Ik weet het niet meer
het gaat super slecht met mijn 15 jarige dochter.
Heeft een zeer laag zelfbeeld, vind zichzelf te dik, waardoor ze veel momenten heeft dat ze weinig/niet eet.
Heeft depressieve gevoelens, ziet “schaduwen” in huis, waardoor ze het eng vind alleen te zijn, te gaan slapen, snachts te gaan plassen. Wat er in resulteert dat ze vaak om 2 uur nog wakker is omdat ze afleiding zoekt beeldscherm.
Paniekaanvalle, stress van school, zelfverminking..
Ze ziet het leven niet meer zitten.
ze staat op de wachtlijst voor hulp, maar dit gaat zo traag. De jeugdgids die we eindelijk hebben ziet de spoed er wel van in en school, nadat ze vorige week op schoolreis in Tsjechie naar het ziekenhuis is geweest omdat het niet goed ging, ziet nu eindelijk de spoed er ook wel van in.
Maar ja, ondertussen hebben we nog steeds geen hulp en zitten wij als ouders met ons handen in het haar.Geen idee hoe we momenteel ons meisje kunnen helpen.
Wie heeft er tips, ervaringen, wil met mij mee praten? Ik heb zo de behoefte om mijn ei kwijt te kunnen.
Ciska78 schreef op 17-08-2023 om 08:16:
iemand misschien tips, dochter is de laatste 2 weken erg down. Gisteren belde ze huilend op, ze weet het allemaal niet meer, wil het liefst niet meer eten, ze vind zichzelf te dik en de kritische kant roept heel hard dat dit allemaal klopt.
De gedachtes aan de dood komen weer sterker naar boven.
Afleiding helpt niet, ze probeert wel afleiding te zoeken, maar al het negatieve overheerst momenteel heel erg.
We zeggen in ieder geval steeds weer dat ze met begeleiding moet praten.
Maar als ze zo huilend aan de telefoon hangt wete ik gewoon niet hoe tot haar door te dringen, ze wil van ons geen oplossingen alleen maar een luisterend oor, maar wat zeg ik op zo’n moment
Wat zwaar voor jullie. Mij hielp het als mijn ouders eerlijk zeiden dat ze geen idee hadden hoe ze me konden helpen, maar dat ze eindeloos naar me wilden luisteren. Je kunt verder niet zo veel ben ik bang. Zo moeilijk, ik denk aan jullie!
Ciska78 schreef op 17-08-2023 om 08:16:
iemand misschien tips, dochter is de laatste 2 weken erg down. Gisteren belde ze huilend op, ze weet het allemaal niet meer, wil het liefst niet meer eten, ze vind zichzelf te dik en de kritische kant roept heel hard dat dit allemaal klopt.
De gedachtes aan de dood komen weer sterker naar boven.
Afleiding helpt niet, ze probeert wel afleiding te zoeken, maar al het negatieve overheerst momenteel heel erg.
We zeggen in ieder geval steeds weer dat ze met begeleiding moet praten.
Maar als ze zo huilend aan de telefoon hangt wete ik gewoon niet hoe tot haar door te dringen, ze wil van ons geen oplossingen alleen maar een luisterend oor, maar wat zeg ik op zo’n moment
Och meis, dit is zo moeilijk hè 😞. Wat ik op zulke momenten tegen mijn dochter zeg is dat het kan helpen te lezen in haar “positieve” dagboek. Dat ze zich realiseert dat er ook weer mooie/ positieve momenten zullen komen. Leuke/ fijne gebeurtenissen weer terug halen met haar.
En inderdaad als het afleiden haar zelf niet lukt, haar daarbij helpen. Ik realiseer me dat dat voor mij weliswaar een stuk eenvoudiger is; samen een taart bakken of een spelletje doen. Mijn dochter heeft ook “luister” boeken, misschien iets voor jouw dochter?
En soms wil ze ook helemaal niks, dan kan ik ook niet veel meer dan haar met rust laten en hopen dat ze zich snel weer wat beter voelt.
Agg Ciska ik denk dat je het goed doet
Je dochter geeft zelf al aan geen oplossingen te willen maar een luisterend oor . En dat geef je
En dat is voldoende
😘
Ciska78 schreef op 17-08-2023 om 08:16:
iemand misschien tips, dochter is de laatste 2 weken erg down. Gisteren belde ze huilend op, ze weet het allemaal niet meer, wil het liefst niet meer eten, ze vind zichzelf te dik en de kritische kant roept heel hard dat dit allemaal klopt.
De gedachtes aan de dood komen weer sterker naar boven.
Afleiding helpt niet, ze probeert wel afleiding te zoeken, maar al het negatieve overheerst momenteel heel erg.
We zeggen in ieder geval steeds weer dat ze met begeleiding moet praten.
Maar als ze zo huilend aan de telefoon hangt wete ik gewoon niet hoe tot haar door te dringen, ze wil van ons geen oplossingen alleen maar een luisterend oor, maar wat zeg ik op zo’n moment
Het is niet te harden om je kind zo te zien lijden en alles in je wil haar helpen, iets doen, iets zeggen wat haar inzicht, moed of vertrouwen geeft. Het belangrijkste is denk ik dat je accepteert dat je dat niet kan. Jij hebt geen oplossing. Niet voor haar problemen en ook niet voor haar gevoel van dat moment. En er is ook een grens aan wat je onbekommerd en steunend kan aanhoren aan negativiteit. Dat ervaar ik wel in ieder geval. Als mijn zoon zo'n rant houdt over wat er allemaal lelijk en stom en verkeerd is, luister ik een tijdje naar hem en toon medeleven en bevestig dat ik zijn woorden heb gehoord en dat ik het rot voor hem vind, zo lang als ik daar ruimte voor heb. En als ik merk dat ik me onrustig, geïrriteerd en machteloos begin te voelen, en de neiging krijg om adviezen te geven of prekerig te gaan doen, probeer ik het gesprek een draai te geven door bijvoorbeeld een vraag te stellen over iets heel anders. Ik durf dat ook wel te benoemen tegen hem, te zeggen dat ik merk dat het me teveel wordt, dat ik graag nog wat langer met hem praat maar dat ik merk dat ik er ook somber van wordt als het teveel gaat over problemen en boosheid en klachten en dat ik graag gewoon even 'bij hem wil zijn' en horen wat hij gedaan heeft die dag of iets vertellen over ons hondje of praten over een film die we allebei gezien hebben of ...
Ik vind wat Kaatjecato zegt mooi. Ik heb me gerealiseerd dat heel erg meegaan in de crisissfeer van zoon en proberen te helpen en er lang over door te praten ergens juist níet het vertrouwen uitstraalt dat je kind er 'heus wel' uitkomt. Juist dingen zeggen als: "Je bent er al eerder uitgekomen, dat gaat je nu ook echt wel weer keer lukken, daar heb ik alle vertrouwen in", en dan een luchtiger draai aan het gesprek geven kán ook heel erg uitstralen dat er ook iets ánders is dan dit moment met al zijn ellende. Want als je kind merkt dat zijn/haar ouder steeds maar obsessief bezig is met een 'oplossing' en niet meer weet wat ze moet doen om het 'goed' te doen en geen moment kunnen loslaten dat er een probleem is en dat ze daar iets in moet betekenen, dat ze niet kan loslaten hoe vreselijk het is, dan moet het wel héél erg zijn. Dan heb je wel echt hele ernstige problemen!
Het is gemakkelijk praten want ze heeft het natuurlijk serieus moeilijk en het is niet gezegd dat ze toelaat om haar gedachten even te verschuiven naar iets anders. Maar ik merk dat mijn intentie om het even goed te hebben met hem en mijn eigen grenzen in de gaten te houden en daar ook ruimte voor te nemen, in het gesprek een warme, accepterende sfeer geeft en dat mijn zoon er in ieder geval ook ontvankelijk voor is dat ik hem wel degelijk iets wil geven, ook als ik aangeef dat ik even over iets anders wil praten. Want ik weer hem en zijn problemen zeker niet af. Maar ik wil hem geven wat ik te geven heb. En dat is nou eenmaal geen oplossing, maar wel ook wat aandacht voor iets positiefs wat hij meemaakt, een praatje over niks bijzonders, iets vertellen wat in de familie is gebeurd of een grapje. Het belangrijkste is om even samen te zijn, te weten dat je bij elkaar hoort. Het oplossen van die enorm grote problemen is nou eenmaal niet haalbaar in een simpel telefoongesprek en voor het tijdelijk verlichten van akelige gevoelens werkt je aandacht op iets anders richten best even lekker. Je hoeft niet altijd aan je Problemen te denken. Die kunnen ook best even wachten tot morgen.
Het doet mij denken aan “Ik heb je nooit een rozentuin beloofd”. Een heel andere tijd met een ander soort behandeling maar de boze stemmen die zich meer laten horen juist als er vooruitgang is, de automutilatie, de worsteling is herkenbaar. Ken je het boek?
Ciska78 schreef op 17-08-2023 om 08:16:
iemand misschien tips, dochter is de laatste 2 weken erg down. Gisteren belde ze huilend op, ze weet het allemaal niet meer, wil het liefst niet meer eten, ze vind zichzelf te dik en de kritische kant roept heel hard dat dit allemaal klopt.
De gedachtes aan de dood komen weer sterker naar boven.
Afleiding helpt niet, ze probeert wel afleiding te zoeken, maar al het negatieve overheerst momenteel heel erg.
We zeggen in ieder geval steeds weer dat ze met begeleiding moet praten.
Maar als ze zo huilend aan de telefoon hangt wete ik gewoon niet hoe tot haar door te dringen, ze wil van ons geen oplossingen alleen maar een luisterend oor, maar wat zeg ik op zo’n moment
Misschien aan de begeleiding vragen hoe je dan het beste kunt reageren.
Blijkbaar heb je toch nog steeds de gedachte dat jij iets moet kunnen zeggen waardoor zij beter wordt of zich beter gaat voelen. Maar is dat wel zo? Dat zou een vraag zijn aan de begeleiding. En als je ziet dt niets lijkt te helpen, hoe houd je dat dan uit? Nou is zo'n vraag voor hulpverleners anders dan voor ouders, maar ook hulpverleners worstelen daarmee.
Heb je je wel eens aangemeld voor ypsilon? Mind/ypsilon heeft op 21 september een online-sessie over farmacogenetica, dat wil zeggen medicatie die aangepast is op iemands DNA. Uit de aankondiging:
'Medicijnen worden vaak gezien als dé oplossing voor psychische klachten zoals depressie, angst en psychose. Maar wat als jouw kind, partner, ouder of broer niet goed reageert op de medicijnen die hij krijgt? Of als hij veel last heeft van bijwerkingen? In zulke situaties kan farmacogenetica (‘medicatie op maat op basis van DNA’) uitkomst bieden.
Hoe dat precies werkt en welke rol jij hierbij als naaste kunt spelen, daarover vertelt Roos van Westrhenen in een nieuwe kennissessie van MIND Ypsilon. De sessie is online (via ZOOM) bij te wonen en vindt plaats op donderdag 21 september 2023 vanaf 19.30 uur.'
Je hoeft zelf geen deskundige te worden, maar soms is het mooi om te horen wat eer zoal gebeurd op het gebied van onderzoek en wetenschap en vooral ook om andere mensen te ontmoeten die met dezelfde problemen worstelen.
Tsjor
Ciska wat is het toch zwaar allemaal.
Weet dat ik aan jullie denk.
kaatje, ze snapt aan de ene kant wel dat die stemmen niet de waarheid zeggen, maar ze kan/durft er gewoon niet tegenin te gaan. Vooral omdat ze heel hard aan het roepen zijn.
Ze is ook echt wel op de groep aan het oefenen met tegenover de kritische kant de gezonde kant te zetten, maar dat stuk is gewoon heel zwaar.
Maar goede tips waar ik zeker wat mee gaan doen
Wij kregen altijd ouderbegeleiding bij organisatie 1, maar die is langdurig ziek, dit is nu wel opgepakt door de regiebehandelaar waar ze nu zit, maar dat is ook maar 1x in de 2 weken een uur.
Zilvergrau, afleiden lukt soms wel,,/soms niet. Inderdaad over iets heel anders beginnen helpt wel eens. Maar soms zit ze zo vast in haar negatieve spiraal, dat ik/wij niet eens meer weten hoe we haar dan kunnen afleiden, via de telefoon vind ik dat zo moeilijk..
Omnik, dat vind ik denk ik het moeilijkste, dat wij geen oplossingen hebben (Die ze van ons ook niet wil, maar wat je zegt klopt, er zit een grens aan wat ik kan aanhoren aan negativiteit)(en wat dan nog zeerder doet is de hoeveelheid sorry die dochter in zo'n telefoongesprek steeds zegt)
Ik ben nog niet zover dat ik dit naar haar durf te benoemen, ze is zo fragiel nog. Ik wil wel dat ze het gevoel blijft houden dat ze altijd kan bellen.
Anne, ik ken het boek niet, maar weet ook niet of mijn hoofd ruimte heeft op dit moment daarvoor.
Tsjor, dit vragen we ook wel aan begeleiding , maar we merken dat zij ook moeite hebben om de negatieve spiraal vooral mbt het eten om te keren.
Ik heb mij nog niet aangemeld bij Ypsilon, ik zal eens op de website kijken.
Volgende week evaluatie, we moeten ook echt bespreken dat hoe ze nu erbij zit, ze echt nog geen overstap kan maken naar de open groep, daarvoor is ze nog te fragiel, en ze heeft uitspraken gedaan die laten zien dat de dood nog erg dichtbij zit.
Ciska78 schreef op 18-08-2023 om 09:42:
kaatje, ze snapt aan de ene kant wel dat die stemmen niet de waarheid zeggen, maar ze kan/durft er gewoon niet tegenin te gaan. Vooral omdat ze heel hard aan het roepen zijn.
Ze is ook echt wel op de groep aan het oefenen met tegenover de kritische kant de gezonde kant te zetten, maar dat stuk is gewoon heel zwaar.
Maar goede tips waar ik zeker wat mee gaan doen
Wij kregen altijd ouderbegeleiding bij organisatie 1, maar die is langdurig ziek, dit is nu wel opgepakt door de regiebehandelaar waar ze nu zit, maar dat is ook maar 1x in de 2 weken een uur.
Zilvergrau, afleiden lukt soms wel,,/soms niet. Inderdaad over iets heel anders beginnen helpt wel eens. Maar soms zit ze zo vast in haar negatieve spiraal, dat ik/wij niet eens meer weten hoe we haar dan kunnen afleiden, via de telefoon vind ik dat zo moeilijk..
Nog een kleine tip, Ciska. Schrijf een aantal dingen waarover je kunt zeggen dat ze dat geweldig doet, zoals het harde werken, de openheid die ze steeds meer geeft, de weerstand die ze heeft overwonnen, dat ze al zulke grote stappen maakt (ook al lijkt dat voor haar misschien niet altijd zo). Door het op te schrijven heb je ze makkelijker paraat als je haar spreekt en je in de emoties van het gesprek getrokken wordt.
Wat betreft het vele sorry zeggen kun je misschien een keer benoemen dat als ze daar behoefte aan heeft zij zoveel sorry mag zeggen als zij wil, maar dat het belangrijk is dat ze weet dat ze voor jullie nooit sorry hoeft te zeggen. Jullie zijn er voor haar door dik en dun en ze hoeft zich naar jullie niet te verontschuldigen. Maar als het haar opluchting geeft, is het oké als ze het zegt.
Ik heb wel eens tegen mijn zoon gezegd, dat ook als hij het helemaal niet meer ziet en op bepaalde momenten geen vertrouwen meer heeft, dat ik wil dat hij weet dat ik dat vertrouwen altijd in hem heb. Dat hij dan op mijn vertrouwen mag leunen.
kaatjecato schreef op 18-08-2023 om 11:22:
[..]
Nog een kleine tip, Ciska. Schrijf een aantal dingen waarover je kunt zeggen dat ze dat geweldig doet, zoals het harde werken, de openheid die ze steeds meer geeft, de weerstand die ze heeft overwonnen, dat ze al zulke grote stappen maakt (ook al lijkt dat voor haar misschien niet altijd zo). Door het op te schrijven heb je ze makkelijker paraat als je haar spreekt en je in de emoties van het gesprek getrokken wordt.
Wat betreft het vele sorry zeggen kun je misschien een keer benoemen dat als ze daar behoefte aan heeft zij zoveel sorry mag zeggen als zij wil, maar dat het belangrijk is dat ze weet dat ze voor jullie nooit sorry hoeft te zeggen. Jullie zijn er voor haar door dik en dun en ze hoeft zich naar jullie niet te verontschuldigen. Maar als het haar opluchting geeft, is het oké als ze het zegt.
Ik heb wel eens tegen mijn zoon gezegd, dat ook als hij het helemaal niet meer ziet en op bepaalde momenten geen vertrouwen meer heeft, dat ik wil dat hij weet dat ik dat vertrouwen altijd in hem heb. Dat hij dan op mijn vertrouwen mag leunen.
Wat mooi ♥️. Ik raak er ontroerd van
Zilver_gray schreef op 18-08-2023 om 12:28:
[..]
Wat mooi ♥️. Ik raak er ontroerd van
Hier ook een traantje. Nou is onze situatie bij lange na niet zo heftig als bij Ciska of anderen in dit draadje, maar deze ga ik binnenkort eens met zoon delen. Ik geloof nog steeds dat hij uiteindelijk op zijn pootjes terecht komt. Ik wou dat hij dat vertrouwen in zichzelf ook had…
Ipv zeggen juist appen omdat ze dan de woorden kan nalezen op die momenten dat ze die woorden nodig heeft?
Hoe is het de afgelopen week met jullie gegaan, Ciska?
Pfff, wat zal ik zeggen. Dochter nu al een aantal keer huilend aan de telefoon gehad. Ze heeft het zwaar, en waar ze nu vooral de controle op pakt is het eten , of liever gezegd, het niet eten. Ze heeft begin van de week besloten alleen nog minimaal avond te eten en verder niets.
Dit weekend is ze er zaterdag en zondag overdag en ze zei al aan de telefoon dat ze geen ontbijt/lunch doet. En ik probeer dat voor nu maar naast mij neer te leggen, want ik kan er toch niets aan veranderen.
Wat gewoon niet meehelpt is dat er momenteel geen perspectief is naar haar volgende plek ivm personele problemen daar.
Dat ze de afgelopen week meerdere keren naar haar vriendin heeft gebeld en niemand opnam.
Dat we al weken aan het proberen zijn om een bezoek afspraak met vriendin in te plannen, maar dat dat ook heel traag verloopt.
En ik… ik probeer met alle tips die hier voorbij komen en die ik krijg van psycholoog beter op mijn grenzen te letten en haar emoties niet mijn emoties te laten worden, maar het is zo moeilijk.
Bewust ook weinig geschreven hier afgelopen week, want ik ben emotioneel en voel mij lichtelijk een wrak momenteel.
Wat wel positief was is dat dochter aan haar psycholoog had gevraag voor meer therapie, maar dat die dat (schijnbaar, we horen alleen dochter haar kant) alleen wil doen als dochter een normaler eetritme heeft.
Maar daar heeft docht noujuist ondersteuning in nodig.
o, ik was nog niet klaar.
Dochter wil ook graag haar kamer klaar hebben zodat ze het weekend thuis kan slapen. En ik voel mij schuldig omdat ik daar eigenlijk nog niet aan toe ben maar niet weet hoe ik dit goed kan aangeven.
