Ik weet het niet meer
het gaat super slecht met mijn 15 jarige dochter.
Heeft een zeer laag zelfbeeld, vind zichzelf te dik, waardoor ze veel momenten heeft dat ze weinig/niet eet.
Heeft depressieve gevoelens, ziet “schaduwen” in huis, waardoor ze het eng vind alleen te zijn, te gaan slapen, snachts te gaan plassen. Wat er in resulteert dat ze vaak om 2 uur nog wakker is omdat ze afleiding zoekt beeldscherm.
Paniekaanvalle, stress van school, zelfverminking..
Ze ziet het leven niet meer zitten.
ze staat op de wachtlijst voor hulp, maar dit gaat zo traag. De jeugdgids die we eindelijk hebben ziet de spoed er wel van in en school, nadat ze vorige week op schoolreis in Tsjechie naar het ziekenhuis is geweest omdat het niet goed ging, ziet nu eindelijk de spoed er ook wel van in.
Maar ja, ondertussen hebben we nog steeds geen hulp en zitten wij als ouders met ons handen in het haar.Geen idee hoe we momenteel ons meisje kunnen helpen.
Wie heeft er tips, ervaringen, wil met mij mee praten? Ik heb zo de behoefte om mijn ei kwijt te kunnen.
Ach vrouw, wat heftig weer. Het is zo zo zwaar, voor jullie allemaal.
Zo lang ze niet eet kan ze eigenlijk sowieso niet thuis slapen. Ze mag niet van jullie verwachten dat jullie, naast alles dat al speelt, lijdzaam toe gaan kijken hoe ze zichzelf uithongert. Je mag dat ook best op die manier met haar delen, echt. Natuurlijk zal dat deels voelen als een afwijzing, maar het kan ook een klein tikje motivatie geven om het eten weer op te pakken.
Logisch ook dat ze nu niet meer therapie kan krijgen - als je hersenen geen brandstof krijgen, heeft dat nauwelijks zin. Minimale voeding is echt noodzakelijk om verbetering door te zetten, op alle fronten eigenlijk. Ik wou dat ik dat in haar hoofd kon planten voor jullie, want ik weet hoe ongelooflijk eng en moeilijk het is om daar een doorstart in te maken.
Wat naar dat het contact met haar vriendin en het perspectief op een volgende plek zo moeizaam verloopt. Wat zullen jij en je man moegestreden zijn. Ik hoop dat jullie elkaar goed kunnen steunen.
Ik denk aan jullie.
Nou dat ben ik niet met je eens Onbekende. Behandeling is juist nu zo hard nodig, zeker als dit meisje er zelf om vraagt (hoe knap van haar!). Deze aanpak (eerst jij een stapje en dan 'verdien' je weer behandeling) is voor een kwetsbaar meisje geen stimulans maar eerder een afwijzing.
Ciska heb je behoefte aan praktische hulp bij het aanpakken van haar kamer, iemand die even de lead neemt zeg maar zodat je tot aktie komt?
Ciska mag best ook haar grenzen aangeven: nee de kamer is niet klaar, dat heb ik niet voor elkaar gekregen. Ook wat betreft het eten. Er zitten grenzen aan wat zij aankan. Ik vind de opmerking van DeOnbekende niet zo vreemd.
Tsjor
Eens met DeOnbekende en Tsjor. De kern van de boodschap hoeft niet te zijn ‘jij bent nog niet ver genoeg’. De boodschap kan zijn ‘ik ben nog niet zo ver, dit vind ik te moeilijk, het is voor mij belangrijk dat jij veilig bent en ik kan dat jou thuis nog niet bieden, ik voel me zelf (nog) niet sterk/veilig genoeg’ Er moet niet net gedaan worden alsof een ouder alles maar aan zou moeten kunnen en alles zou moeten kunnen (ver)dragen. Dat is natuurlijk niet zo. Dat is helaas ook realistisch. Een moeder is maar een mens, met grenzen. Dat is onvermijdelijk en bovendien gezond, voor beiden.
Dikke knuffel weer Ciska! Begrijp ik nou goed dat ze dit weekend bij jullie komt? Ik hoop dat er tijdens het bezoek ook lichtpuntjes zijn. 
Sandra1964 schreef op 26-08-2023 om 15:14:
Nou dat ben ik niet met je eens Onbekende. Behandeling is juist nu zo hard nodig, zeker als dit meisje er zelf om vraagt (hoe knap van haar!). Deze aanpak (eerst jij een stapje en dan 'verdien' je weer behandeling) is voor een kwetsbaar meisje geen stimulans maar eerder een afwijzing.
Ciska heb je behoefte aan praktische hulp bij het aanpakken van haar kamer, iemand die even de lead neemt zeg maar zodat je tot aktie komt?
Dat is inderdaad hard nodig, maar zoals ik al aangaf: therapie heeft nauwelijks zin als je hersenen geen brandstof hebben om het te verwerken. Dat is het nare aan een eetstoornis, je zit in een cirkel - om van je eetprobleem af te komen, heb je eerst eten nodig. Dat kan overigens ook in de vorm van Nutridrink, dat wordt tijdens de behandeling regelmatig gegeven als vervanging van eten. Als er maar benzine in die wagen komt, zeg maar.
Ik snap dat het voor een buitenstaander niet fijn klinkt van de therapeut hoor, maar diegene heeft wel gelijk. Ik weet echt heel (veel te 
) goed waar ik het over heb trouwens.
Het ligt aan hoe dun dochter is anders moet er zeker therapie gestart worden
Hoe eerder hoe beter nml .
Is het een idee om contact op te nemen met haar hulpverlener?
wat is de reden dat je dochter niet Nachts wil hebben ?
Geen oordeel hoor ben gewoon benieuwd wat je reden is
Ons kind kreeg wel degelijk therapie terwijl ze bijna niet at.Als ze die therapie niet had gehad was ze nooit begonnen met te weer gaan eten. Was juist een zeer uitgebreid therapie programma in een kliniek voor eetstoornissen, waar ze dag en nacht verbleef. Na deze kliniek is ze verder behandeld voor haar psychische problemen, die erg leken op de problemen van Ciska haar dochter maar na veel vallen en weer opstaan is ze nu al jaren stabiel en gelukkig, iets wat wij nooit voor mogelijk hadden gehouden.
wat betreft therapie, deze heeft ze gewoon heel hard nodig. Afgelopen weekend hebben we een heel goed en serieus gesprek gehad hierover met dochter.
Zoals ze zelf heel goed aangeeft, ze wil wel eten, maar de stem in haar hoofd is zo aanwezig in het negatieve (dingen zeggen als je mag niet eten, je bent te dik), en daar kan ze niet tegenin momenteel. Ze heeft hulp nodig om tegen die stemmen in te gaan. En dan zegt een therapeut doodleuk : je moet eerst beter gaan eten.
Maar dat is hetgene wat niet lukt!
We hebben hopelijk vandaag overleg met onze gezinsvoogd over hoe we dit aan kunnen pakken.
De regiebehandelaar is net voor 3 weken op vakantie en officieel mogen wij haar psycholoog niet zelf mailen ( dit hebben we al eens gedaan en daar was de psycholoog niet van gedient).
We hebben ook een goed gesprek gehad over het thuis slapen, waarin ik goed aan haar heb aan kunnen geven dat ik dit nog best spannend vind.
En hier hebben we echt uitgebreid over kunnen praten, met goede punten van dochter.
En dat vind ik dus wel mooi, als je kijkt naar eind vorig jaar, dan hadden we niet van deze serieuze maar ook rustige gesprekken kunnen hebben.
Roos, de laatste weken dat dochter nog thuis woonde waren weken die vol stonden van stress en spanning. En ook angst, elke dag de angst of ze weg zou lopen of zichzelf wat aan zou doen. En die angst is gewoon nog niet helemaal weg.
Het hoofdstuk bezoek vriendin is ook een oneindig verhaal. Er was toestemming vanuit regiebehandelaren beide kanten, maar toen dochter zondagavond daar was gaf de mentor van vriendin aan dat ze pas in week 39 een bezoek mogen afspreken omdat vriendin eerst stappen moet laten zien. Nou, verwarrender kan het niet voor beide meiden. Dus ook hier gaan we achteraan.
Dochter was trouwens het weekend inderdaad zaterdag en zondag overdag thuis.
En die 2 dagen gingen wel goed. Tuurlijk, er waren ook moeilijke momenten. Momenten waarop ze echt emotioneel was, en niet terug naar de groep wilde. Maar ook fijne momenten gelukkig.
Dikke knuffel weer Ciska. Ik ben blij voor jullie dat er toch wel een stijgende lijn in zit, maar het blijft een moeilijke periode met vooral ook veel stappen terug.
Ik vroeg me af of jullie contact hebben met de ouders van vriendin. Misschien helpt het als jullie samen optrekken? Ik vind het echt onverteerbaar dat het voor de meisjes allemaal zo onduidelijk en verwarrend wordt gemaakt. De leiding moet zich zelf ook aan hun eigen toezeggingen en afspraken houden.
Wat een gedoe met die meisjes. Het lijkt mij voor beiden juist heel erg helpend om in (fysiek) contact te blijven met elkaar. Onduidelijkheid omtrent afspraken is totaal niet constructief. Heel goed dat jullie daar achteraan gaan.
Met dat standpunt van de behandeling heb ik, als volkomen leek, toch erg veel moeite. Alsof iemand gewoon zelf kan stoppen met destructief gedrag. Het klinkt voor mij harteloos en kortzichtig. En gevaarlijk. Ik snap dat Ciska meer heeft aan bemoedigende woorden van “prima aanpak, komt helemaal goed zo” en ik weet er ook echt totaal niks van, maar het komt op mij echt over als een verkeerde aanpak van een eetstoornis.
Het is immers een symptoom, en dit klinkt als “je hebt koorts door een ontsteking maar we gaan je pas antibiotica geven als de koorts weg is”.
Wat voor behandeling krijgt ze nu om met haar stemmen om te gaan ? Slikt dochter ook medicatie?
ik snap je angst wel Ciska om haar ook Snachts thuis te hebben. Als beide dagen overdag wel goed gaan is dat heel fijn !
Ik hoop dat de gezinsvoogd meer duidelijkheid heeft kunnen geven. Hou vol
AnnaPollewop schreef op 29-08-2023 om 16:40:
Met dat standpunt van de behandeling heb ik, als volkomen leek, toch erg veel moeite. Alsof iemand gewoon zelf kan stoppen met destructief gedrag. Het klinkt voor mij harteloos en kortzichtig. En gevaarlijk. Ik snap dat Ciska meer heeft aan bemoedigende woorden van “prima aanpak, komt helemaal goed zo” en ik weet er ook echt totaal niks van, maar het komt op mij echt over als een verkeerde aanpak van een eetstoornis.
Het is immers een symptoom, en dit klinkt als “je hebt koorts door een ontsteking maar we gaan je pas antibiotica geven als de koorts weg is”.
Een eetstoornis is geen ontsteking die met antibiotica te bestrijden is. Nogmaals: je kunt de onderliggende problemen van een ES gewoon niet aanpakken als je hersenen niet goed functioneren. Het heeft geen zin. Als het cliënten niet lukt te eten, krijgen ze drinkvoeding (of in het uiterste geval sonde) om toch wat energie binnen te krijgen. In een kliniek wordt je uitgebreid behandeld terwijl je eten krijgt opgedrongen. Dat is allemaal niet voor niets.
Ik vind het ongepast dat je mijn reactie afdoet als "wat bemoedigende woorden", want ik heb zelf ruim 15 jaar eetstoornis overwonnen en werk inmiddels al heel lang als ervaringsdeskundige. Ik weet in tegenstelling tot jij dus wél waar ik over praat. De therapeut is niet harteloos, maar realistisch - hoe moeilijk dat ook te verkroppen is als ouder (want ik begrijp dat dat zo is).
DeOnbekende schreef op 26-08-2023 om 17:28:
[..]
Dat is inderdaad hard nodig, maar zoals ik al aangaf: therapie heeft nauwelijks zin als je hersenen geen brandstof hebben om het te verwerken. Dat is het nare aan een eetstoornis, je zit in een cirkel - om van je eetprobleem af te komen, heb je eerst eten nodig. Dat kan overigens ook in de vorm van Nutridrink, dat wordt tijdens de behandeling regelmatig gegeven als vervanging van eten. Als er maar benzine in die wagen komt, zeg maar.
Ik snap dat het voor een buitenstaander niet fijn klinkt van de therapeut hoor, maar diegene heeft wel gelijk. Ik weet echt heel (veel te
Ik geloof meteen dat jij weet waar je het over hebt, maar geloof ook maar meteen dat het voor zo'n kwetsbaar meisje die zelf om hulp vraagt 100% procent zeker als een afwijzing aanvoelt en het vertrouwen schaad in die onderlinge relatie...
Wat is belangrijker; de theorie dat eten als brandstof belangrijk is voor de behandeling een feit is of het feit dat een kwetsbaar meisje een dappere stap zet en om meer therapie vraagt en op die manier wellicht ondersteuning voor haar problemen, waaronder haar eetprobleem? Misschien is voor dit meisje met autisme dat uurtje therapie wel haar enige stukje veilige haven op een gemeenschappelijke groep...
we hebben geen contact met de ouders van haar vriendin. Mentor heeft gisteren weer een mail gestuurd naar mentor van vriendin, dus dat wachten we even af.
Dochter slikt medicatie, risperidon, niet specifiek tegen de stemmen.
En volgens mij krijgt ze nu nog geen specifieke behandeling voor haar stemmen.
Haar eetstoornis is niet het hoofdprobleem, haar eetstoornis is een gevolg van al haar andere problemen, eten is het enige waar ze nu controle over heeft.
Dwangvoeding/drankjes/sonde, daar zit ze gelukkig nog heeeel ver van af. Ze eet, maar het ritme is helemaal verstoort. En ze heeft nu echt hulp nodig om de stemmen de baas te kunnen.
We hebben overleg gehad met onze gezinsvoogd en hebben daarna een mail naar haar mentor gestuurd over therapie. Die heeft de mail doorgestuurd naar de therapeut.
Ik waardoor je woorden hoor Onbekende, maar het probleem is veel complexer dan alleen een eetstoornis.
