Geweldloos verzet in gezinnen

Kaisie schreef op 19-06-2022 om 10:53:

Ik heb je een berichtje gestuurd

Dankjewel Kaisie 😘. Ik heb geantwoord 

@Tatemae, aangezien jij hier professioneel mee te maken hebt, kun je hier misschien ook iets over zeggen: er is in onze omgeving een gezin met een dochter die er ook slecht aan toe is en wiens ouders ook heel erg worstelen om verbinding met haar te houden. Zoon kent dat meisje ook en op de lagere school trokken ze ook wel met elkaar op. Ze was toen wel een vertrouwde gast in ons huis. Zou het kunnen werken en als haar ouders en ik samen die training zouden doen? Kun je dan elkaars netwerk vormen? Of is dat niet te doen, als je het allemaal even moeilijk hebt? 

(Ik kan hier niet verder over uitweiden natuurlijk. Onze eigen problemen op het web bespreken is een ding maar als iemand mij zou herkennen, wil ik al helemaal niet dat ze hier een heel verhaal over een ander gezin lezen!)

Tatemae schreef op 19-06-2022 om 18:21:

[..]

Ik denk dat dat een goede vraag is om te stellen aan betrokken instantie.

Vanuit de omgeving kan het soms weerstand komen omdat dit een andere aanpak is dan anders. Veel mensen denken nog dat streng aanpakken en doorpakken leidt tot verandering in gedrag. Dit is echter niet (altijd) het geval, met geweldloos verzet ga je juist een Time In doen.

Grappig dat je dat zo noemt! Die hou ik erin. Ik denk overigens dat niemand in mijn omgeving hiervan opkijkt want dit past heel erg bij mij. Om een voorbeeld te geven: als mijn zoon als klein ventje boos en dwingend deed, stuurde ik hem naar de trap en dan ging ik er zelf naast zitten, gewoon stil, of over iets anders praten, of een liedje zingen. Of ik liet hem rondjes rennen om de auto, of om het huis. Dat was altijd een soort theater en we lachten wat af. Ik had ook een manier van hem aan het praten krijgen als hij iets niet wilde vertellen. Ik zei dat hij alles tegen me kon vertellen en dat het enige wat ik terug zou zeggen ‘Oh’ was en dat deed ik dan ook. Ik zei wel eerlijk dat het zou kunnen dat ik er op een ander moment wel met hem over zou moeten praten maar dat hij er dan wel iets over te zeggen had wanneer. Meestal, als de eerste spanning van het vertellen eraf was, was dat gesprek een of een paar dagen later niet meer gespannen. 

Het is (natuurlijk) moeilijk geworden in de puberteit. Zijn onrust is toegenomen en hij wilde in toenemende mate juist niet meer zo nauw verbonden zijn met mij en onafhankelijk zijn van mij. Wat ik eigenlijk ook heel erg goed begrijp! Hij wil autonoom zijn, een man worden. Hij luistert gewoon niet meer en laat zich niet meer sturen. Maar zichzelf sturen m, kan hij nog niet. Hier kunnen we het zelfs wel over hebben als hij zich goed voelt. Maar als hij zich slecht voelt, keert hij zich tegen me. En hij voelt zich dus (te) vaak slecht en gespannen. Toen dit begon, heb ik wel een periode gedacht dat ik serieus streng moest zijn maar dat leidde tot vreselijke escalaties, ordinaire machtsstrijd. Daar ben ik met hulp van een ouderbegeleider mee gestopt. Maar het blijft moeilijk om me machteloos te voelen. Ik blijf met tijden het gevoel hebben dat hij teveel macht heeft in ons huishouden. Mijn dochter zei eens: “Wij kunnen gewoon geen emoties hebben want dat triggert hem.” En hoewel ik begrijp dat we rekening moeten houden met zijn reële beperkingen, wil ik dat toch zo klein mogelijk houden. Ik vind het namelijk voor hem helemaal niet zo gezond om zover te bepalen in huis. En voor mij en dochter is het absoluut niet gezond. Elk gezag wat ik vast kan houden of terug kan krijgen is meegenomen. Ook om mijn eigen gevoel van machteloosheid te bestrijden dus. 

Ik denk dat ik geluk heb met de school van mijn kind want die verwachten helemaal niet dat ik hem streng aanpak. Die zijn zelf ook zoekende en helemaal niet streng. Eigenlijk zijn ze zelfs (nog) minder streng dan ik! Dat ze nu de lpa hebben ingeschakeld is omdat hij al sinds de eerste schoolsluiting in maart ‘20 met periodes veel verzuimt. Ze weten het zelf eigenlijk niet goed meer en ik heb het idee dat ze dit vooral doen om zich in te dekken als het verder verslechtert. 

Verder speelt veel zich buiten het zicht van mensen af. Ze weten weinig als ik het ze niet vertel. En ik vertel wel eens wat maar de meeste mensen gaan er niet echt op in en dan is zo’n gesprek zo afgelopen. Ik praat er alleen met vrienden over, vooral met mensen die ook ingewikkelde kinderen hebben. En die zijn zelf allemaal allang voorbij het punt dat ze dachten dat streng zijn wat uithaalt. 

WendelmoedM schreef op 19-06-2022 om 17:45:

 Hij klinkt nu als compleet ontregeld en dat moet heel naar voor hem zijn. Met te weinig slaap is het leven zo verschrikkelijk onhanteerbaar.

Dat klopt, hij is helemaal ontregeld. Maar hij laat zich dus niet sturen. Medicatie is al een lang traject geweest. Hij gebruikt nu dexamfetamine (6u) en eerder lisdex (12u), gestart met metylfenidaat kort en daarna lang. En hij heeft zelfs nog guanfacine geprobeerd maar dat was een drama. Hij neemt zijn medicijnen heel onregelmatig in. Hij klaagt er met name over dat hij niet kan eten als hij medicatie gebruikt en dat hij buikpijn heeft. Voor hem weegt dat zwaar. Ik denk dat hij in deze periode van zijn leven de medicatie eigenlijk niet kan missen maar ik kan ze hem niet door de strot duwen. Op zijn eigen initiatief staan we wel weer op een wachtlijst voor een psychiater om er nog maar eens een keer goed naar te laten kijken. Onze vorige psychiater wilde van geen andere, aanvullende medicatie weten. Daar heeft hij ook wel eens gevraagd om antidepressiva en ook gezegd dat hij zo angstig was en slecht sliep maar ze wilde niks meer doen en ineens had ze geen contract meer met onze gemeente en was hij zogenaamd ‘goed ingesteld’. Ik hoop dat een volgende psychiater nog eens heel goed wil kijken of er iets anders mogelijk is. 
Dat niet slapen is inderdaad ‘killing’ voor zijn mentale gezondheid. Maar hij wil niks proberen en als ik hem erop aanspreek, wordt hij boos. Hij wandelt wel regelmatig met mij maar nooit ‘s ochtends want dan is hij te boos. Hij wordt eigenlijk bijna altijd slecht en boos (ook op zichzelf) wakker. Maar bijsturing accepteert hij niet. Ik meet veel met hem soebatten om wat invloed op hem te hebben. En voorzichtig doen en geschreeuw afkappen. Dat is heel uitputtend. Hulpverlening zegt ook snel: ‘Tja, als hij niet wil houdt het op.’ Maar intussen zakt hij dus met periodes helemaal weg en drukt hij een heel zwaar stempel op het gezinsleven met zijn agitatie en agressie en dat wil ik niet meer. Er is veel waar ik geen invloed op heb en dat zal ik moeten aanvaarden. Maar waar ik wel invloed heb, wil ik ‘m hebben ook! Ik wil voor mijn eigen mentale gezondheid bepaalde grenzen in acht kunnen nemen. Vandaar die cursus. Voor al die dingen die hem zouden kunnen helpen, is zijn medewerking nodig. Dus ik moet het maar voor mezelf doen en erop hopen dat het hem ook wat duidelijkheid en stevigheid biedt. 

Die LPA is volgens mij ook niet zo’n hardliner. Daar had ik afgelopen week een gesprek mee en daar was prima mee te praten. Het zou zomaar kunnen dat we daar nog wat aan gaan hebben zelfs. Zij begreep heel goed dat ik wilde weten hoe belastbaar hij eigenlijk is. Dus dat gaat ze proberen te peilen, door enerzijds druk weg te nemen (hij mag twee dagen per week later naar school) en anderzijds steng te zijn (hij moet uiterlijk na de eerste pauze op school verschijnen en de andere drie dagen moet hij op tijd komen). Ik ben eigenlijk best benieuwd of hij daar wat mee kan. 

Lievebeestje schreef op 19-06-2022 om 20:08:

Geen ervaring met geweldloos verzet, maar als ik jouw verhaal lees, zou ik eens een familie-opstelling proberen! Ik heb natuurlijk maar summiere info, maar het lijkt alsof de verhouding tussen jouw zoon en vader niet goed zit. Gedraagt hij zich wel als jouw zoon of “draagt” hij ook verantwoordelijkheden voor zijn (afwezige?) vader?

De verhouding tussen zoon en vader zit niet goed inderdaad, dat klopt. Hij draagt geen volwassen verantwoordelijkheden in ons huishouden. Alleen voor zijn eigen gedrag en normale verantwoordelijkheden zoals de eettafel dekken en afruimen, eens een boodschap doen, de was op de badkamer gooien, de eigen kamer opruimen, dat soort dingen. Dat gaat ook allemaal niet super, moet ik geregeld naar vragen.  

Flanagan schreef op 19-06-2022 om 19:56:

‘Hij klaagt er met name over dat hij niet kan eten als hij medicatie gebruikt en dat hij buikpijn heeft.’
Ik had wel vernomen dat sommige medicatie de eetlust doet verlagen, maar heeft hij buikpijn van de stress waardoor hij niet kan slapen of bezorgt de medicatie hem verstoppingen? In dat laatste geval kan je de spanning van de darmen verminderen met Activa yoghurt.
Niets zo naar als slecht slapen door verkrampte darmen als gevolg van obstipatie.

Ik denk dat het dubbelop gaat. Dus ook deels door stress. Maar hij klaagt wel echt meer over buikpijn als hij zijn medicatie heeft genomen. Of het verstopping is, weet ik niet. Hij vertelt dat hij heel snel vol zit en dan niet meer kan eten, wel na een tijdje buikpijn krijgt, zich op een bepaalde manier hongerig voelt en dan toch niet kan eten. Hij verdeelt zijn maaltijden dus ook over kleinere porties en eet vaak wat meer gespreid. Maar dat kost het probleem niet helemaal op. Hij blijft last houden van buikpijn. 

Die yoghurt is sowieso een goede tip! Als het (iets) helpt, is het mooi meegenomen. Ik zet het op het boodschappenlijstje. Moet ‘ie het maar eens proberen. Baat het niet dan schaadt het niet.

jenn55 schreef op 19-06-2022 om 22:14:

Ik blijf met tijden het gevoel hebben dat hij teveel macht heeft in ons huishouden. Mijn dochter zei eens: “Wij kunnen gewoon geen emoties hebben want dat triggert hem.” En hoewel ik begrijp dat we rekening moeten houden met zijn reële beperkingen, wil ik dat toch zo klein mogelijk houden. Ik vind het namelijk voor hem helemaal niet zo gezond om zover te bepalen in huis. En voor mij en dochter is het absoluut niet gezond.

Ik had weer een heel verhaal getypt net als in je vorige draadje. En dan weer gewist. Ouders Online afgesloten. Toch weer geopend. Getypt. Gewist.

Dan nu maar deze link: https://www.huiselijkgeweld.nl/vormen/ouder-mishandeling
Signalen

Er is veel schaamte bij ouders (gevoel van falen). Ouders vragen doorgaans pas hulp in vergevorderd stadium. Mogelijke signalen:

• Ouder(s) is (zijn) bang voor eigen kind.
• Toename verbaal geweld (vaak rond 12-14 jaar) en escalatie naar ernstige dreiging en fysiek geweld.
• Brandstichting, (sporen van) materiele schade.
• Heftige woede-uitbarstingen bij jongere n.a.v. triggers (bv. alcohol, drugs, internet- en gameverslaving).
• Geringe dagbesteding van de jongere, omkering dag-nachtritme.
• (Ernstige) gedragsproblemen, agressie en woede i.v.m. psychopathologie bij de jongere.
• Voor ouder(s) onverwachte gedragsverandering bij de jongere (“was vroeger helemaal niet zo”).
• Meerdere vormen van huiselijk geweld in het gezin, o.a. naar siblings.
• Geweld door jongere buiten gezin (bv. mishandeling (ex-)partner).
• Negatieve communicatie- en interactiepatronen in het gezin.
• Mannelijke dominantie als sociale norm binnen het gezin. (het is bepaald niet de norm, zoon voelt zich juist achtergesteld, alsof er geen ruimte is voor zijn mannelijkheid. Maar hij heeft niet in de gaten hoeveel ruimte hij inneemt met zijn woede en agressie) 
• Probleemgedrag bij jongere op school, (langdurig) verzuim, schorsingen, pesten en gepest worden.
• Schulden bij jongere en financiële uitbuiting en afpersing van de ouder(s).
• Huisverbod, melding(en) of aangifte bij politie door ouder(s) of familie.
• Ouder isoleert zich en raakt uitgeput. (Dit doorbreek ik dus zoveel mogelijk) 

Risicofactoren

Er is weinig bekend over risicofactoren voor ouder-mishandeling. Het algemene beeld uit zowel praktijk als de wetenschappelijke literatuur is dat ouder-mishandeling wordt gepleegd door thuiswonende jongens vanaf 14/15 jaar, dat het veelal gericht is op alleenstaande (gescheiden) moeders, en dat dit gezinnen in alle lagen van de bevolking kan treffen.

Gelukkig is er geen sprake van een structurele mishandelingssituatie en ik ben ook niet van plan het zover te laten komen. Maar het is moeilijk genoeg zoals het is! En hier zoek ik dus ook hulp bij. Maar gemakkelijk krijg je die niet hoor, zoals ik toen ook al vertelde. Ik heb enorm achter (meer) hulp aan gesleurd (gemeente, huisarts, VT, eigen hulpverlener) en het enige wat daar tot nu toe is uitgekomen is op de wachtlijst voor de psychiater.  Verder heeft zoon zelf gelukkig weer het initiatief genomen om medicatie te gaan gebruiken (dat scheelt wel wat) en door omstandigheden heeft hij een andere begeleider gekregen die veel meer pit heeft dan de vorige, dus daar heb ik meer vertrouwen in. Maar, alsof de duvel ermee speelt: die heeft nu een medisch probleem en is ook tijdelijk uitgevallen. Het is de keuze tussen even wachten en alweer een nieuwe maar ik ben bang dat dat zoons draagvlak helemaal zal verpulveren. Dus toch maar even wachten. Dit lijkt in ieder geval een goeie, stevige dus als die terug is, geloof ik wel dat die wat kan bereiken met hem. 

En voor mezelf ben ik dus achter die training aan maar het is nog maar de vraag of ik die kan gaan doen. Degene die de intake deed vond de hulpvraag heel passend maar de contactpersoon van de gemeente had allerlei bezwaren. Nu gaat de intaker bellen met de gemeente. Het zal mij benieuwen. Het is totaal niet te volgen, die logica van jeugdzorgambtenaren. Ze zullen vast onmogelijke opdrachten krijgen. Anders kan ik het gedrag niet plaatsen. Het is echt onnavolgbaar.

Dochter is inmiddels gelukkig met vlag en wimpel geslaagd en heeft vorige week haar eerste spulletjes naar haar vader verhuisd. Ze zal hier de komende tijd ook nog regelmatig zijn maar ze kan weg als het vervelend wordt en na de vakantie start ze met haar studie. De examenperiode is gelukkig heel goed verlopen. Zoon heeft zich zelfs bij momenten van zijn beste kant laten zien en we hebben het heel redelijk gered met z’n drieën. Maar voor mij is het een opluchting dat dochter zich in ieder geval van de situatie los kan maken. Want het gaat niet structureel beter met zoon en die problemen met school gaan met een beetje pech de komende weken weer veel stress in huis geven. 

Pinokkio schreef op 19-06-2022 om 23:27:

Omnik, wat een frustraties toch met hulpverlening idd! Dat schiet zo natuurlijk helemaal niet op.
Ik kende geweldloos verzet (als methode) niet zo, laat me, als ik zo snel lees, wat denken aan ‘het explosieve kind’.
Behalve natuurlijk het inzetten van netwerk hetgeen (vziw) eigenlijk echt nieuw is en me erg goed lijkt.
En tegelijkertijd ook moeilijk in de praktijk. Ik zou er veel aan gehad hebben maar de pogingen die ik zelf heb gedaan liepen eigenlijk op niets uit.
Ik zou dan ook zeker de kansen die jij ziet gelijk aangrijpen en het proberen met dat andere gezin. Iedere hulp die je kunt krijgen, hoe klein dan ook, is echt heel helpend. En voor jou is het veel minder zwaar er te zijn voor een ander kind dan het is met je eigen kind. Lijkt me.

Ik kan in dat andere gezin niet zomaar wat gaan doen. Dat kind komt al maanden haar kamer nauwelijks meer uit en praat niet of praat mensen naar de mond. Daar moet echt wel wat doorbroken worden maar niet door een oude bekende die met goede bedoelingen binnen komt banjeren. Ik zou me daar op dit moment ook niet in willen mengen zonder professionele begeleiding. Dat heeft geen enkele zin en is in het ergste geval nog risicovol ook. En ook haar ouders krijgen vooralsnog maar moeilijk gespecialiseerde begeleiding op de rails.

Buitenstaanders die nu op afstand staan en dan zomaar ineens een interventie komen doen bij mijn kind, dat zie ik ook niet goed komen. Ik denk dat het goed kan werken als mensen buiten het gezin zeggen: ‘ik zie jou en dit is niet goed’. Maar dan moet je wel weten wat je moet doen als het kind vervolgens zegt: ‘oké, prima, doei’. Ik ben bang dat ik instinctief dan een heel stichtelijk verhaal zou gaan ophangen om het haar ‘uit te leggen’ maar ik vrees dat dat bij haar net zo weinig effect zal hebben als bij mijn zoon. 

Ik ga het eens met die contactpersoon bespreken, als de training in ieder geval door kan gaan, en met die moeder.