Ik weet het niet meer
het gaat super slecht met mijn 15 jarige dochter.
Heeft een zeer laag zelfbeeld, vind zichzelf te dik, waardoor ze veel momenten heeft dat ze weinig/niet eet.
Heeft depressieve gevoelens, ziet “schaduwen” in huis, waardoor ze het eng vind alleen te zijn, te gaan slapen, snachts te gaan plassen. Wat er in resulteert dat ze vaak om 2 uur nog wakker is omdat ze afleiding zoekt beeldscherm.
Paniekaanvalle, stress van school, zelfverminking..
Ze ziet het leven niet meer zitten.
ze staat op de wachtlijst voor hulp, maar dit gaat zo traag. De jeugdgids die we eindelijk hebben ziet de spoed er wel van in en school, nadat ze vorige week op schoolreis in Tsjechie naar het ziekenhuis is geweest omdat het niet goed ging, ziet nu eindelijk de spoed er ook wel van in.
Maar ja, ondertussen hebben we nog steeds geen hulp en zitten wij als ouders met ons handen in het haar.Geen idee hoe we momenteel ons meisje kunnen helpen.
Wie heeft er tips, ervaringen, wil met mij mee praten? Ik heb zo de behoefte om mijn ei kwijt te kunnen.
wat een verdrietige moeilijke verhalen ook hier om te lezen... dikke knuffel
Ons kind is van gesloten instelling vorige week naar een open instelling ggz zorg gegaan en man wat een verademing..
Binnen 8 dagen ondanks de zomervakantie heb ik zijn mentor, psychiater en dokter telefonisch gesproken en eerste systeemtherapie (kennismaking)gehad.
En ondanks dat ik daar blij mee ben voel ik me helemaal kapot.. 1.5 jaar knokken met hulpverleners van kastje naar de muur gestuurd te worden en de veels te grote stappen die ze van ons kind verwachten.....
Nu kan ik het (denk ik) een beetje loslaten en voel ik nu pas wat het met me heeft gedaan..
Onrustig weet niks te doen met mijn "vrije" tijd en ik mis zo verschrikkelijk de aanwezigheid, het samen zijn...
Het gevoel wat moet ik nu even overheerst en dat zal een fase zijn waar ik doorheen moet...
pff Omnik, zal ook wel heftig zijn, op kamers, maar inderdaad ook wel een rust geven. Je zal constant blijven zoeken hoe met elkaar om te gaan. En hoe op elkaar te reageren in situaties. En inderdaad hartverscheurend als je de machteloosheid van onze kinderen ziet. Hele dikke knuffel voor je, want het is niet makkelijk als ik je verhaal lees. Ook jullie hebben nog een hele lange weg te gaan.
Zorgje, die onrust is herkenbaar hoor, maar loslaten zal nog niet zo makkelijk gaan met een zorgenkind. Wel fijn dat je al zo snel gesprekken hebt gehad.
Hier is dochter afgelopen zaterdag weer een hele dag op verlof geweest. Ze had zelf al een lijst met dingen die ze wilde doen/nodig had. Dus eerst naar een overdekt winkelcentrum, daarna decatlon voor mountainbike spullen en als laatste naar de Ikea, we gaan de slaapkamers omruilen en daarvoor mag ze oa een nieuw bed uitkiezen. En wat heeft ze het goed gedaan zeg, ondanks alle intense prikkels hield ze zich goed staande. Je zag ook hoe ze zich kon afsluiten voor alle prikkels. 1 moment was het echt even teveel, toen ging ze ergens zitten en zag je haar langzaam weer ontspannen.
Toen naar huis en daar heeft ze gedouched en gewoon wat aan gerotzooid.
Het was een erg fijn bezoek, waar ik erg van haar aanwezigheid heb genoten.
Wat ontzettend fijn .
Wat fijn Ciska!!
Wat fijn om te lezen Ciska! Zo te lezen is er sprake van twee stappen vooruit, één terug, en dan gelukkig weer twee stappen vooruit. Dat uitje klinkt bijna gewoon gezellig 😃. Wat een waardevolle ervaringen kunnen die hele gewone dingen dan worden hè!
Mijn zoon was onlangs tien dagen bij mij. Dat was bij momenten heel moeizaam omdat hij nog altijd weinig grip op zijn frustraties heeft en weinig goede copingstrategieën om ermee om te gaan. En toch kijk ik er tevreden op terug omdat er ook hele warme, gezellige, tedere, constructieve, open, eerlijke, heldere, grappige en gewone moeder-zoon momenten zijn geweest. Het is overduidelijk dat we veel van elkaar houden en dat we met elkaar verbonden willen zijn. Dat die intentie nooit lang uit het zicht verdwijnt, ook niet als er zich weer eens een nare, verbale schermutseling voordoet, dat is een wereld van verschil! Ik heb twee keer, heel kort, gedacht: misschien moet ik hem maar naar huis brengen. Gewoon omdat ik zelf ook snel getriggerd ben en me dan (emotioneel) onveilig en machteloos voel. Maar gelukkig ging dat al snel weer over en pak je het dan samen weer op. Ik ben wel degene die dan de regie moet houden. Als ik het niet ‘terugpak’, is hij daar ook niet toe in staat. Maar gelukkig lukt dat mij nu doordat het geen dagelijkse uitputtingsslag meer is. Daaraan zie en voel ik dat het met mij echt wel beter gaat dan een tijd geleden. En nu ben ik blij dat hij weer weg is, echt! En ik voel me daar helemaal niet schuldig over. Het is, helaas, gewoon realistisch dat ik als ‘gewone’ moeder en mens dit niet onbeperkt kan incasseren en regisseren. Daar heb ik me, hoe pijnlijk ook, bij neergelegd. En ik geniet dus van wat er allemaal wel weer is tussen mijn zoon en mij.
Ciska78 schreef op 08-08-2023 om 09:10:
pff Omnik, zal ook wel heftig zijn, op kamers, maar inderdaad ook wel een rust geven. Je zal constant blijven zoeken hoe met elkaar om te gaan. En hoe op elkaar te reageren in situaties. En inderdaad hartverscheurend als je de machteloosheid van onze kinderen ziet. Hele dikke knuffel voor je, want het is niet makkelijk als ik je verhaal lees. Ook jullie hebben nog een hele lange weg te gaan.
Zorgje, die onrust is herkenbaar hoor, maar loslaten zal nog niet zo makkelijk gaan met een zorgenkind. Wel fijn dat je al zo snel gesprekken hebt gehad.
Hier is dochter afgelopen zaterdag weer een hele dag op verlof geweest. Ze had zelf al een lijst met dingen die ze wilde doen/nodig had. Dus eerst naar een overdekt winkelcentrum, daarna decatlon voor mountainbike spullen en als laatste naar de Ikea, we gaan de slaapkamers omruilen en daarvoor mag ze oa een nieuw bed uitkiezen. En wat heeft ze het goed gedaan zeg, ondanks alle intense prikkels hield ze zich goed staande. Je zag ook hoe ze zich kon afsluiten voor alle prikkels. 1 moment was het echt even teveel, toen ging ze ergens zitten en zag je haar langzaam weer ontspannen.
Toen naar huis en daar heeft ze gedouched en gewoon wat aan gerotzooid.
Het was een erg fijn bezoek, waar ik erg van haar aanwezigheid heb genoten.
Wat fijn Ciska! Goed van je dochter hoe ze zich ondanks alle prikkels staande heeft weten te houden ♥️
Omnik schreef op 08-08-2023 om 12:43:
Wat fijn om te lezen Ciska! Zo te lezen is er sprake van twee stappen vooruit, één terug, en dan gelukkig weer twee stappen vooruit. Dat uitje klinkt bijna gewoon gezellig 😃. Wat een waardevolle ervaringen kunnen die hele gewone dingen dan worden hè!
Mijn zoon was onlangs tien dagen bij mij. Dat was bij momenten heel moeizaam omdat hij nog altijd weinig grip op zijn frustraties heeft en weinig goede copingstrategieën om ermee om te gaan. En toch kijk ik er tevreden op terug omdat er ook hele warme, gezellige, tedere, constructieve, open, eerlijke, heldere, grappige en gewone moeder-zoon momenten zijn geweest. Het is overduidelijk dat we veel van elkaar houden en dat we met elkaar verbonden willen zijn. Dat die intentie nooit lang uit het zicht verdwijnt, ook niet als er zich weer eens een nare, verbale schermutseling voordoet, dat is een wereld van verschil! Ik heb twee keer, heel kort, gedacht: misschien moet ik hem maar naar huis brengen. Gewoon omdat ik zelf ook snel getriggerd ben en me dan (emotioneel) onveilig en machteloos voel. Maar gelukkig ging dat al snel weer over en pak je het dan samen weer op. Ik ben wel degene die dan de regie moet houden. Als ik het niet ‘terugpak’, is hij daar ook niet toe in staat. Maar gelukkig lukt dat mij nu doordat het geen dagelijkse uitputtingsslag meer is. Daaraan zie en voel ik dat het met mij echt wel beter gaat dan een tijd geleden. En nu ben ik blij dat hij weer weg is, echt! En ik voel me daar helemaal niet schuldig over. Het is, helaas, gewoon realistisch dat ik als ‘gewone’ moeder en mens dit niet onbeperkt kan incasseren en regisseren. Daar heb ik me, hoe pijnlijk ook, bij neergelegd. En ik geniet dus van wat er allemaal wel weer is tussen mijn zoon en mij.
Wat fijn Omnik! Ik vindt dat jij altijd zo goed de situatie weet te omschrijven/ verwoorden.
Dikke knuffel voor jou
Ciska en Omnik: ik ben heel blij voor jullie!
Afgelopen donderdag tijdens het bellen had dochter het erg zwaar. Echt heel veel negatieve gedachtens, het gevoel dat niemand haar kan helpen. Het leven is kut. Ze wist niet wat ze moest zeggen tegen ons maar wilde toch wel heel graag bellen. Ging erg moeizaam, want wij wisten ook niet goed wat te zeggen, behalve dat ze haar gevoelens op de groep moest delen. Maar dit kon ze niet zei ze steeds, omdat ze zich niet begrepen voelt.
Maar hoe mooi is het om later (wij hadden een app gestuurd dat het niet lekker met haar ging) terug te horen dat ze na ons gesprek toch zelf naar groepsbegeleiding is gegaan en het gesprek is aangegaan over hoe ze zich voelde.
Vrijdag ook met co-mentor aan de lijn gehangen die vertelde hoe trots ze is op dochter omdat ze echt heel hard aan het werk is. Maar dit heeft als gevolg dat de kritische kant/stemmen echt keihard vanalles aan het tegenroepen zijn in dochters hoofd. Zo jammer dat dochter niet kan/mag zien dat ze zo goed bezig is.
Zaterdag weer op dagverlof geweest, ze is begonnen met haar kamer op te ruimen/kasten uit te zoeken (voor wanneer we de slaapkamers gaan omwisselen). Ik heb de hele middag bij haar gezeten en dan komt de kritische kant ook geregeld naar boven, met oa vragen over of ze niet te dik is, te zwaar weegt, ze wil afvallen. Ik heb gezegd dat ik niet weet wat ze nu van mij verwacht, ik kan alles tegenspreken, maar in haar hoofd klopt het gevoel van te zwaar gewoon, dus ja wat moet ik dan zeggen. Het wel geprobeerd hoor om het tegen te spreken, maar het komt niet binnen bij haar.
Ze had helaas ook weer veel gekrast op arm en benen😢
Ze had een pakketje gemaakt voor haar vriendin, die hebben we savonds voor het terug gaan naar de groep daar heen gebracht. Ze heeft vriendin gelukkig even kunnen zien en dit heeft haar echt goed gedaan. Laatste deel van de rit heeft ze alleen maar zitten glunderen op de achterbank
Ciska78, wat mooi dat ze haar vriendin even heeft kunnen zien. En toch goed aan het werk is.
Het is afschuwelijk zo verwoestend als die stemmen kunnen zijn. En ergens ook nog steeds onbegrijpelijk wat er dan gebeurt in het hoofd. Voor zover ik er iets van begrepen heb is het alsof er in de hersenen een heel dunne scheidslijn wegvalt tussen 'denken aan' en horen of voelen proeven, of nou ja, de zintuigelijke waarnemingen. Zelfkritische vragen, die vrijwel elk mens wel kent, worden stemmen, of echt gevoelens ('ik voel me dik') en in de hersenen schijnt het zo te zijn dat de hersendelen die lichamelijke waarnemingen registreren dan ook echt aan het werk zijn. Dus er wordt echt gehoord en echt gevoeld en echt geproefd. Dan kun je daarnaast gaan staan en schreeuwen dat het niet zo is, maar dat helpt gewoon niet. Heel moeilijk. Zo begrijp ik het althans.
Dan zijn de lichtpuntjes wel fijn. Fijn dat ze ze toch contact maakt met de begeleiding, fijn dat de begeleiding ziet dat ze goed haar bes doet, fijn dat de vriendin in haar leven gekomen is, fijn dat jullie er zijn om haar bij het 'gewone' leven betrokken te houden.
Tsjor
iemand misschien tips, dochter is de laatste 2 weken erg down. Gisteren belde ze huilend op, ze weet het allemaal niet meer, wil het liefst niet meer eten, ze vind zichzelf te dik en de kritische kant roept heel hard dat dit allemaal klopt.
De gedachtes aan de dood komen weer sterker naar boven.
Afleiding helpt niet, ze probeert wel afleiding te zoeken, maar al het negatieve overheerst momenteel heel erg.
We zeggen in ieder geval steeds weer dat ze met begeleiding moet praten.
Maar als ze zo huilend aan de telefoon hangt wete ik gewoon niet hoe tot haar door te dringen, ze wil van ons geen oplossingen alleen maar een luisterend oor, maar wat zeg ik op zo’n moment
Wat moeilijk om te horen moet dat zijn, Ciska. Oplossingen aandragen heeft inderdaad geen zin, denk ik. Het belangrijkste is volgens mij dat je hoop geeft en vertrouwen uitstraalt, zonder dat je haar gevoel bagetaliseert.
Dus je mag wel bevestigen dat je ziet dat ze nu dingen heel zwart ziet, en aangeven dat het op een gegeven moment weer beter gaat worden. Benoemen dat ze dit eerder ook ervaren heeft (een tijdje terug gingen bepaalde dingen goed), en dat ze een geweldige persoon en heel veel positieve affirmaties geven: goed dat ze het met jullie deelt, goed dat ze de dingen op de groep doet die goed gaan (hoe klein die ook lijken). Dat ze op haar kracht uit de gesloten groep gekomen is, bijvoorbeeld. Dat ze nu weer bepaalde dingen kan die ze eerder niet kon. Dat ze een kracht in zich heeft die ervoor zorgde dat ze weer de regie ging nemen. Dat jullie vertrouwen in haar hebben, en haar sterke eigenschappen benoemen.
Heeft ze inmiddels een ander beeld van de stemmen? Als in dat ze nu meer ziet dat ze niet perse de waarheid zeggen? Dan zou dat ook iets zijn om te benoemen, hoe goed dat van haar is.
Krijgen jullie hier ouderbegeleiding bij? Dat lijkt me best belangrijk ......Anders zou je daar deze vraag ook kunnen bespreken.
Goedemorgen, ik heb niet alles terug gelezen maar ken je Human Concern? Deze organisatie is er voor mensen,dus volwassenen, kinderen,mannen en vrouwen, met een eetprobleem. Ze hebben goede resultaten. Ik heb daar zelf 3 jaar gelopen ivm boulimia en eetbuien. De therapeuten zijn allemaal ervaringsdeskundige.
Ik denk niet dat dat de dochter van Ciska gaat helpen, misschien je beter toch eerst even door kan lezen.
Carolien1962 schreef op 17-08-2023 om 09:40:
Goedemorgen, ik heb niet alles terug gelezen maar ken je Human Concern? Deze organisatie is er voor mensen,dus volwassenen, kinderen,mannen en vrouwen, met een eetprobleem. Ze hebben goede resultaten. Ik heb daar zelf 3 jaar gelopen ivm boulimia en eetbuien. De therapeuten zijn allemaal ervaringsdeskundige.
Natuurlijk lief bedoeld, maar de werkwijze van HC is absoluut niet geschikt voor de problematiek van Ciska's dochter.
