Is dit het? Ondankbare pubers

Julali schreef op 13-09-2021 om 13:26:

[..]

Ik hoop dat je dit niet tegen je kind zegt. Je bent haar moeder, niet haar vriendin.

Was de kern van dit bericht op het forum niet dat je even mocht mopperen? Bij voorkeur zonder oordeel? En je vergeet voor het gemak maar even de rest te lezen, maar oordeelt op een kleine zin uit het stukje. 

Bovendien, wat is er niet moederachtig aan zeggen tegen je kind dat het niet leuk is als je geen cadeau krijgt of het gesprek aangaan waarom ze alleen maar negatieve dingen bij je neerlegt? Lijkt me beter dan dat je als kind (of moeder) maar moet raden wat je verkeerd doet of gedaan hebt. Juist de kern van een volwassen ouder-kind relatie is dat je eerlijk bent tegen elkaar, ook als dat niet alleen maar kumbaya is.

MMcGonagall schreef op 13-09-2021 om 13:55:

[..]

‘Gewoon omdat het zo hoort’ is omdat jij vindt dat het zo hoort. Als je een keer de wc hebt schoongemaakt of gestofzuigd, kun je het voor de rest van je leven.

Het gaat er niet om dat ze de handeling kunnen uitvoeren, uiteraard moeten ze dat ook leren, maar dit kan iedereen binnen een paar minuten. 

Het gaat erom dat ze doorhebben dat wanneer je in een huis woont, dat het schoongehouden moet worden, dat dit niet vanzelf gebeurt, of door de kabouters wordt opgelost. 

Angela1967 schreef op 13-09-2021 om 14:51:

[..]

waarom zouden ze dat aan mij moeten bewijzen, hun moeder?

Als zij de wc kunnen schoonmaken dan doen ze dat zeker weten in een studentenhuis straks ook. Óf omdat ze zelf denken: wat een vieze wc óf omdat er een schoonmaakrooster is.

En als ze zelfstandig zouden gaan wonen vanuit huis (dus alleen of met partner) dan gaan ze ook daar echt wel tegen hun eigen grenzen aanlopen en zo leren ze het zelf inplannen.

Dat hoeft allemaal niet hier in huis aub. Daar bepalen mijn man en ik de kwaliteitsstandaarden .

gr Angela

Het gaat er niet om dat ze jou iets moeten bewijzen. Het gaat erom dat het volwassenen worden met enig besef van wat het inhoudt om op dagelijkse basis een volwassen leven te leiden met alle verantwoordelijkheden die daarbij horen. Dat gaat door ook als je om half 6 op moet, of wanneer je een fulltime baan hebt en pas om 6 uur thuis bent. 

Gewoon altijd, omdat niemand anders het voor je doet. Zo zit het leven van de meeste volwassenen immers in elkaar, die wonen niet in een hotel en hebben geen personeel om alles voor hen op te knappen. 

Julali schreef op 13-09-2021 om 14:56:

[..]

Het gaat er niet om dat ze jou iets moeten bewijzen. Het gaat erom dat het volwassenen worden met enig besef van wat het inhoudt om op dagelijkse basis een volwassen leven te leiden met alle verantwoordelijkheden die daarbij horen. Dat gaat door ook als je om half 6 op moet, of wanneer je een fulltime baan hebt en pas om 6 uur thuis bent.

Gewoon altijd, omdat niemand anders het voor je doet. Zo zit het leven van de meeste volwassenen immers in elkaar, die wonen niet in een hotel en hebben geen personeel om alles voor hen op te knappen.

Echo? jij bepaalt niet wat anderen moeten vinden. Ik vind iets. Dat lees je in mijn posting. Zij hoeven het niet aan mij te bewijzen.

Als jij denkt dat jouw kinderen meer oefening nodig hebben, prima. Dan wordt jouw posting dus ongeveer dit: 

Het gaat er niet om dat ze mij iets moeten bewijzen. Het gaat erom dat mijn kinderen volwassenen worden met enig besef van wat het inhoudt om op dagelijkse basis een volwassen leven te leiden met alle verantwoordelijkheden die daarbij horen. Dat gaat door ook als zij om half 6 op moeten, of wanneer zij een fulltime baan hebben en pas om 6 uur thuis zijn. Dat laat ik ze dus ook oefenen, één keer per maand hebben we training hierin. En dat moet gewoon altijd, omdat zij nu al moeten leren dat niemand anders het voor hen doet. Zo zit het leven van hun vader en moeder eruit, volwassenen, wij wonen niet in een hotel en wij hebben geen personeel om alles voor hen op te knappen. Dus mijn kinderen moeten maandelijks oefenen om goed voorbereid te zijn. Want zij zullen dat zelf nooit leren als ze uit huis gaan.

gr Angela

Nee, dat bedoel ik niet. Beter lezen. 

voor mij gaat het eigenlijk niet om het uitvoeren van huishoudelijke taken of het aanleren van een technische handeling zoals stofzuigen. 

Ik wil mijn pubers/jong volwassenen leren dat iedereen verantwoordelijkheid heeft in een huishouden (of andere context waarin je veel met anderen bent bv werk). Voor de sfeer, de taken die uitgevoerd moeten worden etc. Het is een middel dat meehelpen in het huishouden, geen doel op zich. Ik hoop dat ze daarmee leren soms te kiezen voor het geheel en niet altijd voor zichzelf. Ondanks dat ze er wellicht geen zin hebben, maar dan toch af en toe kiezen die vaatwasser uit te ruimen omdat hun vader een drukke dag heeft, of naar de bakker te lopen voor vers brood ipv wachten tot moeders het doet. 

Worden ze leuke mensen van denk ik. Kun je beter maar mee oefenen in het gezin. 

Julali schreef op 13-09-2021 om 14:56:

[..]

Het gaat er niet om dat ze jou iets moeten bewijzen. Het gaat erom dat het volwassenen worden met enig besef van wat het inhoudt om op dagelijkse basis een volwassen leven te leiden met alle verantwoordelijkheden die daarbij horen. Dat gaat door ook als je om half 6 op moet, of wanneer je een fulltime baan hebt en pas om 6 uur thuis bent.

Gewoon altijd, omdat niemand anders het voor je doet. Zo zit het leven van de meeste volwassenen immers in elkaar, die wonen niet in een hotel en hebben geen personeel om alles voor hen op te knappen.

Ik wil juist dat mijn kinderen leren dat er ook nog zo iets als gezond verstand is. Dat je niet altijd op dinsdag de bedden verschoont, als dat heel onhandig is. Dat je dan als volwassene keuzes maakt om het anders te doen. 
Zo ook het toilet. Ik leef voor hoe ik vind dat het schoon moet zijn. Hoe zij dat thuis in hun eigen huis willen doen is aan hen. Waarbij ik hoop dat ze verstandige keuzes maken en de boel tijdig schoonmaken als ik op bedoek kom. Ik vraag ze nu al, in geval van feestjes of veel bezoek, het zelf even te doen. Dus ze kunnen het prima. 

Dat er gezinnen zijn waar ze veel meer op de klok en kalender kijken om te zien of en wat er gepoetst wordt - dat kan. Dat ziet ze bij vrienden. Aan haar om later daar haar eigen weg in te vinden. 

Als je kinderen volwassen worden en je een meer volwassen relatie met ze krijgt mag je op zich ook wel meer eisen stellen aan hoe ze met je omgaan, qua beleefdheid en respect en wederkerigheid. 

Maar als een kind veel problemen heeft of depressief is zoals iemand hier schrijft is het natuurlijk anders qua wederkerigheid. Dan kan je niet zo veel verwachten en zal je inderdaad de veilige plek zijn waar ze zich kunnen ontladen. Niet echt fijn natuurlijk maar het is wel mooi dat ze je dusdanig vertrouwen dat jij die persoon kunt zijn. 

Zelf moet je dan natuurlijk ook wel die frustraties kwijt kunnen dus hopelijk kan je daar een vertrouwd persoon voor vinden.

Het hoort er natuurlijk ook wel echt bij dat ze hun eigen leven gaan opbouwen en jouw aanwezigheid is altijd een vanzelfsprekendheid geweest. Ze hebben wat dat betreft echt niet door wat je allemaal voor hun hebt gedaan. De vraag is ook of je dankbaarheid mag verwachten. Uiteindelijk heb je zelf er voor gekozen om het ouderschap op je te nemen en daar horen ook plichten bij. Het is natuurlijk wel fijn als de kinderen erkennen wat je voor ze hebt gedaan maar dat komt meestal pas veel later en niet als ze middenin de puberteit zitten of jongvolwassen zijn. 

Als jou hele leven om hun heeft gedraaid is het nu ook tijd daar zelf verandering in te brengen. Jij zult je leven ook weer moeten opbouwen op een manier dat de kinderen nog altijd een rol spelen maar niet meer de centrale rol want die tijd is nu (bijna) voorbij.

Julali schreef op 13-09-2021 om 14:56:

[..]

Het gaat er niet om dat ze jou iets moeten bewijzen. Het gaat erom dat het volwassenen worden met enig besef van wat het inhoudt om op dagelijkse basis een volwassen leven te leiden met alle verantwoordelijkheden die daarbij horen. Dat gaat door ook als je om half 6 op moet, of wanneer je een fulltime baan hebt en pas om 6 uur thuis bent.

Gewoon altijd, omdat niemand anders het voor je doet. Zo zit het leven van de meeste volwassenen immers in elkaar, die wonen niet in een hotel en hebben geen personeel om alles voor hen op te knappen.

Enig besef hebben van wat een volwassen leven inhoud hebben die van mij prima op hun netvlies. Die zien echt wat wij doen en waar ze zelf wel eens aan mee moeten helpen. Dat waarderen ze ook. Maar dat besef hebben hoeft niet op wekelijkse basis getraind te worden.  Als je op je werk de wc kunt schoonmaken dan kan je dat thuis ook als dat nodig is.
Jij hebt echt geen idee wat er hedentendage verwacht wordt van pubers/ jongvolwassenen als het aankomt op zelfstandigheid en dingen kunnen regelen.

Mijn kinderen waren op 16 jarige leeftijd en stuk zelfstandiger dan ik was op die leeftijd. 

Let wel,  zelfstandig is wat anders dan zelfredzaam. Als je zelfredzaam bent kun je bepaalde activiteiten dagelijks leven uitvoeren. Aankleden, tandenpoetsen, veters strikken, voor kleine kinderen.  Je kamer opruimen,  bepalen of je kleding gewassen moet worden of dat je het nog een dagje kunt dragen voor wat oudere kinderen.  Huishoudelijke taken zoals het doen van de was, eten koken, de badkamer schoonmaken voor pubers en jongvolwassenen. 

Je bent zelfstandig als je zonder aanwijzing van een ouder ziet wanneer bepaalde dingen nodig zijn zoals die badkamer schoonmaken of het maaien van het gras.

Dat je het dan wel of niet uitvoert hangt af van de geldende afspraken binnen een gezin. Wij hechten er als ouders meer waarde aan dat ze goed presteren op school en daar voldoende tijd en energie in steken (Dat wil zeggen redelijke cijfers halen op het niveau wat bij je past) dan dat ze in plaats van huiswerk maken en even ontspannen ook nog druk ervaren dat ze gras MOETEN maaien of de badkamer schoon MOETEN maken. 

Als ze later op zichzelf gaan wonen komen ze er vanzelf achter dat het bijhouden van het sanitair beter werkt dan het 3 weken laten liggen.  Bijhouden kost iedere week, pak hem beet, een royaal kwartiertje  na 3 weken niks doen ben je wel een dik uur bezig om de kalk overal goed weg te krijgen. 

Het kost allemaal niet veel tijd. Je eigen kamer opruimen ook niet, vuile was in de wasmand ook niet, bord in de vaatwasser zetten na het eten ook niet. Het is wel 'n kwestie van je er even toe zetten. En da's prima aan te leren. Allemaal kleine dingetjes. Als je die doet blijft het netjes. Doe je het niet, dan wordt het 'n bende en als je dan opeens alles op moet gaan ruimen en poetsen, dan is het wel even wat werk. 

Dat oudere kinderen zelf dingen leren te regelen is ook prima. Uiteindelijk zal dat toch een keer moeten. Op je 18e ben je meerderjarig en wordt je geacht in staat te zijn zelf bv. je financiële zaken te regelen. Toch wel handig als je dan enige ervaring hebt met dingen regelen, weten hoe dat werkt en enig besef hebt van de waarde van geld. 

Ik vind die hele houding van 'kinderen moeten flink meehelpen in huis, want later moeten ze dat toch ook' altijd nogal merkwaardig. Vooral dat WANT. Hoezo moeten ze NU doen wat ze later moeten doen? Je kunt net zo goed zeggen: kinderen hoeven zo min mogelijk mee te helpen, want later moeten ze dat ook al. Voor de oefening hebben ze het echt niet nodig. Voor het algemene gevoel van samen wonen en samen huishouden misschien een beetje, maar bij de meeste pubers die ik ken is dat ook niet zo'n sterk argument, omdat de gezinsleden allemaal zeer verschillende werkweken hebben. De puber in kwestie heeft zéker niet altijd de rustigste werkweek. Eerlijker is het als degene die het meeste tijd heeft, ook het meeste doet in huis. Als dat bijvoorbeeld de moeder is, dan is het niet zo dat de puber daar meteen niets van leert, of nare dingen van leert, zoals 'moeders zijn sloofjes'. Puber kan daar ook prima het inzicht van opdoen dat je taken niet per se strak per taak en per persoon verdeelt maar meer op basis van wie het meeste tijd en energie heeft. Een mooie levensles. Mooier dan strakke taken met zo'n dooddoener erbij over 'later moet je dat toch ook'. 

Kyana schreef op 13-09-2021 om 15:38:

Maar als een kind veel problemen heeft of depressief is zoals iemand hier schrijft is het natuurlijk anders qua wederkerigheid. Dan kan je niet zo veel verwachten en zal je inderdaad de veilige plek zijn waar ze zich kunnen ontladen. Niet echt fijn natuurlijk maar het is wel mooi dat ze je dusdanig vertrouwen dat jij die persoon kunt zijn.

Zelf moet je dan natuurlijk ook wel die frustraties kwijt kunnen dus hopelijk kan je daar een vertrouwd persoon voor vinden.

Nou moet ik erg oppassen niet te gaan veralgemeniseren, want dit onderwerp is glad ijs. Maar ik heb zelf ervaren dat het bij een depressieve/getroubleerde puber helpend en helend kan zijn om voorzichtig en tactvol juist wél te laten blijken dat hun gedrag je kan kwetsen, of dat je boos bent om iets wat ze doen of nalaten. 

Niet door er voluit in te gaan, maar met tact en beleid en uitleg. En ja, dat klopt dan wel, je zult daarvoor veel moeten inslikken.

Het geeft namelijk wel aan dat hun gedrag er toe doet. Dat zíj er toe doen. Dat andere mensen positief of negatief geraakt worden door wat ze doen. Dat het verschil maakt of ze er zijn. Dat hoe zij de dingen doen, dat wat ze zeggen of niet, impact heeft op de wereld om hun heen. Als je iemand kunt kwetsen of ergeren, als je zoveel invloed hebt, dan kun je dus ook iemand troosten of blij maken. Dat kan voor sommigen een enorm verhelderend inzicht zijn.

Want dat is de keerzijde van onze individualistische cultuur en de therapiedogma's ("anderen kunnen jou niet kwetsen als je er voor kiest je niet te láten kwetsen" etc) en de sociale dogma's ("je moet erboven staan als anderen je pijn doen" etc): het maakt de rol van personen op elkaars leven heel onbetekenend. En als je op een leeftijd bent dat je je eigen rol moet vinden in het leven, dan kan het wel eens extra deprimerend zijn als jouw gedrag, jouw bestáán, net zo veel impact lijkt te hebben als een korrel piepschuim.

Julali schreef op 13-09-2021 om 15:14:

Nee, dat bedoel ik niet. Beter lezen.

Jouw stelling: jouw thuiswonende kinderen moet jij laten ervaren en laten oefenen hoe het is als ze straks op zichzelf wonen, omdat als ze niet dat ervaren/oefenen, zij niet goed voorbereid zijn. Mijn stelling is dat voor mijn kinderen dat niet nodig is.  

Dus wat zou ik beter moeten lezen? Of had jij het niet over jouw kinderen, maar over de norm die je hanteert voor andermans opvoeding?

gr Angela