Geweldloos verzet in gezinnen
Ik ben me aan het oriënteren op een oudertraining geweldloos verzet. Ik wil steviger in mijn schoenen komen staan ten opzichte van mijn ‘heftige’ zoon en ook gewoon meer voelen waar mijn kracht wel zit ipv me vaak machteloos en zwak te voelen. Zijn er hier ouders die een dergelijke training of begeleiding gedaan hebben en iets willen vertellen over hoe dat was en of het ze heeft geholpen?
misschien kun je iets van achtergrond vertellen, zoals leeftijd kind en iets over het gedrag?
Wel als docent zo’n training gedaan en Hans Kaldebach heeft daar wel leuke boekjes over.
Zoon is 16, zit in 4VWO en zit slecht in zijn vel. Hij is hoogbegaafd en heeft ADHD en hij gaat al jaren moeilijk op school en sociaal. Hij is chaotisch en prikkelbaar, depressief, angstig, dwingend en als de spanning oploopt, dat gebeurt dagelijks wel minstens een keer, ronduit vijandig. Er is hulpverlening bij betrokken maar zoon is niet goed in staat suggesties op te volgen of zich aan afspraken te houden. Ook aan zijn eigen voornemens houdt hij zich niet. Dat vindt hij ook heel erg en daar kan hij zich heel somber over voelen. Hij accepteert de hulpverlening maar heel halfslachtig en zegt geregeld dat hij dat vooral voor mij moet doen, wat niet helemaal onzin is want ik weiger het helemaal in mijn eentje op me te nemen. Als er helemaal niemand van buiten meer betrokken is, zitten wij hier met hem ‘opgesloten’, daar trek ik een grens.
Er zijn periodes geweest dat hij wekenlang in bed bleef liggen en niets deed. Hij komt moeilijk uit bed en gaat dan niet of te laat naar school. Inmiddels is leerplicht er ook bij betrokken. Hij is een ‘moeilijke’ aanwezigheid in huis voor mij en voor zijn oudere zus. Zij heeft net haar diploma gehaald, gaat studeren en uit huis. Dat vind ik voor haar fijn en voor mezelf is het ergens een opluchting, dat zij eruit kan. Maar ik vind het ook erg verdrietig dat het onder deze omstandigheden is. Zoon past zich moeilijk aan en reageert snel verbaal agressief. Hij is soms ook enorm geladen en een enkele keer wordt hij ook fysiek. Als hij echt slecht in zijn vel zit lopen zus en ik op eieren om te voorkomen dat hij enorm drama schopt. Dat is niet oké maar het alternatief, dat drama, is erger.
Hij heeft wel af en toe contact met zijn vader maar die wil zich niet in de problemen mengen. Vader en zoon kunnen elkaar enorm triggeren, is in het verleden gebleken, dus dat kan ook niet zomaar. Maar dat betekent wel dat ik er grotendeels alleen voorsta. Er is ook geen andere familie die op dit niveau betrokken kan worden.
Zoon en ik hebben een heel sterke vertrouwensband maar die staat natuurlijk wel enorm onder druk als hij zich niet laat bijsturen terwijl hij tegelijkertijd wel zijn spanning op mij en zus botviert. Hij zoekt contact met mij, wil vaak dingen vertellen/bespreken maar mijn reacties vallen vaak niet goed en zijn negatieve toon (ook letterlijk, hij mompelt vaak heel monotoon voor zich uit of juist heel geagiteerd en agressief) vind ik vaak moeilijk te verdragen.
Op dit moment gaat het redelijk. Hij wil overgaan en dat zou best kunnen lukken maar dan moet hij zichzelf voor de laatste schoolweken bij elkaar grabbelen. Dat brengt natuurlijk ook spanningen mee en ook die komen dan ook bij mij terecht als het zo uit komt. Dilemma voor mij is vaak: in contact gaan, proberen te helpen, sturen, spiegelen eindigt in boosheid. Hem met rust laten eindigt ook in boosheid omdat zijn spanning zich dan alleen maar verder opbouwt en er uiteindelijk toch wel uitkomt. Het is moeilijk precies het juiste evenwicht te vinden, ook omdat dat natuurlijk heel wisselend is. Wat de ene keer goed valt en gewenst is, is de volgende keer totaal niet wat hij nodig heeft. Dat is niet echt goed te voorspellen.
Het kost enorm veel energie om met zijn wisselende stemmingen om te gaan en om de balans in huis een beetje te bewaren. Ik voel me te vaak uitgeput en machteloos. Als hij zijn bed niet uit wil komen, niet naar school gaat, negatieve tirades houdt of boos loopt te schreeuwen. Het is niet zo dat ik het maar laat maar het voelt vaak alsof het toch allemaal geen zin heeft. Ik zou dus willen leren veel preciezer met mijn eigen energie om te gaan. Ik wil de vertrouwensband behouden en versterken en tegelijk de grenzen stevig trekken. Ik moet mijn eigen grond zien terug te vinden anders ga ik met hem onderuit en dan zijn we nog verder van huis.
wat een moeilijke, heftige situatie.
Zijn er dingen waarbij hij al zijn energie kwijt kan, zodat dingen ontladen ipv opstapelen. Bijv sport?
Apiejapie schreef op 18-06-2022 om 16:16:
wat een moeilijke, heftige situatie.
Zijn er dingen waarbij hij al zijn energie kwijt kan, zodat dingen ontladen ipv opstapelen. Bijv sport?
Hij doet sinds een half jaar aan kickboksen maar dat doet hij volgens mij ook teveel met zijn hoofd. Hij is dan teveel bezig met of hij het wel goed doet. Dat in zijn hoofd zitten is een heel groot deel van het probleem want er blijven maar nieuwe gedachten komen en dat geeft veel onrust en angst en weinig controle en ontspanning. Hij zegt bijvoorbeeld ook dat hij niet wil gaan slapen omdat zijn gedachten dan zo onrustig worden en dus zit hij tot veel te laat filmpjes te kijken. En ‘s ochtends wordt hij dan natuurlijk heel beroerd wakker, ook met veel negatieve gedachten over zichzelf. En dan moet de dag nog beginnen. Toen hij jonger was, tekende hij veel maar daar kan hij de aandacht niet meer voor opbrengen. Echt jammer want hij heeft een echte kunstenaarsziel. Hij had al heel jong duidelijk een eigen stijl. Ik hoop dat dat weer eens terugkomt. Er staat hier een piano in huis en we hebben een paar gitaren. Maar ook daar kan hij zijn energie niet in kwijt. Af en toe vlamt dat eens even op maar dat is al heel snel weer weg. Ook daarbij is hij meer bezig met het (niet) goed genoeg doen dan met het gewoon genieten van het doen.
Hij gebruikt sinds kort weer medicatie voor de ADHD maar dat is ook een ellenlang verhaal. Hij merkt zelf te weinig dat het hem helpt (ik zie dat wel) en heeft meer last van de bijwerkingen (niet genieten van eten, buikpijn). Nu is hij op eigen initiatief weer begonnen maar ik verwacht eigenlijk dat hij er weer mee stopt als hij is overgegaan en dat hij er dan volgend schooljaar weer heel lang over doet om te zien dat hij niet zonder kan. En dat zou prima zijn als al dan niet overgaan het grootste probleem was maar dat is niet zo. Helemaal niet zelfs.
Hij staat wel op de wachtlijst voor een psychiater die nog eens goed naar de medicatie kan kijken en eventueel aanvullend onderzoek kan doen maar in de tussentijd moet ik ook het roer recht zien te houden. Vandaar mijn initiatief voor die training. Ik hoop dat het me helpt om ‘in mijn kracht te komen en te blijven’ als ik concreet voor zoon vaak niet zoveel kan doen. (yuk, vreselijk jargon maar ik wist zo gauw niks anders te bedenken 😂).
Ik hoop dus dat mensen er positieve ervaringen mee hebben. Maar ook als ik verkeerde verwachtingen heb is dat natuurlijk goed om te weten.
Ik las net dit artikel. Misschien is dat iets? Zou ook kunnen in de vorm van een ondersteund pleeggezin. Het is belangrijk dat jij ook overeind blijft en dan zijn er soms mogelijkheden waaraan je in eerste instantie niet denkt.
https://indebuurt.nl/utrecht/utrechters/marjolein-zocht-een-steungezin-voor-haar-dochter-ik-kan-nog-moeilijk-geloven-dat-het-zon-goede-match-is~269137/
Even voor de duidelijkheid; ik kom niet met die opties omdat ik denk dat je een slechte moeder zou zijn. Ik vind juist dat je heel goed weet te omschrijven wat er speelt en je ook lieve, mooie dingen over je zoon zie vertellen.
Dat snap ik hoor Apiejapie. Ik voel me meestal ook geen slechte moeder, al ‘schiet ik wel degelijk tekort’. Maar ik zie wel dat dat niet voornamelijk aan mij ligt. De situatie is ‘gewoon’ heel veeleisend. Wel zie ik dat mijn vermoeidheid en mijn gevoel onvoldoende grip te hebben op de situatie er een heel slechte invloed op heeft. Voor zoon is het heel onveilig om te voelen dat ik niet stevig sta en hij gaat zich dan nog slechter gedragen.
Aan weekendpleegzorg of logeerweekenden heb ik zelf wel eens gedacht. Maar zoiets krijg ik er bij zoon nooit door. Ik ben nu aan het proberen om hem ertoe te bewegen weer wat vaker en regelmatiger naar vader toe te gaan. Al was het maar een keer per maand een weekend. Hij zegt dat het daar goed gaat en dat het leuk is en toch neemt hij zelden het initiatief. Maar ik wil voor mezelf eigenlijk wel wat regelmaat in het contact terug en dat zoon dat aanhoort als ik dat tegen hem zeg, is al heel wat! Work in progress dus. Maar dat zou bijvoorbeeld ook iets zijn bij zo’n training, om te kijken of ik zo’n kwestie steviger zou kunnen neerzetten en dan beter door de weerstand heen kan komen. Ik heb zijn geschreeuw niet in de hand en ik heb niet in de hand of hij meewerkt of weigert. Maar het zou wel kunnen dat ik daar effectiever mee om kan leren gaan.
ik vind je onwijs sterk en realistisch overkomen. Goed dat je nadenkt over mogelijke opties. Want dit ga je niet volhouden.
Sommige dingen raken mijn situatie toen onze pleegdochter vol in haar trauma zat. Het was zo pittig. Uit liefde voor haar ga je uiteraard heel ver. Maar soms moet je ook kijken wat inderdaad ondersteunend kan zijn. En zoiets als zoon naar zijn vader zodat jij af en toe 'Uit' kunt, kan een mooie oplossing zijn.
Zou hij eens een nachtje alleen thuis kunnen blijven? Of is dat teveel gevraagd voor hem?
Alsof ik mijn eigen zoon lees. Creatief HB’er. Is uiteindelijk uitgevallen in het onderwijs. Kreeg op school ook niet de juiste begeleiding dus dat hielp sowieso niet mee.
Heeft met nietsdoen zijn TL diploma gehaald. Kreeg vervolgens een vriendin met borderline en deed helemaal niets meer voor zichzelf. Uiteindelijk zit nu hij 22 is eindelijk weer goed in zijn vel. Lekker aan het werk, dat wel. Wil eigenlijk naar een creatieve HBO-opleiding maar gaat eerst even sparen.
We hadden hier de afspraak dat je best boos/verdrietig/humeurig mag zijn maar de rest van het gezin moet daar geen last van hebben. Dus je bui zit je maar op je kamer uit. En Telefoon/tablet/laptops waren ‘s avonds na tienen beneden. Filmpjes kijken op een scherm is funest voor het slapen. Dat straalt blauw licht uit en houdt je wakker.
Misschien een is een cursus mindfulness een optie voor hem (en wellicht ook voor jezelf)? Om zo ‘s avonds in slaap te leren komen.
Zelf moet ik altijd lezen. Anders blijft mijn hoofd ook tegen zichzelf praten. Ik lees op een ereader met achtergrondlicht op 2%. Door het lezen zit ik niet in mijn eigen hoofd maar in het verhaal en door het beperkte (gele) licht val ik snel in slaap.
ik ken het op professioneel gebied. Het kan zeker voor je zoon werken. Wel raad ik aan een gespecialiseerde organisatie in de arm te nemen. Geweldloos verzet vraagt om de lange adem, en educatie aan jullie omgeving zodat zij steunfiguren worden in deze methode.
De JIM methode kan ook interessant zijn, dan ligt de regie samen met zijn eigen ingebrachte mentor vanuit zijn eigen netwerk meer bij hem. Ook dat vraagt echt om een professional erbij. Met name om jullie omgeving mee te krijgen.
Beide methodieken kunnen kritiek opleveren vanuit jullie omgeving en dan is het fijn om een professional erbij te hebben die met je mee kan denken en steun te bieden mbt de lange adem.
Omnik schreef op 18-06-2022 om 17:38:
Dat snap ik hoor Apiejapie. Ik voel me meestal ook geen slechte moeder, al ‘schiet ik wel degelijk tekort’. Maar ik zie wel dat dat niet voornamelijk aan mij ligt. De situatie is ‘gewoon’ heel veeleisend. Wel zie ik dat mijn vermoeidheid en mijn gevoel onvoldoende grip te hebben op de situatie er een heel slechte invloed op heeft. Voor zoon is het heel onveilig om te voelen dat ik niet stevig sta en hij gaat zich dan nog slechter gedragen.
Aan weekendpleegzorg of logeerweekenden heb ik zelf wel eens gedacht. Maar zoiets krijg ik er bij zoon nooit door. Ik ben nu aan het proberen om hem ertoe te bewegen weer wat vaker en regelmatiger naar vader toe te gaan. Al was het maar een keer per maand een weekend. Hij zegt dat het daar goed gaat en dat het leuk is en toch neemt hij zelden het initiatief. Maar ik wil voor mezelf eigenlijk wel wat regelmaat in het contact terug en dat zoon dat aanhoort als ik dat tegen hem zeg, is al heel wat! Work in progress dus. Maar dat zou bijvoorbeeld ook iets zijn bij zo’n training, om te kijken of ik zo’n kwestie steviger zou kunnen neerzetten en dan beter door de weerstand heen kan komen. Ik heb zijn geschreeuw niet in de hand en ik heb niet in de hand of hij meewerkt of weigert. Maar het zou wel kunnen dat ik daar effectiever mee om kan leren gaan.
Je bent zeker geen slechte moeder en elk normaal mens zou in een dergelijke situatie tekortschieten. Zeker als je er én niet voor hebt doorgeleerd om hiermee om te gaan én ook nog eens sterk emotioneel betrokken bent.
Ik heb eigenlijk geen advies, want ik ken deze situatie niet. Ik heb wel periodes gehad dat het niet zo goed ging of ik zelfs echt ongelukkig was, maar niet zo heftig, niet met geweld. Wel was ik toen de minst leuke versie van mezelf ooit en niet een waar ik trots op ben en wat betreft zelfvertrouwen en eigenwaarde is zelfbeheersing wel belangrijk. Want als je jezelf niet kunt vertrouwen (in afspraken nakomen, in sociale omgang met anderen), hoe kun je dan zelfvertrouwen opbouwen?
SuzyQFive schreef op 18-06-2022 om 17:53:
Uiteindelijk zit nu hij 22 is eindelijk weer goed in zijn vel. Lekker aan het werk, dat wel. Wil eigenlijk naar een creatieve HBO-opleiding maar gaat eerst even sparen.
(…)Misschien een is een cursus mindfulness een optie voor hem (en wellicht ook voor jezelf)? Om zo ‘s avonds in slaap te leren komen.
Zelf moet ik altijd lezen. Anders blijft mijn hoofd ook tegen zichzelf praten. Ik lees op een ereader met achtergrondlicht op 2%. Door het lezen zit ik niet in mijn eigen hoofd maar in het verhaal en door het beperkte (gele) licht val ik snel in slaap.
Fijn dat jouw jongen op zijn pootjes terecht is gekomen Suzy! Dat zie ik hier toch ook wel gebeuren. Zoon heeft ergens ook een goede basis en als hij zich lekker voelt, laat hij veel kwaliteiten zien. Zoals zijn begeleider zei: “Dit soort kinderen moet je door de middelbare school periode heen sleuren.” En inderdaad misschien wel wat langer. Des te meer reden voor mij om te proberen mezelf bij elkaar te vegen. Als ik het niet volhoud en hij zou bijvoorbeeld met een hoop gedoe en te vroeg uit huis moeten, levert dat schade op en duurt het herstel alleen maar langer. Ik kan niet beloven dat ik dat kan voorkomen maar er wel mijn best voor doen.
Dat lezen, daar had ik het deze week met hem over. Hij is wel een lezer namelijk. Hij zei dat het zijn aandacht niet genoeg vasthoudt en dat hij dan en het verhaal niet goed meekrijgt en toch ook steeds afdwaalt naar ‘nare gedachten’. Ik zou graag met hem (opnieuw) de afspraak maken om de schermen beneden te laten maar dan moet hij een alternatief hebben om met zijn spanning om te gaan. Ik zal het eens met hem hebben over mindfulness. Misschien voelt hij er wat voor. Toen de kinderen jonger waren heb ik trouwens heel veel geleide oefeningen gedaan bij het avondritueel. Zoon heeft altijd beweerd dat het hem niet hielp maar ik denk dat het wel iets deed om hem te ontspannen.
Tatemae schreef op 18-06-2022 om 18:44:
ik ken het op professioneel gebied. Het kan zeker voor je zoon werken. Wel raad ik aan een gespecialiseerde organisatie in de arm te nemen. Geweldloos verzet vraagt om de lange adem, en educatie aan jullie omgeving zodat zij steunfiguren worden in deze methode.
De JIM methode kan ook interessant zijn, dan ligt de regie samen met zijn eigen ingebrachte mentor vanuit zijn eigen netwerk meer bij hem. Ook dat vraagt echt om een professional erbij. Met name om jullie omgeving mee te krijgen.
Beide methodieken kunnen kritiek opleveren vanuit jullie omgeving en dan is het fijn om een professional erbij te hebben die met je mee kan denken en steun te bieden mbt de lange adem.
De training wordt aangeboden door een jeugdzorginstelling. Wat is dan de kritiek die dit kan opleveren uit de omgeving?
Ik zie met dat sociale netwerk nog wel wat haken en ogen trouwens. We hebben niet veel mensen in onze omgeving die echt nauw bij ons betrokken zijn. Vader houdt zich op de vlakte. Mijn familie ook. Vaders familie woont ver weg. Ik heb wel vrienden maar dat zijn mijn vrienden. Die zijn niet vertrouwelijk met mijn kinderen. De mensen die wel vertrouwelijk waren met mijn kinderen, de beide oma’s, zijn er niet meer. Er is 1 gezin in de familie, 150 km verderop, waar mijn zoon heel af en toe wel eens logeert. Dat is het.
Zoon wijst ook veel dingen af. Die familie waar hij wel eens logeert, daar zou hij best vaker mogen komen denk ik. Maar als ik dat voorstel, zegt hij dat hij er geen zin in heeft. Die mensen weten nu wel iets van de problemen maar niet heel veel. Hen zou ik er misschien nog wel wat meer bij kunnen betrekken.
Ik heb je een berichtje gestuurd 
