Onder gewicht
Mijn dochter van 13 168 cm is 33 kilo noemaal is dat 45 kilo wat te doen help
Zijn lichamelijke oorzaken uitgesloten? Ik ken meerdere verhalen van jongeren waarbij er iets lichamelijks aan de hand was. Op deze leeftijd is de eerste gedachte een eetstoornis maar laat andere opties ook onderzoeken. Professionele hulp is sowieso geen overbodige luxe lijkt mij.
Bloedprikken kan niet veel kwaad en het is goed om iets medisch uit te sluiten. Maar verder zou ik zo snel mogelijk erachter proberen te komen wat de oorzaak is. Want een eetstoornis moet denk ik heel anders worden aangepakt dan 'gewoon' ondergewicht. Mijn jongste heeft ook ondergewicht, maar daar zit verder niet zo veel achter dan vergeten te eten of niet zo'n hongerprikkel hebben. Daar helpt het dus om regelmatig even te herinneren. Maar ik kan me voorstellen dat die aanpak bij een eetstoornis juist averechts werkt omdat het als dwingend wordt ervaren.
Madalief58 schreef op 13-10-2022 om 09:26:
ze is vandaag thuis omdat ze moe is zal ik evt. Naar de spoed eisende hulp gaan om bloed te prikken ( de huisarts. Neemt ons voor de rest niet heel sirieus )
De huisarts wilde het blijkbaar eerst aanpakken alsof het geen eetstoornis was, maar gewoon te weinig eten. Heel erg naïef, bij zo'n gevaarlijk laag gewicht. Maar aangezien ze nog steeds niet eet, is het duidelijk wel een eetstoornis.
Realiseer je je dat anorexia een dodelijke ziekte is? Maak stampij bij de huisarts, eis dat er nu ingegrepen wordt. Je wilt niet dat ze hieraan overlijdt.
Als je naar de SEH gaat, hoop je dan dat ze meteen opgenomen wordt? Misschien werkt dat, ik weet het niet.
Beril schreef op 13-10-2022 om 09:49:
Zijn lichamelijke oorzaken uitgesloten? Ik ken meerdere verhalen van jongeren waarbij er iets lichamelijks aan de hand was. Op deze leeftijd is de eerste gedachte een eetstoornis maar laat andere opties ook onderzoeken. Professionele hulp is sowieso geen overbodige luxe lijkt mij.
Dit inderdaad! Ik heb vroeger ook ernstig ondergewicht gehad en geen honger en misselijk. Iedereen zei dat ik wel een eetstoornis moest hebben, zelfs de huisarts.
Uiteindelijk bleek ik gewoon iets onder de leden te hebben.
Eten kun je ook zonder hongerprikkel. Ik heb af en toe dat ik gewoon een paar dagen geen honger voel. Ik eet dan wel (minder dan normaal, dat wel) omdat ik weet dat ik moet eten. Als je leven in gevaar is en je niet meer normaal kunt functioneren is 'geen honger' of 'vergeten te eten' geen valide argument meer.
Uiteraard is het goed om alle opties te onderzoeken, maar dit moet wel serieus genomen worden.
Hee dank voor het meedenken
mijn kind woog normaal 45 kilo
En de reden dat ik naar de seh wil bloedprikken is om te weten hoe haat waardes zijn en evt kunnen weten of het toch iets lichamelijks is en ik realiseer me heel goed dat ondergewich dodelijk is ik heb zelf vroeger meerdere eetstoornissen gehad kreeg uiteindelijk ook 11 maanden lang sondevoeding ik wil dat dit bij haar niet gebeurd mijn hart heeft er ook schade aan toen ik in het zieken huis lag lag ik aan een monitor mijn hartslag was snachts tussen de 43 en 36! Dat ik heb het overleefd is een wonder heb dit verhaal nog nooit aan mijn dochter verteld ook niet aan mijn man trouwens ( moet ik het toch wel doen )
Met haar eerdere 45 kilo zat ze ook al niet heel hoog natuurlijk. In hoeveel tijd is ze van 45 naar 33 kilo gegaan?
in zon 2-3 maanden
Tjee zeg, dat is wel heel erg snel. En de huisarts doet niets? Is er eerder überhaupt bloedonderzoek gedaan? Doorverwijzing naar interne geneeskunde of gastro-enterologie?
Tijd om door te pakken
Bel de huisarts en neem haar mee .
zoveel gewicht in zo’n korte tijd verliezen is echt niet ok. Huisarts dus, vandaag nog. Met het complete verhaal, dus hoeveel gewicht eraf is, in hoeveel tijd.
Niets geheim houden (zoals je eigen eetstoornis voor je eigen man), maar alles op tafel leggen. Plus dat je je heel erg zorgen maakt omdat ze geen enkele energie meer heeft. Dát is de boodschap voor de huisarts. Bij een oplossing die dat niet is (zoals bijvoeding), nogmaals benadrukken dat dat niet werkt en ze alleen maar meer gewicht verliest.
De SEH is echt heel veel stappen verder en niet meteen handig. Of nodig, want je maakt je weliswaar heel veel terechte zorgen, maar het is niet dat het ineens levensbedreigend is. Dan krijg je de discussie daar aan de balie - daar wordt niemand beter van. De huisarts is in Nederland de entree tot veel meer zorg, en ook daar heb je snel de uitslag van het onderzoek en/of toegang tot een gespecialiseerde kinderarts of internist.
Wuift de huisarts het nog steeds weg, of ben je daar bang voor, dan heb ik een belachelijke tip die hier werkt; laat de vader van het kind mee gaan. Laat hem uitleggen hoeveel gewicht in korte tijd plus dat er niets meer over is van je dochter en dat jullie je heel erg zorgen maken. En pa is misschien iets minder gevoelig voor bepaalde oplossingen dan jij met je eigen historie.
Een knappe huisarts die met zo’n verhaal nog steeds denkt dat het met vieze bijvoeding opgelost is.
Madalief58 schreef op 13-10-2022 om 10:11:
in zon 2-3 maanden
Jeetje. Dan zsm terug naar de huisarts en aandringen op een doorverwijzing. De eerste stap lijkt me te kijken of het een lichamelijke of psychische oorzaak heeft.
En het lijkt me verstandig als je de huisarts inlicht over jouw verleden met eetstoornissen.
Madalief58 schreef op 13-10-2022 om 10:05:
Hee dank voor het meedenken
mijn kind woog normaal 45 kilo
En de reden dat ik naar de seh wil bloedprikken is om te weten hoe haat waardes zijn en evt kunnen weten of het toch iets lichamelijks is en ik realiseer me heel goed dat ondergewich dodelijk is ik heb zelf vroeger meerdere eetstoornissen gehad kreeg uiteindelijk ook 11 maanden lang sondevoeding ik wil dat dit bij haar niet gebeurd mijn hart heeft er ook schade aan toen ik in het zieken huis lag lag ik aan een monitor mijn hartslag was snachts tussen de 43 en 36! Dat ik heb het overleefd is een wonder heb dit verhaal nog nooit aan mijn dochter verteld ook niet aan mijn man trouwens ( moet ik het toch wel doen )
Hoe is jouw relatie met voeding nu?
Onbewust krijgen kinderen ook veel mee van hoe hun ouders met voeding omgaan. En juist nu zou ik dit verhaal gaan delen met zowel je man als je dochter en professionele hulp zoeken.
Rosehip schreef op 13-10-2022 om 10:34:
[..]
Jeetje. Dan zsm terug naar de huisarts en aandringen op een doorverwijzing. De eerste stap lijkt me te kijken of het een lichamelijke of psychische oorzaak heeft.
En het lijkt me verstandig als je de huisarts inlicht over jouw verleden met eetstoornissen.
Dat kan wel 2 kanten opgaan. Ik heb zelf meegemaakt dat ik daardoor niet/minder serieus werd genomen.. Ik heb een ziekte en zag dezelfde symptomen bij dochter, ik wist zeker dat ze het had (klopt ook achteraf). Maar 1 arts zei telkens dat ik teveel gefocust was en dingen zag die ik 'wilde' zien. Mijn problemen op haar projecteerde etc.. Nu zeg ik niet dat dit een normale reactie is van artsen maar misschien wel iets om bewust van te zijn.
Overigens zijn al deze dingen (zoveel afvallen in zo'n korte tijd) echt wel reden om te laten onderzoeken dus ik neem aan dat de huisarts dit wel goed gaat oppakken.
Veel succes!
Biebel schreef op 13-10-2022 om 10:33:
zoveel gewicht in zo’n korte tijd verliezen is echt niet ok. Huisarts dus, vandaag nog. Met het complete verhaal, dus hoeveel gewicht eraf is, in hoeveel tijd.
Niets geheim houden (zoals je eigen eetstoornis voor je eigen man), maar alles op tafel leggen. Plus dat je je heel erg zorgen maakt omdat ze geen enkele energie meer heeft. Dát is de boodschap voor de huisarts. Bij een oplossing die dat niet is (zoals bijvoeding), nogmaals benadrukken dat dat niet werkt en ze alleen maar meer gewicht verliest.
De SEH is echt heel veel stappen verder en niet meteen handig. Of nodig, want je maakt je weliswaar heel veel terechte zorgen, maar het is niet dat het ineens levensbedreigend is. Dan krijg je de discussie daar aan de balie - daar wordt niemand beter van. De huisarts is in Nederland de entree tot veel meer zorg, en ook daar heb je snel de uitslag van het onderzoek en/of toegang tot een gespecialiseerde kinderarts of internist.
Wuift de huisarts het nog steeds weg, of ben je daar bang voor, dan heb ik een belachelijke tip die hier werkt; laat de vader van het kind mee gaan. Laat hem uitleggen hoeveel gewicht in korte tijd plus dat er niets meer over is van je dochter en dat jullie je heel erg zorgen maken. En pa is misschien iets minder gevoelig voor bepaalde oplossingen dan jij met je eigen historie.
Een knappe huisarts die met zo’n verhaal nog steeds denkt dat het met vieze bijvoeding opgelost is.
Dit. En niets anders.
