Positiever leren denken over dochter

Een beschaafde manier

Heb je ook een beschaafde manier waarop je haar laat weten dat je bepaalde dingen van haar niet graag mag. En zijn er ook dingen die je wel nog leuk vindt? Gelukkig is haar gedrag van nu niet exemplarisch voor haar hele leven. Ik neem aand at ze voorheen als klein kind anders was en ik hoop met je mee dat ze er straks ook weer anders uit zal komen. Elk mens heeft recht op eigen fouten. Zij maakt ze nu bijna allemaal ineens. Wie weet is ze er dan straks in een keer ook van af.

Tsjor

Normale toon en bewoordingen

Ja, gelukkig weet ik een normale toon en normale bewoordingen te vinden als ik met haar praat. Als ik daar niet toe in staat ben (bij voorbeeld als ik te boos of teleurgesteld ben) ga ik haar uit de weg en ga ik het gesprek niet aan.
We hebben besloten haar ook veel vrijheid en ruimte te geven om te doen waar zij behoefte aan heeft. We verhinderen bij voorbeeld niet dat ze wiet rookt. Maar dat verandert er niets aan dat ik er veel verdriet heb dat zij dat doet.

En ja, er zijn heel veel dingen die ik leuk aan haar vind of vond. Ik ben altijd ontzettend dol op haar geweest en we hadden een heel goede band. Daarom doet het zo'n pijn dat ze zich in zo'n korte tijd zo heftig van me heeft losgescheurd.

Sub Rosa

Hier ook een dochter die op die leeftijd losging. Ik hoorde het meeste gelukkig pas later en in fases (“had ik al eens verteld dat..” ) wat ze allemaal precies had gedaan. Ook zij had jaren daarvoor een moeilijke tijd gehad, waarna het plotseling veel beter ging, en ze dus dingen ging doen die niet bepaald verstandig waren. School was ook niet meer boeiend, dus afstromen en blijven zitten.
Nu, jaren later, is het helemaal goedgekomen. Studeert aan de universiteit, woont op kamers, het is zo leuk en gezellig als we haar zien.
Je had een hele hechte band met haar, dat komt zeker weten terug. Die hang naar avontuur en spanning heeft ook zijn voordelen en wordt later initiatief- en vindingrijkheid. Nu is het even afzien, dat herinner ik me nog heel, heel goed. Voor jou een moeilijke tijd waarbij je afscheid moet nemen van je onschuldige meisje, dus wees lief voor jezelf!

Appel valt niet ver van de boom?

Je scheldnamen voor je dochter zijn nogal pittig voor een moeder over haar dochter. Vind je het ergens niet ook een beetje herkenbaar dat je dochter "pittig" leeft in jiuw beleving? Niet zelden botsen ouders met een kind en omgekeerd, omdat ze hetzelfde karakter hebben.

Paloma, wat een lieve reactie

Wat fijn te lezen wat jij schrijft, dat je dit ongeveer ook hebt meegemaakt en dat het goed is gekomen. Wat een herkenning. Het zou voor mij trouwens een stuk beter zijn geweest als ik ook niet alles wist van wat mijn dochter allemaal uitspookte. Het is zo jammer dat ze niet een jaartje gewacht heeft, tot ze op kamers woont.

Juist heel verschillend

Nee Kaaskopje, mijn dochter en ik zijn juist heel verschillend. Zij is avontuurlijk en gaat over grenzen, ik ben behoudend, geremd en braaf. Als ik ons stempels zou geven, is zij het ADHD-type en ik het autistische type.
Dat avontuurlijke, levenslustige vond ik altijd heel leuk. Zolang ik er nog controle over had. Nu uit ze het om een manier die mijn niet aanstaat. Dat vind ik heel moeilijk te aanvaarden, maar ik zal wel moeten. Mijn kromme manier om dat te verwerken is met die stomme, gemene omschrijvingen. (niet hardop!)
Ik ben zo bang dat ik nooit zal aanvaarden dat zij andere normen en waarden heeft dan ik en dat we elkaar voor altijd op afstand houden. Ik hoop maar dat ik het leer te accepteren, en dat het zo afloopt als Paloma omschrijft.

Vraag iets anders gesteld

Sorry, ik ben bang dat de heftige termen die ik gebruikte, mijn vraagstelling een beetje vertroebelen. Waar ik graag advies over wil: ik heb geleerd dat ik mijn dochter de ruimte moet geven om haar eigen weg te vinden. Daarom verhinder ik niet dat ze tabak en wiet rookt en andere dingen doet die mij niet bevallen. Tot zo ver gedraag ik me ‘opvoedkundig verantwoord’.

Maar de vraag is: als je je puber die vrijheid geeft, dan hoort daar toch ook bij dat je haar keuzes accepteert? En haar positief beoordeelt, ondanks die keuzes? Wat is die vrijheid anders waard?

Alleen, hoe leer ik dat te accepteren? De huidige situatie is dat ik mijn mond hou over haar gedrag en keuzes, maar in gedachte zwaar negatief over haar oordeel (en mijn man idem-dito). Ik merk dat andere ouders in staat zijn het wat luchtiger te nemen, er om te lachen en te denken, ach het hoort er nu eenmaal bij.

lastig

Ik denk dat je best kan zeggen dat je dingen afkeurt, maar ze is op een leeftijd dat ze het toch wel doet, dan gewoon stiekem. Mijn dochter wilde op haar 16e (ongeveer) xtc proberen. Ik had meteen kunnen gaan steigeren en nee zeggen (want ze vroeg aan mij of het mocht) Dus ik zei, nou liever niet, maar dan denk ik dat je het stiekem gaat doen, klopt dat? Aan haar blik kon ik wel zien dat dat zo was. Dus ik zei dat ik het heel eng vond dat ze dat ging doen, en dat ik bang was dat er dingen mis zouden gaan, (alles wat je er over in de krant leest) dus we konden er goed samen over praten en ze zou het een keer gaan proberen bij vrienden thuis (die hadden hele uithuizige ouders) en dat ze moesten beloven haar goed in de gaten te houden. Ik kreeg de rest van de avond (ik was op een feest in hetzelfde dorp) hilarische appjes van haar, over hoe ze zich de hele tijd voelde "ik zit al een half uur glimlachend op de bank' en nog veel meer grappigs. Ach en toen was het nieuwtje er vanaf. Inmiddels is ze 22 en gebruikt ze het alleen zo nu en dan eens op van die hele grote festivals waar ook veel beveiliging en EHBO is.
Maar goed ik kan me voorstellen dat je haar gedrag niet leuk vindt, maar misschien kan je wel aan haar zeggen waarom dat is, dat ze dat weet, of gooi het een keer over een andere boeg en probeer eenmalig een jointje met haar uit, wie weet snap je haar dan beter? (ik heb nog nooit een joint gerookt maar mijn schoonzus doet dat wel en dat is toch echt verder een heel volwassen verantwoord persoon, die het gewoon fijn vindt om zo nu en dan zich relaxed te voelen, niemand bij ons thuis maakt zich er druk om, zelfs mijn moeder van 81 niet)

Voelen

Ik denk dat je dochter de afkeuring van alle kanten voelt en daar gaat het mis. Lees de post van Vera. Ga met haar in gesprek, toon belangstelling, ga naast haar staan. Natuurlijk hoef je niet goed te keuren wat ze allemaal doet maar het afkeuren is de andere kant. Ga het gesprek met haar aan en zorg dat je die band weer opbouwt. Maar goed, zo te lezen ben je daar (nog) niet. Kan jij zelf niet met iemand praten die je wat handvatten geeft?

Is het niet gewoon

dat je gedrag van je kind niet begrijpt of zelfs afkeurt? Maar desondanks kun je volgens mij prima nog van haar houden. Volgens mij zit daar het probleem ook niet in als ik je berichtjes lees.

Ik snap je trouwens helemaal, het is allemaal gedrag waar ik ook niet zomaar overheen zou kunnen stappen. Ik vind het al heel knal dat je zo kunt beredeneren waar het vandaan komt en dat je haar de ruimte geeft. Nu alleen nog duimen dat als ze straks is ‘uitgeraasd’ ze weer tot rust komt in het goede gedrag, dat blijft denk ik wel een risico. Maar jullie band was erg goed, jij gaat nu niet heftig tegen haar in, probeert je open te blijven stellen ... Ik denk dat je het enige juiste doet en dat het wel goed komt met haar.

Voor jezelf zou je nog mindfulness of yoga kunnen proberen om je gevoel wat meer los te kunnen laten. Kunnen jullie het er samen over hebben? Hier roep ik ook wel eens tegen de pubers dat ze te hard gaan, dat hun ouwe moeder het niet bij kan benen, en dat snappen ze dan wel. We lachen er even om, en dat is het. Nu is dat van een ander kaliber dan roken, drugs, drank en experimenten met seks, maar in de basis blijft het probleem hetzelfde, loslaten.

Nogmaals, complimenten voor hoe jij je opstelt. Heb vertrouwen in je dochter en wees mild voor jezelf.

binnenwereld en buitenwereld

Hoi,
Het lijkt erop dat er een groot verschil bestaat tussen wat jij denkt en wat jij zegt. Je gedachten zijn bepaald niet mis en daar schrikken mensen hier op het forum van. Aan de andere kant probeer je helemaal de correcte ouder te zijn die haar kind alle vrijheid geeft zonder enig commentaar. Is het niet dodelijk vermoeiend om die werelden uit elkaar te houden?
Ik zou gewoon eerlijker tegen haar zijn. Zeggen dat je het gedrag afkeurt, dat je er veel moeite mee hebt. Waarom zou dat niet mogen? Natuurlijk niet die kreten gebruiken die je hier opschrijft maar op een nette manier zeggen dat je het er niet mee eens bent. Van mij mag je ook best boos worden hoor, als ze echt over de schreef gaat. Wie heeft bedacht dat ouders alles van hun kinderen moeten begrijpen? Laat haar maar weten wat jouw normen en waarden zijn.
Ik hoop dat jouw afschuwelijke gedachten gaan verdwijnen als je op een normale manier je mening gaat verwoorden naar je dochter. Veel succes.

We hebben wel veel gepraat

Even voor de duidelijkheid: mijn man en ik hebben wel volop met dochter gepraat de dingen die ze doet. Eerst op een onderzoekende, bezorgde manier toen duidelijk werd dat er 'iets' speelde door het geheimzinnige, afzijdige gedrag van dochter. We probeerden met haar in contact te blijven, openheid te krijgen. Eerst ontkende ze nog alles.
Toen dochter nogal slordig werd met rondslingerende wietkruimels en -geuren, xtc-zakjes en condooms, dwongen we haar open kaart te spelen. We hebben bezorgdheid geuit, gevraagd waarom ze het doet en uitleg gekregen. Gelukkig bleek toen wel dat ze nog enigszins verantwoord bezig is, ze onderzoekt wel wat de effecten zijn. Sterke alcohol wil ze na een bijna-coma bij voorbeeld niet meer.

Ze heeft ook aangegeven dat ze beslist wel wiet wil blijven roken. We hebben toen gezorgd dat ze zo’n ding (vape ofzo?) gekocht heeft waarmee ze wiet zonder tabak kan roken. Of ze die gebruikt? Ook hebben we hulp geregeld (verslavings-preventie) toen ze dagelijks begon te blowen. Kon ze ten minste met een jong, meer begripvol persoon praten. Daarna leek het even beter te gaan, maar het voelt of we nu weer langzaam terugzakken in het moeras.

Ik ben ook niet eens zozeer tegen het gebruik van wiet op zich. Wij hebben ook volwassen familieleden en vrienden die het gebruiken en zolang ik ze niet stoned hoef te zien, geen probleem.
Maar ik ben opeens een stuk minder ‘open minded’ nu mijn eigen minderjarige dochter het gebruikt en het totaalplaatje daaromheen ook nog eens zorgelijk is.

Toevallig

heb ik afgelopen week nogal uitgebreid met mijn moeder over vroeger gepraat. Wat vooral bij herhaling viel aan haar kant, is dat ze zich totaal in mij vergist hebben vroeger. Bij mij lag het voor 80 procent aan mijn 'handicap' en 20 procent mijn karakter. Het was al zo moeilijk voor mij om iets van mijn leven te maken en dan was ik nog zo luiïg ook nog! En kijk nu eens! Ik was een flinke 'meid' die best van wanten wist geworden. Dat ik van alles onder de knie had viel haar enorm mee (ja mamma, ik ben bijna 59 hè? Dan mag het ook weleens, haha!). Ook over mijn zussen is gepraat. Vooral één zus had een voorkeur voor een bepaald type man en dat keurden ze af. Je zou het haast racistisch kunnen noemen, maar door wat ze erover zegt kun je het ook onwetendheid of zelfs domheid over dit onderwerp kunnen noemen. Ook zij is op haar pootjes terechtgekomen is haar conclusie en de man waar ze nu een relatie mee heeft is helemaal goedgekeurd. Hetzelfde over mijn andere zus, die werd door haar karakter niet goedgekeurd voor haar werk in de ogen van mijn ouders. Dat zou haar nooit blijvend bevallen. Maar zie daar het wonder.... ze heeft daar meer dan 45 jaar gewerkt. En met succes.

Moraal van dit verhaal: een mens lijdt dikwijls het meest door het lijden dat hij vreest.

Ik kan me voorstellen dat je moeite hebt met het gedrag van je dochter. Dat heb ik met enige regelmaat ook, maar dat staat los van mijn trots op mijn dochters. Ik ben gewoon trots enkel en alleen omdat het mijn kinderen zijn. Natuurlijk voel ik ook teleurstellingen, niet door wat ze doen, maar soms door wat ze zeggen, opvattingen ook, maar ze moeten het wel héél erg verpesten om dat gevoel van moedertrots compleet weg te vagen. Ze mógen anders denken. Ze hoeven niet áltijd aardig te zijn. Misschien kun jij proberen om het ook zo te bekijken. Ze is je dochter, ze is je trots, ze heeft minder prettige kanten, maar... ze is nog maar bijna 17 jaar. Man... waar hebben we het over (zeg ik met de kennis van achteraf, dus in zekere zin 'gemakkelijk oordelend')? Ze is haar wilde haren momenteel aan het kammen en showen. Over 10 jaar kan ze een totaal gekalmeerde vrouw zijn die degelijk "huisje boompje beestje" leeft met een degelijke man. Er is licht aan het eind van de tunnel!

Probeer je te beperken tot het uitspreken van je zorgen, een gefilterde versie van je gedachten en zoveel mogelijk acceptatie. Dit hoeft absoluut geen blijvende situatie te zijn en het hoeft absoluut niet haar ondergang te worden. Ga daar vanuit.

Lijden

Moraal van dit verhaal: een mens lijdt dikwijls het meest door het lijden dat hij vreest.===

En voeg ik nog toe, dat kan een hoop verpesten. Daar wil ik je dus eigenlijk voor waarschuwen met mijn verhaal.

Zelf wil ze ook niet meer praten

Dochter heeft een tijdje geleden ook aangegeven dat ze niet meer met me wil praten, over dit soort dingen dan. Ik begrijp dat wel een beetje. Vaak was ze de hele dag weg, en als ze thuis was zat ze verstopt op haar slaapkamer. Als ze dan wel even in de kamer was, begon ik meteen te vragen: waar was je, met wie, wat deden jullie? Niet perse verwijtend, maar wel moederlijk nieuwsgierig en controlerend.

Sinds ze aangaf dat ze dat vervelend vond, hou ik mijn vragen achterwege. Ik hoop dat ze zich daardoor thuis meer op haar gemak gaat voelen, zich minder terugtrekt uit zichzelf weer begint te vertellen. Maar dat is tot op heden (na 3 weken ofzo) nog niet gebeurd.

Dankje kaaskopje

Ik weet dat je helemaal gelijk hebt met je verhaal. Ik weet ook dat mijn dochter niet helemaal onzinnig is, ze weet redelijk goed waar ze mee bezig is. Al zijn de omstandigheden eromheen wel 'bedreigend'. Maar ik zie dit hele verhaal ook meer als mijn probleem, om dit te leren aanvaarden. En wat ik met mijn verstand wel kan beredeneren, kan ik met mijn gevoel nog geen plek geven. Ik besef in ieder geval dat ik met negatief doen en veroordelen echt niets opschiet. Maar ja, kom er maar eens van af.

Achteraf

Ik denk dat ik in meer of mindere mate net als jouw dochter ben geweest tussen mijn 20ste en 24ste. Experimenteren en daardoor achteraf gezien best risico's gelopen. Een 'vriendje' die tegen een bekende bitste dat hij geen drugs op mij moest loslaten. Een 'vriendje' die mij speed gaf en net teveel (was wel meteen dusdanig dat de ervaring voor niet herhaald hoefde te worden.) Mannengedrag waarvan ik nu kan stellen dat het onder #metoo valt, enzovoorts. Ik put hier levenservaring uit, dus in die zin geen trauma's, maar ik kan me voorstellen dat dit voor ouders of vrienden wel zorgwekkend gedrag geweest kán zijn. Ik had dit gedrag niet laten varen om een ander een plezier te doen. Ik vermoed dat hetzelfde geldt voor jouw dochter. Na deze vier jaar was ik de burgerlijkheid gewoon 'weer' zelve.

Natuurlijk niet

' Maar de vraag is: als je je puber die vrijheid geeft, dan hoort daar toch ook bij dat je haar keuzes accepteert? En haar positief beoordeelt, ondanks die keuzes? Wat is die vrijheid anders waard? '
Je geeft een kind de ruimte om eigen fouten te maken. Maar het blijven wel fouten, in jouw ogen, en andere ogen heb je niet. Het oordeel gaat dus over de keuzes die ze maakt (foute keuzes) maar niet over haar als persoon. Daar zit een stevige grens tussen. In haar als persoon houd je alle vertrouwen, die steun je onvoorwaardelijk, ook als ze zwanger thuiskomt bijvoorbeeld. Maar dat neemt niet weg dat je haar keuzes niet goed vindt.

Tsjor

Eens met Tsjor

Je kunt voor haar benoemen dat je haar keuzes vreselijk vindt, maar dat je haar bewust de ruimte geeft om die fouten te maken, en dat je onvoorwaardelijk van haar houdt maar wel moeite hebt met haar gedrag.
Ik denk dat de nare gedachten die je over haar hebt zomaar minder zouden kunnen worden als je van jezelf mag toegeven dat je er moeite mee hebt, en dat je helemaal geen begrip hebt voor veel keuzes die ze maakt. Je hoeft haar geen slet te vinden, maar je kunt best tegen haar zeggen dat je er moeite heeft dat ze zoveel seksuele partners heeft. Je kunt wijzen op de gevaren van dingen zonder ze te verbieden.

Overigens is het hier op het forum niet iets waar je je populair mee maakt als je er op wijst, maar er is allang aangetoond dat dingen verbieden als ouder wel degelijk beter werkt dan het toestaan onder het motto "dan doet ze het ten minste niet stiekem." Gedrag dat expliciet wordt verboden wordt echt minder vertoond dan gedrag waarvan de ouders zeggen "het hoort er nou eenmaal bij." Kinderen waar ouders een strikt alcoholbeleid hebben drinken later en minder dan kinderen waar het wel mag. De angst "dan gaan ze later helemaal los" is ook niet terecht. Inderdaad doen ze het dan misschien stiekem. Nou en? Dat hoort ook bij het puber zijn en het grenzen verkennen. Stiekem doen, betrapt worden en de consequenties aanvaarden.
Maar goed, dat is een gepasseerd station, jullie hebben voor deze manier gekozen, je hebt er goed over nagedacht en in jullie gezin werkt dit misschien inderdaad beter dan in "gemiddelde" gezinnen. Maar nogmaals, ze mag best weten dat je haar keuzes afkeurt. Haar keuzes, niet haarzelf. En zoek voor jezelf misschien ook wat begeleiding, want ik schrik ook wel van de termen waarin je over haar denkt.

Alison

"Gedrag dat expliciet wordt verboden wordt echt minder vertoond dan gedrag waarvan de ouders zeggen "het hoort er nou eenmaal bij." Kinderen waar ouders een strikt alcoholbeleid hebben drinken later en minder dan kinderen waar het wel mag."

Statistieken zijn leuk voor gemiddelde kinderen, maar het lijkt erop dat OP geen gemiddelde dochter heeft getroffen. 't Is een loterij he, die kindertjes.

psycholoog

Volgens mij weet je rationeel wel hoe het zit, maar is dat gevoelsmatig heel anders. Daarom kan ik me voorstellen dat een paar gesprekken met een psycholoog je goed zouden kunnen helpen om wat dingen van elkaar te scheiden. Wie zij is vs hoe zij zich gedraagt, wat je daarvan mag vinden en hoe je met haar communiceert, etc. Daarnaast lijkt het me ook gewoon prettig als je je verhaal bij iemand kunt doen en kan sparren over oplossingen en hoe je wat minder veroordelend kan zijn.

Je noemt haar een 'ADHD type'. Dit experimenteergedrag past bij de diagnose ADHD. Misschien helpt het je om hier eens wat meer over te lezen, zodat je ook beter begrijpt waarom ze zich zo gedraagt zoals ze dat doet.

“Woe is me” ?

Ik sluit niet uit dat een beetje vast bent komen te zitten in de rol van het boze slachtoffer, Sub Rosa. – “What’s in a woman’s name?” – Vermoedelijk heb je het idee dat je dochter jou (onbewust of zelfs moedwillig) dupeert met het gedrag dat jij afkeurt omdat het indruist tegen jouw ideale voorstelling van hoe ‘het’ allemaal hoort te gaan. Misschien heb je haar al eens de beschuldigende vraag gesteld: “Wat doe je me aan?”

Besef dat je haar daarmee te zeer verantwoordelijk maakt voor jouw gemoedstoestand. En dat heeft eigenlijk weinig tot niets meer te maken met opvoeden. Zelf het goede voorbeeld geven is een veel efficiëntere en effectievere aanpak.

Bron van inspiratie:

Rode krullenbol

Ad Hombre

Dat zei ik ook, op het laatst. Gemiddelden en statistieken zeggen niks over het individuele geval. Maar het zo vaak gebruikte argument “ze doen het toch wel, dus dan liever met toestemming” geeft dus over het grote geheel genomen niet de beste resultaten.

Je hebt verbieden en verbieden

In ons gezin hebben we geloof ik niet expliciet dingen verboden. Wel open over gesproken en duidelijk gemaakt hoe wij er over denken en geluisterd hoe onze kinderen er over denken. Dat is iets wat gewoon vanaf de jongste kindertijd door de hele opvoeding doorliep. Iets gebeurd in de maatschappij of in de familie/vriendenkring dan er samen over praten. We leken als gezin op een lijn te staan. Ook met deze dochter. Er was nooit aanleiding om met nnverbodenadrukkelijke verboden te komen (en bijbehorende straffen).

Bovendien, roken, alcohol en wiet zijn vanuit de wet al verboden onder de 18 jaar. Wiet wordt voor 18+ alleen gedoogd en harddrugs als xtc zijn ook voor volwassenen verboden. We hebben ook altijd gezegd dat we het eens zijn met die wetten. Dus nog een extra verbod leek ons niet nodig.

Nu dochter toch al die wetten en onze gezinsregels overtreed, weet ik niet hoe ik dat kan tegenhouden. Haar weghouden bij haar vriendenkringen leek ons geen haalbare optie. We zijn wel weer het gesprek aangegaan en hebben onze teleurstelling en afkeer geuit. En zij heeft geuit dat dit is wat zij wil doen, dat ze zich in de voor- en nadelen verdiept en dat ze prima zelf kan bepalen wat ze wil en doet. Ze heeft gehoorzaam een cursusje verslavingspreventie gevolgd op ons verzoek en dat is het.

Voor ons aanleiding om haar dan inderdaad de ruimte te bieden die ze wil. En de verantwoordelijkheid, ook voor de problemen met school, gezondheid en geld die nu ontstaan. We vormen wel een soort achterwacht, maar proberen niet meer elke kuil in de weg te dichten voor ze er in valt, zoals vroeger. We laten haar nu los, en zorgen alleen dat als ze in een kuil valt, die niet al te diep is.

Dit klinkt misschien allemaal best verantwoord. Maar het doet niets af aan mijn gevoelens van teleurstelling en afkeer. En van verdriet om het ' verlies' van mijn meisje zoals ze ooit was.

Brieven

Overigens heb ik besloten om brieven aan mijn dochter te schrijven om mijn gevoelens te verwerken. Niet met de bedoeling dat ze die gaat lezen en ook niet met de nare scheldwoorden er in. Ik ga ze schrijven aan het meisje dat ze vroeger was. Zo roep ik de hechte band die we vroeger hadden en de liefde die ik voor haar voelde een beetje terug. Ik hoop en denk dat dit mij helpt.

Goed idee

Die brieven vind ik een goed idee, om de redenen die jij al noemt. En jouw lieve meisje zit er echt nog wel, onder al het experimenteergedrag.

Rosa

Alcohol en roken zijn volgens mij op zich niet verboden, alleen verkoop aan minderjarigen mag niet.

In mijn kringen was dat op die leeftijd niet ongebruikelijk, zij het dat de mate waarin tussen de pubers nogal uiteen liep. Ik dronk weleens wat, maar een vriend dronk zich toen al regelmatig in een coma. Is het vast niet goed mee afgelopen. Wiet roken deden we bijna allemaal, alleen ging het bij sommigen veel verder dan de rest.

Uiteindelijk zal het roken de meeste slachtoffers teweeg brengen.

M.i. hoort seks, drank, wiet en ander geëxperimenteer bij de puberteit/adolescentie en zouden op zich niet tot grote zorg hoeven leiden. Maar het kan natuurlijk ook heel goed fout gaan.

Ik twijfel

'Ik ga ze schrijven aan het meisje dat ze vroeger was. Zo roep ik de hechte band die we vroeger hadden en de liefde die ik voor haar voelde een beetje terug.'
Ik twijfel of die brieven een goed idee zijn. Je zult toch straks weer liefde en respect moeten kunnen opbrengen voor de vrouw die zij dan geworden is. Ze blijft niet altijd je meisje van vroeger, hoop ik. Zoals jijzelf ook niet altijd het kind bent gebleven dat je de eerste tien jaar van je lezen was.
Er is ook geen claim op de hechte band van moeder-kind te leggen. Een kind is schattig en afhankelijk. Een volwassen vrouw is dat niet meer. Ooit wordt ze een volwassen vrouw. En geloof mij, ook daar kun je heel veel van houden, alleen wel op een andere manier.

Tsjor

Even snelle reactie aan tsjor

Ik ga het gewoon proberen met die brieven. Ik denk dat het echt wel kan helpen. Ik wil haar daarin niet klein houden of blijven hangen in het verleden (dat met haar ook al vaak heftig was). Door brieven te schrijven wil ik haar in mijn eigen tempo loslaten en onderweg weer voelen hoeveel ik van haar hield toen ik er nog voor haar mocht zijn.

In de echte wereld heeft zij zich in sneltreinvaart van mij losgerukt. Ik had zo graag nog een goed jaar gehad voor ze op kamers gaat wonen. Dat was voor mij de deadline geweest van het loslaten.