Dochter wordt met haar uiterlijk gepest

Ik heb iemand in de kennissenkring, een kind, die duidelijk anders is. Zijn moeder maakt mee dat anderen duidelijk hoorbaar over hem praten. Het is heel erg verdrietig en hard dat mensen dat doen. Zelf lijkt hij er geen last van te hebben, zijn moeder duidelijk wel. 

Ik zou willen dat die mensen eens lik op stuk kregen. 

Temet schreef op 26-06-2023 om 17:05:

" Ze is goed zoals ze is en dat mag ze uitdragen"

Ik ben het eens met Renmuis.
Een vriendin van mij heeft een dochter die enorm leed onder het feit dat ze grote borsten had. En dat ging niet om rugpijn, het leed was vooral al de opmerkingen, en de blikken van mannen die haar maar niet aankeken omdat hun blik steeds naar beneden ging. Haar moeder vond haar beslist perfect zoals ze was, en ik twijfel er niet aan dat ze dat ook volop heeft uitgedragen, maar dat voorkwam niet dat dochter - 16,17 jaar oud destijds - zich alleen nog maar hulde in enorme slobbertruien, om maar vooral zo weinig mogelijk op te vallen. En regelmatig diep ongelukkig terugkwam na wat een leuke avond uit had moeten worden.
Op een gegeven moment is moeder toch maar samen met dochter naar de plastisch chirurg gegaan, en daar heeft niemand ooit ook maar een seconde spijt van gehad.

Natuurlijk mag iedereen uitdragen dat ze goed is zoals ze is, maar de vraag is of iedereen ook verplicht moet uitdragen dat ze goed is zoals ze is.
Of mag soms ook erkend worden dat iemand het op een bepaald punt slecht getroffen heeft, en dat het acceptabel kan zijn om ook eens voor de makkelijke weg te kiezen.

Ik merk dat ik het lastig vind om in de juiste toon op te schrijven wat ik bedoel. En ik denk dat het feit dat ik zelf blikken van mensen niet zo snel meekreeg vanuit een soort 'sociale blindheid' of daar compleet niet mee bezig zijn. En dat vertekent waarschijnlijk mijn beeld en het beïnvloed mijn inlevingsvermogen denk ik ook wel. 

Als iemand langdurig last heeft van iets, ja, dan kun je daar wat aan doen. Maar met 13 jaar beginnen artsen er niet zo snel aan om dit soort dingen te opereren. 

En erkennen dat iemand het op een bepaald punt (of meerdere punten) slecht getroffen heeft, dat kan ik best. De vraag is dan hoe je daarmee om gaat en daarin zijn verschillende keuzes die niet per se binair te framen zijn in goed en fout.

Onze dochter is zo'n kind dat het op meerdere fronten niet echt getroffen heeft. Ze is aan scheelzien geopereerd toen ze vijf was. Dat was niet ons idee, want het was ook noodzakelijk, maar in de nasleep daarvan heeft ze wel de zin 'ik ben niet goed genoeg voor jullie' bedacht en dat slingert ze ons in boze buien en momenten van onmacht nog steeds regelmatig naar ons hoofd. Dat is natuurlijk niet zo, maar zij ervaart het soms wel zo. Er zit een bepaalde gevoeligheid waardoor ik misschien niet helemaal neutraal reageer. Ik wil dat gevoel niet bevestigen. 

Alhoewel ik de reacties als ‘leer haar dat ze goed is zoals ze is’ en ‘praat vooral niet over plastische chirurgie’ best goed, maar ik vind dat ook wel heel makkelijk gezegd. Een puber van 13 die gebukt gaat onder iets waarvoor best oplossingen kunnen zijn, gaat daar altijd nog geheel zelf over, niemand kan en mag dat voor een ander bepalen.

Mijn nichtje had bijv duidelijk vanaf haar geboorte flapoortjes (ene kant meer dan de andere kant), werd er ook niet meer gepest ofzo. Toen zij naar de middelbare school ging vertelde zij zelf aan haar moeder dat ze zich hiervoor schaamde, ze haar lange haren niet in een staart durfde te dragen, want haar oren. Kun je wel zeggen dat ze goed is zoals ze is etc, maar daarmee is het echt niet meteen oké voor een puber.

Mijn zus heeft het niet gebagatelliseerd, alhoewel zij ook liever nog geen operatie wilde voorstellen, maar wel aan haar gevraagd of ze misschien een oriënterend gesprek wilde in het ziekenhuis. Uiteindelijk wilde ze dus toch een operatie en zo geschiedde ook, waarom niet? 

Ik zou, als ik TO was, dus goed naar dochter luisteren en een evt oriënterend gesprek(voors-en tegens worden echt wel heel duidelijk besproken!) voorstellen als zij hiervoor openstaat. Als een neusoperatie op je 13e nog té vroeg zou zijn, dan wordt dit echt wel verteld hoor.

Wat ik het ergst vind aan dat verhaal in de trein, is dat de moeder(?) van deze jongens dit voorbeeld geeft aan/is voor (haar) kinderen. 
Hoe gaan kinderen dan echt leren andere mensen met respect te behandelen?
Ik word hier ook boos om en verdrietig voor je dochter. 

Ik zou toch liefst wel even de puberteit afwachten voordat ik iets beeldbepalends als een neus zou laten corrigeren. Zelf heb ik als puber maanden knijpers op mijn neus gezet in de hoop dat hij wat dunner zou worden. Inmiddels doe ik er alweer decennia mee en ik lijd er niet dagelijks onder dat ik geen mooi puntig neusje heb (grapje, ik lijd er nooit onder). Allang blij dat ik niet het varkentjesmodel wipneus heb dat in mijn familie ook voorkomt. Mijn kinderen zijn beide scheel en hebben daar weinig last van. Nooit gehad ook en als er al eens opmerkingen over zijn gemaakt, dan heb ik daar nooit over gehoord.

absor schreef op 26-06-2023 om 15:44:

de ene heeft dikkere billen, de ander grotere oren en een volgende een grotere neus dan gemiddeld
Er zijn hele mooie vrouwen met grotere neuzen. Ik zou dochter vertellen trots te zijn op zichzelf en met geen woord reppen over plastisch chirurgie hoor

Helemaal mee eens  maar als dit een grote issue blijft, dan kan je verder kijken, want een levenlang een ongelukkig gevoel elke keer als je in de spiegel kijkt  kan ook zorgen voor minder zelfvertrouwen  laag zelfbeeld en verdriet....

Voor dit soort gevallen bestaan er oplossingen. En blijven wegwuiven van dit gevoel, is ook geen oplossing.

Renmuis schreef op 26-06-2023 om 16:41:

[..]

Maar kinderen worden niet vanzelf weerbaar, en kunnen dat niet leren uit een boekje of van welwillende ouders. Dat kunnen ze alleen opbouwen door positieve sociale interactie met hun leeftijdsgenoten. Als een neus je daarbij erg in de weg zit... (en dat kunnen we op basis van dit verhaal natuurlijk niet goed inschatten).

Ik zie het anders, sorry. We kunnen niet allemaal maar ons uiterlijk aanpassen om maar in de mainstream te vallen. En ik vind het een heel ongezonde ontwikkeling dat alles en iedereen maar denkt zichzelf te moeten "verbeteren". Voor mijn gevoel zijn het niet meer de extreme gevallen die zich (en dat is hun goed recht, begrijp me niet verkeerd) iets lagen doen aan hun uiterlijk. Maar om dit nou al bij kinderen/pubers te gaan neerleggen als optie, nee sorry.   

Ik vind het een hele lastige. Het gaat hier natuurlijk niet om een borstvergroting van cup B naar D, of je lippen laten opvullen alsof je door een bij gestoken bent, maar om een correctie naar een gemiddelde neus.

Natuurlijk vertel je als moeder dat je dochter mooi is zoals ze is, en dat ze trots op zichzelf mag zijn. Maar waar ligt de grens? Je kan daarmee ook een punt bereiken dat iemand zich niet gehoord voelt, alsof die ongelukkige gevoelens er niet zouden mogen zijn, en dat is ook weer niet de bedoeling.

Regendrup. schreef op 26-06-2023 om 20:42:

[..]

Ik zie het anders, sorry. We kunnen niet allemaal maar ons uiterlijk aanpassen om maar in de mainstream te vallen. En ik vind het een heel ongezonde ontwikkeling dat alles en iedereen maar denkt zichzelf te moeten "verbeteren". Voor mijn gevoel zijn het niet meer de extreme gevallen die zich (en dat is hun goed recht, begrijp me niet verkeerd) iets lagen doen aan hun uiterlijk. Maar om dit nou al bij kinderen/pubers te gaan neerleggen als optie, nee sorry.

Nou ja, dat bevestigt de mensen die commentaar leveren helaas ook in hun gedrag, want als het steeds normaler wordt dat iemand iets aan zijn uiterlijk kan doen wordt het ineens een keuze om er op een bepaalde manier uit te zien en “mag” je daar wel je mening over geven. Terwijl plastische chirurgie echt niet simpel is en heel wat risico’s kent en trouwens, was die mevrouw zelf dan wel moeders mooiste?

Een optie is misschien om opvallende  kleding te dragen, dan kies je er zelf voor om op te vallen en op welke manier en heb je het dus meer in de hand. Maar een 13-jarige is daar misschien nog wat te onzeker voor.

Als het echt een probleem voor haar is, laat dan een foto zien van Jennifer Grey. Hoofdrolspeelster in Dirty Dancing. Ten tijde van die film had ze een opvallende neus. Mooi jonge vrouw. Later heeft ze de neus aangepast, waarmee ze één van dertien in een dozijn werd en weinig eigens meer had. Die neus maakte haar juist bijzonder. (Het schijnt ook geen positief effect op haar carrière te hebben gehad).

jennifer grey idd voor de neusjob, nia vardalos, barbra streisand maar er zijn er heel veel
En bedenk dat haar gezicht nog zo ontzettend veranderd in de puberteit he

en natuurlijk als ze meerderjarig is kan ze een nosejob nog doen als ze wil. Maar met een 13 jarige moet je niet eens praten over dat soort dingen.  Als jij gaat zeggen…het is mooi ‘maar’ je kan een nosejob doen als je toch wil…dan zeg je dat je het niet mooi vind he

absor schreef op 26-06-2023 om 21:59:

jennifer grey idd voor de neusjob, nia vardalos, barbra streisand maar er zijn er heel veel
En bedenk dat haar gezicht nog zo ontzettend veranderd in de puberteit he

en natuurlijk als ze meerderjarig is kan ze een nosejob nog doen als ze wil. Maar met een 13 jarige moet je niet eens praten over dat soort dingen. Als jij gaat zeggen…het is mooi ‘maar’ je kan een nosejob doen als je toch wil…dan zeg je dat je het niet mooi vind he

Hier ben ik het mee eens.

Ik heb overigens twee nichtjes van 13 die toevallig ook allebei vinden dat ze een te grote neus hebben. Kennelijk is dat ook iets om onzeker over te zijn op die leeftijd. Weet je heel zeker dat die mensen in de tram daarom lachten? Je geeft aan het zelf eigenlijk nooit te hebben gezien.

Ik zou je dochter vooral meegeven dat ze goed is zoals ze is. Mocht ze echt een extreem afwijkende neus hebben dan kan je altijd nog laten kijken of er iets aan gedaan kan worden. Maar het lijkt me sterk dat mocht het geen extreem geval zijn een dokter hieraan meewerkt.

uma thurman, vind ik ook zo’n mooie vrouw 

sarah jessica parker is ook niet onsuccesvol