Ik weet het niet meer

Ach wat rot voor jullie. Ik herken dit gedrag van de zoon van vrienden van ons die ook 15 is. Zou het een idee zijn om dit met een therapeut te bespreken?

Overigens was mijn eigen nicht ook zo, maar dat is uiteindelijk helemaal goed gekomen. 

Is er ook sprake van drank/drugs/criminaliteit/verkeerde vrienden/loverboy problematiek? Of gaat het alleen om uitgaan en dan te laat thuiskomen?

Jeetje eerst maar een knuffel. Wat heftig voor jullie 

In de basis zou ik zeggen: of je stelt een regel en er zitten consequenties aan of niet. Dus stap 1, is er een regel nodig? Slapen jullie niet zolang ze weg is, kan ze echt niet tegen te weinig slaap of is het puur uit principe dat je vindt dat er een eindtijd aan moet zitten? Probeer dat zonder de ruzies van nu af te wegen. Regels die er puur uit principe zijn zorgen vaak voor strijd. Ik had ook geen eindtijd als puber, ben ik echt niet slechter van geworden. 
Maar, mijn vriendinnen hadden grotendeels wel een eindtijd en hielden zich daar netjes aan. Dus als je echt vindt dat een eindtijd op zijn plaats is, dan moet je die ook handhaven. Te laat binnen (flink te laat dan wel hè, niet 5 min), twee weken niet op stap of geen zakgeld of geen telefoontijd. Iets wat ze echt vervelend zou vinden EN jullie ook echt kunnen handhaven. Rent ze toch de deur uit wat je ook zegt. Dan is geen zakgeld een betere. 
Maar wat ik je ook mee zou willen geven is om haar meer als een volwassenen te behandelen. Want daar schort het met dit gedrag vaak aan. Ga met haar in gesprek over dit soort dingen. Leg haar uit waarom je iets wil en luister naar haar argumenten. Zijn het goede argumenten dan pas je ook jouw plannen aan. Leer haar dat haar leven ook voor jullie belangrijk is en dat je met een goed gesprek ver kan komen.
Sterkte!

Als je een grens stelt, moet je die handhaven. Als je dat niet ziet zitten of niet kunt, dan geen grens stellen want je ondermijnt je eigen gezag. Dus zuinig zijn met grenzen stellen.

En wij deden aan lik op stuk. Dus als je niet op tijd thuis bent, dan komen we je halen.
Dan is er niet eerst de beloning van tóch langer blijven en die straf pas achteraf, maar dan komt er een geïrriteerde ouder op sloffen en in pyama je avond verstoren.
Hoef je overigens maar zelden echt te doen, een keer om te laten zien dat je het meent is meestal wel voldoende.

Misschien zijn onze kinderen niet helemaal standaard, maar wij hebben (door de jaren heen en met moeite) geleerd dat waarschuwen vooraf en dreigen met straf niet zoveel effect heeft, direct afdwingen wel. Er zijn nl geen keuzes, je luistert.

Dat is vrij autoritair inderdaad, daarom doen we dat heel zuinig en overleggen we wel met een 15-jarige. Maar wat eenmaal afgesproken is, gebeurt.

Grote bekken en geschreeuw is inderdaad heel vervelend en voor je het weet ga je op eieren lopen, alles vermijden en maar niks ergens wat van zeggen. Dat schiet ook niet op dus je moet er soms toch doorheen, en dan de grote bek maar gelijk afkappen en niet accepteren, loop maar gewoon weg.
En in je achterhoofd houden dat het écht een fase is die voorbij gaat. Want dat doet het, ook als je dat op het moment zelf niet kan geloven.

Op de vraag wat doen die meiden tot zo laat...ik was precies zo. Hangen bij mensen thuis of een bankje ergens in een park. Of een cafe waar je wel binnen komt. Drank en wiet...ja. Beetje zoenen met jongens. 

Mijn kinderen zijn nog jong. Ik ben heel benieuwd hoe ik dit ga aanpakken. Ik accepteerde een thuiskom tijd ook niet. Schreeuwende ruzie maakte ik erover. Ik bleef slapen bij vriendinnen die geen tijd hadden. Of ik liep gewoon de deur uit. Straf hield me echt niet tegen. Dat maakte alleen maar dat ik nog meer wegliep, want er was toch niks meer te verliezen. 

Daarentegen ging school altijd goed, het is ook allemaal goedgekomen met mij. Autoriteit accepteerde ik gewoon heel slecht, dat is niet veranderd.

Ik denk dat investeren in gesprekken, leren reflecteren en empathie ontwikkelen (wat gebeurd er met jou als ze zich niet aan de afspraak houdt) uiteindelijk beter werkt dan straffen en dingen afpakken. Als ze echt wilt, gaat ze zich echt niet tegenhouden door de dreiging van geen zakgeld. Voor mij zou het nogal uitmaken of er naast dit probleem ook andere zorgwekkende zaken spelen.

Ik zou de strijd niet op stressmomenten aangaan. Daar kom je toch niet uit. Ze wéét hoe ze zich hoort te gedragen en wat jullie willen. Dat hoef je niet elke keer te herhalen. Als je wil dat ze zich gedraagt, zal je op een rustig moment om tafel moeten om afspraken te maken. 

Om te beginnen dat late thuiskomen. Wat vind je belangrijker, dat ze op tijd is of dat ze niet alleen over straat gaat 's nachts? Wij kozen dat laatste. Liever om 3.30 samen fietsen dan om 23.30 alleen. Scheelt je als ouders een hoop stress.

Ten tweede, de sfeer in huis. Op welke momenten is het wel gezellig en hoe komt dat? Geef haar complimenten als het goed gaat. Ze is op zoek naar haar plek, positieve bevestiging is dan heel belangrijk. Probeer zoveel mogelijk goede momentjes te zien en te maken. Reageer eens niet boos als ze te laat is, maar vraag hoe het feestje was. Maak midden in de nacht wat te drinken. Wie waren er? Wanneer spreken ze eens bij jullie af? 

Ten derde school. Als haar schoolprestaties lijden onder al die feestjes, zal je afspraken moeten maken. Niet achteraf (thuisblijven bij een slecht rapport) maar vooraf. Als ze (goed genoeg) klaar is met haar schoolwerk, kan ze de deur uit. Want iedereen in huis heeft zijn/haar taken en serieus aan school werken, is haar taak. Dat vergt wat van je als ouder èn je moet consequent durven zijn. Spreek een vast een moment op vrijdag of zaterdag af waarop ze laat zien wat ze voor school gedaan heeft. Liefst een paar uur voor ze doorgaans vertrekt. Steek daar zelf ook echt even tijd in. Vraag of ze ergens moeite mee heeft, probeer indien mogelijk te helpen en benoem het als je ziet dat ze goed bezig is geweest (zelfs als het niet helemaal perfect is). Geef haar de kans om dingen nog af te maken. Liefst voor vertrek, maar als dat niet helemaal realistisch is en je erop kan vertrouwen dat het de volgende dag goed komt, geef haar die kans dan - onder voorwaarde dat ze het ook echt doet, spreek daarom weer een controlemoment af, anders krijgt ze die kans voorlopig niet meer. 

En tot slot: probeer zelf ook het goede te zien. Hoe klein ook. 

Lena55 schreef op 26-09-2021 om 08:31:

Op de vraag wat doen die meiden tot zo laat...ik was precies zo. Hangen bij mensen thuis of een bankje ergens in een park. Of een cafe waar je wel binnen komt. Drank en wiet...ja. Beetje zoenen met jongens.

Mijn dochter en haar vriendinnen dus niet, vandaar mijn vraag. Rondhangen in de stad of in een speeltuintje overdag, ‘s avonds bij een van hen thuis. Ik denk niet dat ze hier een café binnen komen, overduidelijk nog niet oud genoeg.

Ik deed bovenstaande op die leeftijd ook, maar dat kon toen ook nog gewoon 30 jaar geleden.

Ja, cafe's kom je misschien niet meer in nu. Vroeger kon je met 13 gewoon naar binnen op bepaalde plekken. Maar verder is er weinig veranderd denk ik 

Wat naar dat jullie in zo’n spiraal zitten!

Ik zou kijken naar wat zij een goed tijdstip vindt om thuis te komen. Dan vertel je daarna jouw tijdstip en probeer je tot een compromis te komen. Op die manier geef je haar het gevoel dat ze ook wat in te brengen heeft. 
En wat iemand anders ook schreef: pick your battles. Strijd om principes ga je verliezen. Laat haar wat meer meebepalen, waar kan uiteraard! “Geef ze de verantwoordelijkheid die ze aankunnen.” Is mijn opvoedmantra.
En geef je zorgen aan. “Ik wil wel ja zeggen, maar ik maak me zorgen over …….” Dan kan je dochter aangeven waarom je je daar al dan niet zorgen over hoeft te maken en snapt ze misschien (hopelijk) jouw bezwaren. 
Kun je ook iets vinden wat jullie samen kunnen doen? Een bepaalde serie kijken, een game spelen, iets waarmee je iets van verbinding kunt krijgen met haar. Dan kom je misschien weer wat uit die negatieve spiraal. 

Omdat mijn kinderen snachts meestal een eind moesten fietsen stelde ik nooit een eindtijd, maar had ik de regel dat ze samen met anderen moesten fietsen. Liever om 2 uur met een groepje door de polder dan om 1 uur alleen. Dat werd lastig toen zij nieuwe vrienden kregen die elders wonen. Ik heb hier in de tuin een plek gemaakt om te chillen met vrienden. Geen eindtijd, niet meer alleen door het donker,  ideaal. 
Weet dat jongeren veel buiten zitten snachts, bij riviertjes of in het park oid. Dat vind ik geen goed idee, dus ik zorg dat ze een plek hebben om heen te gaan. 
Als ze wel alleen snachts moeten fietsen dan appen ze als ze vertrekken en als ze thuis zijn. Of ze delen tijdens het fietsen hun locatie. 
Ik zou trouwens nooit snachts ruzie maken. Gewoon lekker gaan slapen met de telefoon naast het bed. 

waarom moet ze op die tijd thuis zijn? Want blijkbaar is het een regel waar ze het niet mee eens is, en is het dus geen afspraak. 
Wij hebben ook nooit een eindtijd genoemd. Samen thuis, dat wel. En melden waar je bent, wanneer je vertrekt en een appje als je thuis bent. Dat ik dan (nu nog steeds!) wakker lig, is aan mij, dat is mijn onrust en niet die van haar.
Pick your battles is wat van oudsher op oudere online altijd geroepen wordt. En echt, dat helpt. Wat is belangrijk? Dat ze schoolwerk doet? Dan maak je daar prioriteit van. Als dat minder goed gaat, is het nodig om samen in gesprek te gaan over wat ze anders moet gaan doen om het wel te redden. 
Probeer echt al die ruzies te verminderen door haar meer te stimuleren en complimenteren op wat goed gaat. En als je een grens trekt, houd je zelf daar dan ook aan. 

Maar vergeet die eindtijd. Als ze daar geen strijd van hoeft te maken, en je focust op wat goed gaat, ontdooit ze waarschijnlijk vanzelf. 
Of over een jaar of drie, als de puber hormonen uit het lijf zijn. 

Wat ik me kan herinneren van die leeftijd is dat op een willekeurig tijdstip thuis moeten zijn voer is voor discussie, want waarom is 2 uur prima en 3 uur te laat? Veilig thuiskomen is dan beter uit te leggen dan ‘op tijd’ 
Mijn ouders hadden de regel: als je naar huis wil, maakt niet uit hoe laat, dan bel je en wordt je opgehaald. Ik vond dat zelf geen probleem, want wel lekker makkelijk zo’n taxi, en als ik er niet mee in zou stemmen zou ik überhaupt niet weg mogen. Was ik misschien een hele brave puber want uitgaan was voor mij misschien een paar biertjes en dansen dus vond het niet zo beschamend als mn ouders me zagen in die setting. Ik weet natuurlijk niet hoe de situatie is bij jullie.

Hmm als ik dit zo lees lijkt het me dat je gewoon de eindtijd moet loslaten en afspreekt dat ze niet alleen naar huis rijdt. Als ze verder lief en sociaal is en dingen met je bespreekt, lijkt het vooral een kwestie van loslaten en wat meer vrijheid geven.