Hoe leer ik loslaten?
Ik schaam me heel erg om dit te delen maar ik weet niet wat ik met mijzelf aan moet en hoop goede adviezen te krijgen.
2,5 jaar geleden kreeg ik een burn out met paniekaanvallen. Mede door corona is mijn angst zo ernstig geworden dat ik straatvrees heb en nergens meer kom. Ik heb nu goede therapie en stap voor stap gaat het wat beter met mij. Maar ik voel en ben voor mijn gevoel nu echt een slechte moeder. We gaan niet op vakantie, we gaan nergens heen omdat ik nergens heen durf. Ik leer nu in kleine stapjes weer naar buiten te gaan, naar de winkel maar verder is er geen lol aan.
Daarnaast heb ik een vreselijke, ongezonde angst als mijn kinderen naar school zijn en de deur uit gaan naar vrienden. Ik ben bang op het moment dat ze de deur uit gaan tot het moment dat ze terug komen.
Ik weet niet meer hoe ik hier mee om moet gaan want mijn pubers hebben het door en voelen zich vaak beperkt. En ik wil dat niet, doe dat ook niet, maar ze zien een moeder die worstelt. Mijn zoon heeft laatst gezegd dat hij het moeilijk vind om mij zo te zien worstelen met de paniekaanvallen.
Ik voel me daar schuldig over. Ik ben als baby mijn moeder verloren en mijn therapeut zegt dat hier het trauma vandaan komt. Zal allemaal wel, maar ik wil dat het stopt. Ik wil graag een gezonde moeder zijn en niet zo'n geestelijk wrak als ik nu ben.
Ik besef dat mijn verhaal wel extreem is maar ik hoop toch dat er hier wat ouders zijn die mij adviezen kunnen geven hoe ik mijn kinderen los kan laten en de angst los kan laten.
Mijn angst is dat als ze weg zijn mij iets gebeurt en ik geen afscheid van ze kan nemen. Het slaat nergens op, ik weet het, maar het gevoel is heel erg echt en intens.
vertel eerlijk aan je kinderen (doe je al vlgs mij) dat je angsten ongezond en onredelijk zijn en dat je ze graag bij jezelf wil houden. Spreek met ze af dat als zij zich beperkt voelen ze je dat vertellen en druk ze op het hart dat zij zich ook niet laten beperken door jouw angsten
lost dit voor jou wat op nu? Nee maar daar werk je aan bij een therapeut. Maar je kinderen worden niet beperkt en dat is gewoon belangrijkste nu
Het is al heel goed dat je van jezelf rationeel gezien weet dat je angsten irreëel zijn. Dan is het goed om er dus bewust niet naar te handelen, maar te handelen naar je verstand. Ook voor je burn-out deden je kinderen al dingen zelfstandig (hoop ik, als het nu pubers zijn). Ze gaan naar school, sport, vrienden, etc. Dat deden ze voorheen en nu nog steeds. Dat jij het nu eng vindt, betekent niet dat zij dat recht niet meer hebben.
Dat jij nergens heen durft, is gezien hun leeftijd nu 'minder erg' dan toen ze nog klein waren. Een kind van zes gaat niet met vrienden naar de speeltuin of pretpark, maar een van 15 kan doorgaans prima een middag met vrienden gaan zwemmen of een dag naar een pretpark. Dan hoef je dus niet mee en allerlei dingen aan te gaan die je nog niet durft.
Naar je kinderen toe zou ik wel eerlijk zijn over wat er in jouw hoofd speelt, maar dat dat jouw gedachten zijn en niet de realiteit. En dus niet naar je gevoel maar naar ratio handelen. En hoe vaker het goed gaat, hoe sneller dat vertrouwen weer komt.
Straks begint school weer, dat is gewoon verplicht, daar moeten ze heen. Zie de komende vakantieweken als een goede oefening in loslaten.
Goed dat je dit inziet en dat je ook alweer stapjes zet om toch de deur uit te gaan. Al is het naar de supermarkt, je doet het nu weer wel.
Kinderen kunnen echt wel een vakantie missen, voel je daar niet schuldig over.
Geef ze daarnaast echter wel de ruimte om er zelf, met elkaar of met vrienden op uit te gaan.
En als extra tip, probeer als je veel thuis bent het thuis ook een beetje leuk te maken.
Hoe zien je dagen er nu uit? Hoe funtioneer je in huis? Koken, huishouden maar ook het contact met je kinderen? Hoe gaan deze dingen nu?
absor schreef op 08-08-2022 om 21:47:
vertel eerlijk aan je kinderen (doe je al vlgs mij) dat je angsten ongezond en onredelijk zijn en dat je ze graag bij jezelf wil houden. Spreek met ze af dat als zij zich beperkt voelen ze je dat vertellen en druk ze op het hart dat zij zich ook niet laten beperken door jouw angsten
lost dit voor jou wat op nu? Nee maar daar werk je aan bij een therapeut. Maar je kinderen worden niet beperkt en dat is gewoon belangrijkste nu
Ja klopt, ik wil ze absoluut niet beperken... ik ben nl ook erg bang dat ik mijn angsten aan hun overdraag en dat zou ik al helemaal niet willen. Angststoornissen zijn helaas genetisch wel bepaald qua gevoeligheid.
Dank je wel voor je reactie!
RavIvaR schreef op 08-08-2022 om 22:36:
Goed dat je dit inziet en dat je ook alweer stapjes zet om toch de deur uit te gaan. Al is het naar de supermarkt, je doet het nu weer wel.
Kinderen kunnen echt wel een vakantie missen, voel je daar niet schuldig over.
Geef ze daarnaast echter wel de ruimte om er zelf, met elkaar of met vrienden op uit te gaan.
En als extra tip, probeer als je veel thuis bent het thuis ook een beetje leuk te maken.
Hoe zien je dagen er nu uit? Hoe funtioneer je in huis? Koken, huishouden maar ook het contact met je kinderen? Hoe gaan deze dingen nu?
Dank je wel voor je reactie. Ja dat is zo van die vakantie inderdaad. Komt ook wel weer. Ik begin wel weer te functioneren in huis. Ik heb dat bijna 1.5 jaar lang niet gekund. Lag veel op bed, totaal angstig en depressief en er kwam niks uit mijn handen. Alles kwam op mijn vrouw aan, dat was moeilijk. Sinds ik goede hulp heb (want dit was in de corona tijd dus erg lastig om te krijgen) doe ik weer veel thuis. Ik kook, doe het huishouden en ben gewoon hele dagen op. Ik dwing mezelf ook om niet vroeg naar bed te gaan. Ik hebe een redelijk vast dag/nachtritme nu en dat is ook belangrijk.
Thuis kan ik het daarom ook wel gezellig maken. Daar merk je eigenlijk vrij weinig aan mij, behalve dat ik soms niet tegen te veel drukte kan maar als dat zo is, zoek ik zelf de rust op. Zodra ik naar buiten moet begint de hel. De gedachtes nemen het over en ondanks dat ik ze niet geloof is de vlucht drang soms te sterk en keer ik om. Dat is hetgene waar ik nu intensief aan werk.
En... dat ik me ga beseffen dat, ook al roepen mijn gedachtes vreselijke dingen als de kinderen de deur uit zijn, mijn situatie nu met mijn kinderen is niet te vergelijken met de situatie toen ik baby was. Mijn therapeut zei, jij was te jong om iets van je moeder te weten en dat is een trauma maar jou kinderen zijn nu op een leeftijd dat ze alles zullen herinneren.
Wat mij het inzicht gaf, hoe wil ik dat ze mij gaan herinneren? Als een angstige moeder die niks durfde en het bijltje erbij neer gooide, of een moeder die niet op gaf. Dat laatste kies ik nu voor, maar het is wel een struggle van heb ik me jou daar.
MamaE schreef op 08-08-2022 om 22:01:
Het is al heel goed dat je van jezelf rationeel gezien weet dat je angsten irreëel zijn. Dan is het goed om er dus bewust niet naar te handelen, maar te handelen naar je verstand. Ook voor je burn-out deden je kinderen al dingen zelfstandig (hoop ik, als het nu pubers zijn). Ze gaan naar school, sport, vrienden, etc. Dat deden ze voorheen en nu nog steeds. Dat jij het nu eng vindt, betekent niet dat zij dat recht niet meer hebben.
Dat jij nergens heen durft, is gezien hun leeftijd nu 'minder erg' dan toen ze nog klein waren. Een kind van zes gaat niet met vrienden naar de speeltuin of pretpark, maar een van 15 kan doorgaans prima een middag met vrienden gaan zwemmen of een dag naar een pretpark. Dan hoef je dus niet mee en allerlei dingen aan te gaan die je nog niet durft.
Naar je kinderen toe zou ik wel eerlijk zijn over wat er in jouw hoofd speelt, maar dat dat jouw gedachten zijn en niet de realiteit. En dus niet naar je gevoel maar naar ratio handelen. En hoe vaker het goed gaat, hoe sneller dat vertrouwen weer komt.
Straks begint school weer, dat is gewoon verplicht, daar moeten ze heen. Zie de komende vakantieweken als een goede oefening in loslaten.
Je hebt volkomen gelijk, zo zie ik het ook. Ik wil niet hun wereldje klein maken omdat mijn angst mijn wereldje klein maakt. Ik laat ze ook wel gaan hoor, mijn oudste zoon heeft een vriendinnetje en is daar regelmatig te vinden en de jongste is veel met vrienden buiten. Het is ook niet dat ik ze niet laat gaan, maar ik wil niet een of andere hysterische moeder op de bank zitten wachten tot ze thuis komen. En dat iedere dag opnieuw.
Een gevoel is altijd echt en intens maar naast jouw angst, komt er nog van alles bij. Een schuldgevoel, oordelen over jezelf als wrak, je vecht ertegen omdat je wilt dat het stopt en dat alles er omheen is wat er nog bij je angst komt, dat kost je alleen maar energie. Je hoeft die angst niet los te laten, die blijft bestaan en je neemt het mee je dag door. Als je dingen doet ondanks je angst, ben je dapper. Super stoer ben je dan!
Wat heftig. De angst die je nu voelt is inderdaad wellicht de angst die je als baby hebt gevoeld maar waar je toen nog geen kant mee op kon. Het is waarschijnlijk geactiveerd, en op je kinderen ‘gericht’, van je moeder heb je ook geen afscheid kunnen nemen. Moet vreselijk zijn geweest, als baby gaat het nog echt om leven en dood. Maar daar heb je nu praktisch niets aan. Wel is het zo dat je ergens vaak doorheen moet om eruit te komen. Als de angst er toch al is, doorvoel het dan zo goed mogelijk, in je lichaam. Doorvoelen ipv weg willen hebben. Op die manier help je het proces. Maar als het te heftig is snap ik dat het je ook verlamt. Ik zou je ook zo veel Mogelijk laten ondersteunen. Samen gaan en alles wat jou helpt. Weten dat dood bij het leven hoort maar leven ook! en is een heel reële mogelijkheid en waarschijnlijkheid zeker voor kinderen en jonge mensen. Ik heb bijna de neiging om gewoon een paar dagen met je mee te lopen in je dagelijkse doen, en kijken wat ik kan betekenen, mijn gevoel zegt dat dat iets zou kunnen uitmaken. Sterkte in ieder geval.
Ik heb ook een angst stoornis (wel een andere) gehad. Wat er bij mij gebeurde was dat ik dan enorm angstig was voor wat er kon gebeuren en die paniek leidde dan tot een negatieve ervaring waardoor ik die wilde vermijden. Terwijl de ervaring zelf eigenlijk was dat er niets gebeurd was. Dat inzicht heeft mij enorm geholpen.
In jouw geval als je paniek aanvallen hebt omdat je kinderen niet thuis zijn. Focus je dan bij thuiskomst op het feit dat ze veilig zijn thuis gekomen (bevestiging dat ze buitenhuis dus echt niet zomaar iets overkomt) in plaats van op de nare dag die je erdoor hebt gehad. Een paniek aanval is zo heftig dat je al snel het onthoud als een nare ervaring en bevestiging van je angst. Terwijl vaak datgene waar je bang voor bent helemaal niet is gebeurd.
Heel veel sterkte want dit is echt niet makkelijk!
Vanillekers schreef op 09-08-2022 om 01:16:
Wat heftig. De angst die je nu voelt is inderdaad wellicht de angst die je als baby hebt gevoeld maar waar je toen nog geen kant mee op kon. Het is waarschijnlijk geactiveerd, en op je kinderen ‘gericht’, van je moeder heb je ook geen afscheid kunnen nemen. Moet vreselijk zijn geweest, als baby gaat het nog echt om leven en dood. Maar daar heb je nu praktisch niets aan. Wel is het zo dat je ergens vaak doorheen moet om eruit te komen. Als de angst er toch al is, doorvoel het dan zo goed mogelijk, in je lichaam. Doorvoelen ipv weg willen hebben. Op die manier help je het proces. Maar als het te heftig is snap ik dat het je ook verlamt. Ik zou je ook zo veel Mogelijk laten ondersteunen. Samen gaan en alles wat jou helpt. Weten dat dood bij het leven hoort maar leven ook! en is een heel reële mogelijkheid en waarschijnlijkheid zeker voor kinderen en jonge mensen. Ik heb bijna de neiging om gewoon een paar dagen met je mee te lopen in je dagelijkse doen, en kijken wat ik kan betekenen, mijn gevoel zegt dat dat iets zou kunnen uitmaken. Sterkte in ieder geval.
Wat ontzettend lief wat je schrijft en dat je dat aanbiedt. Erg lief... ja ik denk dat je volledig gelijk hebt. Thuis ben ik zo ver dat als ik een paniekaanval voel, dat ik het inderdaad 'beleef'. Over mij heen laat gaan, alle sensaties inclusief derealisatie. En dan zakt het snel.
Alleen die angst als mijn kinderen even weg zijn? Die lijkt sterker als mijzelf. Dan verlam ik gewoon.. ik krijg instant een brok in mijn keel die ik niet weg kan slikken. En die verdwijnt als ze weer thuis zijn.
Ik heb dit nooit gehad en ik denk oprecht dat die trauma toch geactiveerd is door de paniek ofzo.
Jillz schreef op 09-08-2022 om 09:29:
Ik heb ook een angst stoornis (wel een andere) gehad. Wat er bij mij gebeurde was dat ik dan enorm angstig was voor wat er kon gebeuren en die paniek leidde dan tot een negatieve ervaring waardoor ik die wilde vermijden. Terwijl de ervaring zelf eigenlijk was dat er niets gebeurd was. Dat inzicht heeft mij enorm geholpen.
In jouw geval als je paniek aanvallen hebt omdat je kinderen niet thuis zijn. Focus je dan bij thuiskomst op het feit dat ze veilig zijn thuis gekomen (bevestiging dat ze buitenhuis dus echt niet zomaar iets overkomt) in plaats van op de nare dag die je erdoor hebt gehad. Een paniek aanval is zo heftig dat je al snel het onthoud als een nare ervaring en bevestiging van je angst. Terwijl vaak datgene waar je bang voor bent helemaal niet is gebeurd.
Heel veel sterkte want dit is echt niet makkelijk!
Hoi Jillz,
Dat klopt. Die angst heb ik inderdaad helaas ook. Ik heb ook dat ik alles vermijdt als ik luister naar mijn angst. Niet naar de winkel, niet met de auto, 'veilig thuis in bed of op de bank.' Gelukkig begin ik die cirkel nu te doorbreken.. want vermijden lost niks op.
Heb jij nu nergens meer last van?
ToetieToover schreef op 09-08-2022 om 00:18:
Een gevoel is altijd echt en intens maar naast jouw angst, komt er nog van alles bij. Een schuldgevoel, oordelen over jezelf als wrak, je vecht ertegen omdat je wilt dat het stopt en dat alles er omheen is wat er nog bij je angst komt, dat kost je alleen maar energie. Je hoeft die angst niet los te laten, die blijft bestaan en je neemt het mee je dag door. Als je dingen doet ondanks je angst, ben je dapper. Super stoer ben je dan!
Dank je wel, ik kreeg even een brok in mijn keel bij het lezen van jouw reactie. Dat ik dat ook als 'stoer' mag zien en dapper. Ik voel me namelijk totaal niet zo. Misschien moet ik dat wat vaker tegen mijzelf zeggen, dat het best dapper is dat ik het probeer (ook al lukt het ook soms niet)
Wellicht dat EMDR je zou kunnen helpen?
alhambra schreef op 09-08-2022 om 10:41:
Wellicht dat EMDR je zou kunnen helpen?
Heb ik idd nog niet geprobeerd. Maar helpt dat ook voor hele oude trauma's?
Misstam36 schreef op 09-08-2022 om 09:52:
[..]
Hoi Jillz,
Dat klopt. Die angst heb ik inderdaad helaas ook. Ik heb ook dat ik alles vermijdt als ik luister naar mijn angst. Niet naar de winkel, niet met de auto, 'veilig thuis in bed of op de bank.' Gelukkig begin ik die cirkel nu te doorbreken.. want vermijden lost niks op.
Heb jij nu nergens meer last van?
Ja ik durf wel te zeggen dat ik nergens last meer van heb. Heel soms denk ik nog wel eens wat als, maar dan ben ik in staat om daar positieve gedachten tegenover te zetten. Het beperkt mij ook in niets meer.
Zo'n enorme bevrijding en dat gun ik jou ook.
