Ik weet het niet meer
het gaat super slecht met mijn 15 jarige dochter.
Heeft een zeer laag zelfbeeld, vind zichzelf te dik, waardoor ze veel momenten heeft dat ze weinig/niet eet.
Heeft depressieve gevoelens, ziet “schaduwen” in huis, waardoor ze het eng vind alleen te zijn, te gaan slapen, snachts te gaan plassen. Wat er in resulteert dat ze vaak om 2 uur nog wakker is omdat ze afleiding zoekt beeldscherm.
Paniekaanvalle, stress van school, zelfverminking..
Ze ziet het leven niet meer zitten.
ze staat op de wachtlijst voor hulp, maar dit gaat zo traag. De jeugdgids die we eindelijk hebben ziet de spoed er wel van in en school, nadat ze vorige week op schoolreis in Tsjechie naar het ziekenhuis is geweest omdat het niet goed ging, ziet nu eindelijk de spoed er ook wel van in.
Maar ja, ondertussen hebben we nog steeds geen hulp en zitten wij als ouders met ons handen in het haar.Geen idee hoe we momenteel ons meisje kunnen helpen.
Wie heeft er tips, ervaringen, wil met mij mee praten? Ik heb zo de behoefte om mijn ei kwijt te kunnen.
Roos, wat bedoel je met mogelijkheden om te herstellen?
Het CCE is er voor bedoeld nu dat er een compleet plaatje komt te liggen over wat dochter precies nodig heeft in begeleiding en vervolgplek. Daar is het nu eigenlijk op wachten.
Het weekend was rustig. Dit kwam vooral omdat dochter niet fit was, dus wat we gepland hadden ging niet door. Beide dagen beetje aan bankhangen gedaan.
Nog een intens gesprek gehad tijdens het douchen met dochter (ze wil niet alleen boven zijn dus zit ik in de badkamer erbij) over haar stemmen en doodswens, het is in haar hoofd ook erg ingewikkeld. Ze wil eigenlijk niet dood, maar eigenlijk wel, ze mag er niet over praten, en ik moet echt zo erop letten hoe ik dingen zeg, want ze pakt echt alles verkeerd op. Erg vermoeiend omdat ik over elke zin en woord na moet denken.
Met herstellen bedoelde ik hoe ze weer uit die prikkel arme kamer komt.
Maar ik zal hier wat minder reageren.
Ik word nml zo boos en verdrietig en gefrustreerd van de jeugdzorg en de ggz hulp voor complexe problematiek.
sterkte Ciska ik blijf wel meelezen en meeleven. 
Ciska78 schreef op 20-11-2023 om 08:33:
Nog een intens gesprek gehad tijdens het douchen met dochter (ze wil niet alleen boven zijn dus zit ik in de badkamer erbij) over haar stemmen en doodswens, het is in haar hoofd ook erg ingewikkeld. Ze wil eigenlijk niet dood, maar eigenlijk wel, ze mag er niet over praten, en ik moet echt zo erop letten hoe ik dingen zeg, want ze pakt echt alles verkeerd op. Erg vermoeiend omdat ik over elke zin en woord na moet denken.
Fijn dat het een relatief rustig weekend was, Ciska.
Wat betreft je hierboven zegt, dat herken ik wel van toen het erg slecht met onze zoon ging. Wat mij toen hielp was om een beetje op 'meta-niveau' te praten, omdat zoon op het eerste beste woord getriggerd werd. Dus wat ik wilde zeggen voorzag ik een beetje van meta-context : "ik ben even hardop aan het denken, hoor, dus misschien zeg ik het niet meteen zoals ik precies bedoel..." Of "nu ga ik iets zeggen waar ik de woorden nog niet helemaal voor heb, maar misschien kunnen we het samen verhelderen?"
Zou dat jullie misschien ook kunnen helpen?
kaatjecato schreef op 20-11-2023 om 11:22:
[..]
Fijn dat het een relatief rustig weekend was, Ciska.
Wat betreft je hierboven zegt, dat herken ik wel van toen het erg slecht met onze zoon ging. Wat mij toen hielp was om een beetje op 'meta-niveau' te praten, omdat zoon op het eerste beste woord getriggerd werd. Dus wat ik wilde zeggen voorzag ik een beetje van meta-context : "ik ben even hardop aan het denken, hoor, dus misschien zeg ik het niet meteen zoals ik precies bedoel..." Of "nu ga ik iets zeggen waar ik de woorden nog niet helemaal voor heb, maar misschien kunnen we het samen verhelderen?"
Zou dat jullie misschien ook kunnen helpen?
Herkenbaar: ik leg de laatste tijd ongeveer iedere keer dat ik mijn zoon zie wel een keer uit dat ‘advies geven’ eigenlijk betekent ‘vertellen over ervaringen en inzichten’. En dat als iemand je vertelt over zijn/haar ervaringen en inzichten je altijd vragen mag/moet stellen als: ‘Herken ik dit? Zou dit ook voor mij op kunnen gaan? Maak ik dezelfde afwegingen? Zijn dezelfde dingen voor mij belangrijk? Is mijn situatie vergelijkbaar? Past dit ook bij mijn karakter?’ Enzovoorts. Onlangs zei hij een keer tegen me: “Maar jij bent mijn moeder! Dan moet ik me toch iets aantrekken van wat jij zegt?” Ik heb toen geantwoord dat je er wijs aan doet de intenties van je ouders serieus te nemen -ze houden van je en willen je gelukkig zien- en ook te luisteren naar wat ze zeggen, dat wat andere mensen zeggen je veel informatie over jezelf kan geven en kan helpen jezelf te spiegelen, maar dat het als (bijna-)volwassene aan jezelf is om te bepalen wat voor jou het belangrijkst is en welke keuzes je uiteindelijk maakt. Ik zie dan aan hem dat hij dat niet helemaal ‘vat’. Ik moet hem ook vaak afremmen als hij weer eens aangebrand reageert. Maar hij ‘snapt’ het wel en is dan wel eerder weer wat kalmer. Wat ik zie is dat hij vooral heel streng is voor zichzelf en dat ‘projecteert’ op mij. Hij heeft hoge standaarden en als iets wat ik zeg een beroep doet op zijn verantwoordelijkheids-, schuld- en schaamtegevoel vaart hij tegen mij uit. Ik doe dus mijn best om het uit de oordeelssfeer weg te halen en het op een andere manier in te bedden, meer onderzoekend. Wat jij ook doet Kaatje. Maar het hangt wel erg af van hoe gespannen en prikkelbaar zoon is of hij die onderzoekende houding kan aannemen. Soms lukt dat gewoon helemaal niet. Dan is hij te opgefokt. En hij voelt zich ‘minderwaardig’ en dus kan hij zich niet gelijkwaardig opstellen. Dan moet ik ook gewoon stoppen en het over iets totaal anders hebben. Timing is belangrijk. Je hebt beperkt invloed op het spanningsniveau. Oftewel Ciska: het ‘ligt niet aan jou’!
Omnik schreef op 20-11-2023 om 11:37:
[..]
Herkenbaar: ik leg de laatste tijd ongeveer iedere keer dat ik mijn zoon zie wel een keer uit dat ‘advies geven’ eigenlijk betekent ‘vertellen over ervaringen en inzichten’. En dat als iemand je vertelt over zijn/haar ervaringen en inzichten je altijd vragen mag/moet stellen als: ‘Herken ik dit? Zou dit ook voor mij op kunnen gaan? Maak ik dezelfde afwegingen? Zijn dezelfde dingen voor mij belangrijk? Is mijn situatie vergelijkbaar? Past dit ook bij mijn karakter?’ Enzovoorts. Onlangs zei hij een keer tegen me: “Maar jij bent mijn moeder! Dan moet ik me toch iets aantrekken van wat jij zegt?” Ik heb toen geantwoord dat je er wijs aan doet de intenties van je ouders serieus te nemen -ze houden van je en willen je gelukkig zien- en ook te luisteren naar wat ze zeggen, dat wat andere mensen zeggen je veel informatie over jezelf kan geven en kan helpen jezelf te spiegelen, maar dat het als (bijna-)volwassene aan jezelf is om te bepalen wat voor jou het belangrijkst is en welke keuzes je uiteindelijk maakt. Ik zie dan aan hem dat hij dat niet helemaal ‘vat’. Ik moet hem ook vaak afremmen als hij weer eens aangebrand reageert. Maar hij ‘snapt’ het wel en is dan wel eerder weer wat kalmer. Wat ik zie is dat hij vooral heel streng is voor zichzelf en dat ‘projecteert’ op mij. Hij heeft hoge standaarden en als iets wat ik zeg een beroep doet op zijn verantwoordelijkheids-, schuld- en schaamtegevoel vaart hij tegen mij uit. Ik doe dus mijn best om het uit de oordeelssfeer weg te halen en het op een andere manier in te bedden, meer onderzoekend. Wat jij ook doet Kaatje. Maar het hangt wel erg af van hoe gespannen en prikkelbaar zoon is of hij die onderzoekende houding kan aannemen. Soms lukt dat gewoon helemaal niet. Dan is hij te opgefokt. En hij voelt zich ‘minderwaardig’ en dus kan hij zich niet gelijkwaardig opstellen. Dan moet ik ook gewoon stoppen en het over iets totaal anders hebben. Timing is belangrijk. Je hebt beperkt invloed op het spanningsniveau. Oftewel Ciska: het ‘ligt niet aan jou’!
Mooi uitgelegd, Omnik!
En vooral dat laatste is ook zo waar: het ligt niet aan jou, Ciska. Mijn advies is vooral ook bedoeld om de druk bij jezelf weg te halen om iets meteen 'goed' te moeten kunnen zeggen, dat is zo vermoeiend en zwaar....
Kaatje en Omnik, mooi hoe jullie beiden dit beschrijven. Ik weet ook wel dat het niet aan mij ligt. Maar het is soms zo op eieren lopen en dat is soms erg vermoeiend.
Aankomend weekend komt dochter weer thuis slapen, wij zagen dit wel zitten en geeft ook een hoop rust kwa rijden.
Maandag overleg met BC en mentor over hoe verder met het beleid mbt de prikkelarme kamer.
Ciska78 schreef op 24-11-2023 om 08:41:
Kaatje en Omnik, mooi hoe jullie beiden dit beschrijven. Ik weet ook wel dat het niet aan mij ligt. Maar het is soms zo op eieren lopen en dat is soms erg vermoeiend.
Aankomend weekend komt dochter weer thuis slapen, wij zagen dit wel zitten en geeft ook een hoop rust kwa rijden.
Maandag overleg met BC en mentor over hoe verder met het beleid mbt de prikkelarme kamer.
Wat fijn Ciska ❤️
♥️
Fijn weekend!
hopelijk is jullie weekend goed geweest ciska.
Wat vindt dochter er eigenlijk zelf van dat ze in de prikkelarme kamer moet slapen? Is het iets waar ze snel weer uit wil of vindt ze het zelf voor nu wel oké? Ik vraag dat omdat ik denk dat ze het naar zal vinden. Vooral om de oorzaak. Maar ik ken ook situaties waarbij ik denk dat het heel naar is voor mensen dat een bepaalde beslissing gemaakt wordt terwijl de persoon zelf er anders naar kijkt.
een goedemorgen, het weekend was zwaar. Dochter heeft eigenlijk het hele weekend hoog in haar spanning gezeten en wij kregen die spanning maar moeilijk omlaag. Geen directe reden te vinden voor die spanning.
Alhoewel wij denken dat dit samenhangt met de medicatie verandering die afgelopen dinsdag is gebeurt. Jammer dat wij hierin van te voren niet even zijn bevraagd. Dochter heeft namelijk aangegeven dat de risperidon helemaal niets doet, terwijl wij een rustigere dochter hebben gezien.
ze zegt zelf dat met de nieuwe medicatie ze erg nare dromen heeft. (En eigenlijk is het geen nieuw medicijn, want deze heeft ze vorig jaar een tijd geslikt en hier is ze toen zelf mee gestopt omdat, volgens haar, de schimmen zich toen achter een muur aan het verstoppen waren en steeds bozer werden) Ze weet alleen zelf niet meer dat ze deze al eerder heeft gehad en wij willen dit eigenlijk niet zeggen omdat we bang zijn dat ze dan meteen de handdoek in de ring gooit.
Wel positief is dat ze het weekend aangaf dat ze graag medicatie wil die echt wat tegen die stemmen doen, ik denk dat ik vandaag er even een mail uit ga doen naar de psychiater.
Dochter vindt de prikkelarme kamer echt heel naar en wil hier dan ook zo snel mogelijk uit. Maar dit is erg ingewikkeld omdat ze afgelopen donderdag naar haar vriendin toe nog uitspraken heeft gedaan over wat ze gaat doen als ze meer vrijheden gaat krijgen, en daar worden we niet blij van.
Vanmiddag hebben we wel een gesprek over het beleid, samen met BC, mentor en dochter zelf.
wat een hwftig weekend zo voor jullie allemaal...
Hoe was het gesprek?
Het blijft pittig, voor haar en voor jullie. Ik denk aan jullie
