Ik weet het niet meer
het gaat super slecht met mijn 15 jarige dochter.
Heeft een zeer laag zelfbeeld, vind zichzelf te dik, waardoor ze veel momenten heeft dat ze weinig/niet eet.
Heeft depressieve gevoelens, ziet “schaduwen” in huis, waardoor ze het eng vind alleen te zijn, te gaan slapen, snachts te gaan plassen. Wat er in resulteert dat ze vaak om 2 uur nog wakker is omdat ze afleiding zoekt beeldscherm.
Paniekaanvalle, stress van school, zelfverminking..
Ze ziet het leven niet meer zitten.
ze staat op de wachtlijst voor hulp, maar dit gaat zo traag. De jeugdgids die we eindelijk hebben ziet de spoed er wel van in en school, nadat ze vorige week op schoolreis in Tsjechie naar het ziekenhuis is geweest omdat het niet goed ging, ziet nu eindelijk de spoed er ook wel van in.
Maar ja, ondertussen hebben we nog steeds geen hulp en zitten wij als ouders met ons handen in het haar.Geen idee hoe we momenteel ons meisje kunnen helpen.
Wie heeft er tips, ervaringen, wil met mij mee praten? Ik heb zo de behoefte om mijn ei kwijt te kunnen.
ach lieve ciska wat heftig en moeilijk zeg. Ik weet niet wat te zeggen, maar knuffel voor jullie alledrie♥️
Ach lieverd, met tranen in mijn ogen zit ik je post te lezen. Wat ontzettend moeilijk is dit weer.
Kan me zo goed voorstellen dat je dochter het gevoel heeft weer helemaal opnieuw te moeten beginnen. Kan ze daar goed over praten met de hulpverlening? Wat moeten jullie je machteloos voelen 
Wat een verdrietige situatie weer. Heel veel sterkte, 
Bij mij nu ook emoties lieverd.
Daar is weer de machteloosheid voor jullie en de hulpvraag van jullie meisje. 
Begrijp ik nu ook goed dat je aan haar anorexia geen aandacht moet besteden???
Als dat zo is word ik plaatsvervangend boos. Ze vraagt en geeft aan daar hulp bij nodig te hebben. Dat is al zo ,,positief,, dat een anorexiapatient dat aangeeft. Ook uit ervaring met kind.
Ik kan alleen nog maar zeggen, trek zoveel mogelijk aan de bel daar. Buiten de belmomenten om kun je dochter desnoods elke dag een persoonlijk kaartje sturen. Houd dat contact tussen jullie drieën warm en een blijk dat jullie haar blijven steunen.
Lieve Ciska, blijf hier schrijven, je kunt hier zoveel spuien als je wilt.
Een warme knuffel, liefs
♥️
Ach Ciska wat een tegenvaller. Jullie incasseringsvermogen is al zoveel op de proef gesteld 😢.
Vooropgesteld: ik weet natuurlijk helemaal niet hoe de situatie met je dochter is maar ik kan me vanuit de ervaring met mijn zoon wel iets voorstellen bij het advies er niet al te veel aandacht aan te besteden. Bij mijn zoon kan warme aandacht voor negatieve emoties uitdraaien op een soort geobsedeerde, dwangmatige stortvloed aan negativiteit. Je denkt hem ruimte te geven om even stoom af te blazen en tot je grote schrik wordt het alleen maar erger 😳. Ik ben altijd ook erg van het aandacht geven en ‘het mag er zijn’ geweest maar ik ben daar toch ook wel een beetje van teruggekomen. Ik geef hem ook zeker geregeld ruimte om zijn verhaal te vertellen maar ik peil wel hoe de vlag erbij hangt en als hij in zo’n dwingende stemming is, ga ik toch echt het gesprek een andere kant opsturen en in het ergste geval breek ik het zelfs af. Anders wordt het een groot intens drama waar ik zelf qua stemming ook helemaal in word meegezogen en/of het eindigt in een conflict omdat zijn boosheid helemaal met hem op de loop gaat.
Nogmaals, ik zeg niet dat het bij jullie ook zo is maar het is het overwegen waard. Aandacht geven is echt niet altijd per definitie beter. Maar het voelt zo machteloos 😢.
vijf dagen is nog maar kort om te wennen.
Het is logisch dat ze een terugval heeft . Hou vertrouwen dat dit weer hersteld.
Waar ze op de groep vooral bang voor zijn is dat ze ons als uitlaatklep gebruikt en dan op de groep niets meer gaat zeggen. En ze zal daar de vertrouwensband op moeten bouwen en ook daar haar verhaal neer moeten gaan leggen.
Maar dit vindt ze gewoon erg moeilijk wat wij heel erg snappen.
En ze zien wel dat eten een "ding" is, maar willen hier ook niet teveel aandacht aam besteden omdat ze dan denken dat daar teveel aandacht naar toe gaat.
Mentor heeft vandaag beloofd hier met haar wel over in gesprek te gaan morgen.
Maar goed, het blijft gewoon erg moeilijk. Slapen bij mij ging beter omdat ik merkte dat die doodswens meer naar de achtergrond was.
Maar nu ze aangeeft dat die weer naar voren aan het kruipen is, ja daar heb ik wel een knoop van in mijn maag
wat heftig weer
Dit is wel de plek waar ze ook gaan behandelen toch?
Heb je eigenlijk inmiddels zelf ook een hulpverlener om mee te praten?
'Waar ze op de groep vooral bang voor zijn is dat ze ons als uitlaatklep
gebruikt en dan op de groep niets meer gaat zeggen. En ze zal daar de
vertrouwensband op moeten bouwen en ook daar haar verhaal neer moeten
gaan leggen. Maar dit vindt ze gewoon erg moeilijk wat wij heel erg snappen.'
Jullie begrijpen je dochter, uiteraard, maar begrijp je ook de begeleiding? Als je dochter op de groep verder niet zoveel zegt, daarna bij jullie ventileert, en dat jullie dat dan weer naar de begeleiding ventileren krijg je een heel moeilijke situatie om een goed beeld te krijgen van wat er speelt en behandeling op te zetten.
Wat ze tegen jullie zegt is ook niet 'neutraal', ze wil ook graag een bepaald beeld en een bepaalde inhoud van de relatie in stand houden. Ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel. Het is geen verwijt aan jullie, noch aan haar, maar het kan verklaren, waarom het belangrijk is dat je toch meer afstand neemt, meer dingen overlaat aan de begeleiders, minder er bovenop zit.
Tsjor
In aanvulling op Tsjor: ik zou vooral steeds benadrukken dat ze zelf met de begeleiding moet gaan praten over wat ze ervaart. En ik zou de begeleiding om advies vragen hoe je hier het best in kunt samenwerken. Ik denk dat de begeleiding best snapt dat het moeilijk voor jullie is om afstand te nemen als jullie dochter emotioneel is dus daar mogen ze jullie ook wel wat bij helpen.
Hou je taai Ciska, dit is gewoon heel erg moeilijk. Zeker als de suïcidegedachten weer opspelen, kan ik me goed voorstellen dat het niet te doen is om zelf ‘kalm’ te blijven. Dat roept bij jullie natuurlijk ook veel emoties op en dat kan ook niet anders.
ik vind het vooral heel erg tegennatuurlijk klinken. Dat ze bang zijn dat ze jullie als uitlaatklep gebruikt.
Daar ben je juist ouders voor om die veilige haven te zijn...
Dit moet heel erg moeilijk en naar voor jullie voelen.
we snappen heel goed wat er wrdt gezegd hoor dit is iets wat al op de andere groep in het begin ook besproken/benoemd is.
Dochter mag alles met ons bespreken, we zijn wel die veilige haven, maar wij geven ook echt steeds aan dat ze alles met begeleiding moet bespreken, die kunnen haar het beste helpen. Dus spuien mag best maar voor hulp moet ze echt bij begeleiding zijn.
We hebben de afgelopen maanden echt wel geleerd haar het vertrouwen te geven dat ze alles mag/kan bespreken op de groep, dat dat nou juist belangrijk is en dat begeleiding er voor alles is. Want dat is soms een probleem bij dochter, dat ze denkt dat ze haar toch niet kunnen helpen.
En afstand nemen gaat natuurlijk beter als ze zelf ook wat beter in haar vel zit en dat is nu gewoon niet
Ik ging al aan mezelf twijfelen na de reacties van anderen.
Ik snap wat Ciska zegt, handelde ook altijd (en nog) zo!
Het maakt het er allemaal niet makkelijker op Ciska.
Sterkte, ♥️
Deze gevoelens van angst en onzekerheid zullen (misschien steeds milder) opspelen in elke volgende nieuwe situatie. Net zoals nieuwe situaties en uitdagingen spanning geven bij vrijwel iedereen. Misschien kan dit ook onderdeel van de behandeling zijn, hoe zij zich kan verhouden tot deze gevoelens en gedachten. En hoe jullie als ouders dit kunnen doen. Als je afstand nemen definieer dat je niet afstand neemt van je dochter, maar dat je je minder identificeert met deze emoties en gedachten die in haar opspelen, is dat wellicht makkelijker. Alhoewel makkelijker gezegd dan gedaan.
Heel veel respect voor je Ciska, bijzonder knap hoe je je dochter ondersteunt!
