Ik weet het niet meer
het gaat super slecht met mijn 15 jarige dochter.
Heeft een zeer laag zelfbeeld, vind zichzelf te dik, waardoor ze veel momenten heeft dat ze weinig/niet eet.
Heeft depressieve gevoelens, ziet “schaduwen” in huis, waardoor ze het eng vind alleen te zijn, te gaan slapen, snachts te gaan plassen. Wat er in resulteert dat ze vaak om 2 uur nog wakker is omdat ze afleiding zoekt beeldscherm.
Paniekaanvalle, stress van school, zelfverminking..
Ze ziet het leven niet meer zitten.
ze staat op de wachtlijst voor hulp, maar dit gaat zo traag. De jeugdgids die we eindelijk hebben ziet de spoed er wel van in en school, nadat ze vorige week op schoolreis in Tsjechie naar het ziekenhuis is geweest omdat het niet goed ging, ziet nu eindelijk de spoed er ook wel van in.
Maar ja, ondertussen hebben we nog steeds geen hulp en zitten wij als ouders met ons handen in het haar.Geen idee hoe we momenteel ons meisje kunnen helpen.
Wie heeft er tips, ervaringen, wil met mij mee praten? Ik heb zo de behoefte om mijn ei kwijt te kunnen.
Hoogbegaafd en "sociaal emotioneel functioneren (...) tussen de 2 en 6 jaar" is een verdomd moeilijke combinatie. Weet iemand überhaupt wat ze nodig heeft? Zit er nog groei in haar sociaal-emotionele ontwikkeling en zo ja, hoe stimuleer je die?
Ik vind het onverantwoord, zelfs grof dat ze jullie de vraag of ze naar huis kan hebben voorgelegd. Al die tijd meelezend denk ik zelfs van afstand veilig te kunnen voorspellen dat ouders én dochter daaraan onderdoor zouden gaan.
Ik ben ook bang dat jullie op gegeven moment toch steeds meer losgelaten worden. Want dan zijn er andere dringende gevallen. En wat gebeurt er dan als iemand van jullie 24-uurs begeleiding ziek is, op vakantie, ontslag neemt, zwanger, "niemand te vinden in de vacature in te vullen". Dan staan jullie er toch weer alleen voor. En dat kan best een keertje, maar niet structureel. Hoe wordt dat geborgd?
Want hoe graag je er ook voor haar bent, dat kunnen jullie niet aan, en is ook niet goed voor je relatie met je dochter.
Ciska, het is niet mijn bedoeling je meer in verwarring te brengen oid. Het is meer dan evident dat ze grote problemen heeft op sociaal emotioneel gebied.
Maar het blijft een moeilijk iets daar een leeftijd aan te hangen. En uitslagen daarvan zijn veel minder ‘hard’ dan van een iq test. Punt is dat juist hb ook weer ander gedrag kan laten zien op s. e. gebied.
Ik zou ook gewoon uitspreken dat je begrijpt dat zij ook met de handen in het haar zitten, maar dat dat geen reden is om dit nu maar op jullie af te schuiven.
Ik vrees dat als je hier ja op zegt, ook al is dat met kanttekeningen en voorbehouden, je dochter niet meer elders onder dak komt. Want dan gaat men door met het grote afschuiven: ja, ze heeft hulp nodig, maar niet bij ons, probeer het eens bij de buren. Enzovoort enzoverder.
Waardeloos dat jullie in deze positie zitten.
Verkeerd geplaatst
Pinokkio schreef op 15-04-2024 om 12:03:
Verkeerd geplaatst
Pinokkio schreef op 15-04-2024 om 01:28:
Ik snap de overweging terug naar huis wel en ik denk dat daar best wat voor te zeggen is. Maar uiteraard alleen als jullie het aankunnen, dat is toch het enige dat telt denk ik.
Zou je dit uitgebreider kunnen toelichten, omdat je hier beroepshalve ervaring mee hebt? Dat lijkt mij heel waardevol.
BritgetJones007 schreef op 15-04-2024 om 12:05:
[..]
Zou je dit uitgebreider kunnen toelichten, omdat je hier beroepshalve ervaring mee hebt? Dat lijkt mij heel waardevol.
Ik wil er niet te diep op ingaan, want nogmaals, het valt of staat totaal met draagkracht van gezin. (en wens dochter uiteraard)
Maar een plek elders is zeker ook niet altijd alles.
Natuurlijk ook weer afhankelijk van de plek en van dochter, want zoveel weten we niet van dochter. We weten iig dat ze erg prikkelgevoelig is en in groepen continu zeer overvraagd. Dat ze ‘maatwerk’ behoeft. Dat ze nog jong is. (dus nog veel kan rijpen)
Ik weet niet in hoeverre daar momenteel mogelijkheden voor zijn, om afspraken te maken over laagdrempelige opnames bij crisissituaties, die heb je dan sowieso wel nodig lijkt me.
Dat ze last heeft van stemmen is nu heel naar voor haar. Maar het is iets dat veel voorkomt en waar veel mensen goed mee leren omgaan.
Tijgeroog schreef op 15-04-2024 om 10:33:
Ik ben ook bang dat jullie op gegeven moment toch steeds meer losgelaten worden. Want dan zijn er andere dringende gevallen. En wat gebeurt er dan als iemand van jullie 24-uurs begeleiding ziek is, op vakantie, ontslag neemt, zwanger, "niemand te vinden in de vacature in te vullen". Dan staan jullie er toch weer alleen voor. En dat kan best een keertje, maar niet structureel. Hoe wordt dat geborgd?
Hier sta ik achter. Dochter is nu echt voelbaar een 'probleem' van de zorginstelling. Sorry, dat druk ik ontzettend vervelend uit, maar ik weet niet echt een beter woord te vinden. Ik bedoel dat de zorginstelling de volle verantwoordelijkheid zal voelen voor haar (omdat ze binnenshuis is) én omdat er op dagelijkse basis bezetting geregeld moet worden voor haar 1 op 1 begeleiding. Zodra dochter niet meer zo in het zicht is, zal het op papier wel zo zijn dat zij nog verantwoordelijkheid dragen, maar is je dochter niet meer prioriteit. De bezetting van de groep gaat dan bijvoorbeeld vóór, als er te weinig mensen zijn. Of die ene uitzendkracht wordt dan jullie kant op gestuurd (want ja, ouders zijn er bij.. die uitzendkracht kan dan samen met ouders 1 cliënt toch wel aan). Het lijkt me heel ongunstig als ze uit het zicht is. Hoogstens de voogd die dan nog steeds hard zal lopen, maar zij heeft geen invloed.
Verder vind ik dat jullie welzijn minstens zo belangrijk is. Voor jullie zelf, maar ook voor je dochter. Volgens mij is ze hypergevoelig en voelt ze dus ook haarfijn aan als jullie gespannen zijn. Nu bedrijven jullie al jaren topsport met de zorgen die jullie hebben. Maar als ze straks 24/7 thuis is, dan ga je van level 10 naar level 20. Hoe dan? Hoe kunnen jullie dan nog stabiliteit uitstralen? Hoe zorg je dat jullie overbelasting niet overslaat op haar?
Pinokkio schreef op 15-04-2024 om 12:15:
[..]
Ik wil er niet te diep op ingaan, want nogmaals, het valt of staat totaal met draagkracht van gezin. (en wens dochter uiteraard)
Maar een plek elders is zeker ook niet altijd alles.
Natuurlijk ook weer afhankelijk van de plek en van dochter, want zoveel weten we niet van dochter. We weten iig dat ze erg prikkelgevoelig is en in groepen continu zeer overvraagd. Dat ze ‘maatwerk’ behoeft. Dat ze nog jong is. (dus nog veel kan rijpen)Ik weet niet in hoeverre daar momenteel mogelijkheden voor zijn, om afspraken te maken over laagdrempelige opnames bij crisissituaties, die heb je dan sowieso wel nodig lijkt me.
Dat ze last heeft van stemmen is nu heel naar voor haar. Maar het is iets dat veel voorkomt en waar veel mensen goed mee leren omgaan.
Ik waardeer je uitleg. En gelijktijdig val je precies in de valkuil van professional. Alles wat je noemt kan, maar niet door ouders. Die zijn emotioneel betrokken. Die staan al 24*7 aan. Door te blijven hangen in thuis is het beter benoem je het zicht vanuit de ggz. Niet in het belang van de patiënt en al helemaal niet dat van de ouders. Als je zegt ‘een andere instelling is ook niet alles’ benadruk je het nadeel van die oplossing en negeer je de extreme nadelen van thuis.
Dat dochter moet rijpen klopt, maar er is nog geen kader waardoor ze kan rijpen. Alleen maar de gedachte dat het nu niet past. Er is geen therapie die haar helpt, alleen maar de wetenschap dat de stemmen en chaos in haar hoofd zijn. Stemmen zijn zeker te behandelen met medicatie, maar ook daarvoor geldt; er is zoveel keus, ze moet wel ingesteld zijn op een soort en hoeveelheid die voor haar werkt. Dat is er nu nog niet.
Laagdrempelige afspraken klinken ook leuk, maar met wie dan. En wat is de drempel die dan overgestoken moet worden. Hoe ga je ouders zo opleiden en uitrusten dat zij die afweging kunnen maken? Terwijl je ze eerder hebt verteld dat zij echt wel de zorg voor hun dochter kunnen leveren. Plus dat ze van hun dochter houden en gezien hebben dat instellingen het blijkbaar ook niet kunnen. Hoe ga je bewaken dat de ouders toch weer die afweging kunnen maken?
Maw. Ik snap dat ggz denkt dat patiënten thuis beter af zijn. Maar dat is echt vanuit zichzelf geredeneerd. Dit kind loopt na twee dagen thuis al helemaal vast van de spanning. Wat is er dan goed aan naar huis gaan?
Mijn belangrijkste vraag blijft dan ook waarom zouden de ouders beter kunnen wat al die professionals niet willen. Terwijl ze al over hun grenzen heen zijn.
MoederIADHkind schreef op 15-04-2024 om 13:39:
[..]
Ik waardeer je uitleg. En gelijktijdig val je precies in de valkuil van professional. Alles wat je noemt kan, maar niet door ouders. Die zijn emotioneel betrokken. Die staan al 24*7 aan. Door te blijven hangen in thuis is het beter benoem je het zicht vanuit de ggz. Niet in het belang van de patiënt en al helemaal niet dat van de ouders. Als je zegt ‘een andere instelling is ook niet alles’ benadruk je het nadeel van die oplossing en negeer je de extreme nadelen van thuis.
Dat dochter moet rijpen klopt, maar er is nog geen kader waardoor ze kan rijpen. Alleen maar de gedachte dat het nu niet past. Er is geen therapie die haar helpt, alleen maar de wetenschap dat de stemmen en chaos in haar hoofd zijn. Stemmen zijn zeker te behandelen met medicatie, maar ook daarvoor geldt; er is zoveel keus, ze moet wel ingesteld zijn op een soort en hoeveelheid die voor haar werkt. Dat is er nu nog niet.
Laagdrempelige afspraken klinken ook leuk, maar met wie dan. En wat is de drempel die dan overgestoken moet worden. Hoe ga je ouders zo opleiden en uitrusten dat zij die afweging kunnen maken? Terwijl je ze eerder hebt verteld dat zij echt wel de zorg voor hun dochter kunnen leveren. Plus dat ze van hun dochter houden en gezien hebben dat instellingen het blijkbaar ook niet kunnen. Hoe ga je bewaken dat de ouders toch weer die afweging kunnen maken?
Maw. Ik snap dat ggz denkt dat patiënten thuis beter af zijn. Maar dat is echt vanuit zichzelf geredeneerd. Dit kind loopt na twee dagen thuis al helemaal vast van de spanning. Wat is er dan goed aan naar huis gaan?
Mijn belangrijkste vraag blijft dan ook waarom zouden de ouders beter kunnen wat al die professionals niet willen. Terwijl ze al over hun grenzen heen zijn.
Zonder hier nu discussies te willen starten, ik ga er niet vanuit dat thuis beter is, daar ken ik sowieso deze situatie veel te slecht voor om er maar een idee over te hebben.
Maar ik stel dat thuis niet perse slechter is.
Mits, dus. Mits motivatie, draagkracht, voldoende hulp en waarborgen enz.
En nee, ouders moeten niet in hulpverlenende rol, dat moet helder en afgekaderd, ook als ze thuis is.
Afspraken kunnen in crisisprotocol en wie daarvoor verantwoordelijk is moet behandelaar uitzoeken, niet ouders.
Dat het meisje het thuis slechter doet dan op de groep heb ik gemist. Als dat zo is dan lijkt het me helder.
'Maar ik stel dat thuis niet perse slechter is. Mits, dus. Mits motivatie, draagkracht, voldoende hulp en waarborgen enz.'
Dit is het lelijke van je redenering: daarmee geef je in feite aan ouders aan: als jullie nu maar de motivatie, draagkracht en voldoende hulp zouden hebben, dan zou je kind wel thuis kunnen zijn. Ik vind dat een stoot onder de gordel. Het kind was heel lang thuis en ouders hebben haar niet op laten nemen omdat ze draagkracht of motivatie misten, maar omdat ze hulp wilden.
Als de hulpverlening nou maar vanaf het begin had gezegd: wij kunnen daar helemaal niks mee, dan hadden ze niet zo lang rondgetobd zonder er beter van te worden.
Ik word ook heel boos over je opmerking over die stemmen: heel veel mensen kunnen er goed mee omgaan. Ja, tot ze als verwarde personen op straat rondlopen en verschrikkelijke dingen doen. Gelukkig doet niet iedereen dat die stemmen hoort, maar mensen die ermee om kunnen gaan hebben meestal goede medicatie gehad of in elk geval zodanig dat het behapbaar is geworden voor hen, na opname en vaak ook opname in een gedwongen kader. Niet door mensen gewoon maar thuis rond te laten lopen. Zeker niet als mensen ook suicidaal zijn.
Ik vind je een professioneel brevet van onvermogen afgeven. Geeft niet, maar laten we er dan niet meer zoveel geld in stoppen.
Tsjor
Vanuit uit eigen ervaring kan ik begrijpen wat Pinokkio bedoelt en misschien wat toelichten in hoe mijn ervaring eens was ondanks dat ik niet zeg dat ze thuis beter af is. Een beschermd woonplek, een woongroep, een begeleid woongroep of hoe je het ook wilt noemen heeft in mijn inziens vaak vele nadelen.
Er is een groot tekort aan profs of onder bezet, de spanning in de groep is om te snijden, de mensen die begeleid moeten worden hebben allemaal hun beperking waardoor dochter misschien beïnvloed word door andere ( drugs gebruik, geluidsoverlast, agressie problematiek en zo kan ik nog even doorgaan ) en ik denk dat dat is wat pinokkio bedoelt.
Ik ben een stille meelezer en wil geen olie op het vuur gooien maar begrijp precies wat ze bedoeld. Er word daar geen maatwerk geleverd, vaak is het overleven in een setting als dit en dat is wat ik met eigen ogen heb gezien. Ik zeg niet dat het overal zo zal zijn maar de druk die er op ligt is gigantisch.
Pinokkio bedoeld waarschijnlijk dat je dat thuis niet hebt, ondanks dat het super zwaar zal zijn om haar thuis te hebben en ouders in de hulpverlenersmodus gaan. Zoals de politie ook zegt de ggz instellingen zitten over en overvol.
Dat programma Verward op npo waarbij de onderzoekster 7 jaar lang onderzoek heeft gedaan hoe het werkt met mensen die hulp nodig hebben is er ook een voorbeeld van. Daar zijn ze alleen al een jaar bezig met de juiste woonplek te vinden voor iemand dus ik wil daarmee zeggen laten we compassie voor haar reactie hebben. De druk is je bijna niet voor te stellen wat het doet met de professionals en ik heb er diep respect voor. Daarbij mensen die in de hulpverlening zijn gaan werken zijn dat werk gaan doen om mensen te helpen maar komen daar nauwelijks aan toe door allerlei randzaken, het regelen van de financiële situatie, de aanvraag van een nieuwe indicatie, gesprekken voeren met de gemeente, uitzetten van medicatie en ga zo maar door. Hoop niet dat ik hier door aangevallen ga worden maar vind oprecht dat er vanuit dat perspectief ook gekeken mag worden en daar ruimte voor mag blijven binnen dit topic.
Ooooohhhh ja en dan ben ik de ALLER belangrijkste vergeten: Ik denk dat er op dit moment maar weinig organisaties zullen zijn met genoeg personeel die haar de aandacht en liefde kunnen geven die ze nodig heeft! Want dan gaan we net doen alsof dat ze dat daar krijgt, me dunkt.
Ik zou voor ambulante begeleiding gaan en deze heeeeeeeeel goed gaan afbakeren.
En nee voordat dit uit zijn verband getrokken word: met alleen liefde komt ze er niet uit maar dat lees ik wel in moeders berichten dat het daar nergens aan schort en dat is de basis die ze nergens anders zoveel kan krijgen als van haar ouders. Waardoor er gekeken kan worden naar draagkracht en draaglast samen met hulpverlening.
Ciska veel sterkte, ik wens je heel veel warmte en sterkte toe in dit enorm moeilijke proces
Het is geen aanvallen wat Tsjor en ik hier doen. Maar in je hele betoog over het personeel in de ggz vergeet je een ding en als ouders/naasten van mensen met een psychiatrische ziekte zie ik in jullie beider uitleg geen begrip, alleen maar verdediging. En dat is niet wat to hier nodig heeft, want die voelt zich waarschijnlijk al ellendig genoeg omdat ze een nee overweegt.
Want ouders kunnen geen moment afstand nemen van hun kind. Als ze burn-out raken doordat het kind altijd in hun gedachten is, kunnen ze zich niet ziek melden. Als iedereen weg is, blijft de zieke verwarde persoon en haar familie over. Die nooit rust hebben. Er niet voor geleerd hebben. Geen intervisie, gedragscursussen of wetenschappelijke ondersteuning hebben maar vooral door allerlei ggz personeel van alles horen over wat ze zouden moeten doen.
En natuurlijk moet deze vraag niet eindigen in een portie ggz personeel bashen, maar laten we stoppen met het denken dat ouders altijd maar de oplossing zijn en het suggereren dat ze falen als ze dat niet kunnen.
Nogmaals. Als al die mensen, -peuten, -ogen en wat nog meer, het meisje niet kunnen bieden wat ze nodig heeft, waarom zouden haar ouders dat dan wel kunnen. Als de bestrijding van stemmen door anti-psychotica niet eens in de gesloten setting lukt, waarom dan wel als ze die pillen van haar ouders krijgt.
Om de vergelijking met fysieke ziektes weer te maken; als je in een revalidatiecentrum opgenomen bent omdat je moet leren leven met een nieuwe handicap, mag je pas naar huis als je je daar zelfstandig kunt bewegen. Als daarbij een kruk of wat dan ook nodig is, dan laten ze je pas gaan als je weet wat je daarmee moet doen.
