Ik weet het niet meer
het gaat super slecht met mijn 15 jarige dochter.
Heeft een zeer laag zelfbeeld, vind zichzelf te dik, waardoor ze veel momenten heeft dat ze weinig/niet eet.
Heeft depressieve gevoelens, ziet “schaduwen” in huis, waardoor ze het eng vind alleen te zijn, te gaan slapen, snachts te gaan plassen. Wat er in resulteert dat ze vaak om 2 uur nog wakker is omdat ze afleiding zoekt beeldscherm.
Paniekaanvalle, stress van school, zelfverminking..
Ze ziet het leven niet meer zitten.
ze staat op de wachtlijst voor hulp, maar dit gaat zo traag. De jeugdgids die we eindelijk hebben ziet de spoed er wel van in en school, nadat ze vorige week op schoolreis in Tsjechie naar het ziekenhuis is geweest omdat het niet goed ging, ziet nu eindelijk de spoed er ook wel van in.
Maar ja, ondertussen hebben we nog steeds geen hulp en zitten wij als ouders met ons handen in het haar.Geen idee hoe we momenteel ons meisje kunnen helpen.
Wie heeft er tips, ervaringen, wil met mij mee praten? Ik heb zo de behoefte om mijn ei kwijt te kunnen.
Labyrinth schreef op 23-07-2023 om 09:08:
Als je afstand nemen definieer dat je niet afstand neemt van je dochter, maar dat je je minder identificeert met deze emoties en gedachten die in haar opspelen, is dat wellicht makkelijker.
Dit. En ook: je weet allang dat alleen leeglopen tegen en praten met jullie haar niet helpt. Dat heb je al heel lang geprobeerd en daarvoor zijn haar problemen te complex gebleken. Als je dat toch probeert maakt het jullie allemaal machteloos. Ze moet daarom opnieuw de regie te pakken zien te krijgen (ze was heel erg goed op weg, ze komt daar vast weer!). Wil de behandeling effect hebben dan moet ze de gevoelens en klachten bij de mensen neerleggen die ervoor hebben doorgeleerd en dan hun behandeladviezen gaan opvolgen. Je kunt als ouder op een andere manier liefde geven dan inhoudelijk op de problemen in te gaan. Contra-intuïtief? Moeilijk? Ja zeker. Maar niet per se liefdeloos en hard.
In aanvulling op Omnik, en ik weet dat het heel lastig is wat ik ga zeggen, maar ik denk dat het belangrijk is om jullie zelf in elk geval meer rust te geven.
Je zegt: 'Dochter mag alles met ons bespreken, we zijn wel die veilige haven, maar
wij geven ook echt steeds aan dat ze alles met begeleiding moet
bespreken, die kunnen haar het beste helpen. Dus spuien mag best maar
voor hulp moet ze echt bij begeleiding zijn.'
Daarin zitten een paar problemen: het beeld van jezelf als veilige haven, dat is mooi, maar niet effectief. Ze zal moeten leren om ook anderen te vertrouwen. Bovendien kan het een onderdeel zijn van de relatie die zij wil vormen met jullie (jullie vertrouw ik wel), die eigenlijk nogal claimend is (dus jullie moeten er voor mij zijn). Jullie houden elkaar zo gevangen in een bepaalde relatie die niet helpend is.
Het tweede probleem is dat ze bij jullie mag spuien, maar dat je -terecht- voor de hulp doorverwijst naar de begeleiding. Alleen heb je zelf wel een idee wat die begeleiding zou moeten doen, op basis van wat ze aan jullie vertelt, en dan ontstaat er een spanning met die begeleiding, want die doen dan andere dingen, gaan anders met dingen om, dan wat jullie denken dat nodig is. op die manier roept het het beeld op van begeleiding die niet goed is, en het kan zijn dat je dochter dat beeld ook wel wil versterken om zo een bepaalde invulling van de relatie met jullie vorm te kunnen blijven geven.
Let wel, haar positiefste ervaring deelde ze niet in eerste instantie met jullie, dat was haar verliefdheid.
'We hebben de afgelopen maanden echt wel geleerd haar het vertrouwen te
geven dat ze alles mag/kan bespreken op de groep, dat dat nou juist
belangrijk is en dat begeleiding er voor alles is. Want dat is soms een
probleem bij dochter, dat ze denkt dat ze haar toch niet kunnen helpen.'
Het vertrouwen dat ze alles op de groep kan en mag bespreken zou niet van jullie af moeten komen. Het zou iets zijn wat ze zelf proefondervindelijk zou moeten ontdekken, onder begeleiding van haar begeleiders uiteraard. Nu bouw je een boog in: ze bouwt het vertrouwen op via haar vertrouwen in jullie. Tegelijkertijd laat je zien dat er eigenlijk een heel negatieve emotie onder zit: de andere mensen kunnen mij toch niet helpen. Nee, maar jullie konden dat ook niet. Er is verder niemand. Als ze geholpen wil worden, dan zal ze daar toch zelf een weg in moeten vinden. Dus de meest relevante vraag is dan: wil je dan geholpen worden? Niet: och arme, die andere mensen begrijpen je niet, ik begrijp je wel, ik zal het wel voor je regelen en zeggen hoe zij het moeten doen. (ik chargeer gigantisch).
'En afstand nemen gaat natuurlijk beter als ze zelf ook wat beter in haar vel zit en dat is nu gewoon niet.' Geen zorgen meer maken gaat beter als ze beter in haar vel zit, maar zorgen maken is helaas een levenslange taak voor ouders, zeker bij een zorgenkind. Maar ik hoop dat je met bovenstaand verhaal begrijpt dat je je toch meer moet terugtrekken uit de relaties van je dochter ten opzichte van zichzelf, je dochter ten opzichte van de begeleiding en je dochter ten opzichte van de groep. Je bent nu teveel de spin in het web, aangestuurd door je dochter. Iets meer op de positie van de zeer betrokken, nieuwsgierige toeschouwer die je dochter observeert, benieuwd naar hoe zij haar leven zelf ervaart en vorm geeft, met onuitputtelijke liefde, vol vertrouwen, en alle pijn die er in je hart zit. Maar het is echt haar leven en voor haar problemen is er begeleiding.
Tsjor
ik weet niet heel goed hoe te reageren op je post Tsjor, maar ik snap hem wel.
Wij deze week een redelijk drukke week. Vandaag met dochter op controle bij de oogarts, vorig jaar is ze 2x geopereerd maar de controle vond toen plaats toen ze net in open en daarna in gesloten zat dus die hebben nooit plaatsgevonden. Maar verzekering technisch moet deze wel voor augustus plaatsvinden, dus daar gaan we vanmiddag naartoe.
Donderdag samen naar de rechtbank voor verlening UHP.
En morgen komt dochter voor het eerst een hele dag op verlof in ons vakantiehuisje.
En ik vind hem heel erg dubbel, spannend ook, want ze is al 7,5maand niet zolang in ons gezelschap geweest. Tja, waarom dan zo lang zou je denken? Begeleiding heeft de keuze bij dochter gelaten over hoelang en wij zijn daar in mee gegaan. Maar nu vraag ik mij af of dit wel wijsheid is.
Straks hebben we ouderbegeleiding en dan gaan we hem zeker daar ook wel even neerleggen.
Punt is ook dat het dochter eindelijk gelukt is om haar eten weer uit te braken en dat er bij mij een angst inzit dat ze bij ons niet gaat eten, omdat dat makkelijker is dan wanneer ze op de groep is.
Dochter had ook gevraagd op de groep of ze bij haar vriendin (zit nu op een andere locatie) op bezoek mag. En dit mag niet want ze stimuleren geen contact tussen oud groepsleden.
Wat raar is want vriendin staat wel op de bellijst tussen de gezonde contacten.
Maar weet niet goed of we hier nu wat mee moeten, wij als ouders zijnde vinden het eigenlijk wel heel belangrijk voor dochter dat ze vriendin in het echt ziet
"Donderdag samen naar de rechtbank voor verlening UHP."
Ik neem aan dat je verlenging en niet verlening bedoelt. Even voor de goede orde: als jullie naar de rechtbank willen gaan is dat natuurlijk prima, maar als jullie er eigenlijk geen trek in hebben is het ook prima als je niet komt. Er is namelijk geen geschil als iedereen het erover eens is dat de verlenging wenselijk is. Het is dan wel voor iedereen prettig als je dit van tevoren doorgeeft, dus een mailtje naar de gezinsvoogd en een mailtje naar de rechtbank waarin je aangeeft dat je het eens bent met dat wat is verzocht en daarom niet naar de zitting komt. En je dochter moet eenzelfde bericht uit eigen naam sturen naar de rechtbank, want zij wordt normaal gesproken gehoord.
Het gaat om een gewone machtiging, toch, niet om een machtiging voor gesloten jeugdzorg? Als het dat laatste is, zou ze even met haar advocaat moeten praten als ze niet naar de rechtbank wil.
Niet dat de rechtbank nou zo vreselijk is verder, ik schrijf dit alleen maar voor het geval jullie er geen trek in hebben, dan hoeft het dus niet. En als duidelijk is dat iedereen het eens is dan kan die hele zitting worden afgeblazen. Dat vinden ze bij de rechtbank altijd alleen maar fijn, geeft weer wat lucht in de planning.
'ik weet niet heel goed hoe te reageren op je post Tsjor, maar ik snap hem wel.'Ik begrijp dat het heel lastig is om erop te reageren. Ik ben blij dat je hem wel begrjpt.
Wellicht helpt het als ik een voorbeeld geef.
'Maar weet niet goed of we hier nu wat mee moeten, wij als ouders zijnde
vinden het eigenlijk wel heel belangrijk voor dochter dat ze vriendin in
het echt ziet'.
Hier kun je twee dingen mee doen: je gaat af op het verhaal dat je dochter vertelt, hoe erg ze het vindt dat ze de vriendin niet mag zien, je bent het niet eens met de leiding en je gaat naar de leiding toe om uitleg te vragen en om op te komen voor je dochter. Dan plaats je jezelf midden in de relatie dochter-begeleiders, aan de kant van je dochter, als zwaargewicht (want jullie komen voor je dochter op). Tegelijkertijd geef je aan je dochter het signaal af dat ze kwetsbaar is, dat ze niet zomaar hoeft te accepteren wat de leiding zegt, dat ze dat niet zelf hoeft op te knappen en dat jullie wel voor haar zullen opkomen. Met andere woorden: je zet de relatie dochter-leiding op 'conflict' en de relatie ouder-dochter op 'bescherming'.
Een andere manier van reageren is dat je ervan uit gaat dat de leiding ervaring heeft met contacten tussen oud-groepsleden, dat ze weten dat dochter verliefd is, dat ze beide meisjes hebben zien functioneren en nu nog zien, dat er een goede reden is waarom dit beleid zo gehanteerd wordt. En als dochter daar een probleem mee heeft dat het belangrijkste niet zozeer is dat zij de vriendin wel ziet, maar vooral dat ze leert hiermee om te gaan, enerzijds met opkomen voor je eigen wensen, anderzijds met het accepteren dat dingen niet altijd gaan zoals je wil dat het gaat. Dan ga je veel meer met dochter zelf praten over de vraag: hoe gaat ze daar dan mee om? Gaat ze naar de leiding, accepteert ze als het 'nee' is, belt ze wel vaker of heeft ze andere manieren om kontakt te houden, hoe gaat ze om met de pijn die het doet om je geliefde niet te mogen zien etc.
Wat je wel met de leiding kunt bespreken is bijvoorbeeld je eigen angst over het eten van dochter als ze op bezoek komt. Is er iets wat je kunt doen om het braken te voorkomen, is het acceptabel of niet zo erg als ze dat een keer doet etc. Hoe moet je ermee omgaan? Die grens is reëel en relevant: jullie moeten het ook aankunnen. Dat is een praktische vraag, nog voordat de ouderbegeleiding begint. Je kunt horen hoe de leiding daarmee omgaat en je kunt aangeven dat er een grens zit aan je eigen vermogen om dochter op te vangen, die grens ligt bij jezelf, bij je eigen angst en misschien zelfs trauma. Niet alleen de wensen van je dochter zijn belangrijk, ook je eigen vermogen om ermee om te gaan, want ook dat moet hersteld worden. En dat heeft zeker ook aandacht nodig.
Tsjor
Lastig he , het loslaten en balans vinden tussen ouder en hulpverlener zijn .
Goed van je om dit met ouderbegeleiding te bespreken.
Ik had zelf een psycholoog wat ook prettig was .
Dikke knuf voor jullie 
Roos beschrijft hoe mijn laatste bericht bedoeld was. Ik kon het even niet goed onder woorden brengen.
Ik heb geen begeleiding hierin gehad, dochter is ouder. Je schakelt automatisch in je moederrol. Dit met al je machteloosheid en verdriet.
Je vergeet je eigen grenzen en hebt het zwaar.
Ik ben nu na jaren zover dat ik beter mijn grenzen aangeef en pijn en verdriet soms kan blokken. Het is gewoon erg zwaar want het is je kind.
Ik hoop dat het nu duidelijker is wat ik bedoel.
Ciska ik denk aan jullie.
♥️
Layka.12 schreef op 25-07-2023 om 11:37:
Roos beschrijft hoe mijn laatste bericht bedoeld was. Ik kon het even niet goed onder woorden brengen.
Ik heb geen begeleiding hierin gehad, dochter is ouder. Je schakelt automatisch in je moederrol. Dit met al je machteloosheid en verdriet.
Je vergeet je eigen grenzen en hebt het zwaar.
Ik ben nu na jaren zover dat ik beter mijn grenzen aangeef en pijn en verdriet soms kan blokken. Het is gewoon erg zwaar want het is je kind.
Ik hoop dat het nu duidelijker is wat ik bedoel.
Ciska ik denk aan jullie.
♥️
Dit is heel erg waar Layka en ik herken het ook, met pijn in het hart. Het is erg contra-intuïtief om minder ‘in te gaan’ op wat je kind zegt, zeker als het overduidelijk is dat het in grote nood is. En wat een vriendin van mij ook heel treffend zei: “Ik kan mijn kind prima loslaten als ik zie dat ze in goede handen is bij de hulpverlening”. En dat is gelukkig soms wel zo maar ook lang niet altijd. We kunnen helaas niet zeggen dat de jeugdhulpverlening/ggz in grote lijnen goed functioneert op dit moment. Daar vertrouwen in hebben is daarom best heel erg moeilijk. Het is ook echt een taai leerproces als ouder om toch de noodzakelijke stappen te maken. Het normale is dat je zeer intensief zorgt voor je pasgeboren, volkomen afhankelijke baby en dat in de loop van de jeugd pedagogisch afbouwt naargelang je kind zelfstandiger en verantwoordelijker wordt. Bij kinderen als Ciskadochter en ook Omnikzoon verloopt dat proces helemaal niet soepel en vanzelfsprekend. Bij Ciskadochter maakt de suicidaliteit het nog eens extreem moeilijk om in een soort ‘bewust aangenomen optimisme’ los te laten. Dat vraagt zo’n totaal andere gemoedstoestand dan ‘normaal’ vertrouwen want in feite moet je (leren) leven met het risico op het ultieme verlies van je kind en dat is in feite onverteerbaar. Wat blijft is dat er niks anders opzit. Omnikzoon kan een zeer emotioneel en dwingend beroep doen op mij en ook op zijn vader maar hij accepteert vervolgens nooit de sturing die wij hem kunnen en willen geven. Dat brengt vervolgens een hele negatieve dynamiek mee: hij steekt enorm veel energie in weerstand, wat aandacht wegtrekt bij constructieve actie, en bovendien raken de relaties zwaar beschadigd. Wat ik uiteindelijk ben gaan zien is dat ik met mijn pogingen tot ‘hulp’ ongewild de destructieve dynamiek in stand hield doordat de energie van mijn kind daardoor verstrikt blijft in het conflict. Er blijft dan uiteindelijk niks anders over dan in liefde loslaten. En nogmaals: klinkt bloemrijk in tekst maar is natuurlijk niet helemaal niet ‘mooi’ of ‘heroïsch’ maar zwaar kl@te en moeilijk. Als je het opschrijft, of als het je verteld wordt door hulpverleners, voelt het soms als een terechtwijzing. Maar als je echt weet wat het betekent, weet je dat het vooral hartverscheurend is.
Bij Ciskadochter speelt een andere dynamiek dan bij mijn zoon maar uiteindelijk moet je goed gaan opletten dat je als ouder niet blijft ‘bijdragen’ aan de destructieve dynamiek van je kind, terwijl dat natuurlijk helemaal nooit in de verste verte je bedoeling is: je wil je kind helpen! Maar dat heb je als ouder dus niet in de hand en je kunt uiteindelijk niet anders dan de werkelijkheid onder ogen zien.
Het positieve van de ontwikkeling van Ciskadochter is dat het overduidelijk is dat ze regie wil nemen over haar leven en dat ze in staat is geweest zich op het positieve te richten. Ze is verliefd geworden en heeft zich naar dat licht gericht. Dat heeft haar de drive en de kracht gegeven om enorme stappen te maken. Nu is ze teruggevallen, wat volkomen logisch is omdat ze door een enorme verandering heen moet navigeren. Als ouder is het enorm moeilijk om die spanningen weer te incasseren. Het triggert natuurlijk alle trauma’s die je al met je kind hebt meegemaakt en je valt in feite zelf ook heel makkelijk terug. Het is verdrietig dat jij daar geen hulp bij hebt gekregen Layka want je hebt het eigenlijk heel erg hard nodig. Ik hoorde laatst jeugd-ggz-professional vertellen over de warme en intensieve professionele en maatschappelijke ondersteuning die haar hele gezin had ondervonden toen haar kind kanker bleek te hebben en dat ze zich tot haar afgrijzen realiseerde dat deze ondersteuning nagenoeg afwezig was voor de kinderen en hun ouders en gezinnen die ze in haar werk in de psychiatrische kliniek tegenkwam. Als ouder ben je geneigd je die machteloosheid persoonlijk aan te trekken en er is dus geen setting die je helpt dat te verzachten. Het vraagt dus veel bewustwording als mens om hier zelf in te groeien. Sterker: als kinderen/mensen mentaal in de problemen komen, zijn de ouders de eersten naar wie kritisch wordt gekeken.
Ciska, we weten hier natuurlijk niet echt hoe jullie situatie is dus als je ervaart dat het bij jullie zo anders is dat wat ik zeg niet op jullie van toepassing is, neem ik dat direct aan. Wat ik schrijf is vooral bedoeld om jou als moeder en mens de ruimte te geven om te onderzoeken hoe jij, zoals jij bent, moeder kan zijn van je dochter, zoals zij is, op een manier die voor jou en voor je dochter in de gegeven omstandigheden optimaal is. Ik gun het je zo dat jullie allemaal ‘op je pootjes terecht komen’ en dat het voor jullie allemaal makkelijker wordt om je te richten naar het licht.
ik las net een heel verhaal, met de conclusie dat dochter van Ciska daarvan leert dat niet alles altijd gaat zoals gepland...
Dit klinkt misschien logisch, maar dat is het natuurlijk niet. Hard wel.
Dit betreft een zeer, zeer kwetsbaar en gevoelig meisje. Volgens mij speelt er ook autisme mee? Dan zijn juist dit soort enorme veranderingen en life events, zoals dit meisje allemaal meemaakt zeer en zeer traumatiserend. Dit soort veranderingen soort voor paniek en stress reacties en het gevoel van alle controle over haar leven kwijt te zijn.
Dus dat ze daarvan leert dat de dingen niet altijd gaan zoals ze horen te gaan, doet echt totaal geen recht aan de psychische gesteldheid van dit meisje, eerder traumatiserend en daardoor haar problematiek zoals anorexia verergerd. Want dat heeft ze wel "onder controle".
We hebben het over een meisje van 15 jaar, waarschijnlijk zelf paar jaar jonger door haar ontwikkeling stoornis sociaal emotioneel gezien en die heeft gewoon haar moeder en vader hard nodig. Het is nog een kind en heeft die geborgenheid nodig. Stel je zelf eens voor dat je op die leeftijd met je moeder wil praten over iets waar je je zorgen over maakt en dat je dan te horen zou krijgen of je dit met je begeleiding wil bespreken..
Daar mag je toch je kind bij ondersteunen? Waarom niet samen dat gesprek aangaan en verwoorden wat voor je dochter nog moeilijk is te verwoorden? Waarom moet dat zo gescheiden worden? Ciska lijkt mij een hele fijne en betrokken moeder met voldoende dosis zelfreflectie om haar rol als moeder goed in te zetten, met hulp van begeleiding daar waar nodig. Ook al woont dochter nu intern, ze heeft haar moeder nodig aan haar zijde.
Dus het verhaal klinkt mooi, aannemelijk ook, maar ik denk dat juist die warmte en nabijheid van haar moeder niet te klein moet worden gemaakt...dat lijkt mij pas traumatiserend.
Om wel even iets duidelijk te maken, dochter vraagt niets van ons mbt het helpen. Ze wil het liefst dat we helemaal niets voor haar doen, want daar voelt ze zich alleen maar bezwaard over. Ze voelt zich in alles teveel, dat ze het toch niet waard is en dat wij er vooral niet teveel mee bezig moeten zijn.
Dus wij doen ook absoluut niets achter haar rug om, proberen we het echt wel zoveel mogelijk bij de groep te laten, maar soms, als we het gevoel hebben dat ze er echt niet zelf aan uit komt, dan vragen we of we alsjeblieft iets voor haar kunnen betekenen.
Wij zitten momenteel vlakbij in een vakantiehuisje en gisteren (voor het eerst dit jaar) heeft dochter dagverlof gehad, we hebben van 10:30-21:00 samen doorgebracht.
Dit was heel dubbel. Super fijn om haar weer eens een dag om ons heen te hebben.
Moeilijk omdat je dan nog meer ziet hoe moeilijk ze het heeft, hoe ze met alles struggelt, hoe laag haar zelfbeeld is.
Dat bij ons eten als consequentie heeft dat ze dan van zichzelf de dag erna niets mag eten.
Dat ze niet wil dat wij ons te druk maken, dat we vooral niet teveel aan haar uit hoeven te geven (bijv ze wil graag thuis de slaapkamers omruilen omdat er aan haar slaapkamer gewoon negativiteit kleeft, helemaal prima voor ons, maar ze vind het dan super moeilijk als ze van ons dan bijv een nieuw bed mag uitzoeken). Zo had ze dinsdag een flesje drinken gekregen van ons, maar uiteindelijk wilde ze hem niet opdrinken ivm calorieën, en dan voelt ze zich daar ook heel schuldig over.
We hebben ook echt wel fijne en serieuze gesprekken gehad hoor, maar met alles is extra pijnlijk duidelijk dat ze nog een hele superlange weg heeft te gaan.
Herkenbaar van een lange weg te gaan .
Zorg goed voor jezelf.
Wat fijn en tegelijkertijd ook moeilijk om haar even weer een hele dag bij jullie te hebben Ciska. Vooral ook om na zo’n dag afscheid te nemen.
En als ouder zo onnatuurlijk om het meer bij de begeleiding te laten om dochter verder te laten komen terwijl je alles eraan wil doen haar beter te laten worden.
Krijgt ze nu vaker dagverlof? En hoe gaat het nu op de nieuwe groep?
Sterkte Ciska
Afgelopen week is toch wel een heel inspannende week geweest. Een bezoek aan het oogziekenhuis,rechtbank, zowel woensdag als zaterdag dagverlof. Ik merk dat het toch wel erin hakt.
Dochter was de dag van de rechtbank absoluut niet in haar hum, dus de heen en terugreis (beide 1,5 uur) bijna is stilte doorgebracht.
Ze wilde die avond ook niet bellen.(dinsdag/donderdag zijn onze vaste belmomenten). Maar uiteindelijk hing ze om half 10 toch nog aan de lijn, ze had het erg zwaar, voelde zich niet begrepen, wilde gewoon heel graag even haar ei kwijt, geen oplossingen van ons maar een luisterend oor. En het blijft zo moeilijk om haar te horen als ze zo in de knoop zit.
Zaterdag had ze ook dagverlof. Ze had zelf gevraagd of we een deel van de dag bij vrienden van ons konden zijn. Een hele dag in ons eigen huis vind ze nu nog teveel. We hebben wel thuis de avondmaaltijd gedaan. En het doet zo’n pijn om haar strubbelingen te zien. Ze durfde niet alleen naar boven, bang dat de schimmen daar zouden zijn, alles voelde thuis (wat normaal is natuurlijk) vreemd aan. Met eten hadden we een maaltijdsalade, waar ze na een paar happen als spijt van had. Terug in de auto naar de groep was ook moeilijk.
De dag ervoor heeft ze voor het eerst sinds een tijd weer aan zelfbeschadiging gedaan😢. Ze zit zo hoog in haar spanning dat dit het meeste helpt om die spanning te laten weggaan.
Ik loop zelf bij de psycholoog, en daar heb ik wel wat aan hoor, maar niet genoeg merk ik. Ik wil verwerken, maar ben nu nog teveel bezig met nu. Het kost nu gewoon nog meer dan een aantal weken geleden.
Ciska78 schreef op 01-08-2023 om 09:33:
En het doet zo’n pijn om haar strubbelingen te zien. Ze durfde niet alleen naar boven, bang dat de schimmen daar zouden zijn, alles voelde thuis (wat normaal is natuurlijk) vreemd aan.
Het lijkt mij heel erg moeilijk om dit mee te maken, dat jullie vertrouwde huis voor haar niet als thuis voelt voor haar, omdat ze daar psygisch nare ervaringen heeft zoals hierboven beschreven...
Gaat dit nog consequenties hebben voor jullie allemaal, want ik lees dat je dit al eerder schreef? Is jullie huis een belemmering voor jullie dochter om ooit weer thuis te komen wonen en stagneert dit ook haar vooruitgang? Als jullie huis nu schijnbaar zoveel angst onrust en negatieve gevoelens oproept, door alle nare herinneringen en trauma?
Is dit gevoel zo sterk bij haar dat jullie aan verhuizen moeten denken in de toekomst?
'Ik wil verwerken, maar ben nu nog teveel bezig met nu. Het kost nu gewoon nog meer dan een aantal weken geleden.'
Wat wil je verwerken?
Met wat uit het 'nu' ben je vooral bezig?
Wat maakt dat het je nu meer kost dan een aantal weken geleden?
Tsjor
