Irritante discussies met zoon
Mijn zoon van 15 heeft sinds een jaar of twee de gewoonte om de meest irritante discussies op te starten
Allereerst wil hij geen nieuwe spullen meer. Hij wil alleen tweedehands en gaat bij alles na of er niet toch divided wordt uitgekeerd. Want hij zegt dat aandeelhouders luie donders zijn en spreekt iedereen aan die zegt gisteren de stad in te zijn geweest
sinds een paar maanden wil hij ineens niet meer op hockey. Prima, uitgeschreven voor dit jaar. Nu blijkt dat hij een probleem heeft met het rijden want benzine is gemaakt van fossielen van dieren en dus niet vegan. Waar haalt hij dit vandaan? Hij spreekt ook zijn teamgenoten hierop aan waardoor ik gisteravond een boze ouder aan de lijn had.
hoe druk ik dit de kop in?
"hoe druk ik dit de kop in?" ... niet, dat lukt je niet
niet. Je zoon heeft idealen en wil daarnaar leven. Goed plan!
Uh.. een goed gesprek aangaan? Dat het super is dat hij zo begaan is met de wereld maar dat hij niet iedereen zijn mening en keuzes kan opdringen. Dat hij op zijn manier een steen(tje) kan bijdragen en je hem daarbij van harte, voor zover jij mogelijk acht en het ermee eens bent, bij wil steunen?
De kop indrukken zal eerder het tegenovergestelde teweeg brengen.
Ik zou hem duidelijk maken dat het prima is om te leven naar deze idealen maar dat hij andere mensen zijn idealen niet kan opleggen.
Niet? Prachtig, dat ontluikend politiek bewustzijn. De jeugd heeft de toekomst en zo. Ik zou over de inhoud niet gaan soebatten.
Je zou wel met hem kunnen praten over respect hebben voor de grenzen van anderen. Je kunt mensen geen denkbeelden door de strot duwen. Er is een verschil tussen bevlogenheid en drammen. Het is belangrijk de signalen van mensen te herkennen waaraan je merkt dat ze genoeg hebben van de discussie en daar dan rekening mee te leren houden.
Daar zal je zoon het waarschijnlijk niet onmiddellijk mee eens zijn maar met wat geduld en groeiende volwassenheid begint het hem vast wel een keer te dagen.
Mooi verwoord weer, Mija!
Daar wil ik nog aan toevoegen: zie het niet als irritante discussie, maar een interessante. 
Benader het eens van zijn kant en kijk samen, met geheel frisse blik, naar het onderwerp.
Zo'n fase hebben we hier ook gehad. Moest er ineens een groen links poster op het raam en werd ik uitgemaakt voor intolerant en homofoob (wat ik echt niet ben overigens). Voor de ontwikkeling is het goed, een beetje afzetten tegen de gevestigde orde en een eigen mening vormen. En dan heb ik het liever zo dan dat ze bij Vindicat gaan en/of foute ideeën krijgen.
Inhoudelijk heeft je zoon wel een punt. Als je iets koopt gaat er geld naar aandeelhouders die daar eigenlijk niks voor doen. En dat hij inziet dat rijden voor de hockey het milieu belast is alleen maar goed, toch?
Ik zou wel een gesprek aangaan over respectvol met elkaar communiceren. En misschien ook dat rijden voor de hockey en dividend uitkeren niet verboden is. En er een verschil is tussen dwingen en bewustwording.
Ja, leuk. De reacties van derden spreken vanzelf boekdelen. Ik zou vooral gaan luisteren wat hem beweegt.
Waarom vind je dat irritant? Het klinkt alsof je veel van je zoon kunt leren.
Ik vind je zoon leuk!!!!
heerlijk, geef mij ook zo'n zoon! Hij is een puber en denkt na wat er in de wereld gebeurd! Koester dat......
Je kunt het niet de kop indrukken, je zoon wordt zich bewust van zichzelf en de rest van de wereld en ontwikkelt idealen. Je kunt wel met je zoon in gesprek over hoe hij zijn idealen uit wil dragen: supergoed dat hij zelf idealen heeft, maar je bereikt misschien meer als je op een rustige manier met mensen in gesprek gaat.
Ik hoop dat mijn zoon en dochter later ook zulke mooie idealen nastreven. Ik zou juist trots zijn!
Het is even wennen als ze zo bewust worden. Met de oudste hadden we dat ook rond de 15, 16 jaar dat we wat onder vuur lagen, met de middelste 2 kinderen is dat nu pas, dat ik weggezet word als een Archie Bunker op ongeveer elk vlak behalve politiek. Het is niet perse prettig maar het hoort erbij. De jongste is nog wat minder kritisch maar dat zal ook nog wel komen. Het is hun manier om hun weg te vinden en dan hoort zichzelf afzetten tegen wat vertrouwd is er bij ook al is dat niet altijd even fijn.
(ik houd mezelf dat maar voor, dat het een goed teken is, en probeer niet teveel tegenspraak te geven, maar wel genoeg want dat lijkt toch nodig te zijn...) . Als tiener was ik zelf ook zo en daar heeft mijn moeder ongetwijfeld onder geleden, al heeft ze altijd gezegd dat mijn oudste zus als puber zo erg was dat wij jongere dochters daar nooit aan zouden kunnen tippen...
