Ik weet het niet meer
het gaat super slecht met mijn 15 jarige dochter.
Heeft een zeer laag zelfbeeld, vind zichzelf te dik, waardoor ze veel momenten heeft dat ze weinig/niet eet.
Heeft depressieve gevoelens, ziet “schaduwen” in huis, waardoor ze het eng vind alleen te zijn, te gaan slapen, snachts te gaan plassen. Wat er in resulteert dat ze vaak om 2 uur nog wakker is omdat ze afleiding zoekt beeldscherm.
Paniekaanvalle, stress van school, zelfverminking..
Ze ziet het leven niet meer zitten.
ze staat op de wachtlijst voor hulp, maar dit gaat zo traag. De jeugdgids die we eindelijk hebben ziet de spoed er wel van in en school, nadat ze vorige week op schoolreis in Tsjechie naar het ziekenhuis is geweest omdat het niet goed ging, ziet nu eindelijk de spoed er ook wel van in.
Maar ja, ondertussen hebben we nog steeds geen hulp en zitten wij als ouders met ons handen in het haar.Geen idee hoe we momenteel ons meisje kunnen helpen.
Wie heeft er tips, ervaringen, wil met mij mee praten? Ik heb zo de behoefte om mijn ei kwijt te kunnen.
jawel, want de medicatie wordt opgehoogd. Psychiater zegt dat medicatie misschien niet genoeg helpen door negatief zelfbeeld, maar er is zoveel medicatie. Ik weet dat van een familied die heel dicht bij me staat, die heeft ontzettend veel medicatie geprobeerd en uiteindelijk heeft er toch een geholpen. Deze familielid heeft ook een test gedaan waarbij je kunt zien welke medicatie het beste aan zou kunnen slaan bij de persoon. Het lijkt me gewoon dat je wel vanalles probeerd en helpt het niet medicatie op gaat hogen. Gaat het dan nog niet goed, probeer je weer andere medicatie, ik weet niet hoeveel soorten er zijn. Maar ja, lijkt me dat ze hier wel mee aan de slag zijn, psychiater heeft er voor geleerd.
Ik denk hetzelfde als jij, kleinduimpje. Ook omdat ik van heel dichtbij meemaak dat het wel degelijk kan. Niet dat de stemmen met medicatie helemaal weg zijn, maar wel zodanig op de achtergrond dat het verschil tussen echte mensen en de stemmen gemaakt kan worden en dan dus ook het onderscheid. En soms zijn de stemmen ook wel weg, maar blijft iemand supergevoelig voor elke vorm van overprikkeling en belastbaarheid. Dus de balans met medicatie is iets wat voortdurend aan de orde is.Dat is althans wat ik gezien heb in de afgelopen 35 jaar. Ik denk dus hetzelfde als kleinduimpje en ik hoop ook vooral dat het waar is.
Het is helaas niet zo dat medicatie bij iedereen goed helpt (en sommige mensen kunnen zelfs zonder medicatie). Maar dat medicatie misschien niet genoeg helpt door laag zelfbeeld vind ik een beetje vreemd. Het kan ook zijn dat het omgekeerde het geval is: als je steeds stemmen hoort die zo negatief praten, dan ontwikkel je toch een laag zelfbeeld?
Een studente medische biologie heeft een onderzoek gedaan naar wat er in de hersenen gebeurt als iemand zegt dat hij/zij stemmen hoort. Het 'hoorgedeelte' van de hersenen bleek net zo actief als wanneer iemand in een echt gesprek zou zitten. Met andere woorden: het horen is reëel, het zijn helaas geen voorbijgaande schimmen. Het is echt een rotziekte. En je staat als familie machteloos.
Tsjor
precies Tsjor, ik vind het zo moeilijk om te lezen dat dit al maanden zo doorgaat en hoe hopeloos dit meisje zich moet voelen. Constant moet er gekeken worden wat ze kunnen doen. Daarbij kan ik het verhaal ook niet helemaal volgen met de vriendin die ze heeft, heeft ze die nog? Waarom de meiden niet bij elkaar zetten als ze hier al van opknapt? Maar misschien denk ik te makkelijk hoor en wie wordt er ook vanalles geprobeerd, maar ik maak dat niet zo uit op van het verhaal van Ciska. Ik weet van degene die dicht bij me staat dat ze constant bezig waren met de medicatie.
ik zie hier dit boek https://www.boompsychologie.nl/auteur/110-8939_Corstens/100-10125_Stemmen-horen-begrijpelijk-maken van Dirk Corstens, een psychiater die gespecialiseerd is in stemmen en ook ervaringsdeskundigen kan inzetten. Misschien eens bellen?
tsjor schreef op 21-09-2023 om 20:49:
Ik denk hetzelfde als jij, kleinduimpje. Ook omdat ik van heel dichtbij meemaak dat het wel degelijk kan. Niet dat de stemmen met medicatie helemaal weg zijn, maar wel zodanig op de achtergrond dat het verschil tussen echte mensen en de stemmen gemaakt kan worden en dan dus ook het onderscheid. En soms zijn de stemmen ook wel weg, maar blijft iemand supergevoelig voor elke vorm van overprikkeling en belastbaarheid. Dus de balans met medicatie is iets wat voortdurend aan de orde is.Dat is althans wat ik gezien heb in de afgelopen 35 jaar. Ik denk dus hetzelfde als kleinduimpje en ik hoop ook vooral dat het waar is.
Het is helaas niet zo dat medicatie bij iedereen goed helpt (en sommige mensen kunnen zelfs zonder medicatie). Maar dat medicatie misschien niet genoeg helpt door laag zelfbeeld vind ik een beetje vreemd. Het kan ook zijn dat het omgekeerde het geval is: als je steeds stemmen hoort die zo negatief praten, dan ontwikkel je toch een laag zelfbeeld?
Een studente medische biologie heeft een onderzoek gedaan naar wat er in de hersenen gebeurt als iemand zegt dat hij/zij stemmen hoort. Het 'hoorgedeelte' van de hersenen bleek net zo actief als wanneer iemand in een echt gesprek zou zitten. Met andere woorden: het horen is reëel, het zijn helaas geen voorbijgaande schimmen. Het is echt een rotziekte. En je staat als familie machteloos.
Tsjor
Ik sla hier even op aan. En als ik totale onzin zit te praten, zet me op mijn plek en vergeet wat ik schrijf.
Kun je ervoor kiezen om de schimmen te negeren als in ervoor kiezen om niet met ze in gesprek te willen en niet te willen horen wat ze te zeggen hebben?
Ik had vroeger een klasgenoot die wekelijks wel tegen me zei dat hij hoopte dat ik snel zou sterven en dat ik zelfmoord moest plegen. Ik heb daar nooit aandacht aan besteed of iets mee gedaan, nam die gast volstrekt niet serieus. Ik hoorde het wel, maar had hem in mijn hoofd gecategoriseerd als 'irrelevante ruis'.
Het raakte me ergens natuurlijk wel, want het is niet fijn om zulke dingen te horen, maar ik heb mijn ziel ervoor af kunnen sluiten gelukkig. Het enige waar ik spijt van heb ik dat ik het ook nooit aan de mentor of conrector heb gemeld.
ik ga vandaag de psychiater mailen en vragen hoe het precies zit met medicatie, eventueel andere medicatie voor de stemmen.
@Duizel, de weerstand tegen medicatie is er al een tijdje niet meer gelukkig.
@kleinduimpje, dochter is nog steeds samen met haar vriendin, alleen zit vriendin op een hele andere plek (andere problemen, dus ze kan ook niet meer op dezelfde plek als dochter) Ze bellen elke week, maar bezoek wordt helaas niet mogelijk gemaakt door de groep van vriendin, we zijn er nog steeds niet achter waarom dit zo is. Volgens onze gezingsvoogd werkt het helaas op veel jeudggroepen als een pressiemiddel/straf, geen goed gedrag = geen bezoek. Er wordt door de groep van vriendin gewoon helemaal niet gereageerd op mailtjes.
@Sandra, ik ga de link even bekijken, dank je wel.
Dochter probeert echt wel de stemmen te negeren, maar hoe meer ze dat doet, hoe harder ze roepen en hoe moeilijker het wordt om ze te negeren.
@Poison, dank je wel voor je aanbod, volgens mij woon je inderdaad redelijk dichtbij, ik stuur je een dm.
En het klopt wat meerdere zeggen hoor, hoe meer ze de gezonde kanten kiest, hoe harder de ongezonde kant aan haar trekt.
Je merkt ook dat ze in alles, maar dan ook alles, bevestiging zoekt, en dan niet 1x iets vragen maar meerdere keren. Mag dit wel, kan dit wel, vinden jullie dit niet erg.
MamaE schreef op 22-09-2023 om 00:04:
[..]
Ik sla hier even op aan. En als ik totale onzin zit te praten, zet me op mijn plek en vergeet wat ik schrijf.
Kun je ervoor kiezen om de schimmen te negeren als in ervoor kiezen om niet met ze in gesprek te willen en niet te willen horen wat ze te zeggen hebben?
Ik had vroeger een klasgenoot die wekelijks wel tegen me zei dat hij hoopte dat ik snel zou sterven en dat ik zelfmoord moest plegen. Ik heb daar nooit aandacht aan besteed of iets mee gedaan, nam die gast volstrekt niet serieus. Ik hoorde het wel, maar had hem in mijn hoofd gecategoriseerd als 'irrelevante ruis'.
Het raakte me ergens natuurlijk wel, want het is niet fijn om zulke dingen te horen, maar ik heb mijn ziel ervoor af kunnen sluiten gelukkig. Het enige waar ik spijt van heb ik dat ik het ook nooit aan de mentor of conrector heb gemeld.
Precies dat vermogen is bij mensen die stemmen horen weg: jij hoort de stem en weet dat die bij iemand hoort, jij beoordeelt die persoon en zet daarmee de stem op een plaats die passend is: vervelend, maar niet relevant, irrelevante ruis. Dan kun je verder met je leven.
Soms gaat er in de hersenen iets verkeerd.Bijvoorbeeld: soms zien mensen kleuren als zij lezen: een bepaalde klank krijgt een kleur. Nabokov schijnt dat te hebben gehad. Of omgekeerd: kleuren worden muziek. Mensen horen dan muziek als ze kleuren zien. Voor mensen is dat dan zo vanzelfsprekend, dat zij niet de moeite nemen om dat te bespreken: zij denken dat iedereen zo leeft.
Bij 'stemmen horen ís iets soortgelijks aan de hand. Er is normaal gesproken een grens tussen iets wat je denkt en iets wat je hoort of ziet. Je kunt aan iemand denken, heel sterk zelfs, maar dan weet je toch dat je iemand niet ziet of hoort. Soms valt die grens weg. Een gedachte (hoeft niet concreet te zijn, dus niet direct 'iemand' kan een geluid worden wat je hoort.
Van Rigo van der Meer heb ik geleerd dat dat komt door een te snelle overdracht van informatie in de hersenen. Of verkeerde aansluiting. Van een visueel beeld van de ogen gaat het naar de afdeling geluid. Bijvoorbeeld. Hersenen zijn zeer gecompliceerde dingen, vooral als het gaat om het verwerken van zintuiglijke waarnemingen.
Ik zou dan ook aanbevelen om Rigo van der Meer te lezen: https://www.bol.com/nl/nl/f/leven-met-schizofrenie/35294586/
Tsjor
Overigens: als medicatie de stemmen meer naar de achtergrond dringt kan het zijn dat iemand daardoor een onderscheid kan maken tussen stemmen die echt gehoord worden en stemmen in het hoofd. Met psycho-educatie kan iemand dan leren op een andere manier om te gaan met de stemmen in het hoofd. soms missen mensen die stemmen ook, ze leven er zo lang mee en dan ineens zijn ze niet meer van belang.
Tsjor
Sandra1964 schreef op 21-09-2023 om 21:00:
ik zie hier dit boek https://www.boompsychologie.nl/auteur/110-8939_Corstens/100-10125_Stemmen-horen-begrijpelijk-maken van Dirk Corstens, een psychiater die gespecialiseerd is in stemmen en ook ervaringsdeskundigen kan inzetten. Misschien eens bellen?
Er is eigenlijk altijd al wel een stroming binnen de psychiatrie die 'stemmen' eigenlijk op een psychologische manier probeert te verklaren en te behandelen. Dan zouden de stemmen verwijzen naar eerdere ervaringen of juist positief aanvullend in het leven zijn. Jim van Os is op dit moment een van de mensen die deze kar trekken. Helaas. Ik heb een bijeenkomst meegemaakt van mensen die 'stemmen horen' positief waarderen en ervaringsdeskundigen opleiden. een afschuwelijk bijeenkomst. Alsof we jaren terug gingen naar de tijd van de anti-psychiatrie. Met als risico, dat ouders verantwoordelijk worden gehouden, terwijl ze er niets aan kunnen doen en eigenlijk zelf eronder lijden op alle mogelijke manieren.
Bij het boek dat Sandra1964 aanhaalt staat bijvoorbeeld: 'Niet als een symptoom van ziekte, maar als een begrijpelijke reactie op gebeurtenissen of omstandigheden in het leven, los van psychopathologische classificaties.' Nee, dat is een dwaalweg die in de geschiedenis voldoende bewezen heeft een doodlopende weg te zijn.
Er is inmiddels ook wel een richtlijn, dat gaat dan over 'schizofrenie'. Over die term is wel weer veel te doen, wat helaas niet bevorderlijk is voor beter begrip en betere behandeling. https://richtlijnendatabase.nl/richtlijn/schizofrenie/schizofrenie_-_startpagina.html
Overigens vind ik dat de vereniging Ypsilon wel goede informatie geeft, ook van andere inzichten, en goede adviezen.
Ik maak wel een voorbehoud: ik ben geen psychiater, geen arts, ik praat uit ervaring van de afgelopen 35 jaar in de omgang van iemand met schizofrenie en ik heb wel wat gelezene etc.
Tsjor
Link naar boek Rigo van der Meer: https://www.bol.com/nl/nl/f/leven-met-schizofrenie/35294586/
Tsjor
tsjor schreef op 22-09-2023 om 09:16:
[..]
Precies dat vermogen is bij mensen die stemmen horen weg: jij hoort de stem en weet dat die bij iemand hoort, jij beoordeelt die persoon en zet daarmee de stem op een plaats die passend is: vervelend, maar niet relevant, irrelevante ruis. Dan kun je verder met je leven.
Soms gaat er in de hersenen iets verkeerd.Bijvoorbeeld: soms zien mensen kleuren als zij lezen: een bepaalde klank krijgt een kleur. Nabokov schijnt dat te hebben gehad. Of omgekeerd: kleuren worden muziek. Mensen horen dan muziek als ze kleuren zien. Voor mensen is dat dan zo vanzelfsprekend, dat zij niet de moeite nemen om dat te bespreken: zij denken dat iedereen zo leeft.
Bij 'stemmen horen ís iets soortgelijks aan de hand. Er is normaal gesproken een grens tussen iets wat je denkt en iets wat je hoort of ziet. Je kunt aan iemand denken, heel sterk zelfs, maar dan weet je toch dat je iemand niet ziet of hoort. Soms valt die grens weg. Een gedachte (hoeft niet concreet te zijn, dus niet direct 'iemand' kan een geluid worden wat je hoort.
Van Rigo van der Meer heb ik geleerd dat dat komt door een te snelle overdracht van informatie in de hersenen. Of verkeerde aansluiting. Van een visueel beeld van de ogen gaat het naar de afdeling geluid. Bijvoorbeeld. Hersenen zijn zeer gecompliceerde dingen, vooral als het gaat om het verwerken van zintuiglijke waarnemingen.
Ik zou dan ook aanbevelen om Rigo van der Meer te lezen: https://www.bol.com/nl/nl/f/leven-met-schizofrenie/35294586/
Tsjor
Bedankt voor je heldere uitleg. Hersenen zijn zeker gecompliceerde dingen.
vannacht werden we om 1 uur gebeld door de groep dat ze dochter hadden overgebracht naar de comfortroom (prikkelarme kamer met camerabewaking) omdat ze haar veiligheid niet meer konden garanderen. Dochter had aangegeven heel erg hoog in haar spanning te zitten en de suicidale gedachtens waren heel erg aanwezig. Ze hadden al meerdere spullen uit haar kamer gehaald, maar dochter kon (in tegenstelling tot anders) geen duidelijke antwoorden geven over haar veiligheid. Dus werd dit uiteindelijk de keuze.
Vandaag gaan ze in overleg met de regiebehandelaar.
Wat absoluut niet helpend was het weekend was dat dochter haar vriendin zaterdag via de app aan dochter had laten weten dat ze terug op de groep een overdosis zou nemen, maar daarna wel meteen naar begeleiding zou gaan. Zoiets als een noodkreet. En dat dochter daarna helemaal in paniek was natuurlijk.
ik heb aangegeven dat, als ouder zijnde, ik hier wel wat mee moest doen en uiteindelijk in overleg met dochter het telefoonnummer opgevraagd. Dochter wilde graag zelf bellen en dit heeft ze ook heel goed gedaan.
Maar ja, dit zorgde de rest van het weekend thuis wel voor de nodige stress.
En nu, zitten de emoties hier erg hoor, vannacht een paniekaanval gehad en oxazepam ingenomen. En nu weet ik het even niet meer zo goed.
Ciska78 schreef op 25-09-2023 om 09:18:
vannacht werden we om 1 uur gebeld door de groep dat ze dochter hadden overgebracht naar de comfortroom (prikkelarme kamer met camerabewaking) omdat ze haar veiligheid niet meer konden garanderen. Dochter had aangegeven heel erg hoog in haar spanning te zitten en de suicidale gedachtens waren heel erg aanwezig. Ze hadden al meerdere spullen uit haar kamer gehaald, maar dochter kon (in tegenstelling tot anders) geen duidelijke antwoorden geven over haar veiligheid. Dus werd dit uiteindelijk de keuze.
Vandaag gaan ze in overleg met de regiebehandelaar.
Wat absoluut niet helpend was het weekend was dat dochter haar vriendin zaterdag via de app aan dochter had laten weten dat ze terug op de groep een overdosis zou nemen, maar daarna wel meteen naar begeleiding zou gaan. Zoiets als een noodkreet. En dat dochter daarna helemaal in paniek was natuurlijk.
ik heb aangegeven dat, als ouder zijnde, ik hier wel wat mee moest doen en uiteindelijk in overleg met dochter het telefoonnummer opgevraagd. Dochter wilde graag zelf bellen en dit heeft ze ook heel goed gedaan.
Maar ja, dit zorgde de rest van het weekend thuis wel voor de nodige stress.
En nu, zitten de emoties hier erg hoor, vannacht een paniekaanval gehad en oxazepam ingenomen. En nu weet ik het even niet meer zo goed.
Och mijn hemel lieve Ciska
wat verschrikkelijk moet dit voelen en onmachtig ook.
Vriendin is dus zowel een steun voor haar geweest, maar nu dus ook een enorme negatieve invloed op je dochter wb haar mentale gezondheid gezien haar invloed. En dat op deze leeftijd...wat een enorme beproeving moet het momenteel voelen.
Ken je mensen die hetzelfde meemaken en doormaken? Is een lotgenotengroep niet steunend voor jou nu? Mensen die aan een half woord genoeg hebben om je te begrijpen wat je doormaakt...? Is dat iets om bij de huisarts na te vragen?
Dit moet zo enorm zwaar op je eigen leven wegen nu.
Sterkte...soms weet je niet goed te zeggen wat helpend kan zijn, omdat het zo enorm groot is....
