Kind met narcisme? Ik weet het niet meer...

Ik moet dit echt even van me afschrijven en misschien hebben jullie ook wel tips etc.  Ik voel me als moeder (samen met mijn man erbij) erg eenzaam en alleen erin staan. Ik heb namelijk een narcistische schoonmoeder die bij de geboorte van mijn dochter dacht dat ze recht had op haar eerste kleinkind. ( Inmiddels is zij bijna 14) Schoonmoeder kreeg het voor elkaar om hulpinstanties te bellen voor mij , ze had de pesthekel aan me want ja ik was niet gelovig en zij wel. Ze haatte me en uitte dit in beschuldigingen en dat kleindochter beter bij haar af was. Iedereen geloofde haar ,want ze ging trouw naar de kerk en niemand denkt dat een gelovige vrouw liegt. Ze overtuigde mijn man er bijna van om mij te dumpen, zodat zij voor onze dochter kon zorgen. Gelukkig zag hij ook in hoe zijn moeder uiteindelijk was. Maar ze kreeg het dus voor elkaar om mijn dochter eens per week een hele dag te mogen hebben vanaf de geboorte. 

Toen mijn dochter ouder werd kreeg ze veel cadeautjes van oma en werd erg geprezen en hoefde ze van haar niks te eten wat ze niet lekker vond van schoonmoeder. Ze ging totaal tegen de opvoeding in. Mijn man kwam er achter dat ze mij bij mijn dochter compleet zwart maakte . " Mama is niet goed voor je" ," mama is slecht, je moet niet naar mama luisteren" ," geef mama maar overal de schuld van " " die blauwe plek op je knie is van mama he". Ik wilde alle contact verbreken, maar mijn man zag nog niet in  dat ze zwaar narcistisch is dus hij was nog welkom met de kids (later toen er nog 2 kwamen) maar ik niet. Ik wist te veel hoe ze was en ik was niet welkom 

Eenmaal op school gingen juffen doorvragen toen ze blauwe plekken op haar benen had en je raad het al ze zei dat ik de schuldige ervan was. Daarna gingen de juffen op dezelfde tour als oma door te zeggen , " die blauwe plek is van mama he" en ze zei gelijk overal ja op. Oma had contacten met mensen van school ( was christelijke school en ze konden elkaar van de kerk) Mijn (ons) leven was kapot.. 4 jaar lang heb ik maar enkele ( zeg maar letterlijk 2) juffen in vertrouwen kunnen nemen die ons wel geloofden. 

Oma trok haar in alles voor geen cadeautjes voor de rest , alleen voor haar. Zij mocht overal mee naartoe, de rest niet. Op verjaardagen liet ze haar gedrag niet merken en hing ze de lieve gastvrouw uit. Ze had alleen tussen neus en lippen door flauwe opmerkingen naar mij ( niemand zou het horen) , maar in voelde me wel rot. 

Schoonmoeder was ook al opgenomen in een rusthuis , omdat ze het te druk vond thuis. Ze had 2 thuiswonende kinderen. Regel was daar toen dat ze daarna wekelijks bij ons op de koffie zou gaan en zou praten met ons om contact te behouden. Die mensen wisten dat ze narcistisch was. Maar ze hield zich niet aan de regel. Alleen mijn man en oudste dochter waren welkom.

Wij hebben echt heel veel voor haar gedaan. Ik heb haar huis schoongemaakt toen ze in dat rusthuis zat. We hebben mijn mans broertje en zusje in huis genomen zodat ze daar geen omkijken naar had. We zijn met haar mee geweest naar de kerk omdat ze zich alleen voelde , waar ze ons bijna paar weken later  letterlijk verplichtte om daar belijdenis te doen te trouwen en zo snel mogelijk te dopen.  Ookal moest dat zonder mijn toestemming zei ze , ze zou het voor elkaar krijgen. 

Paar jaar terug hebben we uiteindelijk de knoop doorgehakt en alle contact verbroken na een paar jaar knipperlicht relatie tussen schoonmoeder en ons en stalkingen van haar kant Ze zette zelfs haar andere kinderen in om ons in de gaten te houden. Ze moest en zou alles weten  Het was niet meer te doen. In mijn ogen veel te laat ,maar ik wilde liever dat mijn man het zelf inzag. En dat zag die. Hij herkende alle symptomen van een narcist in haar. Zelfs met zijn jeugd . Ook zijn we nu gestopt met geloof. 

Enige punt waar we nu mee zitten is onze bijna 14 jarige dochter.. jarenlang (sinds haar 7de)  hulpverlening gehad en we weten niet wat er met haar is... 
-Ze liegt tegen school over haar thuis situatie. Ze spreekt het uit tegen vriendin en die zegt het tegen haar mentor. Wij hebben met school dit ook allemaal besproken. Ze geloofd haar eigen leugens en speelt alles mee 
- Ze slaat schopt en knijpt ons en  schreeuwt ze de hele buurt bij elkaar. Ze gaf me zelfs de karatetrap in mijn rug toen ik 35 weken zwanger was van de 3 de. Ze schreeuwt letterlijk tegen iedereen ook tegen de jongste van 1,5. Vorige hulp zegt dat ze ODD heeft maar ze zeiden dat ze er niet op konden testen. En dochter heeft de vorige hulp de deur gewezen dus niet meer terug gekomen. We hebben nu zelf weer aan de bel getrokken en hopen dat ze nu ook echt geholpen wordt. Zelf denken we dat ze de vorige testen heeft gemanipuleerd... Er kwam maar weinig tot niks uit. Ze laat haar agressief gedrag ook alleen thuis zien. Als we zeggen dat we filmpjes hebben willen haar hulpverlening en school er niks van weten ,want ze willen haar herinneren hoe ze bij hun is. We hebben nu net weer spoedhulp omdat ze erg schreeuwt en kwaad is naar ons , wij hebben er alleen een hard hoofd in dat dit gaat helpen, want eenmaal als de hulp er is zegt ze geen woord , zelfs niet als ze alleen met hun is. Ze heeft echt 0,0 geen empathie voor ons. Alleen op school wil ze haarzelf van haar goede kan t laten zien en als de hulp er is.Dit kost haar veel energie waardoor ze thuis flipt. Ze schiet ook gelijk naar rood. Ze laat ook kenmerken zien van narcisme, maar of dat mogelijk is bij een 14 jarige?? Ik weet het allemaal niet meer. Zoveel tips gehad voor opvoeding etc niks lijkt te helpen. Ze is nog maar een 14 jarige horen we steeds. Hulp heeft haar nog nooit echt op haar gedrag aangesproken, want ze is nog maar 14... 

Ik voel me een waardeloze moeder en sommige mensen lijken niet te weten waar je het over hebt. Ze zien alleen het lieve meisje ... Wij houden veel van haar maar het is niet uit te houden met dat gedrag. Eenmaal per week praten met iemand en daarbuiten weerr helemaal flippen op ons gezin lijkt mij ook geen goede hulp meer. 

Sorry als het er erg slordig staat allemaal. Met smartphone en dikke vingers en een vol hoofd is het niet makkelijk je verhaal kwijt te kunnen.