Ouder zijn met pubers

Het is óók lastig. Ze doen lastig omdat ze het zelf ook lastig hebben. Een vriend gaf me ooit als advies mee: choose your battles. Ga alleen die aan als je wat kan bereiken. Ben er niet goed in maar het helpt wel om m‘n mond te houden en de sfeer er een beetje in te houden. 
Waar ik volledig mee vast loop is het opruimen of het principe ‚kijk nog even om voordat je een ruimte uit gaat‘. Dan hou ik daar mijn mind maar over (het helpt toch niet om er iets van te zeggen) tot de emmer overloopt. Oh… was ik maar van teflon….

Ik heb ook dat gevoel,…mijn zoon is 19 jaar doet wat hij moet maar leeft zijn leven in ons huis en is nooit echt aangenaam of vriendelijk.Als hij moet douchen op een bepaald uur dan moeten wij ons maar schikken.Hij doet bodybuilding dus doet zijn eigen eten klaar maar vraagt nooit eens wanneer het past om de keuken te gebruiken … wij moeten ons maar aanpassen.Uiteraard geregeld woorden hierover.Hij doet niks verkeerd op zich maar er is nooit eens een gezellig moment of een leuke babbel.

Mijn dochter van 17 pubert voor de moment weer hard ik had even gedacht dat het wat voorbij was maar de laatste tijd toch weer veel problemen waardoor ik vaak zaag en (volgens haar) 345692 keer hetzelfde zeg ja ik weet het tieners zijn allergisch aan gezaag maar het is moeilijk om niks te zeggen als ze overal hun laars aan lappen.

Er is zelden nog eens een leuk ontspannend moment.Als ik haar naam op mijn telefoon zie verschijnen krijg ik al kippenvel bij wijze van spreken.Als ze klein zijn heb je ook moeilijke momenten maar dan zijn de leuke momenten er die dat opvangen.Ik voel me ook een mislukking op het vlak van opvoeden.

Iemand schreef " Pick your battles" . Mee eens, maar als mijn kind op mij gescholden had was het echt niet acceptabel geweest. Noors zijn ok, ongezellig kan, maar zoals als "k....ijf"" had gelijk gevolgen gehad. Je scheld ze ook niet de huid vol neem ik aan? Grenzen moeten er blijven, ook voor hun eigen bestwil. En kunnen ze niet gezellig zijn? Nou hop naar de eigen kamer en terugkomen wanneer het wel kan.
SIni

ik las ouders zijn net pubers 

maar wat rot dat het zo gaat 
Heb je je verdiept in pubers ? 
hoe je daar het beste mee om kan gaan
En is er nog een vader ?

Mijn moeder riep altijd: 
"Het ergste wat je kan doen is een puber gelijk geven!" 🤣
Ik herinner me wel dat ze naar me luisterde en we praatten soms over school enzo, voor zover dat ging want ik sloot me bijna volledig af van haar als puber. Schelden deed ik ook niet dus. 
Mijn dochter riep ook wel dat ik me er niet mee moest bemoeien of dat ik niet moet zeuren. Dan antwoordde ik maar dat ze de dingen dan buiten mijn gezichtsveld moest houden of aan iemand anders moest vertellen. Of dat nou pedagogisch zo handig is weet ik niet, maar het is wel overgegaan in de loop van de jaren. 
Nu is ze 21 en op kamers. Als ze bij mij is floept er nog wel eens iets dergelijks uit. Dan zeg ik dat ze maar weer snel terug moet naar haar eigen stek, en daar moet ze dan ook wel weer om lachen. Het brein is nog niet helemaal volgroeid zeg maar. En ik blijf nog even een zeurende ouder natuurlijk
Die van "pick your battles" is een goeie. Schelden is altijd no go geweest, maar heel zelden meegemaakt trouwens. 

Pubers kunnen zichzelf nog niet reguleren.  En naar mijn mening kun je daar als ouder tot een bepaald punt begrip voor hebben, maar mag je ook duidelijk grenzen stellen.  Dus enerzijds je inderdaad niet teveel overal mee bemoeien en ze de vrijheid geven om zelf achter dingen te komen.  Maar anderzijds hoef je geen scheldwoorden te gedogen. 

Ik heb wel eens gehoord dat de pubertijd met opzet zo heftig is, zodat je het daarna niet meer zo heel erg vindt dat ze uit huis gaan Verder zou ik gewoon trachten om dingen niet zo persoonlijk op te vatten.  Jij kan als het goed is jezelf wel reguleren, dus af en toe diep in- en uitademen en eens buiten gaan uitwaaien. 

Af en toe is het even niet zo leuk, dat is heel herkenbaar. Ik was, hoe enorm ik haar ook mis, ook erg opgelucht toen mijn oudste dochter uit huis ging. Twee koninginnen in één korf, zo voelde het. Ik ben de baas in het huishouden, maar zij wilde dat ook zijn. Dat wrong.
Nu heeft ze al jaren haar eigen bedoening met haar vriend en we kunnen het prima vinden, maar als ze hier bij ons is zal ze geen vinger oplichten om mee te helpen. Nouja, die strijd ga ik niet aan. Bezoek hoeft ook niet mee te helpen tenslotte.
Met de andere drie is het ook best schipperen, het is hier soms net een studentenhuis en mij man en ik zeggen vaak tegen elkaar dat het wel een begeleid wonen huis voelt. We staan altijd voor ze klaar en natuurlijk doen zij ook wel dingen in het huishouden of passen eens op de hond etc, maar als wij met zijn 2en en de hond een weekend weggaan zijn ze alle drie opgelucht. Eigenlijk (zie ook het topic over het thuiswerken) hebben we hier voortdurend een stille strijd om het huis. Tijd dat ze op zichzelf kunnen wonen.
Die ondankbaarheid en brutaliteit wordt hopelijk bij jouw kinderen nog wel minder, dat was hier rond hun 15-17 ook best naar af en toe en gaf soms flink strijd maar daar groeiden ze allemaal behoorlijk overheen. Wij laten ze ook behoorlijk hun eigen gang gaan naarmate ze ouder worden en dan heb je er minder werk aan, maar als een kind onaardig is dan zeggen we daar echt wel wat van. Zou ik bij een collega ook doen. Wie groot wil zijn, moet zich ook groot gedragen. 
Echt advies heb ik niet, het is een lastige tijd en soms zijn ze inderdaad helemaal niet leuk. Het is door ploeteren tot het weer even wat makkelijker wordt, en ondertussen ook oog houden voor de leuke dingen.
Oh, en natuurlijk ook goed naar jezelf kijken. Ik ben zelf ook niet altijd leuk en daar moest ik ook echt op gaan letten, dat ik makkelijk sneren uitdeelde, liep te zeuren of steeds met werk kwam op momenten dat ze net iets anders aan het doen waren.
Wij proberen vooral veel waardering voor elkaar uit te spreken, dat is best een goede gewoonte die wat oefening vraagt. En verder zien onze kinderen genoeg voorbeelden van hoe enorm veel slechter het kan, niet alle vrienden hebben een prettige thuissituatie (lees: mishandeling, vechtscheiding, verwaarlozing). Dus ze waarderen het enorm thuis.

Poekewiki schreef op 09-03-2023 om 10:19:

Ik heb wel eens gehoord dat de pubertijd met opzet zo heftig is, zodat je het daarna niet meer zo heel erg vindt dat ze uit huis gaan  

Mijn oudste ging een paar jaar terug ook opeens heel naar doen. Op alles kritiek, er deugde helemaal niets meer aan zijn hele jeugd. Ik begreep het niet en het paste ook helemaal niet bij hem om zo te doen. Ik vond het pijnlijk. 

Tot ik mij realiseerde dat hij dit nodig had om zich los te maken van ons en op eigen benen te gaan staan. Toen kon ik het ook veel beter 'hebben' en raakte het mij niet zo persoonlijk. 

Inmiddels is hij 22 en is het contact weer helemaal goed. Hij woont vanwege gebrek aan woonruimte wel weer thuis maar dat is gewoon heel gezellig (scheelt wel dat hij ca. helft van het jaar voor zijn werk in het buitenland is, dat wel. Haha)

Je hoeft niet alles te pikken hoor! Zeker niet uitgescholden worden, maar eigenlijk is een 'hou je mond' van mijn kind ook al te veel hoor. Zo ga je niet met elkaar om.
Ik zou dan ook in de situatie dat dat wel zo gaat duidelijk laten merken dat dat me niet zint en er over proberen te praten. Als dat niet helpt zou ik in staking gaan m.b.t. allerlei dingetjes in huis. 
Want ik zou me extra een sloof voelen als je je aan de ene kant laat uitschelden en respectloos behandelen terwijl je anderszijds nog van alles voor ze doet ook.

Bij ons is "Shut up Dad!" een heel regelmatig gehoorde uitdrukking. En ik gebruik het tegen ze, door ze nét even voor te zijn met die opmerking 😆
Mijn kinderen zijn beginnende pubers, maar ik kan me de frustratie voorstellen. Proberen los te laten, denk ik. Op andere momenten met ze in gesprek gaan.

En de 'tegeltjeswijsheid': Je weet wanneer de pubertijd echt is begonnen... wanneer ouders vervelend beginnen te doen. 😅

Ik vind opmerkingen als “ hou je mond” en “ik bepaal zelf” eigenlijk best ver gaan. Ook een puber kan en moet leren dat bepaalde opmerkingen consequenties hebben.
Ik vind het soms opmerkelijk hoeveel begrip er is voor “het zijn nu eenmaal pubers”.
Een bepaalde mate van vrijheid zodat de puber de wereld kan ontdekken vind ik logisch. Maar een grote bek en weigeren rekening te houden met je ouders en andere huisgenoten is wat mij betreft niet normaal, ook niet als je puber bent.
Oorzaak en gevolg is iets wat iedereen moet leren. Dus als een puber vindt dat hij/ zij alles zelf kan bepalen, denkt een grote bek te kunnen hebben dan zitten daar gevolgen aan vast wat mij betreft.

Koko67 schreef op 09-03-2023 om 11:42:

Dus als een puber vindt dat hij/ zij alles zelf kan bepalen, denkt een grote bek te kunnen hebben dan zitten daar gevolgen aan vast wat mij betreft.

Dat vind ik dus nogal lastig. Je kan niet meer zomaar dingen afpakken, je kan ze niet meer voor een time out op de gang zetten of op hun kamer (als ze je time out respecteren, is het al een wonder). Consequenties zijn gelimiteerd ook in effect want iets kan ook een aanleiding zijn om een heel weekend met figuurlijke middelvinger attitude door te brengen. 

(Overigens, hoor ik van vriendinnen met zonen en dochters dat dochter veel erger kunnen puberen).

Welke consequenties gebruiken jullie?
Hoe hou je de humor erin (soms alleen al voor jezelf). 

Koko67 schreef op 09-03-2023 om 11:42:

Ik vind opmerkingen als “ hou je mond” en “ik bepaal zelf” eigenlijk best ver gaan. Ook een puber kan en moet leren dat bepaalde opmerkingen consequenties hebben.
Ik vind het soms opmerkelijk hoeveel begrip er is voor “het zijn nu eenmaal pubers”.
Een bepaalde mate van vrijheid zodat de puber de wereld kan ontdekken vind ik logisch. Maar een grote bek en weigeren rekening te houden met je ouders en andere huisgenoten is wat mij betreft niet normaal, ook niet als je puber bent.
Oorzaak en gevolg is iets wat iedereen moet leren. Dus als een puber vindt dat hij/ zij alles zelf kan bepalen, denkt een grote bek te kunnen hebben dan zitten daar gevolgen aan vast wat mij betreft.

Het is nogal afhankelijk van de context van deze opmerking. Als het een reactie is op het is bedtijd dan is dat anders dan wanneer het gaat over lege verpakkingen laten rondzwerven in gezamenlijke ruimtes. In het eerste geval moet de ouder ook leren loslaten en zelf laten ervaren dat op tijd op staan dan moeilijker is. Dan heeft de puber gelijk hij wordt zelf verantwoordelijk voor zijn eigen leven. Je zult dan meer moeten gaan uitleggen waarom iets je raakt, bezorgd maakt etc en minder dwingend domweg regels opleggen.

Koko67 schreef op 09-03-2023 om 11:42:

Ik vind het soms opmerkelijk hoeveel begrip er is voor “het zijn nu eenmaal pubers”. Een bepaalde mate van vrijheid zodat de puber de wereld kan ontdekken vind ik logisch. 

Mocht ik die indruk gewekt hebben: dat is zeker niet mijn standpunt.
Zoals Koko67 zegt: enige vorm van onderzoekend vermogen is prima. Pubers zoeken de grenzen op; dus moeten er ook grenzen zijn...

Ik probeer TO alleen de tip te geven dat die grenzen wellicht anders liggen dan toen ze 6 of 8 jaar waren (minder strickt en pubers hebben ook in zeker mate inspraak in hoe dingen in huis geregeld worden). Proberen de puber compleet in het gareel te houden, kost tomeloze energie en die 'wedstrijd' ga je op dat moment verliezen. Dus zou ik zeggen: laat ze even gaan (binnen bepaalde grenzen) en ga op een beter moment de discussie aan.

Maar genoeg is ook genoeg. Als de grens bereikt is, moet er ook STOP gezegd worden. Jij bent nog altijd de ouder en, tot op zekere hoogte, de baas in huis.