Is dit het? Ondankbare pubers
Dit wordt geen z’on positieve post en ik moet je erbij vertellen dat ik niet altijd zo denk maar nu toch even moet filteren.Ik ga even door een mindere periode en vraag me vaak af waarom ik het eigenlijk allemaal gedaan heb.Waarom heb ik mezelf jaren weg gecijferd voor mijn kinderen.Bepaalde kansen ivm mijn loopbaan aan mij laten voorbij gaan omdat de uren niet goed pasten bij de kinderen.Knutselen,spelletjes spelen,zwemmen,feestjes organiseren…Nu zijn ze 16 en 18 en na een aantal jaar puberen blijven ze behoorlijk egoïstisch…Nooit eens ‘hoe gaat het met je?…Ze vergeten mijn verjaardag…Het enige waaraan ik merk dat ze hier nog wonen is aan de berg was,afval en lege snoepkast…Ook samen eten word hier steeds meer en meer een probleem …
Deze zomer nog op vakantie geweest naar Kreta…we hebben hen beiden gevraagd of ze wel wilden…dus geen verplichting.We zijn met het vliegtuig geweest want we wilden hen een lange auto reis besparen.Lagen constant met oortjes in met noise canceling dan nog zodat ik moest zwaaien voor hun neus om iets te zeggen,uren in de kamer gelegen om hun smartphone e.d. Op te laden en een dochter die bijna geen woord zei omdat ze haar vriend mistte…Ter verduidelijking ze hebben echt mogen kiezen of ze er nog zin in hadden of niet…Ik ben het beu eigenlijk dat opvoeden,ik voel me leeg.Is het dit nu?Kinderen hebben,soms denk ik had ik er maar nooit aan begonnen.Ik denk heus niet elke dag zo maar nu even wel…
MMcGonagall schreef op 13-09-2021 om 10:19:
[..]
Maar dat is toch ook een beetje de ondankbare taak als moeder? Mijn dochter is depressief dus ze belt mij niet altijd even gezellig. Alle anderen krijgen wel leuke verhalen en een gezellige vrouw op de lijn. Daar maak ik heus wel eens een opmerking over, maar ik begrijp het wel.
Wees blij dat ze in elk geval in jou iemand ziet waar ze haar hart kan luchten. Stel je voor dat ze dat ook niet eens laat blijken en je er zelf maar achter moet zien te komen wat er speelt, dat ze depressief is, waarom ze depressief is, etc.
A12345 schreef op 13-09-2021 om 10:22:
[..]
Wees blij dat ze in elk geval in jou iemand ziet waar ze haar hart kan luchten. Stel je voor dat ze dat ook niet eens laat blijken en je er zelf maar achter moet zien te komen wat er speelt, dat ze depressief is, waarom ze depressief is, etc.
Klopt hoor, dat ben ik ook, maar het is niet altijd leuk. Soms heb ik dus ook wel eens zo’n gevoel als in de OP. Alles heb je voor die kuikens over en uiteindelijk mag je vooral hun ellende oplossen en zijn de leuke dingen voor een ander. Tja, dat is toch een beetje de samenvatting van het ouderschap. Je krijgt er zoveel voor terug, maar wat dat dan precies is, blijft altijd een beetje vaag 
(Dat is natuurlijk de semigrappige samenvatting. Er zit best wel veel leuks aan, ze zijn allebei goed gelukt).
Biebel schreef op 13-09-2021 om 10:01:
Eens met de keuze om wel of niet mee te gaan eerlijker te maken, door verwachtingen uit te spreken. Ook dat je een huishouden samen doet, al kan dat betekenen dat inwonende adolescenten het anders doen dan ik. Als het resultaat er maar is. Ook die verjaardag; het is fijn dat kind er zelf aan denkt en je mag best terecht een opmerking aan het hele gezin maken dat dit echt niet leuk is, en je het graag volgende week alsnog viert.
En. Toch. Ik herken wel iets in de onderliggende emotie. Toen kind zwaar liefdesverdriet had was ik de zakdoek. Elke avond praten, troosten, meedenken, bemoedigen, enz. Elke dip die er op haar bijbaantje plaats vond kreeg ik In de app en mocht ik bemoedigen.
Dat is nu voorbij. En nu hoor ik niets meer. Ik heb mezelf wel eens de vuilnisbak genoemd; ik krijg alleen als er iets misgaat wat te horen, alle leuke dingen deelt ze met haar vrienden.
Natuurlijk vind ik het super fijn voor haar dat ze weer goed in haar vel zit en een vriendenkring heeft waar ze zich in thuis voelt. Maar mag ik me, op een sombere dag, dan even afgedankt voelen? Als ik een opmerking krijg dat ik te veel vragen stel (want meer dan 1), mag ik dan even heel onterecht me het afvoerputje voelen?
Kan ik daarna weer blij zijn dat ze zo zelfstandig is en stiekem glimlachen omdat ze tegen een vriendin met een gebroken hart precies hetzelfde zegt en doet als ik bij haar deed.
Wat rot dat jij je zo voelt. Ik denk juist dat het een goed teken is dat ze het bij jou kwijt kan als ze ergens mee zit, dat zou ik zien als een compliment. Je vat het heel negatief op, maar dat is niet terecht.
Heb je je wel eens vaker in je leven het afvoerputje gevoeld? Waar komt dit gevoel vandaan? Het klinkt alsof het gedrag van je kind iets bij jou triggert.
MMcGonagall schreef op 13-09-2021 om 10:29:
[..]
Klopt hoor, dat ben ik ook, maar het is niet altijd leuk. Soms heb ik dus ook wel eens zo’n gevoel als in de OP. Alles heb je voor die kuikens over en uiteindelijk mag je vooral hun ellende oplossen en zijn de leuke dingen voor een ander. Tja, dat is toch een beetje de samenvatting van het ouderschap. Je krijgt er zoveel voor terug, maar wat dat dan precies is, blijft altijd een beetje vaag
(Dat is natuurlijk de semigrappige samenvatting. Er zit best wel veel leuks aan, ze zijn allebei goed gelukt).
Dat hoort er wel een beetje bij. Pubers en oudere kinderen hoeven hun ouders niet overal meer erbij te hebben. Ik vind het ook positief (zolang het geschikte vrienden zijn) dat ze hun eigen vriendenkring opbouwen, daarmee dingen gaan doen, etc. en dat ze niet meer elk weekend met moeders ergens naar toe gaan.
Dat is de normale, gezonde ontwikkeling van een jongvolwassene. Kinderen zijn niet een soort huisdieren, die er zijn om jou gezelschap te houden. Ze zijn individuen, die hun eigen weg gaan op een bepaalde leeftijd en dat is maar goed ook.
Je hebt toch zelf ook een leven en vrienden buiten je kinderen? Of schort het daar aan?
tsjor schreef op 13-09-2021 om 09:32:
Maak er dan een eerlijke keuze van. Probeer het eens: willen jullie mee op vakantie? Dan moet je ook je oordopjes uitdoen, je mobiele telefoon een groot deel van de dag weg, overdag niet op bed gaan liggen, niet zeuren over het vriendje dat je mist, en vooral gezellig meedoen met wat wij bedenken.
Alternatief (het moet toch een keuze zijn?): je blijft thuis, mag op bed blijven liggen zo lang je wil, op je mobiel zolang je wil, eten wat je wil, je vriendje mag komen en blijven zolang hij wil en wij zeuren een week lang niet aan je hoofd over alles wat je zou moeten doen.
Dat lijkt me een heel gezonde. Niet alleen voor die vakantie, maar ook voor de rest van je leven, als oefening.
Wat had ik graag op mijn 16e het voorbeeld gehad dat je dat soort wensen en verwachtingen kunt uitspreken. Niet dat je het dan zelf meteen ook kunt, maar dat je alleen al ziet dat het kán.
Hoeveel mensen zijn niet opgegroeid met een moeder of vader die zei dat het prima was als je dit-of-dat ging doen, om vervolgens kletterend met spullen nonverbaal te laten blijken dat het helemaal niet prima was? Of die boos was omdat je niet "even normaal" deed terwijl je maar een heel vaag begrip had van wat dat "normale" dan inhield?
Dat je vooraf expliciet maakt welk gedrag je verwacht, en wat de aangeboden keuze féitelijk inhoudt zoals Tsjor schrijft, dat lijkt me een goede les voor het volwassen worden, en niet alleen om een leuke vakantie te hebben.
En toevoeging: ik vind dat je dan ook mag zeggen "omdat dat niet leuk is voor mij". Niet alles hoeft per se als doel te hebben dat de kinderen er zélf direct beter van worden of dat het nuttig is voor het collectief. Juist "ik vind er geen bal aan om in een ruimte te zitten met mensen die oortjes in hebben" geeft veel meer helderheid dan algemeniteiten over gelijkwaardige communicatie of zoiets. Dus als het per se een vereiste voor hún is om die oortjes in te hebben dan kunnen ze in hun eigen kamer gaan zitten, thuis blijven of hun eigen vakantie regelen, maar dan is wel open en bloot op tafel gelegd waar de irritaties/belangen zitten.
A12345 schreef op 13-09-2021 om 09:23:
[..]
Dat hoort er toch automatisch bij?
Beetje als dat je vraagt of ze mee gaan op bezoek naar iemand of naar een verjaardag. Dan lig je uit fatsoen daar ook niet de hele tijd op de bank met je mobiele telefoon en oordopjes in.
Wil je dat niet? Dan was er nog een andere keuze. Thuisblijven. Dan kun je daar de hele dag met je telefoon en oordopjes in op bed, in de bank of waar dan ook liggen.
Julali schreef op 13-09-2021 om 10:36:
Dat is de normale, gezonde ontwikkeling van een jongvolwassene. Kinderen zijn niet een soort huisdieren, die er zijn om jou gezelschap te houden. Ze zijn individuen, die hun eigen weg gaan op een bepaalde leeftijd en dat is maar goed ook.
Je hebt toch zelf ook een leven en vrienden buiten je kinderen? Of schort het daar aan?
Jazeker. Maar als die me alleen met negatieve berichten bestoken is het advies ook al snel; zoek wat balans in de vriendschap. En die balans hoeft er dus niet te zijn in een ouder/kind relatie, maar soms is dat even niet leuk. Daarmee is het niet een drama of een teken aan de wand, maar iets wat even irriteert. Vaak op hetzelfde moment dat je struikelt over de schoenen en de hond ook nog niet uitgelaten is.
Zoals ik al zei, het duurt nooit lang, en het is grappig als dan alles wat ze van mij met rollende ogen aanhoorde, toch gebruikt wordt op de vriendin.
Biebel schreef op 13-09-2021 om 09:27:
[..]
En ik kan me dan niet voorstellen dat je een punt maakt van dat het bed op dinsdag afgehaald moet worden. Waarom? Wat is er mis met alvast op maandag als dat beter In het schema past? Of woensdag?
In mijn ogen is de kamer van de 19 jarige van haar. Haar verantwoordelijkheid om die schoon en leefbaar te houden. Als zij vindt dat haar bed schoon moet, dan weet ze waar de wasmachine is. Fijn als ze even afstemt of er meer was is die er bij kan/eerder moet, maar haar probleem. Door te blijven hangen aan dinsdag afhaaldag leer je haar nog steeds niet zelf denken over hoe houd je je kamer schoon.
wij hebben ook geen vaste wasdag of zo maar iemand zei hier dat het altijd op dinsdag moest. Als je dat als regel hebt om welke reden dan ook dan lijkt het me niet zo veel gevraagd dat zich daar aan houden. Maar hier is het veel minder georganiseerd. Ze kunnen hun lakens in de was doen wanneer ze willen. En soms als ik het idee hebt dat ze er al lang op liggen vraag ik wel eens of ze hun lakens in de was willen doen maar dat is het eigenlijk. In principe vind ik 1x per week een schoon bed wel een goed plan maar in de praktijk zal er wel eens meer tijd tussen zitten bij de oudste kinderen.
Kyana schreef op 13-09-2021 om 11:55:
[..]
wij hebben ook geen vaste wasdag of zo maar iemand zei hier dat het altijd op dinsdag moest. Als je dat als regel hebt om welke reden dan ook dan lijkt het me niet zo veel gevraagd dat zich daar aan houden. Maar hier is het veel minder georganiseerd. Ze kunnen hun lakens in de was doen wanneer ze willen. En soms als ik het idee hebt dat ze er al lang op liggen vraag ik wel eens of ze hun lakens in de was willen doen maar dat is het eigenlijk. In principe vind ik 1x per week een schoon bed wel een goed plan maar in de praktijk zal er wel eens meer tijd tussen zitten bij de oudste kinderen.
Hier 'moeten' ze hun vuile was in de wasmand doen. Als die vol is, dan ga ik wassen. Ik ga het verder niet ingewikkeld maken met een schema. Bedden verschonen doe ik wel zelf.
Biebel schreef op 13-09-2021 om 11:04:
[..]
Jazeker. Maar als die me alleen met negatieve berichten bestoken is het advies ook al snel; zoek wat balans in de vriendschap. En die balans hoeft er dus niet te zijn in een ouder/kind relatie, maar soms is dat even niet leuk. Daarmee is het niet een drama of een teken aan de wand, maar iets wat even irriteert. Vaak op hetzelfde moment dat je struikelt over de schoenen en de hond ook nog niet uitgelaten is.
Zoals ik al zei, het duurt nooit lang, en het is grappig als dan alles wat ze van mij met rollende ogen aanhoorde, toch gebruikt wordt op de vriendin.
Ik hoop dat je dit niet tegen je kind zegt. Je bent haar moeder, niet haar vriendin.
MMcGonagall schreef op 12-09-2021 om 12:48:
[..]
Bij Kyana is dat zo. Zij ziet de meerwaarde van de klusjes als ontlasting van zichzelf, en het opvoedkundige doel als ondergeschikt. Ik geloof dat wel en er zijn er niet veel die dat eerlijk opschrijven. Net als dat mensen wel eens zeggen dat ze geen vaatwasser nodig hebben omdat ze kinderen hebben
Grappig, ik zie echt nog niet hoe de klusjes van de kinderen als ontlasting van mezelf kunnen gaan werken. Vooralsnog kost het meer energie hun mee te laten werken en het ook een beetje acceptabel te doen dan wanneer ik het even snel zelf doe.
Toch moesten ze in de zomervakantie, toen onze schoonmaakster vier weken op vakantie was, twee keer in de week een uur meehelpen met het huishouden, gewoon omdat het zo hoort, we allemaal gebruik maken van het huis en ze niet vroeg genoeg kunnen leren hoe je de wc poetst en hoe de stofzuiger werkt.
Mija schreef op 12-09-2021 om 16:41:
[..]
Maar waarom is het zo’n taboe kennelijk dat er in het leven ook (best veel!) lasten zijn waar niemand echt veel lol in heeft en die eerlijk verdeeld moeten worden? Ik vind er helemaal niks mis mee om je kinderen taken te geven om jezelf als ouder te ontlasten. Dat moet natuurlijk wel in evenwicht zijn. Als ouder de hele dag op de bank liggen en je kinderen het huishouden laten doen, is dat niet. Maar waarom mogen ouders niet straight zijn over het feit dat verantwoordelijkheden en taken ook wel eens knellen? Waarom zou ik als ouder net moeten doen alsof alles mij altijd gemakkelijk afgaat? Ik vind het ook realistisch om eerlijk te zijn over het feit dat je als ouder ook wel eens een handje hulp nodig kan hebben. En dat kinderen daar als jonge huisgenoten een kleine bijdrage aan kunnen leveren, naar draagkracht uiteraard, in evenwicht met wat er allemaal al op hun bordje ligt. Ik heb helemaal niks met het ideaalplaatje van een moeder die zonder klagen het huishouden doet uit liefde voor haar bloedjes van kinderen. Ik ben zelf een waardeloze huisvrouw. Dat zal beslist meespelen.
Mijn zoon (10jr) zit in de fase 'ik wou dat ik groot was, want jullie mogen alles doen wat je wilt!".
Toen hij vanochtend (kon nog niet naar school wegens plotselinge test van juf) op de bank Duckies zat te lezen hielp ik hem even aan die uitspraak herinneren, terwijl ik al een uur bezig was met de was.... 
Maduixa schreef op 13-09-2021 om 13:40:
[..]
Grappig, ik zie echt nog niet hoe de klusjes van de kinderen als ontlasting van mezelf kunnen gaan werken. Vooralsnog kost het meer energie hun mee te laten werken en het ook een beetje acceptabel te doen dan wanneer ik het even snel zelf doe.
Toch moesten ze in de zomervakantie, toen onze schoonmaakster vier weken op vakantie was, twee keer in de week een uur meehelpen met het huishouden, gewoon omdat het zo hoort, we allemaal gebruik maken van het huis en ze niet vroeg genoeg kunnen leren hoe je de wc poetst en hoe de stofzuiger werkt.
‘Gewoon omdat het zo hoort’ is omdat jij vindt dat het zo hoort. Als je een keer de wc hebt schoongemaakt of gestofzuigd, kun je het voor de rest van je leven.
MMcGonagall schreef op 13-09-2021 om 13:55:
[..]
‘Gewoon omdat het zo hoort’ is omdat jij vindt dat het zo hoort. Als je een keer de wc hebt schoongemaakt of gestofzuigd, kun je het voor de rest van je leven.
Ik zie dat ik te snel geschreven heb, want ik bedoel niet (alleen maar) 'gewoon omdat het zo hoort' dat het hoort dat ze meehelpen, maar dat het huis wel schoon 'hoort' te zijn. En ja, ook dat is subjectief en wordt door iedereen anders ervaren Maar als ik vakantie heb met hun, vind ik dat ze best mogen zien en ervaren dat er een hoop gedaan moet worden om het huis leefbaar en gezellig te houden. 5% doen zij, de rest doe ik alsnog zelf.
