Ik weet het niet meer
het gaat super slecht met mijn 15 jarige dochter.
Heeft een zeer laag zelfbeeld, vind zichzelf te dik, waardoor ze veel momenten heeft dat ze weinig/niet eet.
Heeft depressieve gevoelens, ziet “schaduwen” in huis, waardoor ze het eng vind alleen te zijn, te gaan slapen, snachts te gaan plassen. Wat er in resulteert dat ze vaak om 2 uur nog wakker is omdat ze afleiding zoekt beeldscherm.
Paniekaanvalle, stress van school, zelfverminking..
Ze ziet het leven niet meer zitten.
ze staat op de wachtlijst voor hulp, maar dit gaat zo traag. De jeugdgids die we eindelijk hebben ziet de spoed er wel van in en school, nadat ze vorige week op schoolreis in Tsjechie naar het ziekenhuis is geweest omdat het niet goed ging, ziet nu eindelijk de spoed er ook wel van in.
Maar ja, ondertussen hebben we nog steeds geen hulp en zitten wij als ouders met ons handen in het haar.Geen idee hoe we momenteel ons meisje kunnen helpen.
Wie heeft er tips, ervaringen, wil met mij mee praten? Ik heb zo de behoefte om mijn ei kwijt te kunnen.
Heel veel sterkte voor jullie Ciska!!
Zo zwaar en verdrietig allemaal.
sterkte ciska
ik weet het niet meer goed en wil gewoon even van mij afschrijven.
Dochter en man gaan op woensdag tegenwoordig mountainbiken om de week te doorbreken. En gisteren stortte dochter in. Ze kon niet meer verder fietsen en kreeg een flinke huilbui.
Het lukt haar gewoon niet meer om het allemaal te bolwerken in haar hoofd.
De stemmen die zo hard aan het roepen zijn, dit kost haar emotioneel en fysiek zoveel.
En ik weet gewoon niet wat te doen
Lieve lieve Ciska, wat enorm heftig en machteloos… kan ik iets doen voor jullie of jou? ♥️ je mag me altijd bellen of wat dan ook, mocht je dat prettig vinden. Dan dm maar voor mijn nummer. Ik vermoed dat we redelijk in elkaars buurt wonen ook. Knuffel
Ciska78 schreef op 21-09-2023 om 09:01:
ik weet het niet meer goed en wil gewoon even van mij afschrijven.
Dochter en man gaan op woensdag tegenwoordig mountainbiken om de week te doorbreken. En gisteren stortte dochter in. Ze kon niet meer verder fietsen en kreeg een flinke huilbui.
Het lukt haar gewoon niet meer om het allemaal te bolwerken in haar hoofd.
De stemmen die zo hard aan het roepen zijn, dit kost haar emotioneel en fysiek zoveel.
En ik weet gewoon niet wat te doen
Het punt met die stemmen is, dat ze niet zomaar weggaan. En ertegen vechten is heel vermoeiend, net als tegen de stroom in zwemmen. Het maakt ze ook alleen maar sterker, want alle focus ligt er steeds op en je neemt ze serieus. Terwijl ze maar schimmen zijn, voorbijgangers.
Moet je dan maar doen wat ze zeggen? Nee, dat juist niet. Maar wel waarnemen dat ze er zijn, niks mee doen, en daarna weer loslaten. Alsof je je mee laat voeren de zee op door de muistroom tot je op een rustiger punt komt, en dan eruit zwemmen terug naar het strand. Makkelijk gezegd, ik weet het.
Verzet is hopeloos uitputtend en niet te winnen. Ernaar kijken en het waarnemen, maar er geen opvolging aan geven is de enige manier. Alsof het ballonnen zijn die langsvliegen. Kijk, daar komt er weer een, en daar gaat hij.
Ik weet het, makkelijk gezegd. Maar de strijd aangaan is niet de goede weg. Die strijd is niet te winnen, want het is vechten tegen windmolens. De stemmen zijn niks, het zijn schimmen, spinsels, overblijfsels. Ze leven niet.
Wat goed dat ze samen mountainbiken. Zou het kunnen dat ze doordat ze weer meer aan het gewone leven deelneemt, leuke ontspannende dingen doet, dat de angst en stress zich meer samenbalt en zich harder moet laten horen? Als je dan moet multitasken, en de naar de buitenwereld moet voorhouden dat er niets aan de hand is, loopt de spanning op. Eigenlijk heel goed dat ze door de huilbui deze spanning heeft ontladen en ook duidelijk gemaakt heeft waar ze mee te dealen heeft.
Ik hoop dat ze in de kliniek haar leren om te gaan met de stemmen. Bijvoorbeeld door onder de stemmen de spanning te voelen, en daar op af te stemmen, in plaats te focussen op wat ze hoort en daar weer extra spanning door op te bouwen, want dan moet ze zich verweren. 'ik ben lekker aan het fietsen en (doordat ik stemmen hoor) er zit spanning en angst in mijn lichaam'. Dat laatste zou kunnen delen, een knuffel vragen als de spanning hoger oploopt. Zodat ze niet alleen loopt te struggelen, te bolwerken, maar dat dit er nu is, dat het gedeeld wordt (door een knuffel te vragen) en dat die spanning die (de stemmen oproepen) er nu is, naast het plezier van het mountainbiken.
Dat dit gebeurt, wil volgens mij, niet meteen zeggen dat het slechter met haar gaat.
Ciska78 schreef op 21-09-2023 om 09:01:
ik weet het niet meer goed en wil gewoon even van mij afschrijven.
Dochter en man gaan op woensdag tegenwoordig mountainbiken om de week te doorbreken. En gisteren stortte dochter in. Ze kon niet meer verder fietsen en kreeg een flinke huilbui.
Het lukt haar gewoon niet meer om het allemaal te bolwerken in haar hoofd.
De stemmen die zo hard aan het roepen zijn, dit kost haar emotioneel en fysiek zoveel.
En ik weet gewoon niet wat te doen
De vraag is: móet/kun je 'wat doen'?
Ik zou net als Labyrint denken dat het juist het opbouwen van het gewone is wat zich vertaalt in grotere spanning. Heel logisch maar ook heel taai. Ik denk toch dat het belangrijk is het te zien als deel van haar proces. Dit blijft niet zo. Hier moet ze doorheen. En, hoe moeilijk ook: hier moet ze zélf doorheen. Ik zou haar van zich laten afpraten of huilen als ze daar behoefte aan heeft, haar vasthouden als dat haar helpt, zeggen dat je van haar houdt en dat je er alle vertrouwen in hebt dat ze hier weer doorheen komt.
Om het maar heel erg plat te slaan: wat is het probleem van een huilbui of een paniekaanval? Het is intens, zwaar, pijnlijk, voelt machteloos als toeschouwer, maar het hoort bij haar proces. De intense emoties zijn heel moeilijk te hanteren, dat begrijp ik heel goed. Ik probeer dat zeker niet te bagatelliseren. Maar probeer het daarbij te laten want die klus alleen is al pittig genoeg: 'Ik moet alle zeilen bijzetten om de intense emoties van dochter te hanteren'. Als je doorschiet naar 'ik moet er alles aan doen om probleem van dochter op te lossen' overschat en overbelast je jezelf onmiddellijk én verstoor je de interactie met haar want dat kún je gewoon niet. Het is geen realistische opdracht. Hoe graag je ook zou willen dat je haar lijden kon wegnemen, dat kun je niet.
Hoe gaat het met jouw hulp? Ik denk dat het heel belangrijk is dat jij hierbij steun krijgt, voor jóu, want dit is allemaal niet vanzelfsprekend om te doen.
Ach Ciska wat verdrietig! Je dochter (en jullie ook trouwens) doet zo ontzettend haar best, maar die rot stemmen laten haar maar niet met rust!
Vind het zo dapper van d'r dat ze toch doorzet, dat maakt het misschien nog verdrietiger dat ze zo aan het struggelen is.
Ik snap jouw machteloosheid, wat kun je ook doen? Kun je niet advies vragen aan de hulpverlening daar? Wat zeggen/ doen zij als dochter aangeeft dat de stemmen weer aan het roepen zijn?
Lieve Ciska: geen ervaring en geen tips. Ik kan je alleen maar knuffels geven
Knuffel voor jullie alle 3.
ik weet dat wij ook niets kunnen doen, maar het is gewoon het machteloze wat nu overheerst.
Dochter is echt goed bezig, veel haar gezonde kant aanspreken. Maar hoe meer ze die gezonde kant gebruikt, hoe harder de stemmen roepen dat ze zichzelf wat aan moet doen, dat ze er niet mag zijn, dat ze dood moet. En hoe meer huilbuien ze heeft omdat ze het gewoon niet meer weet.
En zoals ze zelf zegt, ik kan er niet nog heel veel langer tegenin gaan want ik ben zo moe.
We hebben ook het idee dat ze op de groep niet goed weten hoe met die stemmen om te gaan.
Er staat een groot overleg voor volgende week op de agenda, dus daar putten we onze hoop nu maar uit.
Helaas staat onze ouderbegeleiding op dit moment al 4 weken op een stop omdat er een wisseling van regiebehandelaar plaats vindt en regiebehandelaar op vakantie is geweest en ze dit aan niemand heeft overgedragen.
maar dit is toch ook niet om te doen voor je dochter, ik heb zo met haar te doen... Is er nou niks wat ze tegen die stemmen kunnen doen, dat is gewoon het allerbelangrijkste, is er nu geen enkele medicatie die die stemmen weghaalt,dit is nu al maanden zo ook al is ze opgenomen. Ik heb er verder echt geen verstand van, maar ik vind dit voor je dochter en jullie zo erg. Dit kun je ook echt niet loslaten als ouders, ik hoop echt toch dat er iets gebeurd zo snel mogelijk.
Kleinduimpje schreef op 21-09-2023 om 17:44:
maar dit is toch ook niet om te doen voor je dochter, ik heb zo met haar te doen... Is er nou niks wat ze tegen die stemmen kunnen doen, dat is gewoon het allerbelangrijkste, is er nu geen enkele medicatie die die stemmen weghaalt,dit is nu al maanden zo ook al is ze opgenomen. Ik heb er verder echt geen verstand van, maar ik vind dit voor je dochter en jullie zo erg. Dit kun je ook echt niet loslaten als ouders, ik hoop echt toch dat er iets gebeurd zo snel mogelijk.
Volgens mij is er vanuit dochter veel weerstand/ achterdocht tegen medicatie.
