Ik weet het niet meer
het gaat super slecht met mijn 15 jarige dochter.
Heeft een zeer laag zelfbeeld, vind zichzelf te dik, waardoor ze veel momenten heeft dat ze weinig/niet eet.
Heeft depressieve gevoelens, ziet “schaduwen” in huis, waardoor ze het eng vind alleen te zijn, te gaan slapen, snachts te gaan plassen. Wat er in resulteert dat ze vaak om 2 uur nog wakker is omdat ze afleiding zoekt beeldscherm.
Paniekaanvalle, stress van school, zelfverminking..
Ze ziet het leven niet meer zitten.
ze staat op de wachtlijst voor hulp, maar dit gaat zo traag. De jeugdgids die we eindelijk hebben ziet de spoed er wel van in en school, nadat ze vorige week op schoolreis in Tsjechie naar het ziekenhuis is geweest omdat het niet goed ging, ziet nu eindelijk de spoed er ook wel van in.
Maar ja, ondertussen hebben we nog steeds geen hulp en zitten wij als ouders met ons handen in het haar.Geen idee hoe we momenteel ons meisje kunnen helpen.
Wie heeft er tips, ervaringen, wil met mij mee praten? Ik heb zo de behoefte om mijn ei kwijt te kunnen.
wat verschrikkelijk en onmachtig moet dat voelen. En dan te bedenken dat ze voorstelde dat je dochter weer naar huis kon, in de periode tot de volgende plek...
Het schrijnende is, dat jou post goed weergeeft, hoe slecht het is gesteld met geestelijke zorg. Sterkte. Geen tips voor nu, maar jou eigen idee misschien gaan onderzoeken of dat een mogelijkheid is?
Ben je aangesloten bij lotgenoten? Waarschijnlijk hebben zij meer ervaring welke stappen je kan nemen?
En heel eerlijk; ik gun het jou enorm dat je in contact komt met lotgenoten, die hebben vaak aan een haf woord genoeg om je te begrijpen wat jullie meemaken en hoe dat voelt als ouder zijnde.
Ik denk dat dat een goede stap is die je voor jezelf mag nemen qua uitlaatklep en die schouder om op uit te huilen.
Het lijkt mij zo intens verdrietig wat jullie meemaken en waarschijnlijk zijn daar ondersteuningsgroepen voor. Pak die kans voor jezelf, hoe eng en kwetsbaar die stap ook voelt.
Ciska78 schreef op 27-10-2023 om 08:59:
Nou, het “beleid” is dat dochter voorlopig de nachten doorbrengt in de prikkelarme kamer. En dat ze het vooral maar zelf moet doen (sorry, maar zo komt het op ons over). Ze geven haar tools en tips en steken heel veel tijd in haar maar ze moet het wel zelf doen.
Ja en dat lukt dus niet he pannenkoeken.
Het weekend mag ze niet op nachtverlof, dat vertrouwen ze niet, dus alleen zaterdag overdag en als dat goed gaat eventueel ook zondag overdag naar huis.
Wij zijn echt ten einde raad, dochter doet het niet expres, maar kan gewoon niet meer tegen te stemmen op en daardoor is ze gewoon op, doodop.
We zijn nu aan het bedenken om een privekliniek aan te schrijven om te kijken of ze daar sneller behandelt kan worden.
Iemand hierin misschien nog tips en ideeen?
Ciska, niemand zegt toch dat ze het expres doet?
Hier staat hoe de GGZ op dit moment denkt over 'stemmen horen'. De volgende visie op zorg is leidend: 'Een ander belangrijk element in de zorg rondom stemmen horen is dat er gewerkt wordt aan persoonlijk herstel. Hierin staat het begrip empowerment centraal: “het ontwikkelen van eigen kracht, talenten en mogelijkheden en de ontwikkeling van inzicht en acceptatie van onmogelijkheden en beperkingen”.
In het document vind je ook alle stappen die afgelegd worden, op zoek naar een effectieve behandeling. Ik kom vanuit een andere hoek, vanuit de hoek van stemmen horen met schizofrenie. Dat mooie beeld van 'herstelondersteundende zorg' kan pas als de stemmen naar de achtergrond zijn gedreven, en dat kan alleen met medicatie (zeg ik vanuit mijn lekenoordeel).
Na haar suicide-poging is de zorg gealarmeerd, iedereen wilde van alles gaan doen. Ik hoop vooral dat de psychiater gaat kijken naar medicatie en dat daar mogelijk enige verlichting door kan komen. Want het is nu ontzettend zwaar voor je dochter en ik heb weinig vertrouwen in privé-klinieken, juist omdat de ziekte zo zwaar en ingewikkeld is en de zorg veel vraagt. Daar beginnen privéklinieken meestal niet aan. Mocht je er wel een vinden, laat het dan weten, er zijn helaas heel veel 'verwarde' mensen die gebaat zijn bij goede zorg. Tot nu toe heb ik geen weet van een toverstafje. Daar kun je boos en opstandig over worden, maar dat heeft weinig zin. Ik denk oprecht dat de kennis op dit gebied nog niet volledig is, nog lang niet zelfs.
Tsjor
Maar dat is toch menselijk dat je boos en opstandig wordt, ik snap dat zeker wel als het over je kind gaat. En nee, dat heeft geen zin, maar zo werkt dat niet altijd. Zelf denk je dan van "help alsjeblieft mijn kind" en alles gaat even langzaam, terwijl dit hoge nood is.
Ik begrijp je gevoel. Je voelt je heel machteloos. Ik begrijp ook dat haar vrijheden nu even worden ingeperkt. Omdat het even niet anders kan. En natuurlijk doet ze het niet expres, maar ze doet het wel. En dat doet ze niet voor de lol, want het is onnoemelijk zwaar en als je 99 keer nee zegt tegen de stemmen en de 100e keer toch overstag gaat, dan heeft dat een hoge prijs en voelt het als falen. Toch is dat proces iets wat ze zelf moet doen. Niet alleen, wel zelf. Dat is zwaar. Maar het is niet iets dat een ander echt van haar kan overnemen.
Waar jij nu in zit Ciska is overleven.
Uur voor uur . Dag voor dag .
Zorg goed voor jezelf. 
Ciska78 schreef op 27-10-2023 om 08:59:
We zijn nu aan het bedenken om een privekliniek aan te schrijven om te kijken of ze daar sneller behandelt kan worden.
Iemand hierin misschien nog tips en ideeen?
Geen privékliniek, maar wel heel goede ervaringen wat betreft stemmen bij de jeugdpsychiatrie van het umcu. Liever privé, ik kies voor hier te posten, mijn dochter niet...
Wat moet zo'n nacht vreselijk voor je zijn Cis. Doe je uberhaupt nog wel een oog dicht?
@Hanke, het CCE is inderdaad nog steeds betrokken. Daar hebben we vrijdag een heel uitgebreid gesprek mee gehad. Echt een hele fijne coördinator die ook echt goed meedenkt. Ze heeft smiddags ook gebeld met behandelcoördinator van de groep en stappen besproken die ze in gaat zetten.
De bedoeling is dat er vanuit CCE ook een psycho diagnostisch onderzoek gaat plaatsvinden, vooral ook om te kijken wa haar autisme voor haar precies doet en daar dan de juiste begeleiding op aan te passen.
@MoederIADHkind, zou je mij een pb willen sturen?
Ze hebben niet het idee dat dochter behandeling saboteert hoor, maar dit is voornamelijk hoe ze werken op de groep, de gezonde kant, het zelf doen.
@Britget, wij zijn niet aangesloten bij lotgenoten, zou niet weten waar. Ben ook niet lid van facebook ofzo.
@Tsjor, je schrijft over hoe de standaarden zijn in de ggz, maar het hele probleem is dat dochter nu niet in de ggz zit (daar hoort ze wel, daar zijn we het allemaal over eens). En dat ze op de groep gewoon niet gewend zijn om te gaan met jongeren die stemmen hebben.
@Citroentje, zou je mij een pb willen sturen?
Er is vrijdag eind van de dag nog met dochter gesproken door de BC, die kwam net bij dochter binnen (die naar haar kamer was gesneaked) toen dochter bezig was met een handdoek plan. Daaruit is de afspraak gekomen dat dochter nu overdag ook met kamer momenten tot volgende week vrijdag in de prikkelarme kamer doorbrengt. Verder is de BC er achter aan gegaan om voor dit weekend noodmedicatie te regelen. En warempel nam dochter deze vrijdagavond ook in (Lorazepam).
Maandag is er overleg met de psychiater en hebben wij gesprek met BC, psycholoog en mentor.
Gisteren hong wel goed thuis tot rond 17 uur, toen ging de spanning omhoog, ze vroeg zelf om de lorazepam. In de auto terug naar de groep was ze erg onrustig, hoge spanning en gaf ze aan man aan dat ze er zelf ook van baalt dat die stemmen zo'n grote invloed hebben op alles.
'@Britget, wij zijn niet aangesloten bij lotgenoten, zou niet weten waar. Ben ook niet lid van facebook ofzo.' Mind Ypsilon.
Tsjor
Ik stuurde je de GGZ-standaarden vooral toe vanwege de visie op zorg. Kort samengevat: herstellen doe je zelf. Zijn wij ook keihard tegenaan gelopen.
Tsjor
en hoe klote is het dan om te horen te krijgen dat de nummer 1 vervolgplek geen jongeren meeer plaatst omdat ze per 1 januari gaan stoppen 😢😢
Dochter staat nog wel ergens anders ingeschreven maar die wachtlijst zit potdicht helaas.
En nu weet ik het even niet meer
Ach lieve Ciska toch. Er kan altijd nog meer ellende bij. Ik wou dat het jullie eindelijk eens ging meezitten. Ik denk aan jullie,
O, nee! Ik kan me voorstellen dat je het even niet meer weet. Hopelijk zijn er mensen in je omgeving die nu andere opties of oplossingen kunnen bedenken of bieden. Wat een moeilijke tijd voor jullie.
Wat ontzettend balen zeg! Dit is echt enorm klote. Waarom gaat die locatie dicht? Overal zijn de wachtlijsten enorm lang. Dikke knuffel. Ik heb helaas geen oplossingen of tips voor jullie.
