Ik weet het niet meer
het gaat super slecht met mijn 15 jarige dochter.
Heeft een zeer laag zelfbeeld, vind zichzelf te dik, waardoor ze veel momenten heeft dat ze weinig/niet eet.
Heeft depressieve gevoelens, ziet “schaduwen” in huis, waardoor ze het eng vind alleen te zijn, te gaan slapen, snachts te gaan plassen. Wat er in resulteert dat ze vaak om 2 uur nog wakker is omdat ze afleiding zoekt beeldscherm.
Paniekaanvalle, stress van school, zelfverminking..
Ze ziet het leven niet meer zitten.
ze staat op de wachtlijst voor hulp, maar dit gaat zo traag. De jeugdgids die we eindelijk hebben ziet de spoed er wel van in en school, nadat ze vorige week op schoolreis in Tsjechie naar het ziekenhuis is geweest omdat het niet goed ging, ziet nu eindelijk de spoed er ook wel van in.
Maar ja, ondertussen hebben we nog steeds geen hulp en zitten wij als ouders met ons handen in het haar.Geen idee hoe we momenteel ons meisje kunnen helpen.
Wie heeft er tips, ervaringen, wil met mij mee praten? Ik heb zo de behoefte om mijn ei kwijt te kunnen.
tsjor schreef op 15-04-2024 om 18:02:
Ik vind je een professioneel brevet van onvermogen afgeven. Geeft niet, maar laten we er dan niet meer zoveel geld in stoppen.
Tsjor
Zo dan. En dit is niet een stoot onder de gordel?
Ik ben Pinokkio niet, maar vind dit soort opmerkingen niet kunnen. Iedereen in dit topic probeert mee te denken. Als je dan op deze manier bejegend wordt, blijft iedereen straks stil.
Nee hoor heeft niks met verdedigen te maken en is wat ik ruim twee jaar zag met eigen ogen.
Eens met Phil, als ik Pinokkio was zou ik niet meer reageren. Er word vanuit hier oprechte intresse mee gedacht en ervaringen gedeeld maar dat word zwaar afgestraft want dan zou TO aangevallen worden. Ik denk hé dat het allemaal al verdrietig genoeg is en er met de juiste intensies gereageerd word maar ik lees het wel op meer topics dat ik denk wauw wat een oordeel en veroordeel. Haar reactie is juist om ook vanuit een ander perspectief te kijken en dat is ook mijn intensie inplaats van te denken dat het daar beter is. Nogmaals, Ik heb ook nergens gezegd dat thuis zijn een oplossing is maar wel een overweging waard waarbij het hulpverlenersteam een plan van aanpak kan maken.
Ik ga terug in de meelees stand.
Ik lees het nu pas. Schrik van je toon Tsjor, niet prettig.
Discussie is prima, als dat respectvol verloopt. Dus Moedervan, met jouw reactie heb ik geen moeite.
Maar ik heb er wel wat spijt van hier gereageerd te hebben, want vraag me af of discussies hier nu wel in draadje thuis horen.
Ik hou het dus kort: Tsjor, je begrijpt me verkeerd. (of wil me verkeerd begrijpen. Of ik heb me niet duidelijk uit gedrukt.)
Ik bedoel absoluut niets verwijtends in te brengen naar ouders, Ciska. Integendeel.
Verhaal rondom draagkracht etc is 100% neutraal bedoeld. Het is gewoon wat het is, als er onvoldoende draagkracht is (en dat is m.i. gewoon een feit, ik heb daar geen oordeel over en zouden we mi ook niet moeten hebben)
Los van draagkracht etc is er natuurlijk de vraag wat het beste voor het meisje is. Dat weten we niet. Zelfs al zouden we het meisje kennen, we weten het gewoon niet.
Los van alle gigantische problemen die er spelen binnen ggz (uitvoerig door Compassie beschreven) heb ik zelf niet zo’n heel hoge verwachtingen van ggz helaas. Daar worstel ik geregeld mee.
En daar weer los van is ambulantisering momenteel natuurlijk het toverwoord. Volslagen bizar doorgeslagen.
Maar ik zelf lees dat in dit verhaal niet zo en ik leg al helemaal geen link met de grote groep verwarde mensen die zwaar verwaarloosd rondlopen tegenwoordig.
Tot slot Moedervan, werkt het ook bij fysieke problemen anders. Een opname in bijv een revalidatiekliniek krijg je vaak alleen als er thuis onvoldoende steun is.
Het is best lastig om op zo’n forum zo te schrijven dat het nooit als aanvallend of stoot onder de gordel gelezen kan worden.
Zeker als het over zoiets lastigs gaat als naasten met psychiatrische problemen. Of over werken in de ggz, want als er een sector is waar ze veel geld en betere oplossingen kunnen gebruiken is het wel de geestelijke gezondheidszorg.
Dus eindig je met mensen die het goed willen doen, maar beperkt worden door middelen, protocollen en regels. En mensen die het goed willen hebben maar elke dag te maken krijgen met (ver-)oordelen en suggesties. Sommige laat je links liggen omdat ze in de categorie ‘draag linksdraaiende sokken en eet groene korrels’ vallen.
Andere zijn lastiger. Het verdriet en schuldgevoel dat je als ouder hebt omdat je kind zo ziek is, is immens. Zo groot dat je heel ontvankelijk kunt zijn voor de vraag of suggestie dat het beter voor je kind kan zijn om thuis te komen. Terwijl je nou net met heel veel moeite had geaccepteerd dat je kind zo ziek was dat anderen, die ervoor geleerd hebben, er beter in zijn.
Met die gedachte in je achterhoofd lees en hoor je al snel dat ‘thuis altijd beter is, als de ouders maar hun best doen‘. En baf, je voelt er weer een oordeel bij. Want als je het niet kan, hebt gezien dat je kind echt eronder door gaat, doe je dan niet goed genoeg je best? Ben je dan alsnog de mislukte ouder?
En natuurlijk is dat niet wat je bedoelt, als je uitlegt dat de ggz geen toverstaf heeft. Die heeft helaas niemand.
Het is ook zeker een goed idee om uit te leggen wat de gedachtegang erachter is, maar weet dan dat zo’n tekst snel overkomt als ‘je wil niet luisteren en daarmee doe je je kind tekort’.
En iets minder veroordelend te zijn als mensen juist deze ouders vertellen dat het wel degelijk in het belang van kind en hemzelf is als ze nee zeggen. Omdat er meer is dan de theorie. Zoals de moeite die het kost om ouder te zijn ipv zorgverlener, de wetenschap dat je als ouder nooit vrij hebt en de ervaring dat ambulante begeleiding nog veel minder garanties biedt dan opname.
Het is gewoon ontzettend triest dat we met alle goede bedoelingen niet in staat zijn om als ontwikkeld land goede plekken voor geestelijk zieke mensen te creëren. Dat we maar braaf ja en amen tegen allerlei bezuinigingen zeggen. Werd de ggz maar bestuurd zoals de noord-zuidlijn. Elke keer er geld bij want ja, het moet wel een succes worden, ipv elke bezuiniging braaf uitvoeren. #einde politieke preek#
Los van de complexe problematiek waar jullie dochter mee kampt TO, wil ik echt benadrukken dat jullie welzijn minstens even belangrijk is als haar welzijn. Als jullie twijfel hebben over of jullie voldoende draagkracht hebben om haar thuis te hebben, zou het antwoord 'gewoon' nee moeten zijn. Nee, dat willen wij niet want dat kunnen we niet aan. Dat is een prima antwoord en doet niets af aan de liefde die er is voor je kind.
Kinderen met problemen voelen de zorgen van hun ouders vaak echt wel heel goed aan. Als hun ouders dan omvallen door de problematiek van het kind kan dat ook voor heel veel schuldgevoel zorgen. Dat moet je een kind niet aan willen doen.
Zeker omdat dit meisje autisme heeft en sociaal-emotioneel heel jong is in haar functioneren. Denken in schuld kan dan echt wel een ding zijn.
laat ik voorop stellen dat ik blij ben met iedereen die meedenkt. En dat het super lastig is om vanaf een beeldscherm in te kunnen schatten wat het beste zou zijn voor mijn dochter.
Dat ik alles lees, overweeg, bekijk, heroverweeg. En dan alle voors en tegens goed tegen elkaar op schrijf.
En dan kom ik toch echt uit op het feit dat we momenteel absoluut geen draagkracht hebben om dochter naar huis te halen. En ja, de moeder in mij roept met alle liefde dat dochter gewoon weer thuis moet zijn, maar er is al anderhalf jaar geen gewoon meer in ons gezinsleven.
Terechte vragen die voorbij komen, als waarom zou het nu thuis wel lukken, terwijl ze er niet veel beter bij zit dan anderhalf jaar geleden. Wat als begeleiders ziek zijn, in mijn rol als alleen moeder kunnen blijven zitten. Zoveel vragen (ik heb ze allemaal genoteerd) waarvan ik van het merendeel niet eens een antwoord op heb.
Waar ik wel het antwoord op heb is van het feit dat ik al de hele week onrustig ben en tegen de paniek aanvallen zitten van het erover nadenken om dochter weer in huis te halen. En dat doet ongelofelijk veel pijn, het besef dat wij dochter niet datgene kunnen geven wat ze zo hard nodig heeft, een stabiele thuissituatie omringt met ons als ouders.
Ik zou al mijn liefde voor dochter in haar willen stoppen als dat dan genoeg is om haar thuis te hebben, maar dat is helaas niet genoeg.
Gisterenavond hebben we dan ook met pijn in ons hart een bericht gestuurd naar onze gezinsvoogd dat thuis nu gewoon geen optie is.
Voelt dat goed: Nee.
Is dat voor nu de beste keuze, willen we het nu nog vol kunnen houden. ; ja.
Heel goed Ciska.
Tegen ons zeiden ze
Blijf moeder geen hulpverlener.
En wat ik lees ben jij een liefdevolle moeder .
Met een ernstig ziek kind wat recht heef op een goede behandeling.
dikke knuf 
Jullie doen het goed. Hou vol.
Het vraagt moed om te doen wat je deed. En liefde. Voor je dochter. Jezelf. De rest van je gezin.
Ik weet dat het het allerhardste besluit is wat je hebt genomen. Maar het is in het belang van iedereen, inclusief je dochter.
Virtuele knuffel voor jullie allemaal!
Ciska78 schreef op 16-04-2024 om 10:09:
laat ik voorop stellen dat ik blij ben met iedereen die meedenkt. En dat het super lastig is om vanaf een beeldscherm in te kunnen schatten wat het beste zou zijn voor mijn dochter.
Dat ik alles lees, overweeg, bekijk, heroverweeg. En dan alle voors en tegens goed tegen elkaar op schrijf.
En dan kom ik toch echt uit op het feit dat we momenteel absoluut geen draagkracht hebben om dochter naar huis te halen. En ja, de moeder in mij roept met alle liefde dat dochter gewoon weer thuis moet zijn, maar er is al anderhalf jaar geen gewoon meer in ons gezinsleven.
Terechte vragen die voorbij komen, als waarom zou het nu thuis wel lukken, terwijl ze er niet veel beter bij zit dan anderhalf jaar geleden. Wat als begeleiders ziek zijn, in mijn rol als alleen moeder kunnen blijven zitten. Zoveel vragen (ik heb ze allemaal genoteerd) waarvan ik van het merendeel niet eens een antwoord op heb.
Waar ik wel het antwoord op heb is van het feit dat ik al de hele week onrustig ben en tegen de paniek aanvallen zitten van het erover nadenken om dochter weer in huis te halen. En dat doet ongelofelijk veel pijn, het besef dat wij dochter niet datgene kunnen geven wat ze zo hard nodig heeft, een stabiele thuissituatie omringt met ons als ouders.
Ik zou al mijn liefde voor dochter in haar willen stoppen als dat dan genoeg is om haar thuis te hebben, maar dat is helaas niet genoeg.
Gisterenavond hebben we dan ook met pijn in ons hart een bericht gestuurd naar onze gezinsvoogd dat thuis nu gewoon geen optie is.
Voelt dat goed: Nee.
Is dat voor nu de beste keuze, willen we het nu nog vol kunnen houden. ; ja.
Ik vermoed dat jullie die stabiele thuissituatie wel kunnen bieden, want jullie klinken als liefdevolle ouders, maar dat de combinatie met psygische problematiek te groot is bij dochter en daardoor te weinig draagkracht. En dan gaan jullie er zelf aan onderdoor. En ik vermoed dat jullie al zwaar op je tenen lopen momenteel.
Lijkt mij heel moeilijk om die beslissing te moeten maken en te concluderen dat het niet gaat. En dat dit ook schuldgevoel kan oproepen, buiten dat je die waarschijnlijk al hebt en al het andere verdriet en zorgen rondom je kind.
Maar wat we vooral kunnen concluderen dat er veel mis is in de GGZ zorg. Want dat er geen plek is dat is gewoon heel erg naar.
En wat anderen al schreven, daar had ik nog niet eens over nagedacht: wat als jou dochter straks 18 is, en misschien nog ernstigere problematiek, wat dan?
Sterkte, want geen makkelijke beslissing
De nu niet stabiele gezinssituatie is een onderdeel van alles Ciska. De situatie is te complex, te groot. Vind maar een ouder in jullie situatie die dit wel had kunnen dragen. Verwijt jezelf niks. Jullie zijn de beste ouders die je dochter kan hebben! Sterkte!
Hoe moeilijk ook, je hebt de goede keuze gemaakt
wat een ontzettend dappere keuze! Ik voel met jullie mee
