Ik weet het niet meer

'Ze wilde die avond ook niet bellen.(dinsdag/donderdag zijn onze vaste
belmomenten). Maar uiteindelijk hing ze om half 10 toch nog aan de lijn,
ze had het erg zwaar, voelde zich niet begrepen, wilde gewoon heel
graag even haar ei kwijt, geen oplossingen van ons maar een luisterend
oor. En het blijft zo moeilijk om haar te horen als ze zo in de knoop
zit.'
Ik kan me vergissen maar dit lijkt bijna een patroon, dat ze vooral telefonisch alsnog haar verhaal doet over hoe zwaar het voor haar is, het niet begrepen voelen etc.
Ze vraagt niet direct om hulp ('willen jullie dit of dat voor mij doen'), maar ze geeft jullie zo wel een bepaalde rol in haar ziekteproces: jullie zijn haar luisterend oor, jullie begrijpen haar wel, bij jullie kan ze tenminste wel haar ei kwijt etc. Dat geeft een bepaalde dynamiek in de relatie tussen je dochter en jullie als ouder, die voor jullie erg zwaar is en die in feite ook niet het klopt: ze kan haar ei ook bij de begeleiding kwijt, daar zullen ook mensen zijn die meer van haar begrijpen dan ze denkt, daar is ook een luisterend oor te vinden (maar wellicht niet op elk gewenst moment) etc. Het verhaal over haar verliefdheid bijvoorbeeld was eerder bij de begeleiding bekend dan bij jullie. Terwijl dat toch een heel belangrijk positief verhaal voor haar is. Er is wel een belangrijk verschil: begeleiders zullen niet meegetrokken worden in haar pijn; voor begeleiders is het werk. jullie worden meegetrokken in haar pijn, jullie lijden minstens net zoveel als zij. 
Het is lastig, natuurlijk voel je als ouder pijn als het niet goed gaat met je kind. Maar je bent wel de ouder en je bent niet het kind zelf. Tegelijkertijd ben je ook geen begeleider voor wie het werk is. Die eigen positie, als ouder, dat is lastig. Daar zit wel heel veel goeds in. Je kent je kind van jongsaf aan, als geen ander. Ook de gezonde kanten van je kind weet je nog en je kind weet dat jij dat weet. Dat is een belangrijke basis. Je maakt je zorgen, ook dat is belangrijk. Zorgen maken is echter niet hetzelfde als mee-lijden. Zorgen maken vraagt iets meer afstand, objectivering, wat is er aan de hand, iets meer actie ook,'. Het vraagt ook om het onderscheid tussen: kan ik dit oplossen of moeten hier professionals bijkomen? De liefde van een ouder zit volgens mij vooral daarin: ik ken je als geen ander, ik heb vertrouwen in je goede kanten, ik maak me zorgen over je moeilijkheden, wat ik zelf voor je kan doen doe ik, maar ik schakel ook professionals in als ik het niet weet of kan.

Tsjor

Lieve Cis, je kan niet alles tegelijk hè... overeind blijven in het nu is al een hele klus, dan kun je niet ook nog te verwerken wat er gebeurd. Misschien is erkennen dat er veel gebeurd is al een hele stap. 
En dat verwerken heeft ook veel tijd nodig, dat gaat in stapjes. En dan is het weer even genoeg en gaat het muurtje weer omhoog, dat heb je nodig om jezelf te beschermen. 

Wees lief voor jezelf en accepteer dat het tijd kost. Net zoals het voor je dochter tijd kost, die is er ook niet in 1 keer.

Knuffel!

Ciska78 schreef op 02-08-2023 om 09:25:

BritgetJones, wij hebben wel over verhuizen nagedacht hoor, maar dit is om meerdere redenen nu niet haalbaar. Misschien inderdaad iets voor de toekomst. Dochter zal voorlopig toch niet thuis komen wonen, haar vervolgbehandel plek gaat ook minimaal 9 maanden duren.

Tsjor, er is genoeg om te verwerken, Alles wat het afgelopen jaar is gebeurt, vanaf het moment dat we met spoed bij hulpverlening aangemeld zijn. En een paar weken geleden was er wat meer rust omdat ze redelijk stabiel leek. Maar ze is nu helemaal niet meer stabiel.
Haar verliefdheid heeft ze trouwens eerst aan ons verteld en daarna pas aan begeleiding.
Ik snap misschien niet zo goed hoe je het bedoelt hoor, maar ik ga zeker niet stoppen met het aanbieden van een luisterend oor, wat moet ik dan zegen tegen haar: nee dat moet je maar tegen begeleiding zeggen( wat we ook doen trouwens, omdat we ook zeggen dat wij haar niet kunnen helpen), tegen ons mag je alleen de leuke dingen zeggen, die ze nu niet eens ervaart dus dan blijft er geen gesprek over.

Tijgeroog, dank je wel voor je knuffel.

Omnik, ook jij bedankt voor je woorden, klopt helemaal wat je zegt. Heb nog moeite met het duk accepteren dat er gewoon nog een hele lange tijd overheen gaat.
Hoe doet je zoon het momenteel?

Zilvergray, hoe gaat het met jou dochter momenteel?

Ik zag hier op de regionale omroep ene bericht staan over activiteiten die momenteel georganiseerd worden voor mensen die oa eenzaam zijn, ik heb net even naar de agenda gekeken en denk dat ik mij voor wat dingen ga inschrijven, even de deur uit hoe moeilijk ik dat ook vind.

Wat dapper van je meis! De afleiding zal je goed doen, ook al voelt het misschien erg dubbel.

Lief dat je het vraagt; hier gaat het eigenlijk hetzelfde met dochter; op en af kwa stemming. Ik merk dat wanneer ze weer een depressive episode heeft (geen idee of ik het zo goed benoem) ik het er toch nog telkens weer moeilijk mee heb. Het is niet alsof je eraan kunt wennen ofzo; het voelt elke x weer als een steen in mijn maag als mijn kind zich afvraagt of er ooit nog licht aan het eind van de tunnel is, of nog erger; dat ze niet wil leven op deze manier.

Het sloopt je gewoon; die machteloosheid.

Maar een positieve noot; volgende week vakantie en we gaan een paar dagen met dochter (de zoons wilden/konden niet mee) naar London, en daar ziet ze enorm naar uit; dus iets positiefs voor haar in het verschiet. 

Ze is al weken bezig met het maken van een dagindeling van moment van aankomst tot vertrek terug naar Nederland; wat ze allemaal wil zien (voornamelijk musea) hoe laat we daar dan naartoe moeten gaan (op rustige tijden) ivm drukte. Waar we kunnen lunchen, wat we na de lunch kunnen doen etc tot aan waar we gaan avondeten. 

Man en ik hebben al aangegeven dat zo'n strakke planning ons wat benauwd; wij vinden dat verre van relax, maar we snappen ook dat het voor haar heel belangrijk is dat ze een planning heeft en weet waar ze aan toe is,en op die manier de controle probeert te houden.

We zullen er een gulden middenweg in moeten vinden 

Dikke knuffel voor jullie  ik heb het zo met jullie te doen.

Zilver_gray schreef op 02-08-2023 om 10:41:

[..]

Lief dat je het vraagt; hier gaat het eigenlijk hetzelfde met dochter; op en af kwa stemming. Ik merk dat wanneer ze weer een depressive episode heeft (geen idee of ik het zo goed benoem) ik het er toch nog telkens weer moeilijk mee heb. Het is niet alsof je eraan kunt wennen ofzo; het voelt elke x weer als een steen in mijn maag als mijn kind zich afvraagt of er ooit nog licht aan het eind van de tunnel is, of nog erger; dat ze niet wil leven op deze manier.

Op een andere manier maar toch hetzelfde: Heel herkenbaar, ik ben inmiddels bijna 17 jaar gescheiden van mijn ex, maar zoon hoeft maar te melden dat ex in het ziekenhuis ligt heb ik een steen in mijn maag. 

Dus dat jullie dat hebben bij iemand die je veel meer na aan het hart ligt is toch helemaal niet gek, ik zou het eerder vreemd vinden als jullie dat niet hadden. Het is en blijft je kind, daar wil je voor zorgen, ook als je dat zelf (even, of wat langer) niet kunt.

ik begrijp jullie zo goed!!
Je bent moeder, houdt van je kind en voelt je heel erg machteloos, bij elke tegenslag weer.
Als moeder wil je niets liever dat het goed gaat met je kind,  dat ze gelukkig is en haar weg in het leven vind.
Natuurlijk horen er tegenslagen in het leven bij maar dit sloopt je. Het zit altijd in je hoofd en ondermijnt je.
0ok qua begeleiding gaan er soms zaken verkeerd, de voorbeelden die ik heb meegemaakt waren erg ingrijpend.
Dan vecht je voor je kind, daar is weer het moeder zijn.

Ik kan alleen maar zeggen dat ik het ,,helaas,, begrijp!!

Goed van je Ciska dat je die groep opzoekt, ik denk dat je er veel uit kunt halen.
Zilver gray, ik hoop dat jullie een fijne tijd hebben in Londen. Wellicht met de gulden middenweg. 

Voor ieder die hier ook nog schreef veel sterkte en een knuffel voor jullie allen.

Moeilijkheden met je kind wennen nooit. Zeker niet als ze het er zelf moeilijk mee hebben. Je kind zien lijden is het ergste wat er is.
Goed dat je ook activiteiten voor jezelf zoekt. Dit soort heftige problematiek gaat niet van de ene op de andere dag over. En vertrouwen dat het goed gaat en goed blijft gaan komt altijd langzamer en later dan de daadwerkelijke verbetering.

Ciska78 schreef op 03-08-2023 om 21:43:

Het went inderdaad helemaal niet, vooral nu het weer minder gaat merk ik dat mijn gemoedsrust daar ook mee daalt.

Heel herkenbaar 

Heel logisch dat het dan ook minder met jouw gemoedsrust gaat. Je wilt dat het goed gaat met je kind. Wat een verdrietige situatie is het toch. 

pfff wat heftig om te lezen zeg, kan me goed voorstellen dat je je ei even hier kwijt wilt. Ik kan je helaas geen tips of adviezen geven in deze behalve dat je in mijn ogen hartstikke goed bezig bent. Je ziet dat je dochter vast loopt en je doet wat je kan! En vergeet intussen je zelf ook niet, deel je verhaal....

Wat fijn om al jullie lieve en begripvolle reacties te lezen ♥️.

En het is inderdaad niet raar dat je je als ouder niet kunt afsluiten voor het welbevinden van je kind.

Ciska onze dochter zal nu ze 18 is wel naar een andere zorginstelling gaan, maar zolang ze daar nog niet terecht kan, behoudt ze hier haar wekelijkse gesprekken afwisselend met haar psychiater en therapeut.

Een dikke knuffel voor iedereen hier die het kan gebruiken 

Hoi Ciska, je vroeg hoe het met mijn zoon gaat. Mijn zoon is begeleid op kamers gaan wonen omdat het bij vader ook niet ging. Het gaat redelijk met hem maar hij is nog steeds vaak lastig in de omgang omdat hij nog altijd niet goed met de realiteit omgaat en veel bezig is met ‘hoe het zou moeten zijn’. Hij gaat slecht met frustraties om, is prikkelbaar en kan je om onverklaarbare redenen ineens afsnauwen of tegen je gaan foeteren. Daar is dan geen gesprek over te voeren. Hem het initiatief laten, afwachten of afstemmen lukt ook niet vaak. Hij is passief en laat mij beslissingen nemen, bijvoorbeeld over wat we gaan doen als hij bij mij is, maar als hij het alsnog niet leuk vindt, wordt hij chagrijnig en boos. Als ik teveel afwacht, hem laat dobberen, wordt hij ook chagrijnig en boos. Je doet het niet gauw goed dus. 

Hij worstelt overduidelijk heel erg met negatieve gevoelens en het lukt hem niet zijn spanningen te hanteren. Dat erkent hij bij momenten wel. Dan snauwt hij me na een tirade met vlammende ogen toe: “Ik ben niet boos op jou!!!!” Ergens hilarisch maar toch niet zo makkelijk mee om te gaan want de agressie is echt en hij richt zich ook wel degelijk tegen mij en hij stopt zichzelf ook niet zo snel. Maar ik denk wel dat het klopt wat hij zegt, dat hij vooral boos is op zichzelf en dat hij weet ‘dat het aan hem ligt’. Dat geeft hoop voor de toekomst maar nu is het ook hartverscheurend omdat zijn machteloosheid zo pijnlijk aan de oppervlakte komt. Hij heeft allerlei wensen en verwachtingen van en voor zichzelf maar het lukt hem niet goed de situatie realistisch genoeg te zien en te hanteren. Hij krijgt zijn boosheid niet gereguleerd en ik ben bang dat hij al zijn relaties op die manier zwaar belast, ook die met leeftijdsgenoten, waar hij intens naar verlangt maar ook nooit tevreden over is. Hij voelt zich dan ook heel eenzaam. En dat veroorzaakt dan weer spanningen.

Ik probeer in het contact zoveel mogelijk terug te vallen op dingen waarvan ik weet dat hij er blij van wordt zoals lekker eten, een wandeling maken, een film kijken. Ik zie dus dat hij meer dan eerder zelf in de gaten heeft dat hij slecht met zijn frustraties omgaat. Hij laat wat gemakkelijker toe dat ik zijn tirades afkap, voordat het tot een escalatie komt. Dat zit hem echt in zijn eigen inzicht en openheid. Ik heb er daarom wel vertrouwen in dat hij zich de komende jaren zal gaan ontwikkelen maar ik vrees wel dat het een flinke worsteling voor hem wordt en dat maakt me ook wel verdrietig. Maar het is niet anders en om van hem te kunnen houden en lief voor hem te kunnen zijn, niet te verzuipen in me uit (verbaal) agressieve schermutselingen te moeten redden, moet ik uit zijn worstelingen wegblijven. Anders trekt hij me mee in zijn somberheid, frustratie en boosheid. Dat is een heel leerproces voor mij. Maar ik voel wel dat dat ook voor hem het beste is om te doen want dit is de enige manier om hem op een constructieve manier ‘nabij te zijn’. Als ik teveel met hem verwikkeld raak, gaat onze relatie eraan. En hij is al zo eenzaam. Hem onnodig ver op afstand houden, is het laatste wat ik wil want ik hou heel veel van hem en ik zou hem ‘de wereld’ willen geven. Maar dat kan nou eenmaal niet.

Ook vanuit hier een dikke knuffel @Ciska, @Zilver-gray, @Omnik, en alle anderen die dat kunnen gebruiken. Het is wat om je staande te houden met deze zorgen om kinderen en jullie doen het ontzettend goed  

Omnik, wat pittig nog steeds, maar wat goed dat er ook stappen voorwaarts gezet worden in zelfinzicht (dat kunnen zeggen in boosheid: "ik ben niet boos op jou" is echt knap) hoewel het nog steeds heel veel van jou vraagt. Het klinkt ook alsof jij je er makkelijker tot kunt verhouden, ondanks hoe moeilijk dat soms moet zijn. Echt bijzonder mooi hoe je dat verwoord, dat je er zo je best voor doet om er voor zoon te zijn