hij nog steeds ergens het idee heeft dat ze het erom doet soms (pubergedrag) en minder met haar meebeweegt in de momenten dat ze het nodig heeft. Ik merk ook dat het voor hem steeds zwaarder wordt en ben wel erg bang dat hij op een gegeven moment de handdoek in de ring gaat gooien, want hij krijgt alleen maar afwijzing na afwijzing te verwerken. Dus ook daarom lijkt het me beter om daar wat lucht te krijgen.
We zitten al op het laatste stukje, dus we gaan ook meer druk leggen bij de hulpverlening dat er meer ondersteuning moet komen.
IMI-x2 schreef op 03-02-2023 om 11:31:
Ik kan op afstand niet inschatten hoe ernstig de situatie bij jou thuis is, Lena. Kun jij werken als je dochter thuis, of moet je er voortdurend bij zijn? Ik ga wel naar kantoor en kan rustig thuiswerken als mijn zoon thuis is, maar hij is wel een paar jaar ouder. Hij studeert overigens op halve snelheid om de stress draaglijk te houden. Middelbare school was hangen en wurgen, nu gaat het een stuk beter en dat geeft mij ook meer rust.
Ik zou zeker kijken of medicatie kan helpen. Kijkt er een psychiater mee?
Mijn zoon heeft als onderdeel van zijn autismediagnose ook een ADD-diagnose. Methylfenidaat maakt hem niet alleen geconcentreerder, maar ook vrolijker, wat socialer en minder snel overprikkeld. Dat zou ik jouw dochter ook gunnen. Het is geen wondermiddel, niet iedereen reageert er zo goed op, het is proberen. Er zijn ook medicijnen die mensen wat minder prikkelgevoelig maken.
Wat fijn de herkenbaarheid in sommige reacties! Mooi dat het bij jouw zoon weer beter gaat nu dan in de middelbare schooltijd.
Ik kan wel thuis werken, maar ze heeft vaak hulp nodig, sowieso van en naar school brengen en daarnaast soms ook met brood smeren (verschilt per dag hoe ze zich voelt). Ze heeft momenteel ook moeite met lang alleen zijn, nu kan ik wel even weg maar een dag naar kantoor zit er niet in.
Er is geen psychiater in beeld.
Tijgeroog schreef op 03-02-2023 om 12:05:
Even zonder oordeel over jouw situatie, en zonder advies, wil ik toch even het vermijden van een andere kant belichten.
Ik zie van dichtbij een meisje met vermoeden van autisme, veel angsten en een moeder met ook veel angsten, net als de rest van haar familie. Strategie van de moeder is om alles wat weerstand oproept te vermijden. Stimuleert ook haar dochter om dit te doen. "Als je het niet wil/ als je het spannend vindt dan hoeft het niet." De wereld van beiden wordt steeds kleiner en kleiner.
En de dochter is inmiddels zo ver dat ze niet meer durft te slikken...
Klopt, zo was mijn moeder naar mij. En heeft hiermee een erg angstige puber van me gemaakt en later (en nu nog steeds) als volwassene loop ik hier tegenaan.
Dus ik ben me er heel erg van bewust dat dit een valkuil is, het is echt zoeken naar de balans.
Prillewits schreef op 05-02-2023 om 21:58:
[..]
Wat stel je je daarbij voor? Jouw zoon was met 14 te sterk om hem erheen te slepen maar TO moet haar dochter maar gewoon dwingen? Waarom eigenlijk, wie is er bij gebaat? We dwingen mensen die gescheiden zijn toch ook niet om bij elkaar te blijven, maar kinderen moeten verplicht naar beide ouders ook als ze dat helemaal niet willen…
Ja dat is inderdaad erg lastig. Nu hebben we het geprobeerd door haar daadwerkelijk vast te pakken en mee te nemen tijdens de wissel, maar dit is voor zowel mij als haar dusdanig traumatisch verlopen (en zit me nog dwars, al was het op advies van en onder toezien van de begeleider) dat ik dat absoluut niet meer ga doen.
Duidelijkheid geven, blijven proberen maar zeker geen lichamelijke druk meer.
kleinejongen schreef op 05-02-2023 om 22:38:
Enigzins herkenning van alles wat. Ik zou wel eens willen weten als je het meer losliet. En aankijkt op wat ze wel en niet trekt. Alleen al om uit te zoeken wat en waarop welke invloed heeft.
Als je als moeder mocht zeggen hoe het zou kunnen en gaan, wat is dan je wens? Dat ze wel minder verkast en meer op school richt? Wat geeft jou meer rust? En zou het ook kunnen dat als jij meer rust en invloed hebt zij ook meer daarin meedraait?
Hier een kind dat nog veel Jonger is en een jongen. Toen het mis ging op school was er laatste jaren ook omgangsgedoe, wel een heel ander verhaal maar wat ikzelf ook mistte (naast dat ik elke klap ook wel kon blijven opvangen en daarnaast genoeg hulp waar ik niet zo gek veel Mee kon of opvolgde) dat er structuur mistte en duidelijkheid. Van die pictogrammen en routine deden wel wat. Maar zolang dat toch steeds weer veranderde door omstandigheden werd het niet rustig. Nu heb ik zelf nog steeds nauwelijks ruimte omdat kind beperkt naar school gaat maar het staat wel goed vast en in een weekschema. is er dan nu een keer dat er een afspraak tussendoor bij komt is dat niet zo’n probleem en dat meldt ik ook altijd wel even vtv. Dat is nu ook pas na een paar maanden gewoon ingesleten en duidelijk en voorspelbaar. Nu gaat kind dan ook al lang niet meer naar vader of logeren bij een zorgboerderij.
En ja thuis is het constant de tablet of een ander scherm. Ik ga ook geen spelletje meer verzinnen. Of ik betrek hem in mijn dagelijkse structuur. Wat gaan we eten?, nu ga je een keer mee naar de supermarkt op de step. Het park in of is de tablet leeg, mooi kijk eens op je kamer of er iets moet gebeuren. Zoek die bak beneden eens uit, kan er iets weg? Hele gewone dingen die misschien kinderen altijd horen te doen maar deze tekst en inleiding en duidelijke opdracht met een doel is heel
Belangrijk. Rekenen op school niet leuk. Tel alles eens in je portemonnee, of muntjes ruilen voor een briefje. Nb dit doe ik niet de hele dag, zelfs niet dagelijks. Maar als hij ermee komt. Een aanleiding of hij wil iets. Prima, hoe kun je zelf dit aanpakken. Of help jij mij dan help ik jou. Dan heb ik win win met de afwas of de boodschappen en jij met wat je wil doen. Ergens pas ik me iets aan. Maar kind ook aan mij. En ik rust ook echt vaak dan ben ik er wel maar vrije tijd voor kind of vermaakt zichzelf maar. Ik kan ook niet alles.
En ja ook medicatie hier. Ik heb inmiddels zelf dezelfde als hem. We konden wel familie zijn. Of het mij echt helpt weet ik niet. Maar ik zie mezelf wel als ervaringsdeskundige in zoon en tuurlijk wil ik ook leren als anderen tips hebben.
Mocht loslaten helemaal uit de klauwen lopen dan weet je ook dat er dus juist wel heel veel afspraken juist moeten blijven en ook uitgevoerd moeten. En dan vanuit dat kijken of andere regeling werkt. Soms moet je het ook gewoon uitproberen.
Wat jij schrijft klinkt ook erg pittig, want je bent er zo wel een groot deel van de dag zelf mee bezig en dat is voor mij niet haalbaar. Ik werk ook nog eens 4 dagen in de week (en als alleenstaande moeder is minder werken niet mogelijk)
De methode van wat meer losgaten is grappig genoeg juist de eerste aanpak geweest die we samen met de hulpverlening hebben geprobeerd. Omdat alle druk angst en stress creëerde was het idee om vanuit rust en vervolgens goede ervaringen opdoen langzaam opbouwen de manier om vooruitgang te krijgen. Toen speelde de wissel nog niet trouwens, dit was met name voor school en andere sociale activiteiten. Maar dat heeft niet geholpen, sterker nog, ik denk dat het het nog veel erger heeft gemaakt.
Toen is afgelopen zomer besloten om de aanpak te veranderen, maar het lijkt wel alsof het nu nog meer moeite kost om haar in beweging te krijgen (begrijpelijk ook, als je eerst niets hoeft zodra er maar een beetje spanning is, en er nu van je wordt gevraagd om door te zetten <- tot op zekere hoogte hoor).
