Hoe vaak als gezin op bezoek bij opa en oma

Fourtyfour schreef op 22-01-2024 om 21:51:

[..]

Een gemiddelde supermarkt verkoopt beide wel, dus dat hoeft niet zo moeilijk te zijn

Niet de Jumbo en daar ga ik altijd heen.
Dat ze het bij de AH wel doen is leuk, maar daar kom ik bijna nooit. Als je altijd naar de AH zou gaan, zou het inderdaad niet zo moeilijk zijn. 
Ik ga er echter niet makkelijker kaartjes om versturen De kinderen al helemaal niet natuurlijk, om de al genoemde redenen.

Gingergirl schreef op 23-01-2024 om 09:09:

[..]

Tegenwoordig komt natuurlijk lang niet iedereen meer in een supermarkt, wij niet in ieder geval. Maar goed, als je het echt wil kun je natuurlijk altijd wel ergens een kaart kopen of via een online kaartenbedrijf versturen. Als ik iemand in mijn omgeving zou hebben die dat erg zou waarderen zou ik zeker een kaart versturen. Maar om er via een app een kalender aan te leggen om iedereen op tijd een kaart te sturen wordt een erg dure hobby vind ik persoonlijk. En veel mensen geven er niks om en ligt het dezelfde dag in de oud papierbak is mijn ervaring. Ligt misschien ook aan je omgeving, ik krijg niet de indruk dat het bij onze vrienden en familie leeft, die appen allemaal liever, ook de oudere mensen. Wij hadden onlangs een overlijden in de familie van mijn man, een verre neef van hem. Op de rouwkaart stond aangegeven " condoleances gelieve per mail", wilden geen kaarten, had ik nog niet eerder gezien.

Misschien denken mensen dat dat duurzamer is, dat is zeker niet altijd het geval. 

Ik hou van kaarten! (Ook al gaan ze in papierbak….het is niet zo dat ik mails etc nu wel goed bewaar!) Maar verstuur ze ook zelden, het leven is te druk! 
Maar zou ik een oudere in mijn omgeving hebben die dat erg op prijs stelt zou ik het zeker doen. 
Ik vind het raar, de weigering om je wat aan te passen aan mensen die zich het slechts aan kunnen passen. Mensen worden mínder flexibel hè bij ouder worden, niet juist meer! 😂

Pinokkio schreef op 23-01-2024 om 09:45:

[..]

Misschien denken mensen dat dat duurzamer is, dat is zeker niet altijd het geval.

Ik hou van kaarten! (Ook al gaan ze in papierbak….het is niet zo dat ik mails etc nu wel goed bewaar!) Maar verstuur ze ook zelden, het leven is te druk!
Maar zou ik een oudere in mijn omgeving hebben die dat erg op prijs stelt zou ik het zeker doen.
Ik vind het raar, de weigering om je wat aan te passen aan mensen die zich het slechts aan kunnen passen. Mensen worden mínder flexibel hè bij ouder worden, niet juist meer! 😂

O grappig om te lezen, want mails en berichtjes bewaar ik juist wel en lees het nog eens terug, ervaar ik als persoonlijker. Ieder zijn ding. Als iemand het echt waardeert wil ik zeker een kaart sturen maar ik merk wel dat het minder is dan een aantal jaren terug. Ja sommigen zullen ook zeker het duurzaamheids aspect mee laten wegen.

Kerstkaartjes schieten er bij mij altijd bij in vanwege drukte aan het einde van het jaar (kost ook zoveel tijd, en duur inderdaad), maar ik moet zeggen dat ik ze ook niet stuur omdat ik kerstkaartjes doorgaans vrij onpersoonlijk vindt, met alleen een 'prettige feestdagen' en een naam. Waarschijnlijk ook vanwege de tijdsinvestering: als je 40 of 50 kaarten wil versturen ben je er sowieso al een paar uur mee bezig, laat staan dat je op elke kaart nog een persoonlijke boodschap zet. Ik heb een vriendin die enorm veel moeite steekt in kerstkaarten omdat ze er doorgaans ook een heel verhaal op schrijft over hoe ze het jaar heeft beleefd met de ontvanger. Dat vind ik wel heel tof, maar ik kom er niet aan toe... zulke kerstkaartjes gooi ik dan weer niet weg

Verder vind ik papieren kaartjes nog altijd leuk om te krijgen! En ik zou het niet teveel moeite vinden om iemand af en toe een papieren kaartje te sturen, als ik eraan denk. Ik denk wel dat ik ze meer verstuur bij speciale gelegenheden, als iemand er echt een verdiend heeft,verhuisd is of het heel moeilijk heeft ofzo, niet meer zozeer bij verjaardagen want die zijn toch elk jaar. Het is niet zo dat ik geen verjaardagskaartjes verstuur uit het principe dat postzegels duur zijn geworden ofzo. 

Anouk1234 schreef op 23-01-2024 om 10:51:

Dus wij moeten ons aanpassen aan de ouderen, omdat zij het zo leuk vinden om een kaartje te ontvangen. Maar de oudere doet niet wat wij het liefste ontvangen (een appje). Nu snap ik wel dat niet elke oudere kan appen. Ik heb het gevoel dat ik me moet aanpassen aan mijn moeder. Ik 'moet' bellen op hun trouwdag. Oke dat doe ik, maar ik zit niet te wachten op een telefoontje op mijn trouwdag (ben dan vaak op vakantie) of verjaardag. Maar toch doet ze het. Ze vraagt zelfs wanneer ze kan bellen. Ook met verjaardagen (die we dan op een andere dag vieren). Veel verder dan de felicitatie overbrengen wordt er dan niet gezegd. Dan kun je net zo goed een appje sturen. Kan ik lezen wanneer ik er tijd voor heb.

En zegt zij dat dan ook op een of andere manier, dat ze dat verwacht dat je belt op haar trouwdag?

Hier verwacht mijn vader wel vanalles, maar hij spreekt het niet uit. Ik vermoed dat het zit in hen vaker bellen, op bezoek komen etc, maar als we vragen: "wat wil je nu eigenlijk" is er niks aan de hand en is het allemaal prima zo. Heel ingewikkeld. 

Ik ben al een poosje aan het broeden, wat me zo verdrietig maakt als ik dit allemaal lees. En ik denk dat het erin zit dat het lijkt alsof we alleen nog maar iets doen als de ander ook iets doet. Voor wat hoort wat. Als de ander niet bereid is een stapje te doen, doe ik het ook niet.
In plaats dat we iets voor een ander doen, omdat we dat voor diegene wíllen doen. En we dat dus doen op een wijze waarop die ander er ook van kan genieten, een wijze die past, ook als dat wat meer moeite kost. 
Het klinkt best verplicht en liefdeloos op deze wijze. Het gedrag van de ander is dan vaak ook leidend voor de wijze waarop we het contact vormgeven, in plaats van ons eigen verlangen en behoefte.

Ik schrijf bewust "we", omdat ik door dit draadje me er ook van bewust wordt dat het bij mij in ieder geval regelmatig wel zo werkt.

Hoe boos mijn ouders waren toen ik voor de eerste keer eens niét belde toen ik op vakantie was… ik heb helemaal geen behoefte om te vertellen dat het X graden is, lichtjes bewolkt en het avondeten lekker. Geneuzel allemaal. Maar bij hen zit het er zo ingestampt dat ze het idee hebben dat het waarde bevat…

Wat hoop ik dat mijn kinderen wat milder en vriendelijker over mij denken en naar mij omkijken als ik oud ben zeg... 

Fortuona schreef op 23-01-2024 om 11:35:

Ik ben al een poosje aan het broeden, wat me zo verdrietig maakt als ik dit allemaal lees. En ik denk dat het erin zit dat het lijkt alsof we alleen nog maar iets doen als de ander ook iets doet. Voor wat hoort wat. Als de ander niet bereid is een stapje te doen, doe ik het ook niet.
In plaats dat we iets voor een ander doen, omdat we dat voor diegene wíllen doen. En we dat dus doen op een wijze waarop die ander er ook van kan genieten, een wijze die past, ook als dat wat meer moeite kost.
Het klinkt best verplicht en liefdeloos op deze wijze. Het gedrag van de ander is dan vaak ook leidend voor de wijze waarop we het contact vormgeven, in plaats van ons eigen verlangen en behoefte.

Ik schrijf bewust "we", omdat ik door dit draadje me er ook van bewust wordt dat het bij mij in ieder geval regelmatig wel zo werkt.

Ik begrijp dat je daar verdrietig van wordt en dat ben ik ook regelmatig, nog steeds. Als ik voor mij zelf spreek denk ik niet dat het van de een op de andere dag zo liefdeloos is geworden, zoals jij het noemt. In mijn geval loop ik er al jaren en jaren, met terugwerkende kracht denk ik zelfs al in mijn kindertijd, er tegenaan dat mijn ouders geen interesse tonen in dingen die niet in hun straatje passen, of het zelfs afwijzen. En dus gekwetst zijn als ik niet goed heb aangevoeld wat hun behoeftes zijn. En de laatste jaren is mijn vader in dat laatste behoorlijk veeleisend aan het worden. Hij doet al flauw als hij belt en ik neem niet direct op. Dan reageert hij heel koel en afstandelijk als ik een dag later wel bel en is helemaal niet blij dat ik bel, of hij klaagt weken later over onze bereikbaarheid, stel dat er wat met hun gebeurt, wij nemen de telefoon immers niet op. Als je dan begint over dat we 10 jaar geleden nog geen mobiel hadden en dan wel eens niet thuis konden zijn, is dat 'niet vergelijkbaar'. Als je een mobiel hebt hoor je altijd bereikbaar te zijn. 

Mijn moeder is daarentegen helemaal niet veeleisend, die verlangt veel te weinig. Zij is bijvoorbeeld jarig in de zomer en het komt regelmatig voor dat we op vakantie zijn op haar verjaardag, omdat we anders niet 2 weken op vakantie kunnen. Dat vindt mijn moeder echt helemaal niet erg. We bellen dan altijd wel en/of sturen zo'n kaart met foto's van onszelf. Gaan na onze vakantie of ervoor wel langs met een kadootje/bloemetje. Dat wordt dan wel blij ontvangen door mijn moeder, maar in alles merk je aan mijn vader dat hij het niet voldoende vindt. 

Mugs schreef op 23-01-2024 om 12:52:

Wat hoop ik dat mijn kinderen wat milder en vriendelijker over mij denken en naar mij omkijken als ik oud ben zeg...

Als jij contact wil omdat je met hen in verbinding wil staan, vast als je alleen contact wil om je eigen verhaal te pushen en je zin door te drijven, dan wellicht niet.