Ik weet het niet meer
het gaat super slecht met mijn 15 jarige dochter.
Heeft een zeer laag zelfbeeld, vind zichzelf te dik, waardoor ze veel momenten heeft dat ze weinig/niet eet.
Heeft depressieve gevoelens, ziet “schaduwen” in huis, waardoor ze het eng vind alleen te zijn, te gaan slapen, snachts te gaan plassen. Wat er in resulteert dat ze vaak om 2 uur nog wakker is omdat ze afleiding zoekt beeldscherm.
Paniekaanvalle, stress van school, zelfverminking..
Ze ziet het leven niet meer zitten.
ze staat op de wachtlijst voor hulp, maar dit gaat zo traag. De jeugdgids die we eindelijk hebben ziet de spoed er wel van in en school, nadat ze vorige week op schoolreis in Tsjechie naar het ziekenhuis is geweest omdat het niet goed ging, ziet nu eindelijk de spoed er ook wel van in.
Maar ja, ondertussen hebben we nog steeds geen hulp en zitten wij als ouders met ons handen in het haar.Geen idee hoe we momenteel ons meisje kunnen helpen.
Wie heeft er tips, ervaringen, wil met mij mee praten? Ik heb zo de behoefte om mijn ei kwijt te kunnen.
wat fijn Ciska, die steken jullie toch maar weer in jullie zak!
Alvast succes met de overgang naar de andere groep!
Wat fijn voor jullie, Ciska!
Wat heerlijk dit 🌹
Hoe iets wat voorheen vanzelfsprekend was ineens zo waardevol kan zijn.
Ik gun jullie als gezin, heel erg veel van deze momenten samen. Ongetwijfeld zal komende periode met pieken en dalen gaan, maar dit pakken niet meer van jullie af.
Pas goed op jezelf Ciska, naast dat het heel fijn is, samen op stap, kan het erg vermoeiend zijn zo samen in een andere omgeving.
voor jullie alle 3 “succes met de verhuizing”, voor dochter zal het wennen zijn, maar voor jullie als ouders ook met nieuwe begeleiders op de groep etc?
Wat een goed nieuws!
♥️
wat fijn!
Wat fijn om te lezen!! 
Wat fijn om te lezen dat het eindelijk de goede kant op gaat met dochter. Het is jullie zo ontzettend gegund, geniet van deze mooie momenten!
Wat fijn Ciska
En ook wat spannend. Blijft het zo ….
Herkenbaar?
Wat fijn Ciska! Stap voor stap in de goede richting. Maar wat heerlijk, van die gewone, kneuterige dingen met haar kunnen doen als lekker een broodje eten en praten over van alles en nog wat en dan maar zien wanneer je er genoeg van hebt! Echt fijn dat zij het plezier hebben in dingen en de verbinding met mensen, met jou!, weer aan het terugvinden is.
Nu er langzaam wat meer rust en vertrouwen komt, ga jij weer meer aan jezelf toe komen. En dat betekent ook de confrontatie met je eigen gevoelens. Jouw proces hobbelt een eind achter het hare aan. Dus maak jezelf niet wijs dat het met jou ook gauw beter zou moeten gaan. Misschien kan niet iedereen omgaan met ‘zware verhalen’ maar dat betekent nog niet dat jij mensen tot last bent. Hier kun je in ieder geval terecht, als je daar behoefte aan hebt!
Ik lees al lang mee en heb erg met jullie te doen Ciska. Ik weet eigenlijk nooit wat ik moet zeggen dus vandaar nog nooit wat geschreven. Maar goed te lezen dat jullie dochter vooruit gaat. Wat mega zwaar is dit voor jullie allen. Hoop van harte dat je dochter met jullie hier uit gaat komen uiteindelijk. Hou je taai Ciska. En wat anderen ook al zeggen. Blijf hier van je af schrijven als je dat nodig hebt. Al is het 100x per dag.
pff, moeilijk hier. Dochter is afgelopen maandag overgegaan naar de gesloten/besloten groep.
Dinsdag tijdens het bel.moment klonk ze erg somber.
Van een kleine groep met vaak maar met 3 jongeren op de groep naar ineens een groep van 8 meiden. En wat nu ineens allemaal mag/kan op de groep. Het is zo'n omschakeling voor haar.
Gisteren tijdens het belmoment klonk ze nog somberder, tot op het moment waarbij we alledrie aan het huilen waren.
Ze heeft haar grip verloren op het bekende en vertrouwde, heeft het gevoel weer helemaal opnieuw te moeten beginnen met iedereen te vertrouwen. Met als groot gevolg dat de eetproblematiek (zichzelf te dik vinden, eigenlijk niet meer willen eten, proberen over te geven) zich in alle heftigheid weer van zich laat spreken. En ze voelt zich hierin absoluut niet gehoord.
En wij eigenlijk ok niet, er is over gesproken maar er wordt vooral gezegd niet teveel aandacht hieraan te geven, terwijl mijn kind er aan onderdoor gaat.
We mogen gelukkig van dochter vandaag contact opnemen met haar mentor hierover, want er moet wel iets gebeuren.
Ook merkt ze dat de suicidale gedachten veel meer op de voorgrond komen, ze zegt wel dat ze hier niets mee doet, maar eng klinkt het wel.
Ze mist haar vriendin super veel, daar haalde ze echt steun uit.
We snappen echt wel dat ze moet wennen aan haar nieuwe groep, maar de hulpkreet van dochter klinkt ook luid en duidelijk door de telefoon: help mij, ik weet het niet meer, help mij alsjeblieft.
En ik weet het ook gewoon niet, het liefst wil ik haar door de telefoon naar mij toe trekken, vasthouden en zeggen dat alles goed komt, maar ja, komt het wel goed.
Ach wat enorm verdrietig, vooral dat ze zich niet gehoord voelt...
Heel veel sterkte en een dikke knuffel voor jullie alledrie <3
