Hoe leer ik loslaten?
Ik schaam me heel erg om dit te delen maar ik weet niet wat ik met mijzelf aan moet en hoop goede adviezen te krijgen.
2,5 jaar geleden kreeg ik een burn out met paniekaanvallen. Mede door corona is mijn angst zo ernstig geworden dat ik straatvrees heb en nergens meer kom. Ik heb nu goede therapie en stap voor stap gaat het wat beter met mij. Maar ik voel en ben voor mijn gevoel nu echt een slechte moeder. We gaan niet op vakantie, we gaan nergens heen omdat ik nergens heen durf. Ik leer nu in kleine stapjes weer naar buiten te gaan, naar de winkel maar verder is er geen lol aan.
Daarnaast heb ik een vreselijke, ongezonde angst als mijn kinderen naar school zijn en de deur uit gaan naar vrienden. Ik ben bang op het moment dat ze de deur uit gaan tot het moment dat ze terug komen.
Ik weet niet meer hoe ik hier mee om moet gaan want mijn pubers hebben het door en voelen zich vaak beperkt. En ik wil dat niet, doe dat ook niet, maar ze zien een moeder die worstelt. Mijn zoon heeft laatst gezegd dat hij het moeilijk vind om mij zo te zien worstelen met de paniekaanvallen.
Ik voel me daar schuldig over. Ik ben als baby mijn moeder verloren en mijn therapeut zegt dat hier het trauma vandaan komt. Zal allemaal wel, maar ik wil dat het stopt. Ik wil graag een gezonde moeder zijn en niet zo'n geestelijk wrak als ik nu ben.
Ik besef dat mijn verhaal wel extreem is maar ik hoop toch dat er hier wat ouders zijn die mij adviezen kunnen geven hoe ik mijn kinderen los kan laten en de angst los kan laten.
Mijn angst is dat als ze weg zijn mij iets gebeurt en ik geen afscheid van ze kan nemen. Het slaat nergens op, ik weet het, maar het gevoel is heel erg echt en intens.
Jillz schreef op 09-08-2022 om 19:50:
[..]
Nee niet stap voor stap. Ik heb eerst geprobeerd therapie te krijgen. Eerst bijna half jaar wachtlijst en toen bij een psycholoog met specialisatie in depressies terecht gekomen. Dat klikte niet en bovendien schoof hij mij in het hokje depressief en kwam aan met een recept voor antidepressiva. Ik durfde dat niet te nemen ivm de angst stoornis die ik had (ik durfde geen enkele medicatie in te nemen).
Na deze slechte ervaring ging het met mijn angst stoornis hard achteruit. Ik bereikte echt een dieptepunt, mijn relatie liep stuk, opleiding kon ik niet meer aan en sociaal durfde ik ook niks meer. En toen kwam het besef dat als ik bleef toegeven aan de angst ik de rest van mijn leven aan de zijlijn zou staan. Dat vond ik zo'n heftig besef dat ik dacht dan is dood gaan aan één van mijn angsten misschien zo erg nog niet.
Ik heb een ticket geboekt naar de andere kant van de wereld. En ik heb alles gedaan waar ik zo bang voor was. Ik was al bang om met de bus te gaan, dus dit was echt extreme exposure. Maar het gekke was ik was zo overtuigd dat ik er doorheen moest dat ik weinig paniek heb gehad. Ik had echt geaccepteerd dat ik liever had dat alles waar ik bang voor was mij zou overkomen, maar dat was beter dan de rest van mijn leven aan de zijlijn gaan staan. Ik had voor mijn gevoel helemaal niks meer te verliezen want die klote angst had mij alles al ontnomen.
Ik zou het niemand durven aanraden, want onbegeleide exposure kan de boel ook verergeren.
Wat ongelofelijk knap zeg!!!! Ik heb echt respect voor jou dat je dit hebt gedaan. En ik snap helemaal jouw gedachte want ik denk dit ook met regelmaat. Ik word eind dit jaar 40 en heb nu al 2,5 jaar weggegooid van mijn leven. Zonde! En ik wil nog zoveel.
Ik probeer ook wel dingen maar als het mij te spannend word, vlucht ik nog uit die situaties, denkend dat ik natuurlijk dood ga aan mijn angsten. Misschien moet ik jouw manier van denken proberen want idd, dit is ook geen leven zo. Eigenlijk ben je al dood maar je ademt nog en je hart klopt. Verder heeft de angst het overgenomen.
Misstam36 schreef op 10-08-2022 om 13:18:
[..]
Had ik ook niet benoemd hoor maar ik dacht, ik licht het even toe, dan is het gezinsplaatje wat duidelijker
Dank je wel! Vanmiddag gaan mijn jongens weer even lekker de hort op en ik heb mij voorgenomen om volledig door de angst heen te gaan en proberen te ontspannen. Het zwembad staat op mij te wachten in de tuin en ik heb al eeuwen een boek hier liggen wat ik wil lezen, wat maar niet lukt. Dus ik ga het proberen.... dank je wel voor je lieve woorden!
Hoe is het gegaan vanmiddag?
Je bent goed bezig, maar een angststoornis heb je niet zo maar overwonnen. Ik weet niet wat voor therapie je hebt, maar slik je ook medicatie erbij (ik denk aan bepaalde antidepressiva die ook erg goed op de angst werken?) minder bezorgd ga je niet erg snel worden, maar hou in gedachten dat je angsten niet rationeel zijn, ze zijn het product van je angststoornissen.
Ik heb jarenlang therapie gehad en slik nog steeds (al 25 jaar) een zeer laag dosering aan AD om de angst onder controle te houden. Het is niet anders. Ik heb nu een leuk leven en dat gaat je ook lukken
Sterkte
Sini
