Ik weet het niet meer
het gaat super slecht met mijn 15 jarige dochter.
Heeft een zeer laag zelfbeeld, vind zichzelf te dik, waardoor ze veel momenten heeft dat ze weinig/niet eet.
Heeft depressieve gevoelens, ziet “schaduwen” in huis, waardoor ze het eng vind alleen te zijn, te gaan slapen, snachts te gaan plassen. Wat er in resulteert dat ze vaak om 2 uur nog wakker is omdat ze afleiding zoekt beeldscherm.
Paniekaanvalle, stress van school, zelfverminking..
Ze ziet het leven niet meer zitten.
ze staat op de wachtlijst voor hulp, maar dit gaat zo traag. De jeugdgids die we eindelijk hebben ziet de spoed er wel van in en school, nadat ze vorige week op schoolreis in Tsjechie naar het ziekenhuis is geweest omdat het niet goed ging, ziet nu eindelijk de spoed er ook wel van in.
Maar ja, ondertussen hebben we nog steeds geen hulp en zitten wij als ouders met ons handen in het haar.Geen idee hoe we momenteel ons meisje kunnen helpen.
Wie heeft er tips, ervaringen, wil met mij mee praten? Ik heb zo de behoefte om mijn ei kwijt te kunnen.
Zilver_gray schreef op 25-10-2023 om 09:09:
[..]
Ik weet dat er wachtlijsten zijn, ik zit in een soortgelijke situatie met mijn eigen dochter.
Een mens mag hoop hebben nietwaar? Zonder hoop ben je nergens!
Eens hoor, maar ik bedoel te zeggen dat de inschatting van de gedragswetenschapper helaas niks oplevert, zelfs al beoordeelt diegene dat het ontzettende spoed is. Die heeft ook geen invloed.
Natuurlijk mag je hopen dat er wel plots wat beschikbaar komt!
@cis: goed dat je afleiding zoekt. En fijn dat ze iemand benaderen met verstand van autisme bij meisjes.
PhilDunphy schreef op 25-10-2023 om 10:25:
[..]
Eens hoor, maar ik bedoel te zeggen dat de inschatting van de gedragswetenschapper helaas niks oplevert, zelfs al beoordeelt diegene dat het ontzettende spoed is. Die heeft ook geen invloed.
Natuurlijk mag je hopen dat er wel plots wat beschikbaar komt!
@cis: goed dat je afleiding zoekt. En fijn dat ze iemand benaderen met verstand van autisme bij meisjes.
Ik snap je; no hard feelings! 
PhilDunphy schreef op 25-10-2023 om 10:25:
[..]
Eens hoor, maar ik bedoel te zeggen dat de inschatting van de gedragswetenschapper helaas niks oplevert, zelfs al beoordeelt diegene dat het ontzettende spoed is. Die heeft ook geen invloed.
Natuurlijk mag je hopen dat er wel plots wat beschikbaar komt!
@cis: goed dat je afleiding zoekt. En fijn dat ze iemand benaderen met verstand van autisme bij meisjes.
Je hebt helemaal gelijk. En veel van de mensen die hier meeschrijven, snappen dit helaas uit eigen ervaring. Ciska ook. Het is alleen misschien nogal deprimerend voor Ciska om het in dit draadje te benadrukken. Het is erg belangrijk om de moed erin te kunnen houden als je met je kind in zo’n moeilijke situatie zit. De werkelijkheid helpt daar helaas niet altijd bij 🙁. Wat Zilver_Gray zegt, je moet hoop houden. Je kunt misschien ook een keer geluk hebben dat er door een individu dat zich hard maakt voor je kind ineens een opening ontstaat. Dat wensen we Ciska en dochter van harte toe, ook al weten we dat er allerlei problemen op de loer liggen.
Wat krachtig dat je vertrouwen kunt voelen, ook als de situatie verre van ideaal is. Dat is zo belangrijk! Juist dan helpt het om de hoopgevende aspecten op de voorgrond te zetten. Maar het moet je maar net lukken. En het lukt je! 💪🏻
Goed dat je naar je tekenclub gaat. Ik hoop dat het je lukt er een beetje van te genieten en je gedachten wat te verzetten, al is het maar een korte tijd.
Omnik schreef op 25-10-2023 om 12:41:
Wat krachtig dat je vertrouwen kunt voelen, ook als de situatie verre van ideaal is. Dat is zo belangrijk! Juist dan helpt het om de hoopgevende aspecten op de voorgrond te zetten. Maar het moet je maar net lukken. En het lukt je! 💪🏻
Goed dat je naar je tekenclub gaat. Ik hoop dat het je lukt er een beetje van te genieten en je gedachten wat te verzetten, al is het maar een korte tijd.
Omnik, Ik vind je berichten altijd erg prettig om te lezen, ze helpen mij op momenten dat het weer eens heel slecht gaat, ze geven kracht, moed, zijn begripvol en eerlijk.
Ik kan alleen maar hopen dat jij ook iemand hebt die jou door moeilijke momenten heen helpt.
Het is niet mijn topic, maar wilde dit toch even gezegd hebben.
Zilver_gray schreef op 25-10-2023 om 12:56:
[..]
Omnik, Ik vind je berichten altijd erg prettig om te lezen, ze helpen mij op momenten dat het weer eens heel slecht gaat, ze geven kracht, moed, zijn begripvol en eerlijk.
Ik kan alleen maar hopen dat jij ook iemand hebt die jou door moeilijke momenten heen helpt.
Het is niet mijn topic, maar wilde dit toch even gezegd hebben.
Wat fijn om te lezen Zilver_Gray! Ik vind heel veel van ons op dit forum steunend voor elkaar. Dat vind ik ook fijn van dit forum, de compassie en niet het gestrekte been als het geen doel dient. Dankjewel voor je compliment , word ik ook blij van 😃
Gisteravond belde dochter, ze klonk heel down en zag/ziet het niet meer zitten. Ze had al een gesprek met begeleiding gehad, maar ze wist gewoon niet hoe de nacht door te gaan komen. Ik kon ook niet echt iets zeggen, want op alles was het eigenlijk :weet ik niet.
Nadat ze opgehangen had de groep gebeld, die helaas niet op opnamen. Dus toen maar een bezorgd apje hoe ze er voor gingen zorgen dat dochter veilig de nacht inging/door komt.
Om 21;45 werden we gebeld, ze waren voor het naar bed gaan hierover in gesprek gegaan met dochter, die kon geen afspraken maken en uiteindelijk was er helemaal niet meer in contact te komen met dochter. Ze keerde helemaal in zichzelf. Hierop is in overleg besloten haar op de prikkelarme kamer te laten slapen waar beveiliging aanwezig is.
Ze schijnt daar een redelijke nacht te hebben gehad en het is nu per dag bekijken wat ze gaan doen.
Ciska78 schreef op 26-10-2023 om 09:54:
Gisteravond belde dochter, ze klonk heel down en zag/ziet het niet meer zitten. Ze had al een gesprek met begeleiding gehad, maar ze wist gewoon niet hoe de nacht door te gaan komen. Ik kon ook niet echt iets zeggen, want op alles was het eigenlijk :weet ik niet.
Nadat ze opgehangen had de groep gebeld, die helaas niet op opnamen. Dus toen maar een bezorgd apje hoe ze er voor gingen zorgen dat dochter veilig de nacht inging/door komt.
Om 21;45 werden we gebeld, ze waren voor het naar bed gaan hierover in gesprek gegaan met dochter, die kon geen afspraken maken en uiteindelijk was er helemaal niet meer in contact te komen met dochter. Ze keerde helemaal in zichzelf. Hierop is in overleg besloten haar op de prikkelarme kamer te laten slapen waar beveiliging aanwezig is.
Ze schijnt daar een redelijke nacht te hebben gehad en het is nu per dag bekijken wat ze gaan doen.
Wat moeten jullie je machteloos en radeloos hebben gevoeld aan de andere kant van de lijn en op afstand!
Weet geen zinnig woord te zeggen, maar geef jullie een dikke
Houd moed! Ik weet niets beters te zeggen.
Ach Ciska, Wat een rollercoaster weer.
Wat een machteloosheid en verdriet.
Maar wat doe je het goed! Mijn respect!
Zoals zilver gray al zei, proberen het positief te benaderen.
Lieverd een dikke knuffel voor ieder in je gezin.
♥️
Lieve Ciska, wat een hel voor jullie allemaal. Het enige wat je kunt doen is het uitzitten en moed blijven houden. Dikke knuffel,
sterkte
Nou, het “beleid” is dat dochter voorlopig de nachten doorbrengt in de prikkelarme kamer. En dat ze het vooral maar zelf moet doen (sorry, maar zo komt het op ons over). Ze geven haar tools en tips en steken heel veel tijd in haar maar ze moet het wel zelf doen.
Ja en dat lukt dus niet he pannenkoeken.
Het weekend mag ze niet op nachtverlof, dat vertrouwen ze niet, dus alleen zaterdag overdag en als dat goed gaat eventueel ook zondag overdag naar huis.
Wij zijn echt ten einde raad, dochter doet het niet expres, maar kan gewoon niet meer tegen te stemmen op en daardoor is ze gewoon op, doodop.
We zijn nu aan het bedenken om een privekliniek aan te schrijven om te kijken of ze daar sneller behandelt kan worden.
Iemand hierin misschien nog tips en ideeen?
Is het CCE ook betrokken in dat beleid? Anders daar aan de bel trekken?
Hier geen tips verder, ik lees je, snap wat het met je doet. Ik lag vannacht over je dochter na te denken en vroeg me toen af in hoeverre ze los van anderen een eigen functioneren heeft - niet als kritiek maar echt als vraag wat voor haar werkt en kan gaan werken. De keren dat het heel slecht en impulsief/destructief ging, was er vaak een soort van collusie met een ander iemand op de groep, ook het weglopen destijds. Het kan zijn dat ze het nodig heeft om zich op te trekken aan andere leeftijdsgenoten die net wat verder, vaardiger en kalmer zijn. Zo naar dat het nu zo uitzichtloos voelt en je niet echt het idee hebt dat de huidige plek bijdraagt of toevoegt en misschien wel schade toebrengt.
ALs eerste een hart onder de riem. Hoe verdrietig hoe je steeds van klein beetje hoop weer naar vrees gaat. Ik formuleer het hierna mss niet altijd even handig, maar het is echt meelevend bedoeld.
Dat gezegd hebbende; je opmerking over een privé kliniek. Ik snap dat ywcc als eerste in je opkomt, door alle geweldige marketing die ze gebruiken. En ja, als je kinds problemen overzichtelijk zijn kunnen ze veel.
Maar. Ik heb een erg slechte ervaring met die kliniek en mijn psychotisch kind. Dat wil ik via een pb wel uitleggen, maar niet in het openbaar. (En ook die waarom leg ik privé wel uit).
Over de keuze die de behandelaren maken; zien ze dochter misschien als iemand die zelf haar behandeling saboteert, en vinden ze teruggooien op eigen gereedschappen een manier om haar daarbij te helpen? Haarzelf te laten merken dat ze het wel zelf kan? Dat ze zelf aan het stuur staat om het goede te doen, in plaats van te leunen op anderen, zoals haar ouders of de mensen op de groep?
Maar als de behandelaren die gedachte hebben, wat doen ze dan aan die stemmen. Hebben ze het daarover gehad?
Want dat ze zelf vooral naar de stemmen luistert is nu wel bewezen. Erop hopen dat ze nu de gereedschappen heeft om ze te bestrijden is wel erg naïef, want als dat tot nu toe niet lukte, waarom zou dat nu wel gaan. Dus wat gaan ze daaraan doen. Medicatie verhogen of veranderen?
Overigens zou ik die laatste vraag ook meenemen naar waar je ook met haar naar toe gaat. Wat gaan ze daaraan doen.
Sterkte. En blijf tekenen en schrijven als zelfzorg!
