Elke week wel wat!

Dingen slopen kàn stoerdoenerij zijn, maar ook woede of frustratie. Als hij gefrustreerd is omdat hij zich verveelt, zoals hijzelf zegt, dan is het vrij simpel op te lossen: meer uitdaging zoeken, een vol weekprogramma bedenken. Maar het kan ook gaan om frustratie over iets waar hij niet/moeilijk over kan praten. Heb je daaraan gedacht? 

In je eerste tekst schrijf je dat hij niet loog, maar dingen verzweeg. En zo lees ik nog meer dingen waarbij jij probeert hem in een positief licht te zien. Het kan dat hij daardoor een loopje met jou kan nemen. Iets verzwijgt. Vage antwoorden geeft. Dit gedrag is niet normaal. Heeft hij zelf enig besef van de impact van zijn daden? De gevolgen voor anderen? De emoties die hij oproept? Je beschrijft hem alsof hij opkomt voor de underdog, en alsof dat bewijs is voor zijn interne morele kompas, maar ik zie toch echt iemand die het noorden kwijt is en vooral zijn zelfbeheersing. Als ik zo’n leerling in mijn zelfverdedigingsles zou hebben, die zijn kicks op de wc pot oefent, zou ik hem eruit kieperen. 

Was er een speciale reden voor, dat je koos voor krav maga toen hij zo jong was? 
Hoe was de sfeer en cultuur daar? 
Ik ken het niet hoor, wellicht heb ik er een vertekend beeld van, maar mijn beeld ervan is dat het volledig focust op verdediging (itt tot veel andere verdedigingssporten en -kunsten) en weinig regels kent. 
Ik kan me zo voorstellen dat niet ieder kind dit helemaal goed kan plaatsen? 

Waar ik op aan sla in dit verhaal is dat zijn vader niet in beeld is. Weet hij wat over zijn vader? Is het bespreekbaar, vraagt hij weleens naar zijn vader?

Hoe was zijn vader? Zou het iets genetisch kunnen zijn?

Jaimy89 schreef op 18-06-2024 om 18:20:

Zoon is volgens mentor verder heel beleefd, respectvol en behulpzaam tegenover klasgenoten en docenten.
Zoon klikt met sommige docenten niet goed, hij zegt zelf dat ze hem als pispaal gebruiken waardoor hij ook dwars gaat doen 

Dat zal hem zeker wel dwars zitten als hij als pispaal wordt gebruikt.
In je posts staan vaker woorden als respekt, behulpzaam, beleefd. Hebben jullie de kinderen dat vooral meegegeven? En daar de nadruk op gelegd: als je maar beleefd bent, en respektvol en behulpzaam?
Wat zou kunnen is dat dat een beetje ingebakken bij hem zit nu maar dat hij van binnen andere dingen voelt. Dus niet altijd respektvol willen zijn of beleefd. Want tenslotte is hij een puber, die zichzelf en zijn gevoelens moet leren kennen.
Maar als hij van huis uit heeft meegekregen dat hij allereerst altijd respektvol moet zijn naar anderen zal hij wellicht zijn gevoelens gaan onderdrukken.
Dan krijg je dat hij die dingen wel blijft doen, dus beleefd zijn ed maar gaat zijn onderliggende gevoelens onderdrukken en krijgt een lading aan energie/ frustratie in hem en gaat dingen vernielen.
Het is eigenlijk een soort protest in hem.

De straf komt te laat om de juiste verbanden in zijn hersens te leggen. Pas als hij wat ouder is werkt een dergelijk uitgesteld gevolg van je handelingen.

Als je iets aantrekkelijks doet wat niet mag dan levert dat plezier op. Dat plezier wordt niet meer tenietgedaan door latere vervelende gevolgen (straf). Dus heeft de straf geen zin. Als je iets leuks doet, bijvoorbeeld een meisje pesten, en meteen komen al haar vrienden en vriendinnen erbij en die slaan je voor rot, dan zal je dit niet snel herhalen.

Als je ouder bent dan kan je ook leren van latere nare gevolgen.

Jaimy89 schreef op 18-06-2024 om 17:44:

[..]Hij is beleefd en 1 van de weinige die altijd netjes groet en vraagt of alles goed gaat aan de docent.

Voorbeeldje hier. Hij is beleefd en 1 van de weinige die altijd netjes groet en vraagt of alles goed gaat aan de docent.
Wil je zoon dit wel? Of is dit meer aangeleerd gedrag wat jullie vinden dat hij moet doen? Omdat het zo hoort en het netjes is?
Ik vroeg vroeger op de middelbare school echt niet hoe het met mijn docent ging. En niemand in mijn klas van wat ik me kan herinneren.

Misschien helpt het om te evalueren hoe jullie ( jij je man) naar anderen staan en kijken. Als jullie die dingen als beleefdheid, respekt, behulpzaam zijn altijd voorop hebben staan en hier behoorlijk de nadruk op hebben gelegd tijdens de opvoeding kan het zijn dat je zoon dit dus overneemt want dat zijn de normen van de ouders maar hij eigenlijk voelt dat er geen ruimte is voor eventuele andere gevoelens.

Extreem gedrag. Maar draai het eens om. Waarom heeft hij dit gedrag? Wat is de oorzaak? Waar komt het weg? Is het een schreeuw om aandacht? Wanneer is het begonnen? Wat is er toen vooraf gebeurd? Zijn er veranderingen geweest? Spelen er dingen jullie familie of gezin? De S het mms de school? Wat gebeurd daar? Met welke vrienden gaat hij om? Zo kunnen er zoveel factoren zijn die meespelen. En praten helpt meestal beter dan straffen alleen. Dat is ook een vorm van aandacht alleen negatief. Ik vind het daarom heel lastig om hier een”oordeel” over te geven. Het moet ergens vandaan komen natuurlijk. Heel veel sterkte ermee. Het lijkt mij allemaal heel erg lastig en moeilijk, en verdrietig.

Zie je vrij vaak hoor, dat brave, timide kinderen ineens bedenken dat ze daardoor weinig aandacht krijgen en ook niet erg stoer worden gevonden. En dan merken dat ze toch (tenminste voor korte tijd) opgemerkt worden door gewaagde streken die niemand durft uit te halen.

Enkele malen flink op je bek gaan geeft het realiteitbesef: ook stoere acties geven je maar heel korte tijd roem. Je moet telkens weer wat gewaagders doen om aandacht te blijven krijgen. En iedereen krijgt het door waarom je het doet.

Moree schreef op 19-06-2024 om 08:00:

[..]

Voorbeeldje hier. Hij is beleefd en 1 van de weinige die altijd netjes groet en vraagt of alles goed gaat aan de docent.
Wil je zoon dit wel? Of is dit meer aangeleerd gedrag wat jullie vinden dat hij moet doen? Omdat het zo hoort en het netjes is?
Ik vroeg vroeger op de middelbare school echt niet hoe het met mijn docent ging. En niemand in mijn klas van wat ik me kan herinneren.

Misschien helpt het om te evalueren hoe jullie ( jij je man) naar anderen staan en kijken. Als jullie die dingen als beleefdheid, respekt, behulpzaam zijn altijd voorop hebben staan en hier behoorlijk de nadruk op hebben gelegd tijdens de opvoeding kan het zijn dat je zoon dit dus overneemt want dat zijn de normen van de ouders maar hij eigenlijk voelt dat er geen ruimte is voor eventuele andere gevoelens.

Goede vraag. Naast beleefd, respectvol en behulpzaam, lees ik ook dat hij gedisciplineerd is en doorzettingsvermogen heeft. Klinkt allemaal fantastisch, de eigenschappen die TO ziet. Maar het is voor geen meter te rijmen met moedwillig andermans eigendommen slopen, vechten en thuis 'nog net niet zijn middelvinger opsteken'. Ik hoop dat ze gelijk heeft, dat het eigenschappen zijn. Zelf heb ik de neiging die positieve zaken te zien als de mogelijkheid om zich sociaal wenselijk te gedragen. 

Hoe gedroeg hij zich in de basisschoolleeftijd? Waren er toen ook met enige regelmaat vechtpartijen of dat hij in boosheid spullen kapot maakte? Komen zijn vrienden ook bij jullie over de vloer? Wat zijn zijn hobby’s? 
Heeft je zoon een volwassen rolmodel of vertrouwenspersoon bij wie hij zich prettig voelt en hij zich ontspannen kan? Wij hebben voor onze pleegzoon speciaal met het oog op de toekomst hem gekoppeld aan een jongerencoach die eenmaal in de week anderhalf uur wat leuks doet. Op deze manier bouwen ze een fijn vertrouwd contact op. Onze pleegzoon vertrouwt enorm op mijn man en mij en stel dat dat in de latere pubertijd minder wordt (afzetten) dan is hij minder kwetsbaar want dan is er een ander vertrouwd iemand beschikbaar. En hij doet ondertussen echt leuke dingen met die coach dus het is zeker geen eeuwig gepraat ofzo. 

Zelf werk ik als docent op een praktijkschool met pubers van 12 tot 18. IK zie dit gedrag ook wel eens bij enkele leerlingen: veel ruzie maken, vechten en in de toiletten rondplassen en hele stapels handdoekjes eruit trekken; in de pot duwen of in de rondte gooien. Stiekem roken, vapen, drugs gebruiken. Vaak ook slapen ze slecht en kunnen ze niet concentreren in de les of vallen in slaap boven de boeken. Dit zie ik vooral bij kinderen die ernstige problemen thuis hebben; ouders in vecht scheiding, de ene ouder niet mogen zien en/of verwaarloosd worden door de situatie thuis en in aanraking komen met verkeerde anderen op straat.

Ik ben niet perse voor straffen, ik ben wel voor zelf de consequenties dragen van je gedrag: spullen zelf schoonmaken/opruimen/vergoeden. En bij-de -wet-verboden zaken met de telefoon ondernemen betekent dat er goed gepraat moet worden over hoe dit voor anderen voelt en pas na herhaling; telefoon inleveren voor een tijdje omdat je er blijkbaar echt niet mee om kan gaan.

Wat je als ouder kan doen tegen dit gedrag is vooral goed samen werken en korte lijntjes houden met de andere volwassen opvoeders op school. Ga mee in de straf die school geeft; geef het voorbeeld aan je kind en zorg dat er geen tegenwerking is. Als een kind thuis te horen krijgt dat school ook maar bevooroordeeld is of 'stomme ''straffen geeft en dergelijke; ontstaat het gevoel dat daar ruimte is om de volwassenen tegen elkaar uit te spelen. Heb je vragen of problemen met een straf; bel de mentor en praat er over, maar ga niet naar je kind toe negatief over school praten.

Wij hebben op school voor deze situaties ook school maatschappelijk werk. Ik weet niet of dat overal is, maar bij ons worden dat soort kinderen uit de klas gehaald om onder schooltijd wekelijks of minder een half uurtje te praten. Dat doet ze vaak al veel goed. Dit soort kinderen schreeuwen in feite om aandacht. Deze kinderen hebben hulp nodig om welke reden dan ook en kunnen niet zo lang wachten. Doe je dat wel, laat je ze wachten dan komen ze steeds meer in de negatieve spiraal.

Let goed ook op jezelf dat je zijn gedrag niet vergoelijkt. Uiteraard is het goed om ook zijn positieve kanten te zien en te benadrukken maar als hij het wel 'grappig' vindt om zich een beetje uit te sloven bij het vuil prikken; besef dan wel dat hij ook lessen verstoort. En foto's rond sturen is echt niet oke; daar kwets je anderen mee.

Oh ja, en wat kamp betreft: ook in deze moet je niet zo maar beslissingen nemen zonder overleg met school. Kamp is onderdeel van het schoolprogramma wat wordt aangeboden en is belangrijk om mee te maken wat betreft de groepsvorming.  En dat is weer heel belangrijk voor hoe hij in de groep ligt: als hij er uit ligt bijvoorbeeld heb je kans dat hij nog veel meer gaat 'schreeuwen' of te laten zien dat hij er is en dat de anderen hem betrekken in de groepsinteractie.

Mogelijk kan hij onder bepaalde voorwaarden mee op kamp: bijv. niet bij de anderen op kamer slapen, (misschien zelfs onder direct toezicht van een leraar) zonder telefoon mee, bepaalde gedragsafspraken.

Kinderen bij ons die niet mee gaan op kamp moet wel gewoon naar school en lessen bijwonen in andere klassen. Het is gewoon schooltijd.