Niet klaar voor buitenlandse reis
Mijn dochter is 17 en zit in haar laatste jaar. In Maart gaan ze met de klas naar Italië, ik vind dat wel heel ver ineens. ik ben niet zomaar even snel daar als er iets is. ze gaat morgen naar een groot event in een grote stad en dat benauwd mij al enorm 😱
Is dit normaal of moet ik echt gewoon gaan lossen? het is mijn oudste dochter dus de eerste die richting volwassenheid gaat. Nog mensen die moeite hebben met dat 'lossen'?
EvaM4 schreef op 21-10-2022 om 23:36:
[..]
Vooral dat moest er toch iets gebeuren, ik er niet zomaar meteen kan zijn denk ik.
Probeer ook aan het idee te wennen dat je dochter nu op een leeftijd komt en er gebeurd iets, ze jou er ook niet meer bij wil hebben en het zelf wil oplossen. Iets wat ook normaal is voor de leeftijd. En bij zo'n schoolreis gaan begeleiders mee dus mocht er iets gebeuren is ze niet alleen.
Mijn dochter ging op die leeftijd ook met school naar Italië. Ze had een geweldige week waar ze met genoegen op terug kijkt.
Maar je maakt je zorgen om de rug van je dochter. Waarom neem je dan geen contact op met de mentor zodat de begeleiding het weet en tijdens de reis aan haar vraagt of ze de activiteiten trekt.; extra paar ogen, al is het maar voor jouw geruststelling omdat je weet dat ze het niet snel zal aangeven.
Wat je eventueel zou kunnen doen is voor jezelf eens bedenken waar je bang voor bent en hoe dat opgelost zou kunnen worden. Vaak bedenk je dan ook wel dat ze dat zelf, of met behulp van klasgenoten of de begeleiding kan oplossen. Of ze kan desnoods zelfs nog naar huis bellen.
Maar ik snap je wel hoor, alle ouders hebben deze gevoelens gehad, sommige al met een kind van 13 jaar en sommige met een kind van 17 jaar, het is net hoe snel het zich ontwikkeld en hoe avontuurlijk je kind is. Maar een ding moet je voor ogen houden, het gaat wennen en op een gegeven moment heb je echt vertrouwen dat ze hun eigen problemen kunnen oplossen.
Hier een kind dat met een vriendin naar Spanje zou gaan. Belt ze op dat ze haar vlucht gemist had, maar niet getreurd ze hadden meteen al een nieuw ticket gekocht en konden een uur later alsnog. (dit was nog voor de toestand met Schiphol van de laatste maanden, toen het haar overkwam was het missen van een vlucht nog een bijzonderheid, en het was hun eigen schuld want ze hadden gewoon niet op de tijd gelet)
Voorheen zou ze in paniek naar mij hebben gebeld en nu hadden ze samen praktisch gereageerd van 'oke, super dom dit, laten we kijken of we een ander ticket kunnen boeken' en dat lukte.
Het is nog de vraag of het doorgaat. Mijn dochter heeft net voor de derde keer ingeschreven voor een buitenlandse schoolreis. Eerste keer was in 3 mavo en ging niet door ivm Corona (2020). Tweede keer (2022) werd een binnenlandse reis. Nu voor de tweede keer 4 havo en weer een nieuwe poging voor 2023. Dan is ze inmiddels 18 en verwacht ik dat ze tegen die tijd al zelf een keer alleen naar het buitenland is geweest. Ze wil met haar neef naar Duitsland als ze beide (of een van hen) een rijbewijs hebben.
Ik lig er niet wakker van. Als er iets gebeurt, ben ik er ook met een paar uur.
MMcGonagall schreef op 22-10-2022 om 11:47:
Het is nog de vraag of het doorgaat. Mijn dochter heeft net voor de derde keer ingeschreven voor een buitenlandse schoolreis. Eerste keer was in 3 mavo en ging niet door ivm Corona (2020). Tweede keer (2022) werd een binnenlandse reis. Nu voor de tweede keer 4 havo en weer een nieuwe poging voor 2023. Dan is ze inmiddels 18 en verwacht ik dat ze tegen die tijd al zelf een keer alleen naar het buitenland is geweest. Ze wil met haar neef naar Duitsland als ze beide (of een van hen) een rijbewijs hebben.
Ik lig er niet wakker van. Als er iets gebeurt, ben ik er ook met een paar uur.
Als ze maar een goede reisverzekering hebben...
Loslaten gaat niet altijd vanzelf, maar de stapjes die je dochter zet zijn nog maar hele kleine. Probeer jezelf vooral te wijzen op dat die medische achtergrond meer bij jou speelt dan bij haar. Wat ze heeft klinkt niet als levensbedreigend, hooguit als ongemakkelijk of lastig.
Je doet je dochter het meest een plezier als je haar vanaf nu vooral begeleidt in het zelf oplossen. Als ze bv straks belt dat er geen bus is, spring niet meteen in de auto en laat haar zelf een oplossing bedenken. Ons jongste kind heeft ons de afgelopen tijd al meermalen verrast door in een potentieel gedoe situatie, zelf een oplossing te bedenken. Dat stimuleert kind om het volgende keer weer zelf op te lossen en maakt loslaten voor mij wat makkelijker.
(Wat daarbij hielp is dat kind €50 in haar telefoon heeft die ze van mij mag gebruiken in noodsituaties zonder te overleggen. Voor zichzelf of een vriend. Plus de afspraak dat als het echt niet anders kan, ik kind alsnog kom halen. Tuurlijk mooperend, maar ik ben er wel. Die gedachte heeft kind zoveel vertrouwen gegeven dat beide nog niet gebruikt zijn)
_Anoniem_ schreef op 22-10-2022 om 11:32:
Wat je eventueel zou kunnen doen is voor jezelf eens bedenken waar je bang voor bent en hoe dat opgelost zou kunnen worden. Vaak bedenk je dan ook wel dat ze dat zelf, of met behulp van klasgenoten of de begeleiding kan oplossen. Of ze kan desnoods zelfs nog naar huis bellen.
Precies, zet je angst om in actie. Bedenk alles wat er kan gebeuren en bedenk hoe dat opgelost kan worden zonder dat jij er naast staat. Bedenk ook dat als dat hier zou gebeuren wat JIJ dan toevoegt. Serieus, niks waarschijnlijk. Daar moet medische hulp bij komen, jij kan niks anders wat een klasgenoot of leerkracht niet kan en als je wel wat bedenkt dan zet je dat op een lijstje en bespreek je dat een maand voor de reis met je dochter. En zet het dan ook van je af. Je beperkt je kind, je brengt deze gevoelens op haar over en je ligt er zelf ook wakker van. Waarvoor eigenlijk?
Jouw zorgen maken meer kapot dan haar deze ervaringen door te laten maken. Je maakt je kind onzeker door dit niet onbezorgd te laten gebeuren.
Poezie schreef op 22-10-2022 om 13:08:
Jouw zorgen maken meer kapot dan haar deze ervaringen door te laten maken. Je maakt je kind onzeker door dit niet onbezorgd te laten gebeuren.
Ik vind dat je een beetje overdrijft. Het is niet zo dat TO haar kinderen thuis houdt hè? Ongerust zijn de eerste keer dat je onervaren kind zelf iets nieuws onderneemt, is helemaal niet zo gek. Dat heb je als ze als kleuter voor het eerst ergens gaan spelen, als ze voor het eerst naar de middelbare school fietsen, als ze voor het eerst 's avonds gaan stappen ... gaat vanzelf over.
Ik zie geen aanleiding om te denken dat TO's ongerustheid buitenproportioneel is en dingen stuk maakt. Dat haar dochter wat aan de late kant is met zelfstandig dingen ondernemen, heeft andere redenen.
yette schreef op 22-10-2022 om 13:41:
[..]
Ik vind dat je een beetje overdrijft. Het is niet zo dat TO haar kinderen thuis houdt hè? Ongerust zijn de eerste keer dat je onervaren kind zelf iets nieuws onderneemt, is helemaal niet zo gek. Dat heb je als ze als kleuter voor het eerst ergens gaan spelen, als ze voor het eerst naar de middelbare school fietsen, als ze voor het eerst 's avonds gaan stappen ... gaat vanzelf over.
Ik zie geen aanleiding om te denken dat TO's ongerustheid buitenproportioneel is en dingen stuk maakt. Dat haar dochter wat aan de late kant is met zelfstandig dingen ondernemen, heeft andere redenen.
Ieder kind heeft het vertrouwen in eigen kunnen nodig om te kunnen groeien. Dat vertrouwen moet je gegeven worden door je ouders. Uit eigen ervaring: mijn ouders vroegen (en vragen zich soms nog steeds) af of ik de stappen die ik doe of wil doen wel aankan. Dat heeft mij ontzettend onzeker gemaakt en ik heb heel hard moeten vechten om daar vanaf te komen.
Onze zoon ging op die leeftijd, zelfs nog iets jonger, met school naar Londen, de dag ervoor had hij zijn voet bezeerd door een val en moest daardoor op krukken lopen. Is allemaal goed gekomen hoor. Zoals gezegd, er is begeleiding mee!
En de docenten zijn, mag ik aannemen, op de hoogte van de operatie van je dochter. Dus als het haar echt niet lukt om mee te doen met een activiteit of eerder moet afhaken, zal daar zeker wel begrip voor zijn.
Poezie schreef op 22-10-2022 om 13:54:
[..]
Ieder kind heeft het vertrouwen in eigen kunnen nodig om te kunnen groeien. Dat vertrouwen moet je gegeven worden door je ouders. Uit eigen ervaring: mijn ouders vroegen (en vragen zich soms nog steeds) af of ik de stappen die ik doe of wil doen wel aankan. Dat heeft mij ontzettend onzeker gemaakt en ik heb heel hard moeten vechten om daar vanaf te komen.
Eva schrijft ook dat haar jongere dochter van 16 amper thuis is. Die heeft blijkbaar al bewezen dat het goed gaat als ze de hort op is. Dus ik denk dat de betutteling wel meevalt. Het is gewoon bij elke nieuwe stap van elk kind even wennen en een stukje loslaten.
