Intro

MamaE schreef op 23-08-2023 om 09:30:

[..]

Waarom moet er controle zijn? Hij is 12, hij kan toch wel een paar uurtjes alleen blijven en zichzelf van iets te eten en te drinken voorzien? Er is een reden dat er geen BSO meer bestaat op de middelbare school.

Mijn moeder was altijd in de middag thuis en die stond me altijd op te wachten. Als ik vijf minuten later was dan normaal had ze al stress. Waar ben je geweest? Oh, ik moest voor Engels een boekje uit de bieb halen. Waarom heb je dat vanmorgen niet gemeld? Omdat de docent dat vandaag pas heeft verteld. En omdat het belachelijk is om te moeten melden dat je vijf minuten later bent. En dan kreeg ik op mijn kop omdat ik een te grote mond had...

Vroeger viel er niks te appen of bellen. Niemand ging zijn ouders op werk bellen om te vertellen dat ze veilig thuis waren gekomen. En toch overleefden we het.

Vroeger was een totaal andere tijd, in mijn tijd werken moeders nog zelden, dus die waren thuis, als je kind om 13:00 thuis hoort te zijn, en jij komt er om 18:00 pas achter dat je kind niet thuis is dan zijn er 5 kostbare uren verloren gegaan.

Decembermamma schreef op 23-08-2023 om 11:42:

[..]

Dat kan ik me voorstellen, wij zijn elke dag precies na schooltijd thuis en op maandag gaat onze zoon naar oma, en oma heeft al gezegd dat dit op de middelbare school ook nog mag als hij dat wil. Dit jaar groep 8 dus ook de voorschoolse hebben we nu afgeschaft we zitten nu nog wel voor ons met de vraag wat we met de vakantieopvang gaan doen, want dit jaar kan dit nog of gaan we hem vast laten wennen af en toe een dagje alleen thuis te zijn.

Wij hebben thuis een slimme deurbel en een camera bij de achtertuin, en die komen nu dus best goed uit. We kunnen precies zien of zoonlief op tijd vertrekt naar school. Hij heeft ook een horloge met belfunctie (hij wil nog niet aan de telefoon) dus als het nodig is kan hij ons bellen. Maar straks op de middelbare wordt het wel spannend denk ik, dan begint hij soms laat en is soms vroeger dan ons thuis.

Zo'n camera heb ik ook aan zitten denken gisteren. 

Komt goed, we gaan weer terug naar zoon van TO 😉

MamaE schreef op 23-08-2023 om 12:03:

Ik vind wel dat, als je met je kind afspreekt dat hij even appt of belt, dat hij dat dan ook moet doen. Verantwoordelijkheid nemen voor afspraken die je gemaakt hebt, horen ook bij deze leeftijd en ontwikkelingsfase.
Een camera om te checken of mijn kind op tijd naar school gaat en hoe laat het thuis komt...ik krijg daar de kriebels van. Dat is de eigen verantwoordelijkheid van mijn kind. Als ze te laat komen, ondervinden ze daar zelf de gevolgen van op school.

Daar is de camera niet voor geïnstalleerd hoor. Maar daar kunnen we hem wel voor gebruiken.

Als je aan alles mee doet (bijvoorbeeld omdat je in een leuke groep bent ingedeeld) dan wordt je zo geleefd. Het is meestal een druk programma. Hij komt dadelijk thuis met een schorre stem en doodop. Hij heeft helemaal geen tijd om alles te vertellen. Komt echt goed hoor. 

Ja, dochter heeft aan de intro een paar heel goede vriendinnen overgehouden die ze ook na het afstuderen nog regelmatig ziet. Ik heb tijdens intro ook een week niks gehoord, ze logeerde bij een meisje dat ze tijdens de decentrale selectie had leren kennen. Toen ze thuiskwam en haar tas openging stonken al haar kleren naar bier, grachtwater en zweet. Ze zuchtte gelukzalig 'DAT was gaaf', schrobde zichzelf onder de douche schoon en sliep 10 uur achter elkaar. Ze heeft een fantastische studententijd gehad. Komt goed, echt! Als je zoon het niet naar zijn zin had, had hij al lang even geklaagd of advies gevraagd.

Ik snap je wel. Het is een nieuwe fase en dat is even wennen.
Je gaat je weg daar best in vinden To, heeft even tijd nodig.

Ik herinner mij dat ik het eerste jaar dat mijn beiden kinderen samen woonden met een partner soms wat beteuterd rondliep. Ineens was mama niet meer de belangrijkste, maar werd de partner de belangrijkste. Heel normaal en ook volkomen logisch, maar ik was daar wel wat van in de war.
Toen mijn dochter belde en zei dat ze op de huisartsenpost was met een verdenking van blindedarmontsteking, zei ik uit gewoonte:” ik kom eraan”.
“ Hoezo”, was het antwoord, vriendje is er toch gewoon. Oh ja, tuurlijk, ik hoef daar niet meer bij te zijn. Partner is erbij. Dat was voor mij toen wel het keerpunt. 

Ik begrijp je wel. Maar mijn ervaring is ook dat je in zo'n intro zo geleefd wordt, dat de tijd ontbreekt. Verder is mijn zoon anders dan mijn dochter op de app sowieso korter van stof. Ik kan zelf de neiging slecht onderdrukken om hem dan vaker te appen en iets te delen waarop hij kan reageren, niet blijven vragen hoe het is, maar iets anders. Gewoon om even contact te hebben. 'Is het te doen dat op en neer fietsen?' `Of iets in de gezinsapp waar hij op kan reageren. 
Blijft lastig, snap het goed. Mijn moeder kon mij heel slecht loslaten vond ik toen ik als eerste in het gezin op kamers ging. In het begin hadden we geen telefoon (mobiele telefoon bestond nog niet), alleen als ik haar in een telefooncel belde, hadden we contact. Snap haar nu stukken beter
Ik vervloek die smartphone regelmatig, maar wat betreft kinderen die uitvliegen, is het wel mijn life-line. 

Mijn dochter heeft vorig jaar deze stap gemaakt. Ze studeert nu ook in Nijmegen en is dit jaar zelfs 'intro-ouder', zoals ze dat noemen. Onze kinderen hossen nu dus nu ergens in dezelfde studentensmeltkroes. Die introweek is enorm intens. Ik zou bijna zeggen: het is goed nieuws dat je hem niet hoort want dan dompelt hij zich er helemaal in onder en dat is precies de bedoeling. Ik herinner me zelf ook nog wel dat gevoel van 'mijn eigen leven leiden' en de marginale rol die mijn ouders daar in mijn gedachten in hadden. Ik hield echt wel van ze en zocht ze ook wel op maar was daarbuiten niet met ze bezig. Ik heb me pas vorig jaar gerealiseerd dat uit huis gaan voor een kind vooral een opwindend nieuw begin is en voor een ouder toch eerst een afscheid van een dierbare kindertijd. Ik heb me er dus ook actief op gericht om het voor mezelf óók een nieuw begin te maken! En dat helpt. Ik spreek mijn dochter minder dan ik vooraf zou hebben gedacht maar als we elkaar spreken en zien, hebben we het heel fijn. Ik ben trots op haar en heb vertrouwen in haar en een beetje tot mijn eigen verrassing vind ik het eigenlijk helemaal niet zo moeilijk om haar los te laten en haar haar eigen gang te laten gaan en niet zoveel van haar te horen. Ik heb zo'n diep gevoel 'het zit goed tussen ons' dat ik het gewoon neem zoals het komt. Als we elkaar spreken, praten we uitgebreid bij maar de frequentie van contact is niet zo hoog. Het is even wennen, ook voor ouders, zo'n kind wat ver weg een eigen leven krijgt en dat je daar dan een minder grote plek in inneemt. Maar het went wel weer hoor. 

Mijn dochter is ook geen feestbeest. Ook een jong gymnasium-nerdje, diploma gehaald toen ze nog 17 was. Maar ze werd zo meegezogen in de gezelligheid dat ze zich enorm heeft vermaakt. Dochter houdt niet van in de kroeg staan en dat dat dan gezellig moet zijn. Maar als er iets wordt georganiseerd om te DOEN (spellen, speurtochten, dat soort dingen) dan doet ze mee en is ze ook best fanatiek. Ze verzinnen bij intro van alles om iedereen erbij te betrekken.

Dymo schreef op 23-08-2023 om 15:58:

Mijn dochter is ook geen feestbeest. Ook een jong gymnasium-nerdje, diploma gehaald toen ze nog 17 was. Maar ze werd zo meegezogen in de gezelligheid dat ze zich enorm heeft vermaakt. Dochter houdt niet van in de kroeg staan en dat dat dan gezellig moet zijn. Maar als er iets wordt georganiseerd om te DOEN (spellen, speurtochten, dat soort dingen) dan doet ze mee en is ze ook best fanatiek. Ze verzinnen bij intro van alles om iedereen erbij te betrekken.

Zo ging dat met die van mij ook! Ik stond te klapperen met mijn oren toen ik al haar enthousiaste verhalen hoorde over die week en met hoeveel mensen ze lol had gemaakt en welke initiatieven ze allemaal had genomen. Uiteindelijk vond ze het zelfs in de kroeg leuk. Het was een hele mooie start van haar studentenleven. 

Kimdekim schreef op 24-08-2023 om 11:37:

zoonlief heeft vannacht om.1.30 gebeld. Fietate naar huis en dacht dat wij wel wilde weten hoe het ging. Schrok me half dood. Maar super enthousiast en geeft aan dat hij echt geleefd wordt. Nou een hele geruststelling.

Hahaha, supergrappig! Ik zou me ook rot schrikken maar tegelijk is het ook lief dat je zoon doorheeft dat jullie waarschijnlijk wel benieuwd zijn. Fijn dat hij het naar zijn zin heeft. Bereid je maar voor op een uitgeputte zoon en een tas vol stinkende was. Even op teken checken is ook verstandig, die groepen ploffen graag in parken op de grond neer, in de schaduw van struiken.