Positiever leren denken over dochter

Ja, brieven

Sub rosa, helaas herken ik veel uit je verhaal. Ook hier een dochter die vorig jaar min of meer ontspoord is en allerlei dingen heeft gedaan die ik niet voor mogelijk hield.
Ten eerste: het gaat nu beter met haar. Dus hou de hoop vast. Soms lossen dingen zich "vanzelf" op, gewoon omdat iemand verstandiger wordt. Mijn dochter heeft, net als de jouwe, een veilige en stevige basis.
Ten tweede: ik heb in de tijd dat zij voor mij volkomen onbereikbaar was brieven geschreven. Voor mij hielp het om dingen om een rijtje te zetten en mijn gedachten te ordenen. Ik heb haar de brieven wel gestuurd trouwens. Voor ons was het in die tijd het enige lijntje dat we konden hebben. Een gesprek was echt niet mogelijk omdat we dan beiden te emotioneel werden.

Veel sterkte gewenst.

Grenzen

Het lijkt me prima om een afkeer te hebben van haar keuzes. Dat helpt denk ik prima om tot een gezonde afgrenzing te komen.
Het is nl haar leven, en niet dat van jou. Dus je hoeft helemaal niet achter haar keuzes te staan.
Natuurlijk kun je wel bezorgd zijn, maar jouw emoties verraden een nog bijna volledig opgaan van je dochter in jou zelf, in jouw beleving.

Dat schrijven naar dat jonge meisje in haar lijkt me dan ook behoorlijk tricky. Als je het echt doet in kader van loslatingsproces zou het een functie kunnen hebben. Maar pas op dat je jezelf niet voor de gek houdt en juist je gaat ingraven.

Misschien juist mooi moment om iets nieuws voor jezelf te gaan doen.

tja

Misschien vertoont dochter wel dit excessieve gedrag omdat ze eigenlijk een moeder wil die zonder oordelen maar met een open hart naar haar kijkt. Begin daarmee en kijk hoe ze (wellicht) verandert

Schrijven

Schrijven over hoe je je voelt kan zeker helpen. Een soort gesprek met jezelf. Het kan helpen om het kwijt te raken zonder daarvoor een ander nodig te hebben. Misschien zou je dus eerst van je af kunnen schrijven, ipv brieven aan je dochter. En berg het goed op! Pas als je moegeschreven bent aan jezelf, kunnen brieven aan je dochter (zonder ze te sturen) de inhoud krijgen zoals je dat graag zou willen. Nu ben je nog te boos en teleurgesteld.

Sub Rosa

' Ik wil haar daarin niet klein houden of blijven hangen in het verleden (dat met haar ook al vaak heftig was).'
Je zoekt wel in de brieven de band met haar toen zij klein was (en dan ook nog wellicht wat geïdealiseerd, de heftige periodes zul je, denk ik, wel willen vergeten.
Ik kan me voorstellen dat brieven schrijven een manier is voor jezelf om afscheid te nemen van die tijd, een jaar eerder dan je had gewild, maar wel een onvermijdelijk afscheid. Als dat je helpt lijkt het me prima om te doen. Maar dan is het vooral voor jezelf.
Heb je indertijd in haar heftige periodes ooit hulp gevraagd of ooit iets uitgezocht over de mogelijke oorzaken? Het kan zijn dat haar puberteit daardoor ook heftiger is dan bij andere kinderen, maar ook dat zij een 'heftigere' volwassenen wordt.

Tsjor

Maro

Wat een vervelende en verwijtende aanname doe je. Bovendien, topicstarter stelt toch juist deze vraag en zoekt naar advies om meer open naar haar dochter te kijken?

Swaen

Toch zit er wat in. Ook ik heb ervaren dat een andere benadering en meer zelfvertrouwen positief kunnen uitwerken.

Kaaskopje

Er kan prima iets in zitten. Maar dat staat het iets vriendelijker formuleren natuurlijk niet in de weg.

Tja Maro

Ik denk dat Sub Rosa dat ook wel heel graag zou willen. Misschien nog tips over hoe ze dat aan moet pakken? In plaats van een lekkere sneer te geven? Het enige wat je met dit soort opmerkingen bereikt is dat TS zich in haar schulp terugtrekt en zich nog naarder gaat voelen over haar eigen gevoelens. Je helpt hier echt niemand mee, ook de dochter van TS niet.

Aan Maro: open hart en zonder oordelen

Maro, je schrijft: Misschien vertoont dochter wel dit excessieve gedrag omdat ze eigenlijk een moeder wil die zonder oordelen maar met een open hart naar haar kijkt. Begin daarmee en kijk hoe ze (wellicht) verandert

Ik heb er moeite mee dat je dit schrijft. Ten eerste is het niet mijn bedoeling dat haar gedrag verandert, ten minste niet qua roken, blowen en seks. Ik kan dat wel hopen, maar dat is haar eigen keuze.
Ten tweede het 'open hart': ik geloof en hoop dat uit mijn verhalen hier wel duidelijk is geworden dat mijn hart zeker wel voor haar open staat.

Ten derde dat 'zonder oordelen naar haar kijken' : dat ik dat niet kan is nu juist het probleem waarmee ik hier voor advies heb aangeklopt. Ik heb een oordeel, daar kan ik niet omheen.

Veel adviezen die ik tot nu toe heb gehad, hebben me dat inzicht al gegeven. Dat ik dochter best (weer) mag laten merken dat ik niet achter haar keuzes sta. Maar dan wel op een manier waarbij ik laat merken dat ik haar keuzes afkeur maar niet haarzelf. Omdat de communicatie nu nog heel beperkt is, lukt dat niet van vandaag op morgen. Ik was gestopt met communiceren, deels omdat zij dat vroeg en deels omdat ik mijn oordeel niet voor me zou kunnen houden. Nu blijkt dat zonder communicatie de hele sfeer nog slechter wordt.

Alkes: niet wereldschokkend

Hoi Alkes, je hebt gelijk dat wat dochter doet niet wereldschokkend is, zeker als het het vergelijkt met tig andere pubers in Nederland. Maar ik voel het heel anders nu het mijn eigen dochter betreft. Zeker omdat ze zo abrupt is losgeslagen en in een hele korte tijd al dit soort avonturen opzoekt.

Mijn dochters gedrag past niet meer in het plaatje van een gezonde, normale, levenslustige puber op ontdekkingsreis (vond ook verslavingspreventie). In combinatie met haar verleden en achtergrond, de slechte schoolresultaten, de manier waarop ze zich afkeert van ons gezin vind ik zorgelijker dan het wietgebruik e.d. zelf. En dat terugtrekken deed ze al voordat wij wisten wat ze deed en daar een oordeel over velden.

sorry

Ja ik zie dat mijn tekst te hard was. Ik was te veel gefocust op deze passage uit de beginposting

"Ik heb heel erg veel moeite met het gedrag van mijn dochter. Ik kan mijn teleurstelling, verdriet, frustratie en woede daarover niet aan de kant zetten. Ik schaam me voor de manier waarop ik over haar denk. “Gore stoner”, “Vieze slet”, “longkankerteef” en “Als ze straks uit huis is, hoef ik haar nooit meer te zien.” en “Als ze zwanger raakt, schop ik haar het huis uit.” ."

Ik kon me niet voorstellen dat ik dat ooit over een van mijn kinderen zou denken (maar zeg nooit nooit natuurlijk)

Daardoor was ik te weinig gericht op de rest van de tekst. Nu ik die nog eens over heb gelezen, Sub Rosa, zie ik dat je wel degelijk om hulp vraagt en er ook niet trots op bent. Dus nogmaals excuses, het was een verkeerde inschatting.

Wat je er aan zou kunnen doen ga ik eens goed over na denken

Maro bedankt

Dat je dit geschreven hebt. En nee, ik kon me ook niet voorstellen dat ik zoiets ooit zou denken! Het is pure machteloosheid dat ik het nu toch doe. Ik weet niet hoe ik haar nog kan bereiken. Altijd heb ik in moeilijke tijden aan haar kant gestaan en mogen staan. Nu duwt ze me weg. Deels begrijpelijk, ze wil volwassen worden, haar eigen weg gaan en de gevolgen van haar keuzes zelf dragen. Maar pijnlijk voor mij. En een ding is zeker, ik hou zo ontzettend veel van haar. Als de nood aan de man komt en ze laat me weer toe, zal ik er voor haar zijn.

Update: gesprek en uit huis

Hallo allemaal,
Dankzij het schrijven in dit forum en dankzij jullie reacties heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ben ik toch weer met mijn dochter in gesprek gegaan. Zij wilde dat eigenlijk niet, daarom bleef ik tot nu toe op afstand. Maar ik besefte dat juist het gebrek aan communicatie en de afstandelijkheid zulke sterke rotgevoelens in mij naar boven haalden. In gesprek blijven is toch het minste wat je moet doen als je als ouders en kind problemen hebt. Nu hebben we gepraat en hebben we in goed overleg besloten dat ze uit huis gaat. We gaan zoeken naar iets van een Kamertraining of begeleid wonen.

Het gesprek ging gelukkig goed. Een eerste korte poging leidde bijna tot ruzie. Wel zei ze toen dat zij het juist heel goed vond gaan met haarzelf en met hoe het thuis was. Dat gaf me een goed aanknopingspunt om op een geschikter moment verder te praten. Het is me aardig gelukt om niet in de verwijtende sfeer te komen. Ik vroeg o.a. waarom zij vond dat het wél goed gaat. Ze zei dat het fijn vond dat ze nu van ons alle vrijheid krijgt om te gaan en staan waar ze wil en dat er daarna geen vragen en opmerkingen over komen.
Ik vertelde haar dat dit voor mij juist heel moeilijk is. Dat ik wel zo’n beetje aanvaard dat ik haar de ruimte geef om dingen te doen waar ik niet blij mee ben. Maar dat ik het heel moeilijk vind dat ze ook niet meer bij ons gezin lijkt te willen horen. Zelfs niet dit ene jaar dat ze nog thuis zou wonen voor ze met 18 jaar op kamer zou gaan. Vaak samen eten, regelmatig praten over wat we doen en hoe het met iedereen gaat, is voor ons zo belangrijk als je in één huis woont.

Dochter gaf aan dat zij ons gezinsleven niet belangrijk vindt. Zij ziet ons meer als huisgenoten dan als familie. Ze vindt het veel te vol en te druk in ons huis en is daarom óf op haar slaapkamer óf weg. En daarom komt ze ’s nachts wel uit bed komt om alleen te kunnen zijn. (In werkelijkheid heeft ze dan de hongerklop van de wiet).
Ik zei: “Te druk hier? Maar als je weggaat, ga je juist naar een heel grote drukke vriendengroep toe.”
“Ja, maar die heb ik zelf uitgezocht en mijn familie niet.”
Gelukkig zei ze er nog wel achteraan: “Maar ik hou wel van jullie hoor.”

We waren er samen over eens dat er niemand gelukkig wordt van deze situatie. Zij wil niet dat we ons meer met haar bemoeien. Wij worden er gestressed van als we ons afzijdig van haar moeten houden. Daarom waren we heter over eens dat het beter is als ze alvast begeleid op kamers gaat. Dat was weer een grote opluchting voor madam en haar stemming en onze verstandhouding ging meteen met een sprong vooruit. (vervolg in volgende post)

Op kamers

Ik heb er best dubbele gevoelens bij dat we nu besloten hebben dat ze weggaat. Het voelt toch deels. Dat we ons 'opvoedingstraject' toch zo moeten afsluiten, hoe goed we ook ons best gedaan hebben als ouders.
Heel veel jongeren uit dochters vriendengroep wonen beschut of begeleid omdat het thuis niet meer gaat. Daar zitten veel problematische verhalen achter. Nu zijn wij ook zo'n 'verhaal'.
Gelukkig besef ik ook heel goed dat deze keuze voor kamertraining/begeleid wonen ook een succesverhaal kan zijn. Nu heeft ze ten minste nog begeleiding, die ze hopelijk beter accepteert dan ons. En zonder deze begeleiding zou ze op haar 18e zonder enige hulp op kamers zijn gegaan. Nu leert ze ten minste beter met zelfstandigheid, geld, e.d. omgaan en kan ze fouten maken zonder meteen in de afgrond te storten of de reacties van haar ouders over zich heen te krijgen.

Het is natuurlijk nog maar de vraag of ze bij zo'n kamertraining terecht kan, maar ik hoop het wel. Er zijn hier in de buurt ook geen lange wachtlijsten voor. We hebben ook afgesproken dat ze het zoveel mogelijk zelf gaat regelen (zelfstandigheid, verantwoordelijkheid nemen). Met hulp van ons waar nodig.

Belachelijk

Je dochter gaat zo jong op kamers omdat jij je droomplaatje van ideale gezin niet voor elkaar krijgt?
Jee, hier schrik ik toch wel van, moet ik zeggen.
Je dochter, die *is* deel van je gezin. Dus zij zou, als het goed is(!) ook juist mee gaan bepalen op deze leeftijd hoe jullie gezin eruit ziet.
(los van grenzen die je als ouder nog steeds niet alleen mag maar mi zelfs moet stellen)
Is dit echt?

Tja

Voor die kamertraining kom je, neem ik aan, niet zomaar in aanmerking. Dus ik denk dat er meer speelt/speelde dan wat je hier verteld hebt. Ik kan van hieraf niet inschatten of dit de beste koers is; ik kan me wel een beetje vinden in de reactie van Thea. Besluiten dat ze maar op kamers moet om het probleem uit de weg te gaan vind ik nogal rigoureus. Aan de andere kant, pubers zijn soms heftig om mee te dealen. En dan kan op kamers de beste oplossing zijn. Zeker als je twijfelt of haar dat volgend jaar zelfstandig zou lukken, en ze nu nog (intensieve) begeleiding krijgt.
Het verbaasde me al wel een beetje dat je het steeds zo stellig hebt over 'volgend jaar, als ze 18 is en op kamers gaat'. Dat was hier namelijk helemaal niet zeker. Kind heeft lang getwijfeld over welke vervolgopleiding het zou kiezen, wilde eigenlijk een opleiding kiezen in een stad zo ver weg dat op kamers noodzakelijk zou zijn, maar heeft uiteindelijk toch gekozen voor dezelfde opleiding maar dan op bereisbare afstand, zodat kind voorlopig nog thuis kan blijven wonen. Dus ook dat sterkt mij in mijn vermoeden dat er meer speelt. Dan kan dit dus de beste van twee 'kwaden' zijn.
Ik ben ook op mijn 17e/bijna 18e het huis uit gegaan. En dat ging prima, al vond mijn moeder dat ik maar vooral moest zorgen dat ik rijk zou worden zodat ik genoeg zou verdienen om (schoonmaak)hulp in te kopen, want dat huishouden, dat zou nooit wat worden. Is allemaal helemaal goed gekomen. Op alle vlakken. Dus leeftijd hoeft geen bezwaar te zijn.
Ik hoop voor jullie dat het a. lukt en b. oplevert wat je hoopt. Namelijk een goede band tussen jullie als ouders en je dochter.

Nou

Ik ben blij dat er een goed gesprek is geweest, dat beiden de paaltjes hebben geslagen en hun grenzen hebben aangegeven en alleen dat al zorgt voor een betere sfeer.
Hoe een kind uit huis gaat, tsja, er zijn droomplaatjes van te maken (bruidegom belt aan met een boeket), of je kunt het uitrekenen (kind gaat studeren als het kind 18 is en gaat dan uit huis), maar de ontwikkeling van kinderen is niet hetzelfde. De situatie van subrosa had ook ertoe kunnen leiden dat het met ruzie en slaande deuren was gegaan, of overspannen ouders, of nou ja, allerlei ellende.
Dochter is nu aan zet en ze weet welke ruimte ze heeft.
Vroeger had je het JAC, daar renden al die pubers naartoe. Ik geloof niet dat het nu nog bestaat. Je moet eerst een probleemgeval zijn en dan krijg je begeleiding.
Ik vind het een leuk bericht subrosa. En ik vind het knap hoe je jezelf al snel een andere manier van kijken naar hebt aangeleerd.

Tsjor

droomplaatjes

bestaan, is ook niet erg, als je er maar rekening mee houdt dat de werkelijkheid anders kan zijn.

Hier na heftige jaren (gelukkig zonder wiet/alcohol, maar wel jarenlange overprikkeling van beide kanten) kind met gematigde diagnose (iets ouder) uit huis en wat is het plotseling fijn geworden. Als kind nu thuis komt is het gezellig in plaats van wederzijdse stress. Het niet meer "op elkaars lip zitten" en "wat niet weet, wat niet deert" heeft enorm geholpen.

Ik wens TS hetzelfde toe.

Dochter wil dit zelf graag

Iets meer uitleg n.a.v. de vraagtekens bij het kamertrainingsplan:
- Het is niet zo dat wij haar uit huis sturen! Integendeel. Dit is de grote wens van dochter zelf;
- Ze roept al jaren dat ze op zichzelf wil wonen. We hebben altijd aangegeven dat het kan als ze 18 is en een studiebeurs kan lenen;
- Het idee dat ze mogelijk eerder kan vertrekken, is voor haar een grote opluchting;
- Voor ons is het een opluchting dat ze dan begeleiding krijgt. Begeleiding die we haar op haar 18e niet meer kunnen opleggen als ze dat niet wil;
- Ook is het prettig dat ze nu eerst dichtbij huis op kamers gaat. En niet in de stad waar ze (nu al) een opleiding volgt;
- Verder hebben we gezegd dat ze het zelf grotendeels moet regelen. Ik ga er niet zelf werk van maken (help haar wel als ze dat wil en vraagt). Als ze zelf geen actie onderneemt, ga ik er vanuit dat ze toch niet echt weg wil, maar dat het idee alleen al voldoende is voor haar.
- Het is ook niet zeker dat ze voor kamertraining in aanmerking komt. De kans is wel groot denk ik, want ze heeft inderdaad een ADHD-diagnose en in combi met de huidige problemen lijkt ze me wel een 'geschikte kandidaat'.
- Los van het belang van dochter, vind ik het ook goed om met de andere gezinsleden rekening te houden. Er is nu veel stress in huis. Mijn man heeft o.a. een hartkwaal en de gevolgen zijn merkbaar.

Het zou dus een win-win situatie kunnen zijn. Het kan ook nog meer uit de hand lopen, maar dat kan het thuis ook. En nogmaals, als dochter geen stappen zet om dit te regelen, ga ik het niet pushen.

Anoniem/droomplaatjes

Anoniem,

Heel fijn te lezen dat het bij jullie goed uitpakt. Hier hoop ik ook op. Ik vind het wel heel moeilijk het ‘droomplaatje’ los te laten. Ik had ook liever gezien dat ze om een normale reden uit huis was gegaan en niet vanwege problemen.
Het voelt als falen, maar dat falen is er ook al zoals het nu thuis gaat. Daarom kies ik ervoor het te zien als een positieve stap, met hopelijk succes tot gevolg. Ik ben ook blij dat dat dit soort hulp bestaat.

Heuh

Pubers willen toch allemaal uit huis?
Een prima uitgangspunt om, tzt, ook te gaan.
ADHD, dan heb je wel een aantal puber karakteristieken in het kwadraat.
Lijkt me meestal geen strak plan om dan al vroeg uit huis te gaan.
Zo'n kamertrainingen, dat is vaak ook een vangnet voor als het thuis echt uit de klauwen loopt of er geen opties meer zijn. Een feestje zal het zeker niet zijn. Idealiseer je het niet?

Thea

Pubers willen toch allemaal uit huis? Nou, de mijne niet, dus. Die hebben het prima naar hun zin met ons. En wij ook met hun. Natuurlijk gaan ze tzt, maar ze hebben gelukkig absoluut geen haast (17 en bijna 20).
Ik denk dat bij een pittige puber met ook nog eens ADHD, begeleid wonen juist wel heel goed kan zijn, omdat vreemde ogen dwingen. Vaak werkt bemoeienis van ouders juist contraproductief. Dus als het doel is zelfstandig worden op een voor iedereen prettige manier, dan lijkt me in het geval van Sub Rosa dat dit een hele mooie oplossing kan zijn.

Ik denk dat je insteek de juiste is Sub Rosa. Aan dochter overlaten om het te regelen. Doet ze dat niet, dan is de wens waarschijnlijk toch niet zo heel sterk. En inderdaad pas helpen als ze erom vraagt. Misschien dat nog eens helder benoemen, dat je het aan haar overlaat maar uiteraard wil bijspringen als dat nodig is, als zij dat aangeeft. En misschien is de gedachte al wel genoeg, maar dan blijven jullie als ouders toch zitten met haar gedrag waar je moeite mee hebt en waar je niks van kunt zeggen. Ook je punt dat de rest van gezin nu lijdt onder de spanning vind ik belangrijk. Ook voor de relatie met brussen is het goed als het thuis niet uit de hand loopt.

Goed dat je zo snel kunt schakelen. Succes!

Goede ontwikkeling

Ik vind het ook heel positief. Ik vind het neerbuigend om het beeld te creëren dat kind uit huis moet omdat ze niet aan het droomplaatje voldoet. De heftige, negatieve reactie van SubRosa geeft m.i. aan hoezeer haar grenzen worden overschreden. Het verhaal lezend kan ik me dat goed voorstellen: vooral het helemaal uit verbinding gaan is enorm belastend als je met elkaar in een huis woont. Ik vind dat jullie het met respect voor elkaars wensen, mogelijkheden en grenzen hebben besproken en hopelijk ook straks opgelost. Ik hoop dat de afstand ertoe bijdraagt dat de tijd die jullie straks geheel vrijwillig met elkaar doorbrengen weer wat warmer en plezieriger kan zijn.

Groet,
Jo Hanna

vrienden

Als je vertelt dat ze veel vrienden heeft die al uit huis zijn of begeleid wonen dan kan de wens om zelfstandig te zijn natuurlijk wel worden aangewakkerd. De vraag is of de vrienden echt zelfstandig zijn of ook uit huis zijn gegaan vanwege een problematische thuissituatie. Als dat laatste het geval is, dan is het inderdaad een heel goed idee om ook voor je dochter eerst begeleiding te regelen. Ik kan me anders zomaar voorstellen dat ze gaat ontsporen met bepaalde "vrienden".
Het lijkt me een lastige situatie. Ik ken in mijn omgeving ook twee situaties van heel normale gezinnen waarvan de puber 18- maar 16+ uit huis is geplaatst. In beide gevallen gaat het om kinderen met autisme, maar bij ADHD is het misschien nog wel moeilijker om de experimenteerdrang te beheersen.
Veel succes gewenst Sub Rosa.

Je uh Pennestreek

Ik chargeer, uiteraard. Dat iets 'normaal pubergedrag' is, wil natuurlijk niet zeggen dat elke puber dat zo ook doet of ervaart.
Het lijkt me volstrekt normaal dat een puber het thuis zat is en weg wil. Maar willen en willen zijn twee heel verschillende dingen.
Maar het botsen met ouders lijkt me heel gewoon en de natuurlijke gang van zaken. (en ook voor een deel dus uit die verbinding gaan)

En misschien heb ik een totaal verkeerd beeld bij begeleid wonen (heb er ivm werk wel zijdelings mee te maken) maar de hoge verwachtingen die ik hier daarover lees die deel ik helaas niet.
Het klinkt ideaal, maar de praktijk is dat lang niet altijd vrees ik. En juist bij problematiek als ADHD zou ik die gok zelf nooit durven nemen.

ADHD

In het algemeen gexegd: ADHD is nu ook weer niet iets waardoor je nooit normaal kunt functioneren, dus vind ik het voor een kind met ADHD niet heel veel riskanter om uit huis te gaan dan zonder. Het lijkt mij belangrijk dat op een paar zaken toezicht blijft: haar financiën, opleiding en mogelijke verslavingsgevoeligheid. Omgang met mannen kan een heikel punt zijn, maar dat zul je zoveel mogelijk los moeten laten. Een buitenstaander die daarbij helpt lijkt me noodzakelijk voor de goede harmonie binnen het gezin.

Sub Rosa: Naar mijn idee zijn jullie nu goed bezig. Ik kan me voorstellen dat het ook een gevoel van falen geeft en ondanks een zekere opluchting ook verdriet. Ik denk dat je vooral moet laten merken dat je veel van haar houdt en ze welkom blijft als ze het toch tegen vindt vallen. Het zou sneu zijn als ze onterecht "opgeruimd staat netjes" voelt ondanks dat ze dit zelf wil.

Hetzelfde probleem

Sub Rosa
Ik herken jouw dochter gedeeltelijk in mijn dochter.
Mijn dochter gebruikt door toedoen van foute vrienden af en toe wiet. Drinken doet ze matig. Maar heeft ook al geruime tijd een neuspiercing en heeft recentelijk een tattoo laten zetten. Ze is ondertussen 18 en was nooit bang. Gaat de zaterdagavond uit en blijft de hele nacht doorgaan, blijft dan slapen bij vrienden die wij niet kennen. Haar schoolresultaten laten ook te wensen over. Vorig jaar haar jaar opnieuw gedaan. Dit jaar opnieuw slechte schoolresultaten. Ben met haar op gesprek geweest met een therapeut ivm drugs.
Het komt erop neer dat de ouders worden begeleid in het omgaan met een kind met druggebruik maar niet dat het kind zelf wordt begeleid. Daarvoor moet het al verslaafd zijn. Het ergste vind ik wel dat je het niet kan vertellen aan familie en vrienden want ze kunnen je toch niet helpen. Ze hebben dergelijke problemen niet. Het spijtige vind ik ook dat ze niets meer samen wil doen, bioskoop, op reis gaan, winkelen, daguitstapjes. Maw je bent goed om hun chauffeur te zijn of als ze iets nodig hebben. Zoals jij ben ik ook het rustige type dat de kat uit de boom kijkt. Mijn dochter is ook het avontuurlijke type, is van niets bang. Ik begrijp je volkomen en hoop dat deze moeilijke periode snel zal overgaan zodat we eindelijk terug van onze dochter kunnen genieten. En ja indien het niet betert ben ik ook van mening dat ze dan maar alleen moeten gaan wonen. Al heb ik dit liever niet...

Dan zou ik maar gauw

stoppen met chauffeur zijn, lijkt je ook niet? Je bent toch gekke Henkie niet? Helpt ze wel in huis? Anders zou ik er snel klaar mee zijn.
Ik heb best begrip voor je los willen maken en een eigen leven leiden maar er zijn echt grenzen hoor