Niet klaar voor buitenlandse reis

EvaM4 schreef op 21-10-2022 om 23:27:

[..]

Normaal doe ik dat ook omdat ik ook vind dat ze teveel binnen zit, het maakt wel dat het nu opeens een groot verschil is van amper buitenkomen naar Italië. Maar je hebt daar zeker een punt hoor. Haar operatie aan de rug is ook nog maar van vorig jaar dus ja, daar ben ik nog steeds bang dat er toch iets moest misgaan. Ze is heel introvert en heeft niet veel vrienden maar wel een paar en ze volgt al 5 jaar muziekles (gitaar). Haar zus is 16 en die is amper thuis dus het is echt niet dat het aan de opvoeding kan liggen ofzo. 🤔 En die had 2 jaar terug dezelfde operatie.

Waar ben je precies bang voor? 

Je kan haar niet het hele leven beschermen.... en dit is juist een kans om  iets vaan de wereld te zien.....

Heb hier een kind met een cerebraalparese,en die sturen we juist mee met  allerlei reisjes.... Hij word dan gewoon als deelnemer gezien,en niet als die "zielige jongen"...

EvaM4 schreef op 21-10-2022 om 23:36:

[..]

Vooral dat moest er toch iets gebeuren, ik er niet zomaar meteen kan zijn denk ik.

En wat zou er gebeuren waar jij bij moet zin?

EvaM4 schreef op 21-10-2022 om 23:36:

[..]

Vooral dat moest er toch iets gebeuren, ik er niet zomaar meteen kan zijn denk ik.

Er zijn toch docenten bij? En klasgenoten? Die kent ze toch? Het is geen groepsreis met volkomen vreemden. Als ze op excursie gaan naar de andere kant van het land kun je er ook niet à la minute zijn. Dat hoeft ook niet. 
Die operatie en andere medische dingetje zijn heel vervelend, maar niet iets wat spontaan verandert. Je hebt er geen invloed op en ze kan niet opeens meer als jij erbij bent. Als er dingen zijn waar rekening mee gehouden moet worden, dan communiceer je dat vooraf aan de begeleidende docent of beter nog, laat je haar dat zelf doen.
Juist met beperkingen is het belangrijk om te leren grenzen aan te geven en hulp te vragen. Als jij dat voor haar blijft doen, leert ze dat niet zelf.
Op een vervolgopleiding ben jij geen partij meer. Daar wordt ook een bepaalde zelfstandigheid van studenten verwacht. Laat haar daar naartoe groeien, ervaren dat het goed gaat en zelfvertrouwen ontwikkelen.

Wees trots op je dochter dat ze naar dat event gaat, vooral als ze niet vaak weg is.
lijkt me eigenlijk best wel een leuk event, in combinatie met de spellenbeurs ernaast. En maart, dat duurt nog een half jaar, tijd zat om te wennen aan het idee dat je dochter geen suikerpopje is wegens die operaties. En dat zou je eigenlijk moeten weten als je haar jongere zus, met dezelfde operatie, wel de ruimte geeft om weg te gaan. Laat de oudste losser zodat ze niet al bij voorbaat gaat denkend at zij niet kan wat jongere zus wel kan

Herkenbaar hoor. Hier ook een oudste met medische problemen. De andere kinderen die een stuk jonger zijn maak ik me veel minder zorgen om en laat ik veel vrijer! 

och dat je dit voelt is niet zo gek denk ik. Ik kan me voorstellen dat het spannend is, dat is ook helemaal niet erg. Je laat haar gewoon gaan zeg je. Als je je angst niet aan haar laat zien is er niet zo'n probleem denk ik. Loslaten is ook gewoon een lastig iets en soms gaat dat voor ouders eigenlijk in iets te grote stappen. Laat dat dan wel iets zijn waar je zelf mee moet dealen (met je partner of misschien praat je erover met vriendinnen) en niet je dochter. 

EvaM4 schreef op 21-10-2022 om 23:36:

[..]

Vooral dat moest er toch iets gebeuren, ik er niet zomaar meteen kan zijn denk ik.

Ik ben het met MamaE eens. 
Er zijn volwassenen bij. Vertrouw daarop, ze kennen haar voorgeschiedenis want ze zat daar al op school toen ze geopereerd werd.Je hebt t met jongste niet die dezelfde operatie  heeft gehad? Wat is het verschil? 
Zoon met hartafwijking ging al jong zelf op vakantie met vrienden. Ja dat is loslaten2.0 maar je kunt niet meer doen dan zorgen dat hij en vrienden weten hoe te handelen als….  En dat neemt niet weg dat ik altijd blij was als  vakantie weer voorbij was hoor. Maar je leert zo wel.

Veel scholen gaan ook al eerder naar het buitenland. Ik ging op mn 14e 6 dagen naar spanje met school en had geen telefoon toentertijd. Mijn ouders wachtten gewoon die 6 dagen af tot ik weer thuis was waarna ik kon vertellen hoe het was. 

Ik heb ook wel moeite gehad met loslaten, en soms nog steeds. Toen dochter met de middelbare school naar het buitenland ging vond ik dat spannend. 
Toen ze op haar 17e op kamers ging 200km bij ons vandaan moest ik de eerste maanden ook wennen. Het idee dat je er niet 1-2-3 bent als er iets is. Maar ik weet ook dat dat mijn “probleem” is. Ik zie wat vaker beren op de weg, mijn man heeft dat helemaal niet. 
En nu zit ze 5 maanden helemaal alleen in Azië voor haar studie op haar 20e. 
Dat is weer een nieuwe fase van loslaten. 

Tijd om met jezelf aan de slag. Je dochter red haar wel, ook als jij er niet bij bent. Misschien juist veel beter dan jij denkt. 

Vertrouw haar, dat is een groot kado die je haar kunt geven. 

Logisch dat je wat later begint met loslaten, als je dochter tot nu toe zelden weg ging. En ik begrijp ook dat een aandoening het niet makkelijker maakt. 

Maar het gaat wennen hoor. Je zal zien dat je dochter prima haar verantwoordelijkheden kan nemen, ook de extra verantwoordelijkheid voor het omgaan met haar aandoening. 

(De cosplay-community is trouwens ontzettend leuk! Ik hoop dat ze er vrienden maakt!)

ai... Ik sjeesde op m'n 13e al heel Nederland door met een tiener tour kaartje. Op m'n 16e ging ik op kamers en een week met de meiden in de bus naar Salou... Let it go!
Ze gaat een geweldige reis maken en ze kan je altijd bellen!